Wilczy las

Niepokojące wieści rozchodziły się z Wilczego Lasu, gdzie w ciągu ostatnich dni zaginęło bez śladu lub zginęło w krwawym przedstawieniu wielu prostych ludzi. Prostaczkowie szeptali o nad wyraz agresywnej watasze wilków, która atakowała podróżnych, drwali, myśliwych i każdego innego kto postawił stopę w dzikich ostępach puszczy. Podobno bestie zbliżały się nawet do ludzkich osad, robiąc się zadziwiająco śmiałe, zaś ich ataki były przeprowadzane dość inteligentnie jak na zwykłe zwierzęta. Pogłoski mówiły, iż watahą przewodzi ogromny, widmowy wilk monstrualnych rozmiarów. Niektórzy uważali, że jest to dziki duch lub demon, inni twierdzili, że jest to awatar Starych Bogów mający pokarać ludzi za ich zepsucie. Kilka cichych głosów mówiło również, iż jest to po prostu potężny wilkor, który przemknął się obok Muru w poszukiwaniu lepszych terenów łowieckich i trafił na południe. Ostatnia historia nie była tak emocjonująca jak poprzednie, toteż była najmniej popularna. Tak czy inaczej, Wilczy Las stał się niebezpiecznym miejscem, a ludzie mogą znikać jeszcze długo, o ile nikt nie zatrzyma bestii.

Zgodnie z poleceniem Królewskiego Namiestnika Północy zebrani zostali w Winterfell najlepsi łowczy żyjący w okolicach zamku. Przedstawiono im zadanie jakim było upolowanie agresywnej watahy wilków nękającej mieszkańców Wilczego Lasu i okolic, do dyspozycji dostali zaś wsparcie od kasztelana. W granicach rozsądku oczywiście. Myśliwi zebrali zapasy, kilka psów tropiących oraz doświadczonych w walce zbrojnych, po czym skierowali się do głuszy. Tropicielami byli przednimi, jednak przebiegłość tej konkretnej watahy nie miała sobie równych. Prawie jakby wilkom przewodził człowiek, a nie zwierzę...
Zwierzęta szczęśliwie były agresywne i żądne krwi. Poszukiwanie szły myśliwym powoli, acz ich wróg postanowił przybyć do nich sam. Bestie, którym przewodził wielki, czarny wilkor, otoczyły łowczych i zaatakowały z zaskoczenia pod osłoną nocy. Szczęśliwie wysłani do lasu ludzie byli dobrzy w swoim fachu, a wspierało ich również kilku żołnierzy oraz psy, a wszyscy wykazali się wielkimi umiejętnościami. Po krótkiej potyczce - w której niestety zginęło kilku łowczych oraz psów - wilki zostały wybite. Futra wszystkich zwierząt, a także łeb olbrzymiego wilkora wkrótce trafią do Winterfell.

- Nah... - mruknął Dziki, przykucając obok Cerwyna. Stopy trzymał twardo na ziemi, zaś zgięte kolana skierowane były na zewnątrz, idealna pozycja by "przysiąść" i nie odmrozić sobie przy okazji dupy na śniegu. - Powinniśmy zbliżać się powoli i bez dobytej broni żeby wiedzieli, że nie jesteśmy tu po to by walczyć, ale też tak, kurwa, stanowczo. Żeby nie pomyśleli, że z nas miękkie pizdy - przedstawił Rodrikowi swoją skromną opinię. - Jak nas zaatakuje mała grupka to trzeba wziąć kogoś żywcem, bo jeszcze nie wszystko stracone. Takie tam, krwawe nieporozumienie.
Wyglądało na to, że to wszystkie rady jakie zaprzyjaźniony wódz miał dla Namiestnika. Pozostawało wydać stosowne rozkazy i ruszać dalej, o ile Cerwyn wciąż czuł się na siłach.

Grupa Rodrika jechała przez las w kierunku obozowiska Wolnych Ludzi, kiedy w pewnym momencie przed ich oczyma ukazało się pięć postaci. Wyłoniły się spomiędzy drzew około stu metrów przed nimi, każda ściskała w ręku włócznię. Spoglądali w ich stronę blokując drogę. Czekali. Gwardziści Cerwyna oraz towarzyszący mu Dzicy zaczęli ostrożnie rozglądać się po lesie, ale nie dostrzegli nic podejrzanego. Sam Rodrik również nie widział nic co mogłoby go zaniepokoić ponad ludzi przed nim.

