Ulice Lannisportu

Dzień ten nie zapowiadał się pięknie, od poranka, na niebie kłębiły się chmury, co oznaczało rychłe pogorszenie pogody. W chwili w której oboje szlachetnie urodzeni, szli przez miasto, z ulic znikali ludzie, uciekając przed porywistym wiatrem. Gdzieniegdzie, jednak pozostawali kupcy na stanowiskach, woląc zaczekać do ostatniego momentu, a nóż, ktoś będzie chciał coś kupić. Idąc wzdłuż ulicy, Lorenowi udało się wypatrzeć list gończy za jakimś "Kosiarzem Riko", ogłoszenia odnośnie pomocy na polu w wyrywaniu rzepy, wywieszone przez niejakiego Revana, ale też wyróżniający się plakat, odnośnie pomocy w poszukiwaniu skarbu. Oczywiście, o ile można było w to wierzyć, ale raczej nikt o zdrowych zmysłach by się tym nie przejmował. Arjan, w tym czasie wypatrzył kupca, który był odpowiedzialny za sprzedaż - przynajmniej małej części - stali w mieście. Gdy tylko rycerz podszedł do niego, żeby załatwić swoje sprawy, Lorenowi w oczy rzuciło się, że gdzieś zniknęła jego sakiewka z ostatnimi pieniędzmi. Gdy mógł pomyśleć "gorzej już być nie będzie", właśnie trzasnął piorun, a z nieba spadł obfity deszcz. Szczęśliwie, dzięki czystemu szczęściu, udało mu się zauważyć jakieś dziecko, czterdzieści metrów przed nim, które gdzieś biegło i ciągle oglądało się za sobą.

Gdy już się spostrzegli, że zostali okradzeni, chłopiec był daleko. Nie przeszkadzało to jednak Lorenowi, żeby dogonić szczyla, ulice były praktycznie puste, więc nie miał kto tworzyć zatoru. W pewnym momencie, chłopiec wbiegł w boczną uliczkę, z której rozchodziły się kolejno dwie inne ulice. Loren postanowił wbiec w uliczkę, odchodzącą w prawą stronę. I wybrał bardzo dobrze, bowiem, zobaczył cień uciekającego chłopca. Wkrótce też dopadł go w ślepym zaułku. Młody złodziej, patrzył z narastającym strachem w oczach, w górę, w przepełnioną złością twarz bękarta. Od małego kryminalisty, dzieliło go ledwie dziesięć metrów.
W tym samym czasie, Arjan ogarnął się i zdał sobie sprawę z kradzieży. Jego ciężka zbroja i reszta ekwipunku, skutecznie spowalniały jego prędkość. Gdy doszło do rozwidlenia dróg, nie wiedział w którą stronę pobiec, wybrał więc lewą ścieżkę. Bo przecież, nikt nigdy nie wybiera tej drugiej. Jednakże biegł i biegł, ale ego przyjaciela, ani chłopca nie było widać.

Krzyki Lorena, na nic mu się zdały, Arjan był daleko i nie mógł niczego usłyszeć. Po wyjęciu broni, przez Lorena, dzieciak zrobił wielkie oczy, przestraszył się nie na żarty. Już był gotów oddać mieszek i kilka innych, gdy zobaczył postać za grajkiem. Loren mógł zobaczyć tylko cień i szyderczy uśmiech chłopca, potem już stracił przytomność.
W tym czasie, rycerz z Krainy Burzy, chciał cofnąć się do punktu wyjścia. W tym procederze, przeszkodził mu jeden rosły jak dąb dryblas. Zdecydowanie był on większy od rycerza, ale za to miał bardziej tępą minę niż Estermont, był skończonym idiotą. Wyciągnął swoją pałkę i wolnym krokiem zaczął iść przed siebie z zamiarem ataku. Żółw miał już ciągle przygotowaną broń, co na pewno by mu pomogło w starciu, gdyby nie to, że został ogłuszony od tyłu przez inną osobę.
Obaj mężczyźni, zostali zabrani z uliczek i zamknięci w szopie, wkrótce mieli odbyć daleką podróż..

