Wielka Jama Daznaka

Pierwsza walka miała być przystawką. Małym smaczkiem, który rozbudzi w widzach żądzę krwi. Wysłano więc ośmiu początkujących gladiatorów, którzy uzbrojeni byli we włócznie, topory, sieci i trójzęby. Każdy z nich odziany jedynie w przepaskę biodrową i sandały. Przeciwko nim wypuszczono pięć dorodnych lwic. Gladiatorzy nie byli może szczególnej budowy, ale nie byli też chuchrami, a podstawowe szkolenie - co Rickard mógł ocenić - przeszli. Jak na jego oko nie dorównywali zamkowym zbrojnym z Końca Burzy, ale z pewnością wiedzieli więcej i mieli lepsze instynkty niż zwykły prostak. Niemniej jednak nie uchroniło ich to przed dzikimi zwierzętami. Pozwoliło im jedynie zabawić tłum zamiast zginąć natychmiastowo.

Kiedy zwierzęta pochwycono do ponownego użycia, na arenę wpuszczono kolejną grupę. Sprzątaniem zwłok poprzednich gladiatorów nikt się nie kłopotał, zabrano jedynie dwóch, którzy okazali się wciąż żywi. Może wrócą do zdrowia i dalej będą przynosić pieniądze na stół swoich panów? Tak czy inaczej, teraz wypuszczono szesnastu lepiej prezentujących się wojowników. Tak jak wcześniej, oni również odziani byli jedynie w przepaski biodrowe i sandały. Jeden nawet - wysoki Letniak - po zajęciu miejsca naprzeciw swego oponenta ściągnął przepaskę i wykonał pchnięcie biodrami, machając wyzywająco w jego kierunku swoim przyrodzeniem. Szesnastka rozpoczęła walczyć w ośmiu parach, a kiedy któryś z wojowników wygrał swoje starcie zaczynał szukać kolejnego oponenta lub też dołączał do trwającej walki na trzeciego. Zrezygnowanie z przepaski wkrótce okazało się zgubą dla Letniaka, który obalił swojego trzeciego przeciwnika na kolano, ale tym samym sprowadził jego twarz dokładnie na wysokość swoich narządów rozrodczych. Jego oponent - Dothrak - wolał ratować życie i użył zębów. Czarnoskóry wojownik wrzasnął, wypuszczając z dłoni broń i zaraz został wybebeszony arakhiem władcy koni. Który po powstaniu uniósł zwycięsko ręce i wypluł męskość przeciwnika na ziemię. Na koniec starcia to właśnie zaradny Dothrak miał być ostatnim wciąż stojącym. Jak walczyli? Mógłby powiedzieć, że na poziomie czempionów z Końca Burzy lub legionistów Belaerysów. Część może odrobinę lepiej.

Kolejni na arenie byli dwaj postawni gladiatorzy - sieć i trójząb oraz wielki topór - pochodzący z Sarnoru. Ich przeciwnikiem okazał się przywieziony z północnych puszcz niedźwiedź. Walka była zacięta, a na jej koniec obaj wojownicy byli bardziej niż lekko ranni. Zatryumfowali jednak nad zwierzęciem. Durrandon mógł powiedzieć, oceniając ich umiejętności i kondycję fizyczną, że byli gdzieś w okolicy jego kompanów. Może nieco zręczniejsi i sprawniej poruszający się na nogach. Tego można było jednak oczekiwać po kimś, kto walczy w szmatce zakrywającej rzyć i sandałkach.

Czwarty pokaz miał okazać się akcentem humorystycznym. Na arenę wpuszczono bowiem valyriańskie dziecko, które usadowione zostało na świni. Dziecko miało skórzany pancerzyk barwiony na czarno i drewniany miecz. Świnia natomiast miała doczepione skrzydła i chyba charakteryzowana była na smoka. Kiedy tylko dziecko znalazło się na środku placu otworem stanęły kolejny drzwi, z których wybiegły cztery duże i wygłodniałe psy. Walka zdecydowanie nie była równa, a umiejętności dziecka i świni nie było nawet co oceniać. Było za to trochę śmiechów i dokazywania ze strony zadowolonych widzów.

