Wilczy Las

Muchomorek w czasie podróży nie czuł potrzeby, aby konwersować z Roslin czy innymi z jej ludzi. Członkowie eskorty Jej Miłości również woleli trzymać pewien dystans od Dziecka Lasu, zerkając na leśnego ludzika z mieszaniną zafascynowania i nieufności. Na próby zamienienia kilku słów starożytny ludek odpowiadał więc oszczędnie, nie rozwijając żadnego tematu skoro nic nie zostało konkretnie poruszone.
Nocami jednak, kiedy ludzie z Dreadfort grzali się przy ogniu, zdarzało się, że słyszeli cichy śpiew siedzącego na uboczu Muchomorka. Chociaż nie rozumieli melodyjnego języka w jakim skomponowane zostały te pieśni, a niektóre wydobywające się z dziecięcego gardła dźwięki zdawały się być wręcz nieosiągalne dla ludzi, to nikt z nich nie mógł powiedzieć, że słyszał kiedykolwiek coś piękniejszego. Śpiew Dziecka Lasu koił ciało oraz duszę, przywołując wszechogarniające uczucie spokoju i wzruszenia.

Muchomorek zatrzymał się na środku jednej z większych polan, prowadząc za sobą ludzi, i zsiadł ze swojego wilkora. Wyszeptał coś do ucha bestii, a ta żwawo czmychnęła w las.
- Możecie zostawić swoje konie tutaj i tutaj obozować - powiedział ich przewodnik. - Nie oddalajcie się od tego miejsca i nie próbujcie dotykać czegokolwiek nieproszeni - pouczył również gości, kierując swoje ostrzeżenie przede wszystkim do zbrojnych z Dreadfort. - Ty, Roslin Bolton, chodź za mną.
Nie wyglądało na to, aby powitać miała ich jakaś specjalna grupa czy osoba. Nie zapowiadało się też na to, aby Muchomorek miał zamiar ją szerzej przedstawić czy zapowiedzieć. Jeżeli chciała go o to zapytać, to wyjaśnił jej krótko, że nie ma takiej potrzeby. Klan już wszystko wie o jej wizycie. Jeżeli zamiast pytać wolała pozostać przy swoim przedstawieniu się i machaniu, uzyskała głównie zaciekawione spojrzenia Dzieci i dezaprobujące spojrzenie Muchomorka. Jeden z mieszkańców gaju nieśmiało odmachał.
Podążając za swoim przewodnikiem, Roslin po paru minutach doprowadzona została na niewielką polanę. W kręgu ustawione tam były kamienie, a wokół nich czujną straż pełniły czardrzewa ozdobione ponurymi twarzami. Tam czekało na nich troje Dzieci zasiadających na kamieniach oraz kilkanaścioro innych znajdujących swoje miejsce pośród czerwonych liści. Dwoje z trójki miało bledszą, prawie białą skórę, a cętki ją pokrywające wpadały w odcień bladego różu bądź czerwieni. Ich oczy były szkarłatne niczym krew. Były również drobniejsze niż Muchomorek i inni przedstawiciele jego ludu, których Czerwona Królowa widziała do tej pory. Można było powiedzieć, że kolorystycznie przypominały czardrzewa, które śledziły każdy ruch zgromadzonych. Ostatnie z zajmujących miejsce na kamieniach Dzieci przypominało Muchomorka, jednak niewątpliwie było od niego starsze. Jego wiek nie był widoczny w ten sam sposób jak u ludzi, jednak widać było pewne subtelne ślady. Przede wszystkim jednak Roslin widziała to w jego wiekowych oczach, w jego ruchach, można nawet powiedzieć, że zdawała się to wyczuwać.
- Stoisz przed Czarnym Łukiem, Popiołem i Słowikiem - oznajmił Muchomorek, a w jego głosie znać było subtelną nutę szacunku przy każdym z wypowiadanych imion. - Im przedstawisz z czym do nas przybywasz i dlaczego powinniśmy przychylić się do twojej prośby.

