Przedpola Lannisportu

Kolejny dzień miał zacząć się od kolejnych dwóch rund szranek. Jako pierwszy miał zmierzyć się Podrick Payne z Rodrickiem Piperem. Poziom pojedynków wszedł na o wiele wyższy poziom niż pierwszego dnia (być może dzięki nocy odpoczynku). Payne, zgodnie z zakładami bukmacherów, w trzeciej rundy wysadził swojego przeciwnika. Kolejna walka zapowiadała się najciekawiej w całej rundzie. Monstrualny Clegane miał zmierzyć się z wyróżniającym się poprzedniego dnia Jaimiem Serretem. W trzeciej szarży widownia westchnęła, gdy Serret zachwiał się w siodle i ledwo się utrzymał. Dopiero za szóstym razem Sandor wysadził przeciwnika. Jako trzeci walczyć mieli Farman z Duncanem Watersem. Tarcza księcia Aemona nie dostała jednak dużych szans. Antoine wysadził go już w pierwszej szarży, po precyzyjnym trafieniem w sam środek piersi. Na końcu John Hill w czterech szarżach pokonał Gedeona Lannistera, dołączając do grona finalistów.

W półfinałach los sparował dwóch najlepiej spisujących się zawodników - Podricka Payne'a z Sandorem Cleganem. Pojedynek dostarczył ogromnych emocji. Najpierw dwa razy złamali kopie. W trzeciej szarży Sandor dostał w sam środek torsu, ale udało mu się utrzymać w siodle. Zrewanżował się dopiero w szóstej szarży, ale tym razem to Payne utrzymał się na koniu. W końcu, w ósmej szarży, ku uciesze widowni Payne roztrzygnął pojedynek na swoją korzyść. W równoległym pojedynku emocji również nie brakowało. Hill trafiał już w drugiej i czwartej szarży, ale za każdym razem Antoine potrafił się utrzymać w siodle. Nie udało się mu to jednak również w ósmej szarży i do finału przeszedł ser John.

Zawodnikom złożono gratulacje i podziękowano. Ostatnie pojedynki miały odbyć się dnia trzeciego, zwieńczając cały turniej.

Finały Kopii:

Wtedy także heroldowie wyczytali pary pierwszych pojedynków w walkach pieszych. Po paru pierwszych pojedynkach, na placu boju zostało szesnastu uczestników:

1/8 - parowania:

Pierwsza walka pokazała przewagę ciężkiej zbroi nad tymi gorszymi. Emmon napierał cały czas, ale jedynie obijał pancerz Marbranda. Ten drugi potrzebował jedynie raz na jakiś czas uderzyć go po torsie lub głowie, żeby Emmon w końcu padł na ziemię, gdy Andros przywalił mu w głowę z ogromną siłą, pozbawiając przytomności i zostawiając strasznie krwawiącą ranę. Rannego wyniesiono i zaniesiono do medyka, albowiem potrzebował natychmiastowej pomocy medycznej.
Kolejny pojedynek zaczął się bardzo ciekawie. Rosh prawie od razu wytrącił Kevanowi miecz z rąk. Ten jednak nie poddał się, nie dał się trafić i zdołał na powrót podnieść miecz. Następnie walka była wyrównana. Rosh z trudem parował precyzyjne ciosy Lannistera, ale sam nie mógł go nigdzie sensownie trafić. Walkę zakończył jednak, gdy zmylił Kevana, markując atak w brzuch, zamiast tego jednak grzmotnął go w głowę i pozbawił przytomności.
Na plac boju wkroczyli Atlovart i młody książe z Doliny. Atlovart tym razem zdominował pojedynek. Harry nie miał doświadczenia w walce z dwoma mieczami, używanymi przez Atlovarta. Dostał kilka razy po głowie, aż padł nieprzytomny. Jego towarzysze zabrali go z placu boju, jednak rany były poważne, więc i on powinien udać się niedługo do medyka.
Kolejna walka nie przyniosła wielu emocji. Balthasar wszedł na pole bitwy, pierwszym ciosem ominął gardę Doriana i uderzył go w głowę, ogłuszając. Nie trwało to dłużej niż kilka sekund.
Kolejny był Gerold Vyrwel. Walczył z giermkiem, nie zapowiadało się więc na wielkie emocje. Mimo tego podopieczny Gedeona pisywał się na początku dość dobrze i Gerold potrzebował paru minut, by go ogłuszyć i powalić na ziemię.
Następna walka okazała się dość nudna. Książe Lambert zmierzył się z Duncanem Watersem. Żaden znich nie potrafił zadać celnego ciosu. Widownia gwizdała, tymczasem rycerze walczyli około piętnastu minut, nim Lambert szczęśliwie trafił łokciem w głowę Duncana, przez co ten drugi na chwilę się zdezorientował. Lannister wykorzystał okazję i paroma celnymi uderzeniami powalił przeciwnika na ziemię.
Następnie przedstawiciel Wiary zmierzył się z trzecim Lannisterem - Gedeonem. Od razu pokazał on wyższe umiejętności. Trafił dwa razy w hełm Gedeona, nie dając się trafić ani razu. Trzeci cios pozbawił jego przeciwnika świadomości.
Na końcu Arjan miał zmierzyć się z własnym giermkiem. Pojedynek nie pokazał wielkich umiejętności. Estermont zdawał się bawić ze swoim podopiecznym. Grzmotnął go co prawda dwa razy w głowę, ale giermek wciąż stał na nogach, a Estermont wyprowadzał ciosy powoli i zachowawczo. Pozwoliło to giermkowi zyskać trochę pewności siebie. Wtem, niespodziewanie, jeden z jego ciosów trafił przypadkowo jego pana w głowę i ogłuszył. Tym samym doszło chyba do największej niespodzianki turnieju.

Ćwierćfinały - parowania:

Kolejna runda zmagań zaczęła się od pojedynku Androsa z Geroldem. Vyrwel od początku pokazywał wyższe umiejętności. Pojedynek jednak okazał się być emocjonujący. Vyrwel dwa razy rozbroił przeciwnika, a ten dwa razy zdołał podnieść miecz i trafić nawet raz Gerolda. Na niewiele mu to się jednak zdało, bo okupił to wieloma trafieniami, które na końcu rycerz z Darkdell wykorzystał, by powalił swojego przeciwnika i awansować do półfinałów.
Kolejny pojedynek miał być najciekawszym w turnieju. Mierzyli się ze sobą dwaj najlepsi piesi poprzedniego dnia, a zwycięzca byłby pewnym faworytem turnieju. Pojedynkowi od początku nie brakło emocji. Atlovart zaczął ostro atakować, ale Rosh był cały czas w stanie odpierać jego ataki - obu mieczów równocześnie. Brakowało jednak mu trochę skuteczności. Co prawda trafił raz Atlovarta po łbie, ale skończyło się jedynie na lekkich mroczkach przed oczami. Atlovart napierał, żeby w końcu rozbroić Rosha, a potem powalił na ziemię.
Książe Lambert wydawał się trafić najlepiej jak mógł. Giermek Arjana nie miał tyle szczęścia, co ze swoim panem. Lannister trafiał go raz za razem, niż po 10 minutach zabrakło mu sił i padł na ziemię.
Ostatni pojedynek zapowiadał się ciekawie. Balthasar z Bravoos, po szybkim początku, miał się mierzyć z człowiekiem Wiary. Walka była wyrównana. Czempion Bravoos parę razy mijał gardę, ale nie mógł go dobrze rozbroić. Z kolei Karyl, podobnie jak w poprzednim pojedynku, konsekwentnie napierał. Tu trafił w lewą stopę, tam w prawe udo, a następnym razem w tors. Rany, przez brak zbroi, były raczej poważne. W końcu jednak, gdy Balthasar otrzymał mocny cios w głowę, musiał poddać walkę, nie będąc w stanie jej kontynuować, po czym zaniesiono go do medyka.