W końcu nadszedł też czas na główną atrakcję - Krom i Krog, bliźniaczy zwierzoludzie z Gogossos. Rickard widział już stworzenie tego typu za sprawą Valarra Velaryona, tak więc ich wygląd specjalnie go nie zaskoczył. Jedynie tyle, że wyglądali bardziej jak hieny, ale o tym już wiedział. Jeden z nich uzbrojony był w paskudnie wyglądający, wielki topór. Drugi dzierżył w prawicy długi miecz ze znajomej stali, natomiast na lewej pięści zaczepione miał trzy długie, stalowe szpony. Jakby ktoś przyczepił sobie do dłoni krótkie miecze. Wpierw rzucono przeciwko braciom hienolec niedźwiedzia. Zgrabnie współpracowali, tańcując wokół bestii i uderzając. Uzbrojony w dwie bronie hienoczłek wydawał się szybszy nieco niż ten dzierżący większą broń. Uderzał on bardziej natarczywie i skupiał na sobie uwagę, pozwalając bratu wykorzystać nieuwagę oponenta i zadać mocarny cios z użyciem topora. Starcie z niedźwiedziem zakończyło się w miarę szybko, z jedną jedynie ranką na jednym z walczących.
Następnie wystawiono przeciwko nim dziesięciu gladiatorów. Ośmiu nowicjuszy - takich jak do lwów - wspomaganych przez dwóch starszych kolegów. Hieny, chichocząc przy tym przeraźliwie, przeszły przez nich bez większego problemu. Trzymając się razem i pędząc przed siebie zwierzęcy bliźniacy zostawiali za sobą jedynie zmasakrowane trupy. Wyglądało to tak, jakby ktoś wrzucił gladiatorów w maszynkę do mięsa. Jakby tego było mało, hiena dzierżąca topór podniosła po wszystkim odcięte ramię jednego z zabitych i zaczęła przegryzać je sobie w czasie czekania na kolejnych.
Na koniec przeciwko dwóm hienom rzucono trzech weteranów Wielkiej Jamy. Obserwując ich w tej walce Rickard mógł postawić ich na równi ze swoimi przyjaciółmi. Tutaj Krog i Krom nie mieli już tak łatwej przeprawy. Walka była długa i zażarta, chociaż aspekt artystyczny mógł ją nieco sztucznie przeciągnąć. Zwierzoludzie zwyciężyli, ale odnieśli widoczne rany podczas tego starcia. Nie były one krytyczne, może co najwyżej ciężkie na Krogu, nic czego nie załatwiłby dobry medyk i nienaturalne ciała. W końcu mówiło się chyba, że goi się jak na psie, prawda?

Po zniknięciu zwierzoludzi pokazano jeszcze trzy walki. Znajomą szesnastkę w ośmiu parach, tym razem w wykonaniu początkujących, starcie trzech średnich gladiatorów ze słoniem, a na koniec walkę duetu weteranów z czterema zaprawionymi już w boju gadiatorami i treserem komenderującym dwoma ogarami bojowymi.

Przed zwierzoludźmi Rickard nie miał występować, ponieważ Krom i Krog tego dnia nie bawili na arenie. Leczyli rany po swoich ostatnich występach. Pan Kazmys nie zwykł wypuszczać ich ponownie, póki nie wrócili do pełni sił i nie odpoczęli. Byli jego ulubieńcami, tak więc mogli liczyć na to, że będzie o nich naprawdę dbał. Przynajmniej dopóki mu się nie znudzą lub nie znajdzie kogoś lepszego na ich miejsce.

Jeżeli spodziewał się wyszydzania i buczenia, to niestety musiał obejść się smakiem. Może i występował na arenach w Valyrii, ale nie był Valyrianinem, tak więc mieszkańcy Ghis potraktowali go tak jak potraktowaliby każdego innego gladiatora. Nie był dla nich symbolem ich znienawidzonego rywala. Nie był też dla nich prawdopodobnie człowiekiem. Był rozrywką. Niektórzy z siedzących w niższych rzędach możnych zaczęli energicznie szeptać między sobą, kiedy pojawił się na arenie, inni wydawali się bardziej zainteresować tym co miało się dziać. Z wyższych rzędów dobiegło trochę okrzyków, jednak trudno było wskazać, aby były przeważnie pogardliwe czy nadzwyczajnie entuzjastyczne.