Dzieci Lasu zasiadające na kamieniach spoglądały na Roslin bez sympatii i bez niechęci. Z pustą, chłodną obojętnością. Nic nie wskazywało na to, aby miały jakiekolwiek skłonności ku temu, aby przychylić się do jej prośby i wspomóc ją, jednak przynajmniej miała szansę wyjaśnić z czy przychodzi i spróbować je przekonać. Leśny ludek słuchał jej uważnie. Bardzo uważnie. Zdawały się również słuchać obserwujące ich czardrzewa oraz rzesze obsiadających ich gałęzie ptaków. Bogowie patrzyli i oceniali.
- Uważam - odezwał się po chwili ciszy, która nastąpiła po zakończeniu mowy, ten, którego przedstawiono jako Czarny Łuk. - że możemy jej pomóc...
- Może to być mądre - zgodził się Popiół i skierował wzrok na trzecie Dziecko, kobietę nazywaną Słowikiem.
Skinęła ona głową i zamknęła oczy, biorąc głęboki oddech i nieruchomiejąc na dłuższą chwilę. Inne Dzieci nie zareagowały w żaden sposób, najwyraźniej czekając aż skończy ona to co robi.
- Tak... Możemy jej pomóc - powiedziała Słowik swoim melodyjnym głosem, jeszcze piękniejszym niż ten, którym śpiewał Muchomorek. - Ale nie ot tak...
Pozostała dwójka przywódców małego ludku spojrzała na swoją towarzyszkę - Czarny Łuk zachował obojętny spokój, podczas gdy Popiół miał wymalowane na twarzy zaciekawienie.
- Nie chcemy wojny i chaosu jaki ze sobą niesie - oznajmiła blada osóbka, wbijając swoje szkarłatne oczy w Roslin. Dziecko nie unikało kontaktu wzrokowego, a jego spojrzenie były intensywne i nieludzkie. - Przysięgniesz przed obliczem bogów, że twoje rządy będą rządami pokoju. Nie podniesiesz ręki na nikogo, kto nie spróbuje podnieść jej na ciebie. Nie spróbujesz przynieść śmierci i nieszczęść żadnej z ziem doglądanych okiem bogów - zadeklarowała Słowik. - Pakt oddał nam we władanie lasy, wam pozostawiając hojnie wszelkie inne miejsca. Ludzie jednak zdają się o tym często zapominać. Pięć wielkich lasów w twoim królestwie wyjmiesz spod użytku swojego i swoich poddanych - możecie przez nie wędrować i snuć się po nich. Nie będziecie jednak ich wycinać, ani polować na żyjąca w nich zwierzynę - kontynuowała, albowiem Dzieci miały najwyraźniej więcej żądań. Może zaś pochodziły one od samych Starych Bogów? - Tam zaś, gdzie zetniecie drzewo, zasadzicie nowe. Na koniec zaś posadzicie dwadzieścia gajów, w których znajdzie się przynajmniej jedno czardrzewo, jako symbol tego wydarzenia. Kiedy urosną odpowiednio, wówczas dane im zostaną twarze, aby bogowie obserwować mogli świat ich oczyma.
Czarny Łuk i Popiół kiwnęli głowami, najwyraźniej akceptując warunki, które przedstawiła przybyszce Słowik.
- Jeżeli jesteś gotowa przysiąc i wypełnić to do czego się zobowiążesz, wówczas udzielimy odpowiedzi na twoje pytania.