Półfinały - parowanie:

Pierwszy pojedynek półfinałów zacżął się wyrównanie. Widownia skandowała, ale pojedynek trwał. Wszyscy bali się powtórki walki Lannistera sprzed dwóch rund. Ich obawy się jednak nie sprawdziły. Po dwóch-trzech minutach Vyrwel trafił księcia w głowę, ogłuszając go.
W końcu zmierzyć się miał Atlovart z Karylem. Ten pierwszy, fenomenalnie się dotąd spisujący, znalazł wreszcie godnego przeciwnika. Swoją standardową taktyką przedstawiciel Wiary zepchnął Atla do obrony. Zadał mu nawet cios w głowę, prawie ogłuszając. Wtedy jednak Atlovart się przebudził, zaatakował i rozbroił człowieka z Wiary.

Walki piesze - finały:

Dotychczasowe walki trochę się sumarycznie przeciągnęły. Słońce było już nisko nad horyzontem. W związku z tym, po konsultacji z królem Lancelem, podjęto decyzję o przesunięciu finałowych walk na kolejny dzień.


- Bardzo dziękuję, ser. - odpowiedział Marbrandowi Serret. - Też nie walczyłeś najgorzej, a w zbiorowych radziłeś sobie bardzo dobrze moim zdaniem. - stwierdził. Co do propozycji... Wydawał się jej być bardzo niechętny, zawsze przecież był to dla niego dodatkowy kłopot układać się z prawie nieznanym człowiekiem. W końcu uległ. - Niech będzie, moja strata. W takim razie życzę powodzenia w dalszych pojedynkach. Jeślibyś kiedyś chciał się razem napić czy coś, to ja jestem zawsze chętny.

Trzeci dzień zmagań turniejowych

Ostatni dzień zmagań turniejowych miał przynieść rozstrzygnięcia w większości konkurencji.
Najpierw miały odbyć się, przełożone z poprzedniego dnia, finały walk pieszych. Heroldowie wezwali na pole walki księcia Lamberta i Karyla z Tyla. Stoczyli oni pojedynek o III miejsce. Zaczęło się spokojnie. Z czasem jednak Karyl zaczął powoli napierać, skutecznie broniąc się przed ciosami Lannistera. Konsekwentnie spychał wroga, kontrolując przebieg bitwy. Przedstawiciel Wiary widocznie został pobłogosławiony przez Wojownika. W końcu książę musiał mu ulec. Mieszkaniec Tyla sprawnie obił go dwa razy i rozbroił, stając tym samym na najniższym stopniu podium.
Nadszedł czas na wielki finał. Atlovart miał zmierzyć się z Geroldem Vyrwelem. Początkowo to przybysz z Darkdell miał przewagę. Napierał i doskonale odpierał ataki Travolty. Przez chwilę nieuwagi przepuścił przez gardę jeden cios Atlovarta... i tyle wystarczyło. Ogłuszony, Vyrwel padł na ziemię.

Wyniki - Piesze:

Następnie miały nadejść pojedynki łucznicze. Uczestników było mniej niż w innych konkurencjach. Nie wszyscy potrafili sprawnie posługiwać się łukiem. Mimo tego do walki stanęło około dwudziestu rywali. Konkurencja została zdominowana przez tajemniczego przybysza z Północy - Lynna z Szarej Strażnicy. Jego twarz skryta była pod kapturem i nikt nie wiedział, kim była ta osobistość. Lynn na pięćdziesiąt strzałów chybił zaledwie dwa razy i tym samym wygrał konkurencje.
Drugie miejsce zajął Loren Prester, wyprzedzając, usadzonego na najniższym stopniu podium, Gerolda Vyrwela o zaledwie jeden celny strzał.