Podejście zaczęło się zmieniać wraz z postępem walki. Pierwszych wysłano na Rickarda dwóch gladiatorów. Weteranów Wielkiej Jamy Daznaka. Jeden z nich uzbrojony był w tarczę i włócznię, drugi zaś dzierżył wielki topór o wyszczerbionym ostrzu. Kompetentni byli z nich wojownicy, to trzeba było im przyznać. Kompani Durrandona, przez różnicę w stylu, najpewniej polegliby w walce przeciwko nim na piasku areny. Dla Ricka nie stanowili jednak dużego wyzwania. Jedynie włócznik okazał się niezwykle celnym skurwysynem i raz czy dwa prawie udało mu się groźnie Jelenia ugodzić. Wszystko to jednak dlatego, że Bestia powstrzymywała się od użycia swojego pełnego potencjału.

Po pokonaniu duetu przerwa, podczas której mógł przez zakratowane wrota patrzeć na starcie trójki hyrkoońskich wojowniczek z czterema wilkami, i powrót na arenę. Tym razem rzucili nań niedźwiedzia. Tak jak się umawiali. Trudna walka? Nie, nie trudna. Zwierz był sprawny i w dobrej kondycji, ale nie był żadnym wyjątkowo dużym okazem. Do Grzmota wiele mu brakowało, a Rickard widział też przecież inne wyrośnięte sztuki, które tego gagatka przewyższały.

Koniec końców żadnych ran, chociaż było blisko, i dwa dobre występy. Jeżeli był w stanie bez większych przeszkód zabić niedźwiedzia sam na sam oraz rozprawić się z duetem weteranów, to chyba udowodnił miejscowym, że może być prawdziwą atrakcją. Pytanie tylko jak miejscowa arena zechce go wykorzystać dla satysfakcji widzów...

Przed starciem Rickarda i zwierzoludzi stoczonych zostało aż sześć innych walk, podczas których początkujący i zaprawieni w boju gladiatorzy potykali się pomiędzy sobą, jak również z dzikimi bestiami. Ciała kilkudziesięciu ludzi oraz wielu zwierząt zbroczyły już tego dnia krwią piasek areny. Zanim jednak wypuszczono Durrandona, Kroga i Kroma, wszystkie ciała zostały uprzątnięte.

Jelenia, który na arenę wszedł pierwszy, powitano raczej oszczędnie. Był tu dość krótko i widzowie nie obdarzyli go jeszcze szczególną sympatią, a chociaż nie wygwizdali go teraz i wcześniej za związki z Valyrią, to wciąż tworzyło to pewną wiszącą w powietrzu atmosferę nieufności. Mniejszą dla większości, bardziej znaczącą dla innych. Pan Kazmys zo Pahl za to był bardzo niezadowolony z ciężkiego żelastwa jakie Durrandon wdział na głowę. Mowa była o lekkim pancerzu, więc zakładał, że i o odpowiednie nakrycie głowy do takiego opancerzenia chodzi. Krótko mówiąc - czuł się oszukany. Tego jednak wojownik wiedzieć nie mógł, ponieważ trudno było z odległości ocenić.
Zaraz też zapowiedziano bliźniacze stwory. Krom i Krog liczyć mogli na bardzo ciepłe powitanie, ponieważ dostarczali mieszkańcom Meereen rozrywki już pewien czas i czynili to bardzo skutecznie. Można powiedzieć, że w pewien sposób dwójka zwierzęcych czempionów stała się maskotkami miasta. Przynajmniej w oczach niektórych. Tak czy inaczej, obie strony potyczki znalazły się na miejscu, można było zaczynać przedstawienie...