Słowik kiwnęła głową na znak, że akceptuje zgodę Roslin. Spomiędzy drzew wyłoniła się dwójka zwyczajnych Dzieci. Jedno z nich niosło gładką, drewnianą miseczkę z białego drewna. Drugie niosło cienki nóż z obsydianu.
- Przysięgnij więc, Roslin Bolton, przed obliczem bogów - powiedziała cicho Słowik, rozkładając ręce i wskazując w ten sposób na otaczające ich czardrzewa i ponure twarze obserwujące ich swymi szkarłatnymi oczyma - i przypieczętujmy twoją przysięgę w krwi.
Dziecko niosące nóż podało go bladej krewniaczce, a ta nacięła wewnętrzną stronę swojej dłoni i zwróciła broń. Następnie Dziecko podało nóż Roslin w sposób sugerujący użycie drugiej strony ostrza. Jeżeli Czerwona Królowa powtórzyła gest, Słowik wyciągnęła w jej stronę swoją prawicę do uścisku. Trzymające miseczkę Dziecko podłożyło ją wówczas pod ich dłonie i zebrało ściekającą z nich krew, jak również tę, która była na obsydianowym ostrzu.

Tylko jeżeli ta formalna, rytualna nawet, część porozumienia została dopełniona, odbyć mogły się dalsze rozmowy i Roslin otrzymać mogła to po co przybyła.

Czerwone oczy Słowik utkwione były w oczach Roslin. Oczy czardrzewa. Kiedy ich zmieszana krew spadła do misy zarówno z dłoni, jak i z ostrza, trzymające ją dziecko wycofało się pomiędzy drzewa. Tak samo zniknęło to, które wcześniej przyniosło obsydianowy nóż. Z gęstwiny wyłoniła się dwójka innych Dzieci, które niosły liście, wodę i dziwną, pachnącą ziemią oraz leśną ściółką zielonobrązową papkę. Słowik oddała się ich opiece bez słowa, pozwalając im obmyć nacięcie, pokryć substancją i "zabandażować" świeżymi liśćmi. Czerwona Królowa również mogła liczyć na podobną uprzejmość, o ile się przed nią nie wzbraniała. Teraz mogli mówić dalej.

- Zadałaś wiele pytań - powiedziała Słowik po powrocie na swoje miejsce. - Odpowiemy na nie wszystkie. Z czasem i cierpliwością.
- Chciałaś wiedzieć czy nadchodzi chłód i śnieg - przemówił Popiół, drugie z bladych Dzieci. - Nic nie jest pewne w tej kwestii, albowiem natura sama w sobie jest niezwykle kapryśna.
- Mimo wszystko obserwujemy znaki - odezwał się Czarny Łuk, najstarszy z trójki. - My tutaj, nasi mędrcy, nasi bracia i siostry daleko na południu, a także ci daleko na północy - rzekł. - Przybyłaś w dobrym momencie, aby zadać podobne pytanie, ponieważ wszelkie znaki na ziemi, niebie oraz w wodzie wskazują na to, że chłód się zbliża - powiedział, a jego oblicze pozostawało niewzruszone nawet wobec nadchodzącej zimy. - Jeżeli znaki nie kłamią, a zdarza im się to, to wkrótce na tych ziemiach zaczną być odczuwalne pierwsze skutki. Wy, ludzie, tę przejściową porę zwiecie jesienią.
Wieść nie była to dobra. Północ znana była w Westeros z wiosennych śniegów, tak więc "jesień" dla nich oznaczać mogła już pewne załamania pogody i nawet mniejsze plony. Zwłaszcza, że ledwo co zakończyli jeden z okresów zbiorczo-podatkowych i nowy dopiero się zaczynał.
- W swoich snach mędrcy widzieli świat ukryty pod białą kopułą. Ziemię uśpioną i przyduszoną ciężarem zimna. Czas płynie inaczej w wizjach i snach, nie sposób określić czy była to przepowiednia nadchodzących teraz mrozów czy jednych z tych dalszych, ale z pewnością jedna z najbliższych zim, które czekają Westeros, będzie sroga ponad wszelką miarę.