Zależnie od tego co Gedeon postanowił, wraz z nim oraz Rickardem znajdowało się właśnie dwóch strażników miejskich lub sześcioro sług gotowych zbadać sprawę wedle słów Lannistera. Idąc wzdłuż ulicy, Uśmiechniętemu udało się wypatrzeć list gończy za jakimś "Kosiarzem Riko", ogłoszenia odnośnie pomocy na polu w wyrywaniu rzepy, wywieszone przez niejakiego Revana, ale też wyróżniający się plakat, odnośnie pomocy w poszukiwaniu skarbu. Oczywiście, o ile można było w to wierzyć, ale raczej nikt o zdrowych zmysłach by się tym nie przejmował. Same ulice nieco się już przeludniły, a i wspomniany warsztat był już zamknięty. Służący zapewne czekaliby na światły plan ich pana, za to strażnicy zaproponowaliby zaangażowanie lokalnych Czerwonych Płaszczy, którzy zapewne lepiej znali okolicę. Rickard po drodze opowiedział o tym, że ser Arjan i pan Loren szukali jakichś stalowych materiałów, a wtedy ich okradziony; goniąc złodziejaszka pobiegli w jakieś uliczki, ale Rickard źle skręcił i ich zgubił, a gdy wybrał teoretycznie dobrą ścieżkę, to nikogo już tam nie było.

Travolta

Karl widząc wysiłki Jastrzębia próbującego odnaleźć jakiś ślad, westchnął tylko cicho, odczekał chwilę i złapał za rękę przebiegające własnie obok nich dziecko. Dziewczynka była szczupła o burych włosach i wydawała się mieć jakieś sześć lat i wielkie szczerby między zębami.
- Dziecko, na pewno chcesz pomóc dobrym panom i pomóc nam znaleźć właściciela tego przybytku, prawda? - rzekł Karl takim tonem, że chyba nawet Lancela Lannistera by przekonał do kąpieli w ciepłej wodzie. Dziewczynka zaś wyciągając szyję do góry, spostrzegła szyld. Oczy jej rozbłysły i od razu podbiegła do ściany budynku, waląc w drewno rękami bez opamiętania i krzycząc:
- Harrold! Haaaaaaarrrrroold! Haaarrold, wychoć! Wychoć, Haarroold! Paaaali sieeem!
Po ostatnich jej słowach wewnątrz budynku coś zaszurało, po chwili drzwi się otworzyły, gdy wypadał przez nie najpierw brzuch, a potem jego właściciel majętny także w łysinę i srebrny ząb.
- No i czego się drzesz, głupia! A pany co tak stoją, przecież... - rozejrzawszy się, nie dostrzegł domniemanego pożaru, po czym klepnął się wielką łapą w czoło.
- No dobra, jak już wstałem, to czego potrzeba, zanim się rozmyślę? Taki wysoki, że prawie o dach zawadzał? Był, był. Kręcił się z jakimś blondasem, a potem zaczęli spier.. uciekać, znaczy się. No i to gdzieś tam. - wskazał kierunek, a nawet konkretną uliczkę. Jeśli nie był o nic więcej pytany, to odszedł. Dziewczynka zaś pochwyciła w wyciągniętych dłoniach strumyk miedziaków Karla.
Skierowawszy się do zaułka oddalonego o kilkadziesiąt kroków, Gedon i spółka mogli śmiało zacząć szukać śladów. Pozostała jedynie trywialna decyzja o tym czy się rozdzielą, a może sprawdzą obie drogi po kolei.

Travolta

Jak Gedeon dobrze zauważył, podłoże zaułka nie należało do najprzyjemniejszych dla pieszej wędrówki, o szukaniu śladów stóp nie wspominając. 
- W Złotym Rogu, ser. - odparł chłopak i ruszył w lewo wraz z Karlem, który protekcjonalnie położył dłoń na ramieniu chłopaka. 
Gedeon skierował się więc raz ze strażnikiem, którego nie znał w prawą odnogę. Dość szybko stało się na tyle wąsko, że trzeba było iść jeden za drugim.
- Cyryl, panie. Tak czcigodna matka nazwała, a z domu Sarsfield. 
Na głowy kapały im jeszcze ostatnie krople spadające z dachów. Nie dość, że był już wieczór, to niewiele światła dochodziło do samego zaułka, przez co panowie maszerowali w narastającej ciemności przez zaułki dzielnicy kupieckiej. Pod nogami z czasem zaczęło wesoło chlupotać, zaś nad głowami pojawiło się nieco okien, zaryglowanych drewnianymi okiennicami. Przeszedłszy jeszcze kawałek, mężczyźni pokonali zakręt i znaleźli się w ślepym zaułku, do którego światło praktycznie nie dochodziło. Cyryl zaczął rozglądać się tu i ówdzie, a nawet cofnął się przed zakręt i zrobił kilka kroków w stronę z której przyszli, jednak powrócił do Gedeona stwierdzając, że nie ma tu żadnej innej odnogi. Co by jednak pozostawić za sobą tylko sprawdzony teren, panowie najpewniej zagłębili się aż do ściany budynku kończącej przejście. Królowały cegły, choć dało się ujrzeć ciemniejszy prostokąt wysokości człowieka na lewej ścianie. Cyryl naparł delikatnie na drzwi, lecz te okazały się zamknięte od wewnątrz. Na pukanie nikt nie odpowiedział, zaś ewentualne nawoływanie mogło być co najwyżej skwitowane - Ciszej mi tam! - dobiegającym z jednego z oddalonych okien. Zaułek, jak zaułek.