Wyniki - Łucznicze:

Następnie przyszedł czas, by ostatni rycerze stanęli w szranki. W finale zmierzyli się Podrick Payne z Johnem Hillem. Pojedynek okazał się być nad wyraz emocjonujący. John Hill, znajdujący się w wyborowej formie, trzy razy trafił Podricka. Ten jednak trzy raz potrafił się utrzymać w siodle, by samemu w szóstej szarży wysadzić Hilla i wygrać turniej.
Drugi pojedynek dostarczył mniejszych emocji. Bez większych problemów Sandor Clegane wysadził Antoine'a Farmana już w drugiej szarży i zajął 3 miejsce w konkurencji.

Wyniki - konne:

W końcu nadszedł dzień na ostatnią konkurencję. urnie miał zwieńczyć konkurs poetycki. Przybyło na niego wielu bardów, ale także rycerzy i innych ludzi, mających chęć wykazania się. Niestety pośród nich nie było Emmona. Ze względu na rany odniesione w walkach pieszych nie był w stanie dotrzeć na turniej. Szczęśliwie nie miało to poskutkować większymi problemami zdrowotnymi i za parę dni będzie mógł już stanąć na nogi, być może dzięki specjalistycznej pomocy maestera.
Pozostali uczestnicy mieli teraz okazję wygłosić przygotowane przez siebie utwory. Pośród nich zaś miał się znaleźć Aemon Starszy.

Travolta&Kielon

Dornijczyk i Lew z Casterly Rock, doprawdy zabawny pojedynek biorąc pod uwagę ostatnią historię jaką połączone były dwie krainy wraz z wciąż gorejącą między nimi niechęcią. Gregor Clegane wciąż jeszcze dychał i pośród starców w Dorne wciąż wspominano czasem morderstwo księżniczki Elii oraz jej dzieci, a raz na jakiś czas otumaniony winem czy też prowokacjami kolegów młodzik przysięgał odszukanie potwora i wymierzenie mu kary. Na Zachodzie zaś lordowie wielcy i mali patrzyli na Dorne z pogardą taką samą jak za czasów wojen Podboju, odświeżoną przez śmierć jaką poniósł od zatrutych ran Tywin Lannister. Dość jednak wspomnień, teraz był czas na walkę zaskakująco nie na śmierć, a jedynie do trzech celnych trafień. Może kiedy indziej poleje się krew...
Fowler z dwóch wojowników zdecydowanie był bardziej postawnej budowy, toteż ciężar pancerza przywdzianego do treningu praktycznie w ogóle mu nie ciążył. Nie dziwota więc, że to on pierwszy skoczył do ataku unosząc wysoko tarczę i wymierzając zza niej pierwszy cios. Cios, który o włos minął cofającego się ser Kevana... Lannister natychmiast opowiedział własnym cięciem, jednak to zostało sprawnie zablokowane przez tarczę Fowlera. Następnie Dornijczyk ponownie atakował, jednak znowu nie udało mu się sięgnąć celu. Panowie krążyli przez krótką chwilę wokół siebie wymieniając kilka ciosów, stal uderzała w stal lub głucho odbijała się od drewna. W końcu też Lannister jednym mocnym ciosem odtrącił tarczę oponenta na bok i nim ten odzyskał równowagę uderzył go w bok. Cios był silny i chociaż była to walka treningowa Malarik zapewne będzie miał sporego i bolesnego siniaka. Wkrótce Kevan powtórzył dokładnie ten sam cios z drugiej strony. Przynajmniej Fowler będzie symetrycznie posiniaczony. Czas Dornijczyka też jednak nadszedł. Pchany do ataku furią po utracie już dwóch punktów Malarik zbił miecz Lwa i ciął przez klatkę. Gdyby nie był to pojedynek treningowy cios ten mógłby być nawet groźny, jednak obecnie Kevana jedynie trochę zabolało i miało popiec przez kilka minut. Walkę wkrótce zakończył kolejny cios Lannistera, który podstawił Dornijczykowi nogę i zdzielił go w plecy, kiedy ten próbował się nie przewrócić.