Dzieci Lasu dały Roslin chwilę na oswojenie się z tym tematem, po czym przeszły do kolejnego z jej pytań - wizji.
- Zgłębienie wizji wymaga czasu i głębokiej wiedzy - powiedział Popiół. - Można się jednak tego nauczyć... w pewnym zakresie.
- Z twoim darem wiąże się jednak jeszcze jeden - rzekła Słowik. - Ten, który pozwala przywdziać skórę innego - wyjaśniła. - Ten, przy odpowiednik towarzyszu, jest nieco łatwiejszy do pojęcia.
- Możemy cię uczyć, ale to wymagałoby czasu, podczas którego musiałabyś tu pozostać.

Dzieci nie skomentowały decyzji Roslin o szybkim powrocie do domu. Skinęły jedynie głowami, akceptując jej postanowienie. Najwyraźniej nie była jeszcze gotowa, a może nie było jej po prostu pisane, aby podążyć ścieżką mędrców. Temat tedy płynnie zmienił się z nadciągającej zimy na równie niszczycielskie zjawisko - Skagira.
- Słyszeliśmy, ale ich nie znamy - powiedział Popiół.
- Tylko Thenn jest z tych ziem - doprecyzował Czarny Łuk z ponurym wyrazem twarzy. - Inni przybyli z daleka.
- Nasi bracia i siostry na północy widzieli dziwnych ludzi z odległych stron, którzy nie przypominali nikogo z Pierwszych Ludzi czy nawet nowych, którzy tysiącami zalewają wschodnie wybrzeża wycinając nasze gaje - powiedziała Słowik. - Ich statki rozbiły się u brzegów dalekiej północy i wielu z nich zginęło, ale inni zadomowili się w miejscu, które wy zwiecie Pięścią Pierwszych Ludzi. Tam zaczęli czcić dziwnych bogów i okrywać krainę cieniem. Za ich sprawą twój wróg stał się tym, kim się stał.
- Wzrok bogów nie sięga jednak za wielkie wody na wschodzie. Starzy Bogowie są z tej krainy, są bogami tej ziemi - jej strumieni, korzeni pnących się pod jej powierzchnią, jej gór i dolin - oznajmił Popiół, niezbyt optymistycznie nastrajając Roslin co do jakichkolwiek rad od Dzieci Lasu w sprawie Skagira. Wyglądało jednak na to, że wszystko co złe przybywa ze wschodu - Andalowie, Przedwieczni, demoniczni jeźdźcy z potężnymi łukami i płytami twardszymi niż te należące do największych północnych wojów. - Jest jednak coś, co możemy ci powiedzieć...
- Byli jeszcze inni przybysze, którzy odwiedzili naszych braci daleko na południu. W puszczy między wielkimi rzekami, które Pierwsi Ludzie nazwali Czarnym Nurtem oraz Wendwater. Było to około jedenastu księżyców temu, prawie co do dnia - wyjawiła Słowik, uważnie obserwując Roslin. - Inni byli Andalowie i inni niż ci, którzy są twoimi wrogami. Ich włosy lśniły niczym polerowane srebro, a oczy mieli jak purpurowe ogniki. Posługiwali się magią, ale inną niż Skagir i inną niż my - zaczęła opowiadać Słowik, a brzmiało to niczym jakaś bajka. Czy można było jednak tak to oceniać, kiedy samemu dyskutowało się właśnie z mędrcem żyjącego w puszczach małego ludku, który umiał czynić rzeczy trudne do objęcia ludzkim rozumem? - Mieli ze sobą też dziwne bestie. Na przykład stwora, który wyglądał jak górski lew z zachodnich wzgórz, ale był cały biały niczym śnieg. Chcieli zabrać olbrzymy na wschód i dać im ziemie, część nawet z nimi odpłynęła. Ich przywódca, młody niczym ty, rozmawiał też z mędrcami południowych klanów. Zadawał im podobne pytania co ty nam, ponieważ jego sny nawiedzały głosy głodnych bogów ze wschodu. Słysząc jego słowa mędrcy doszli do wniosku, że mowa tu o potworach sięgających wstecz do Długiej Nocy i jej wydarzeń daleko, daleko na wschodzie, których ledwie echa w ciągu stuleci dotarł do Westeros - Słowik zrobiła krótką przerwę, podkreślając o jak starych i potencjalnie groźnych bytach może być mowa jeżeli mają związek z tym słynnym na cały świat kataklizmem. - Przybysz ze wschodu wspomniał mędrcom o wielu nazwach, jednak są to imiona nam nieznane - Leng, Yi Ti, Yin. Mówił o ogromie tamtych krain i potędze ludzi, którzy czuwają nad miejscem, z którego płyną głodne głosy.
- Jeśli chcesz bardziej przyziemnej rady - nie słuchaj podszeptów tych istot, a będziesz bezpieczna od ich wpływów - wtrącił się sucho Czarny Łuk. - Jeżeli chcesz być bezpieczna cieleśnie, musisz walczyć bądź uciekać. Jakkolwiek ludzie zmieniają świat, ta podstawowa prawda pozostaje niezmienna - Dziecko Lasu uśmiechnęło się ponuro. - Wszystko da się zabić, nawet jeżeli bardzo uparcie trzyma się życia i udaje, że tak nie jest.
- Jeśli chcesz wiedzieć więcej, musisz niestety szukać bliżej źródła - oznajmił smętnie Popiół, chyba niepocieszony, że nie mogli objawić Roslin więcej. - Za morzem, tam, skąd przybyli twoi wrogowie i tam, skąd przybyli srebrni ludzie żywiący wobec nich obawy.