Cyryl zacukał się nad obecnym stanem poszukiwań i w bezsilności uniósł wzrok ku niebu. Bynajmniej w niczym mu to nie pomogło, z kropla deszczówki spadająca na czoło dodatkowo ostudziła zapał. Trochę klapnięty tuszył za Gedeonem ku rozwidleniu i dalej ku drugiej ścieżce. Wciąż ten sam krajobraz murowanych ścian i to samo chlupotanie pojawiające się w okolicach okien. Gedeon spokojnie mógł się zorientować po czym stawia kroki. Jastrząb spotkał giermka i Karla, którzy nieco się różnili w działaniach. Ta uliczka miała wylot po przeciwnej stronie i tam właśnie Karl szukał wszelkich poszlak, za to Rickard znajdował się w jakichś dwóch trzecich drogi od rozwidlenia do końca uliczki, badając każde zarysowanie na ścianie z dziecięcym zapałem. Ta uliczka była jednak nieco szersza i w pewnym stopniu wybrukowana. Dodatkowo, mieściło się na niej pewne urządzenie. Dwie drewniane prowadnice położone prostopadle do siebie i przybite solidnymi gwoździami do muru, a między nimi jakby stelaż. Dość solidny, na pierwszy rzut oka. Na szczycie konstrukcji zaś jakby mały balkonik w budynku - zamknięty, ma się rozumieć. Wszystko połączone na pasach, a z boku wystawało drewniane koło szerokie na dwie dłonie i z otworem grubości trzech palców przechodzącym na wylot.
- Ani śladu ser Arjana, ni mistrza Lorena. A sam widziałem jak wbiegali w tę uliczkę! A może to była sąsiednia...? - ożywił się giermek na widok Gedeona, ale znów nieco oklapł, odczytując z twarzy dorosłych, brak wskazówek.
- Mogli pójść tędy! - zawołał Karl, wskazując ręką na wyjście prowadzące do jednej z większych ulic.

Tak więc drużyna ruszyła ku wyjściu z uliczki. Gdy znaleźli się na głównej ulicy, ich nogi znów stanęły na bruku, zaś oczom ukazały się budynki mieszkalne.  Nie było tu ulicznych kramików, czy nawet warsztatów rzemieślniczych wychodzących na ulicę, choć znalazł się przybytek, czy dwa z tych dla osób o lekkich obyczajach oraz karczma "Trzy Kufle". Wstąpiwszy do środka karczmy dane im było się rozejrzeć, jednak swoich znajomych nie znaleźli. Karczmarz zaś podobnie do zapytanych ewentualnie burdelmam nie był skory do zdradzania informacji o swoich klientach mimo obecności strażników, choć jak wiadomo - każdego obywatela można przycisnąć lub ruszyć dalej. Po wstąpieniu do tych kilku przybytków, słońce praktycznie schowało się za ostatnimi dachami, a uliczny gwar zmalał do pijackich wołań tłumionych czasami salwami śmiechu z okolicznych lokali. Należałoby zorganizować jakieś źródło ognia do nocnych poszukiwań, jeśli panowie chcieli szukać po mało cywilizowanych lokacjach miasta, tudzież nieco samozaparcia, by o tej porze tłuc się od karczmy do karczmy. Karl, czy Cyryl nawet słowem się nie odezwali o chęci powrotu na noc do swoich domostw i rodziny. Może takowej w Casterly nie mieli? Kto by ich wiedział.