Rickard wystrzelił z miejsca pierwszy. Zwierzę czy człowiek, on był od nich szybszy. Jego pierwszy cios brutalnie ranił Kroga i wystawił na próbę zwinność Kroma, który wyszedł na tym nieco lepiej. Zwierzęcy bliźniacy wydali z siebie dźwięk na pograniczu chichotu i przeraźliwego jęku, natychmiast kontratakując. Valyriańskie ostrze dzierżone przez szybszego hienoczłeka prawie pozbawiło Durrandona ucha i ramienia, uchylił się w ostatniej chwili. Szpony dzierżone w drugiej łapie pozostawiły jednak płytką, krwawą ranę na skos przez brzuch. Wielki topór drugiego monstrum został sparowany kosztem wykrzywiającego twarz bólu w ramieniu.
Przybysz z zachodu nie miał zamiaru się hamować i dawać przedstawienia, więc zwierzoludzie odpowiedzieli mu tą samą monetą. Byli doświadczeni i widzieli, kiedy ktoś walczy na poważnie. Ze względu na sprawność walczących - zwłaszcza szybkość Kroma i Rickarda - walka dla obserwujących wyglądać mogła momentami jakby była rozmyta. Trudno było wychwycić wszystkie ruchy. Cięcie, pchnięcia, uderzenia, zwody, bloki i uniki. Wszystko to działo się zaskakująco szybko.
Obecność dwóch zwierzoludzi była zdecydowanym problemem, jednak ten został rozwiązany wraz z rozkwaszeniem głowy Kroga potężnym uderzeniem kolczastej kuli. Zwierzoczłek wcześniej został raniony toporem w okolice prawego uda i najzwyczajniej w świecie nie zdołał w porę uniknąć kolejnego ciosu. Krom zawył przeraźliwie, wściekły z powodu śmierci swojego brata, a cała widownia wrzasnęła zszokowana wraz z nim. Zwinny stwór natychmiast rzucił się w szale do uderzenia i... Mocarny cios rickardowego topora odrąbał jego prawe ramię, po czym szybko pozbawił zaskoczonego podobnym obrotem spraw stwora głowy.

Tłum zamarł, obserwując z niedowierzaniem co właśnie się stało. Po chwili z kilku miejsc dało słyszeć się cichsze okrzyki oraz brawa, jednak większość widzów była zbyt zszokowana, aby okazywać emocje. Nikt jednak nie wygwizdywał Rickarda, ani nie buczał, to dobry znak. Zabił ich ulubieńców, mogli więc być lekko zmrożeni, zwłaszcza jeżeli się tego nie spodziewali. Nikłe przejawy entuzjazmu sugerowały jednak, że ci, którzy nie byli zbyt zdziwieni do działania, byli zadowoleni. Tymczasem miecz leżał pośród piasku, wraz z odrąbaną ręką Kroma.

Otyły pan zacisnął jedynie palce na oparciach swego siedziska. Jego urocze bestie zamordowane w tak bezceremonialny, pozbawiony artyzmu sposób. Przeklęty niech będzie ten dzień i przeklęty niech będzie plugawy sługa Valyrian, który postanowił tak z nim pogrywać! Niech cieszy się jednak póki może, ponieważ Kazmys zo Pahl nie przegrywał tak łatwo...

Medycy Rickarda natychmiast zajęli się jego ranami. Oczyścili je, założyli szwy i opatrunki. Cała sprawa trochę trwała, aczkolwiek wszystko poszło sprawnie i bez żadnych problemów. W drodze powrotnej opatrunki parę razy zmienią i będą obserwować uważnie proces gojenia, ale nie podejrzewali, aby miało dojść do jakichkolwiek powikłań.

W drodze powrotnej, kiedy weszli w jedną z węższych ulic na swojej trasie - nie jakiś zaułek, acz wiadomo, że nie każda droga jest szeroka i szczególnie istotna - drogę zastąpiło im trzech zakapturzonych ludzi. Za nimi z zaułka wyszło dwóch innych. Zwykli mieszkańcy i przechodnie w okolicy pochwycili co się dzieje prędko i czym prędzej próbowali się oddalić. Straży próżno było szukać w zasięgu wzroku, a kto wie czy też słuchu. Może ktoś zadbał o to, aby ich nie było?
- Niesiecie coś, co bardzo nam się podoba - przemówił jeden z zakapturzonych po valyriański, z silnym ghiscarskim akcentem. - Rzućcie to na ziemię i zmykajcie, a nie stanie wam się większa krzywda niż do tej pory...
Trzech z napastników wyciągnęło spod płaszczów krótkie, srebrzyste ostrza. Dwóch pozostałych dzierżyło okute brązem pałki. Ulice zapewne spłynąć miały krwią...

(z/t)