Dzieci wymieniły spojrzenia, kiedy Roslin wspomniała o swoim śnie dotyczącym ponurej przyszłości jaką niosła im misja Skagira. Pozostawało jednak pewne światełko nadziei.
- Nie pozwól, aby zmartwienia o jutro przysłoniły ci to, co dzieje się dzisiaj - powiedział Popiół. - Nawet sny bywają zwodnicze, a przyszłość, chociaż czasami przez nie ujawniana, nie jest niezmienna - wyjawił. - Twój wróg i ci, którzy trzymają jego łańcuchy są daleko. Dalej niż sięgają oczy bogów i dalej niż pływają chyże statki twoich braci. Kto wie ile zajmie mu powrót lub czy w ogóle zdoła powrócić, nawet jeżeli dokona tego o czym mówisz?
- To co było zamknięte raz, można zamknąć znowu - trzeźwo ocenił tymczasem Czarny Łuk.
- Jeżeli tak mroczny czas rzeczywiście nadejdzie, wówczas wielu mędrców będzie musiało podjąć decyzję o tym co uczynimi - powiedziała Słowik, której głos był zamyślony i melancholijny. - Nasi bracia i siostry na południu chwycili jednak za broń i odnowili stare przymierza z królami Pierwszych Ludzi, którzy zmagają się z najeźdźcami zza morza. Może i my będziemy zmuszeni postąpić tak samo...
Dzieci nie obiecały nic, jednak wspomnienie o ich pobratymcach z południa dawało jakąś nadzieję. Wyglądało na to, że u wschodnich brzegów Westeros ramię w ramię stawały one z Pierwszymi Ludźmi przeciwko brutalnym Andalom.

Muchomorek, w swojej wspaniałomyślności, zgodził się zaprowadzić Roslin do Starej Kobiety. Dzieci Lasu znały ją i wiedziały, gdzie można ją znaleźć. Oczywiście nie chciał od razu wyjeżdżać i przynajmniej dzień miał zamiar zabawić w tutejszym gaju. Ludzi z Dreadfort również mogli odpocząć po podróży w wyznaczonym do tego przez miejscowych miejscu. Poproszono ich jednak żeby nie odchodzili zbyt daleko od swojego obozowiska i nie szwendali się po osadzie Dzieci.

Podróż do Starej Kobiety miała zająć sześć dni, a dzięki przewodnictwu Muchomorka okazała się dość prosta i niezbyt wyczerpująca. Ich celem okazała się mała, omszała chatka, z której komina unosił się dym. Przed wejściem spoczywały dwa imponujących rozmiarów wilki, a okoliczne drzewa licznie pokrywały wrony.W drodze Roslin zauważyła jednak coś niepokojącego. Nie wiedziała czy było to rzeczywiste odczucie, czy może efekt ponurej rozmowy z Dziećmi Lasu, ale wydawało jej się, że jest odczuwalnie chłodniej...