Osób do rozmowy znalazło się od groma. Drobni kupcy, rzemieślnicy, czy nawet trochę osób z bronią przy boku. Jastrzębiowi przyświecał szlachetny cel, a nikomu przecież nic nie szkodziło odpowiedzieć w kilku słowach na proste pytanie. Nawet kilkuosobowe grupy siedzące razem przy stołach, gotowe były wysłuchać blondaska bez dania mu prewencyjnie w zęby. Część osób ożywiała się na opis Arjana, lecz gdy Gedeon wskazywał wzrost znajomego, zazwyczaj okazywało się, że aż takich olbrzymów, to nie widziano. Co innego jednak w kwestii Lorena. Blond może i nie jest najpopularniejszym kolorem, lecz ciężko wymagać od ludzi, by pamiętali innych bywalców karczmy tylko po tym atrybucie. Wyłączając kupców z Tyrosh. Co do zaś lutni... to już zdecydowanie był przedmiot niecodzienny ze względu na swoją ogromną cenę i umiejętności potrzebne do poprawnej obsługi instrumentu. Jeden z klasycznych najmusów za kufelek ciemnego, zwrócił Gedeonowi uwagę, że był tu jakiś bard, ale karczmarz nie chciał nic dać za występ, więc się dziecina wyniosła. Polecił też poszukać w okolicznych karczmach, co też pewnie Uśmiechniętemu Rycerzowi było w smak. Po wejściu do przybytku "Czerwona Kometa", Gedeon śmiało mógł stwierdzić, że cała ta historia z porwaniem to wielki fałsz, gdy już od drzwi usłyszał dźwięki lutni. Na podeście dla artysty błysnął blond włosów. Cóż za występ mistrza! Niestety okazało się, że to nie Loren, choć możliwe, że inny Hill. Poszukiwania skończyły się z marnym skutkiem, zaś o ile trójka mężczyzn i giermek bez problemów odnaleźli wcześniejszy zaułek, to było tam całkowicie ciemno, zaś Lannister zostawiwszy większość swych rzeczy w komnacie, podobnie do reszty - nie miał przy sobie odpowiednich przedmiotów, by zmienić ten stan rzeczy. W tej kwestii można było rozejrzeć się jeszcze po omacku, zorganizować oświetlenie lub odpuścić i ruszyć do Casterly.

Travolta

Poszukiwanie pracy w tak dużym mieście nie musiało być problemem, z taką myślą w swojej głowie, Atlovart znalazł dość prędko miejsce gdzie mógłby zostać zatrudniony. Była to praca w ochronie pewnego domu handlowego z biżuterią. Ów kupiec, chcący zatrudnić najemnika, poszukiwał tylko jednego człowieka, wyglądało na to, że jego stary ochroniarz umarł albo odszedł. Zgłosiło się do niego tylko dwóch ludzi, a jednym z nich był Atlovart. Kupiec obejrzał ich po kolei, przyglądał się ich budowie i ogólnej aparycji. Polegając na tych rzeczach, wybrał że jego pracownikiem zostanie Myrio z Miasta Cieni. Dornijczyk o mocno opalonej cerze. Karczmarzowi, musiało się to nie spodobać, wyzwał więc najemnika na pojedynek.. którego ten nie przyjął. Było to dla niego zgubne, gdyż kupiec nie chciał mieć w swoim salonie tchórza. Wkrótce Atlovart dostał firmowy uniform i mógł zaczynać. Miał dostawać tyle, żeby móc się codziennie wyspać w przeciętnej karczmie i sycie zjeść trzy posiłki.

Opuszczając rynek, Vyrwel udał się na poszukiwania warsztatów kowali, tudzież kowalskich cechów. Bez większych przeszkód odnalazł odpowiednią ulicę, gdzie wprawionych w poszukiwanym rzemiośle osób było na pęczki. Z pewnością znalazło się wielu majętnych kowali, czy może raczej płatnerzy gotowych sprostać wymaganiom odwiedzającego ich rycerza. Przedstawiano Geroldowi cenę i sugerowany czas wykonania, a jeśli się zdecydował i nie miał nic przeciwko, to przystąpiono do zdjęcia miar. Można powiedzieć, że Vyrwel wybrał bardzo ekonomiczny kolor. Poczernienie zbroi było bowiem procesem stosunkowo często stosowanym w porównaniu do innych barw, a i nie wymagało wymyślnych ingrediencji. Skrzydła to już inna sprawa, ale nie stanowiły wielkiego problemu. Możliwe, że i zwykły czeladnik by sobie świetnie poradził. Należało się sześć złotych smoków, jeśli rycerz nie przewidywał dodatkowych zdobień. Gdyby zaś Gerold był gotowy na obnoszenie się z kunsztownymi dodatkami, cena wzrosłaby do dziewięciu lub i czternastu smoków, gdyby dodać na przykład złote wstawki. Zaproponowano też Vyrwelowi renowację jego obecnego ekwipunku. Odrdzewienie kolczugi, naostrzenie miecza i tym podobne.

Travolta