Muchomorek spojrzał na krzyczącą Roslin swoimi dużymi, pozbawionymi wyrazu oczyma i westchnął cicho. Wilki natychmiast uniosły głowy, patrząc na przybyszów, a stado wron zerwało się z wrzaskiem z gałęzi drzew i zakotłowało wokół nich, trzepocąc wściekle skrzydłami. Kiedy ptaki rozproszyły się i przybysze znów mogli swobodnie patrzeć, drzwi chatki stały już otworem i stała w nich ona - Stara Kobieta. Jej ubrania z wełny i skóry były znoszone i starte, ale schludne jak na życie w dziczy. Na szyi nosiła sznur, na którym spoczywały dziesiątki dysków z brązu, z których każdy pokrywały mistyczne runy Pierwszych Ludzi.
- Kto tak mordę drze? - zaskrzeczała staruszka, spoglądając na nieproszonych gości. W tym momencie wielki, czarny kruk przysiadł na jej ramieniu i zakrakał głośno. - Aaa... - mruknęła i spojrzała na Muchomorka, który tylko kiwnął głową. - He... Niech będzie, niech dziewuszka wchodzi.
Stara Kobieta skinęła na Roslin głową i odwróciła się żeby wejść do środka swojej chaty. Muchomorek zeskoczył ze swojego wierzchowca i również ruszył w stronę wejścia.

Wnętrze chaty było raczej ciasne i spowite silnym zapachem ziół. Pęki suszonych ziół zwisały z półek i sufitu, świeże rosły w glinianych donicach, pełno było też różnych miseczek oraz słoiczków wypełnionych płynami i smarowidłami. Coś gotowało się w mosiężnym kociołku, który wisiał nad płonącym w kominku ogniem. Stara Kobieta wskazała Roslin na krzywy, drewniany stołek przy prostym, zastawionym składnikami stole. Muchomorek tymczasem przysiadł na ziemi przy kominku.
- Wiele rzeczy jest możliwych - rzekła Stara Kobieta, nalewając gorącego naparu o silnie ziołowym zapachu do glinianego kubeczka i wręczając go Muchomorkowi. - Pewnie są i tacy, którzy powiedzieliby, że wszystko, ale tego nigdy nie udało mi się sprawdzić - staruszka postawiła drugi kubek przed Roslin i usiadła za stołem. - Twoje przypadłości są możliwe do naprawienia, kochaniutka, ale nic tego typu nie przychodzi za darmo. Bogowie żądają ceny. Zawsze żądają ceny.
Muchomorek siorbnął naparu ze swojego kubka i pokiwał powoli głową, wpatrując się z zamyślonym wyrazem twarzy w ogień.
- To nie jest naturalne, aby czynić takie rzeczy. Cienie ściągają do podobnych praktyk i nie zawsze da się je odegnać, a nigdy nie wiadomo co uczynią nieutrzymane w ryzach - przestrzegła wiedźma. - Pytanie więc, kochaniutka, czy jesteś gotowa na podobne ryzyko. Pytanie też czemu miałabym męczyć moje stare kości żeby się tobą zająć. To przecież rzecz znacznie trudniejsza niż zrobienie maści na krosty czy bolącą rzyć, po które zwykli przychodzić do mnie ci miejscowi gamonie.
Stara Kobieta upiła łyk naparu z glinianego kubeczka i uśmiechnęła się do Roslin, szczerząc swoje pożółkłe, niekompletne zęby.
- Królowie, królowe, lordowie, czempioni... Wszyscy żeście pełni ambicji i czym zdrowsi, tym rychlej za nią gonicie, a w tym swoim pościgu tratujecie bezmyślnie wszystko na swojej drodze. Później przychodzą do mnie chłopcy, którzy stracili nogi i ręce na waszych wojenkach, dziewki, które urodziły pozbawione ojców dzieci, mężczyźni, którzy budzą się w nocy z krzykiem śniąc o koszmarach, który widzieli za waszą sprawą.

- He? I co mi z tego, że się przeczłapali jacyś Dzicy, których kijem żeście zawrócili? - zapytała staruszka i prychnęła. - Dobra robota, swoją drogą - wtrąciła jednak. - Przyjdzie zima, dupy lordom przemrozi w ich zamkach i prostaczkom w chatach, a kiedy nadejdą roztopy i ciepło przyjdzie, to zaraz im życia wróci. Zaczną płodzić rozochoceni, a po kolejnej zimie dziatki będą większe, poprzednie dziatki dorosłe i wróci ochota coby utrzeć sąsiadowi nosa - rzekła i spojrzała kątem oka na Muchomorka. - Układ z tymi urwisami? Ha! Zaradne szkodniki, ale co mi z tego? Jestem spokojna jak mam dowód o tu - Stara Kobieta uniosła otwartą dłoń i ścisnęła ją szybko, jakby coś chwytała. - a nie gdzieś w leśnym gaju Dzieci czy chacie Dzikiego za Murem.
Staruszka pociągnęła łyk z kubeczka, przyglądając się królowej z zaciekawieniem.
- Bogowie nie handlują złotem i ładnymi słówkami. Chcesz witalności, życia tchniętego w twoje strzaskane kończyny? Musisz odpłacić im tym samym - wskazała wiedźma. - Wielkie zwierzę, którego siły witalne są ponadprzeciętne, mogłoby zaspokoić potrzebę ofiary - o ludziach starowinka nie wspominała, ponieważ nie w smak jej były takie opłaty. - Jak przy każdej operacji coś może pójść nie tak... Cienie gęstnieją wokół krwi, a paskudne z nich nicponie. Może uwydatnią ci się kły, może psiocha zarośnie ci szorstkim futrem, a może będziesz miała nieustający apetyt na krwiste mięso. Tyle starczy ci wiedzieć.
Kiedy Roslin zaczęła wymieniać co może staruszce zapewnić, ta roześmiała się w głos.
- Mego ucznia na dwór? Czemu ja bym go miała tak krzywdzić? - zachichotała Stara Kobieta. - Nie masz nic czego mogłabym chcieć, kochaniutka - powiedziała i przez chwilę rozważała czy nie sprawdzić rzeczywistych ambicji Roslin poprzez nakazanie jej pozbycia się tej brzydkiej korony, ale ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. - Napełnij to swoją krwią - rzekła, podstawiając jej gliniany słoiczek. - I będziemy kwita. Oczywiście jeżeli sprowadzisz tu coś czego można użyć. Łamie mnie w kościach i to już nie te lata żeby polować na niedźwiedzie. Zresztą i tak by mi się nie chciało.

Stara Kobieta nie wydawała się szczególnie dotknięta decyzją Roslin. Raz, że rozumiała, iż może to być kwestia warta przemyślenia. Dwa, że w sumie to nie zależało jej na tym, aby Czerwonej Królowej pomóc. Jak to mawiali młodzi "Przecież to ty ślesz kamień runiczny".

Muchomorek wkrótce dopił darowany mu napar i mogli opuścić leśną wiedźmę. Przed jej chatą leśny tancerz Dzieci dosiadł swojego wierzchowca i skierował swoje wielki oczy na ludzi.
- Bywajcie - rzekł, po czym skoczył wraz ze swym wilkiem w zarośla.

Roslin pozostało kierować się na wschód, przez włości Górskich Klanów. W taki sposób powinni dotrzeć do wybrzeży Długiego Jeziora. Nad jego brzegami mogli skierować się na północ, aby odbić ku Dreadfort bliżej Ostatniego Domostwa lub na południe, bliżej Winterfell.