Po zbliżeniu się do Dzikich ludzie z Północy mogli zauważyć, że spośród pięciu postaci dwie są w rzeczywistości kobietami, szczelnie owiniętymi w grube futra i uzbrojonymi podobnie jak towarzyszący im mężczyźni. Bael przedstawił się tuż po Namiestniku, zapewniając, że ręczy za niego jako inny człowiek z Prawdziwej Północy i zapewnia, że nie mają wrogich zamiarów. Przywódca małej grupy przed nimi kiwnął głową, po czym zagwizdał przeciągle. Spomiędzy drzew wokół nich wyłoniło się dziesięciu okrytych śniegiem łowców w grubych futrach, każdy trzymał łuk ze spoczywającą na cięciwie strzałą.
- Chodźcie więc - polecił Wolny Człowiek, po czym odwrócił się i ruszył wydeptaną w śniegu ścieżką między drzewami.
Rodrik i jego ludzie mogli podążyć za nim, wciąż otoczeni przez posuwających się równym tempem z nimi łuczników z krain dalszej północy. Po kilkudziesięciu minutach dotarli do obozu Dzikich, wielkiej polany otoczonej zaporą z naostrzonych palików, na której znajdowały się setki namiotów oraz kilka zbudowanych naprędce chat z ziemi oraz drewna. Z wielu z nich unosił się dym. Przy bramie gości oraz wracających łowców przepuściło trzech wartowników, dwóch ludzi i jeden wielki, kudłaty olbrzym, który wywarł niewątpliwie wrażenie na ludziach Cerwyna przyglądając im się w milczeniu. Przybysze zostali doprowadzeni do największego z namiotów, zszytego ze skóry wielu zwierząt molocha, gdzie ich małomówny przewodnik nakazał im czekać - wielkiego wyboru nie mieli otoczeni kręgiem uzbrojonych wojowników - i ruszył w stronę znajdującego się nieopodal stawu przycupniętego pod masywnym pniem drzewa serca. Tam, pod czujnym spojrzeniem wyrzeźbionej w białej korze twarzy znajdował się jakiś człowiek, który... wydawałoby się, że bierze kąpiel. Przewodnik Rodrika i mężczyzna ze stawu zamienili kilka słów, po czym ten pierwszy powrócił do Cerwyna.
- Wy dwaj - dziki wskazał grotem włóczni na Rodrika i Baela - możecie wejść do środka - powiedział. - Reszta odprowadzi wasze zwierzęta i poczeka przy innym ogniu.

Przed Rodrikiem i Baelem do namiotu wodza wszedł jeszcze na chwilę ich przewodnik. Nie wiedzieli co dokładnie tam robił, ale szybko wpuścił ich do środka i zniknął, pozostawiając ich samym sobie. Pomieszczenie jakie ukazało się ich oczom zawierało duże palenisko, na którym wesoło podskakiwał opiekający sporego prosiaka ogień. Od zapachu mięsa, wydawałoby się, że natartego jakimiś ziołami, obydwaj panowie poczuli lekkie ukłucie głodu. Znajdował się tutaj także spory stół z kilkoma drewnianymi naczyniami, wokół którego ustawiono służące do siedzenia pieńki, a bezpiecznie oddalona od ogniska ziemia pokryta była skórami. Pod ścianami namiotu stały też zakryte skrzynki. Widać było, że do środka da się wejść jeszcze przez drugi otwór, zaś drugą część schronienia zakrywały przed oczyma gości zawieszone skóry. Bael po krótkiej chwili postanowił po prostu odsunąć jeden z pieńków i usiąść przy stole.
- Czyli to są nasi goście - odezwał tubalny głos należący do masywnej kobiety, która wyszła z drugiej części namiotu. Pani ta nie grzeszyła urodą, wręcz przeciwnie. Dobrze widoczny meszek pokrywał jej górną wargę, brakowało jej kilku zębów, a rysy twarzy nie należały do miłych dla oka. Zbudowana za to była potężnie, Rodrik mógł podejrzewać, że złamałaby jego rękę niczym patyk. - Ha! Jakie chucherka nam przysłali ci południowcy - potężna baba zbliżyła się do prosiaka i zaczęła odkrawać kawałki mięsa do drewnianej misy, podczas gdy Bael mruknął coś pod nosem wyraźnie niezadowolony z określenia jakiego użyła. - Pewnoście głodni, jak zjecie to może coś uda wam się masy nabrać - zaśmiała się. - Falka! Dej no miodu i chleba!
- Już, już... - odparł jej zza skór melodyjny, miły dla ucha, ale jednocześnie jakby zmęczony głos. Należał on do osoby tak innej od pierwszej kobiety jak tylko było to możliwe. Druga z pań, która pojawiła się w głównej części namiotu, była niczym innym jak obrazem piękna w tym ponurym miejscu. Całkiem wysoka i zgrabna, o pełnych, dobrze zarysowanych kształtach. Włosy barwy ciemnego miodu opadały jej związane w warkocz do połowy łopatek. Oczy miała szare i jakby pozbawione wyrazu, trochę smutne, jednak powitała gości miłym uśmiechem. - Mój mąż zaraz przyjdzie was powitać - oznajmiła, stawiając na stole płaski bochenek chleba.
Po chwili goście zostali jeszcze uraczeni rogiem miodu i kiedy skosztowali pierwszy łyk poła namiotu została uchylona. Do środka wkroczył nagi mężczyzna mierzący pewnie z dobre sześć i pół stopy, porośnięty gęsto włosem niby niedźwiedź. Zbudowany był potężnie, a chociaż trudno tu było mówić o dobrze widocznych, zarysowanych mięśniach, to z pewnością nie sposób by go było nazwać grubym.
- Mięsa i miodu! - zakrzyknął w wejściu i złapał leżącą nieopodal tkaninę by wytrzeć się z resztek lodowatej wody, w której przed chwilą się kąpał, po czym przepasał się nią zakrywając podskakującą wesoło męskość. - Mówili mi, że przyjechali do nas przedstawiciele klękaczy i jacyś nasi - rzekł, zbliżając się do Cerwyna. Zatrzymał się przed nim, patrząc na niego z góry niezależnie od tego czy namiestnik wstał, czy wciąż siedział. - Zwą mnie Tormund, jestem wodzem tego plemienia - powiedział. - Kim jesteście i co was sprowadza?

Brodaty Wolny Człowiek uścisnął dłoń Rodrika swoją potężną łapą patrząc mu w oczy. Wyglądał na całkiem wesołego jegomościa, chociaż gdzieś tam w głębi widać było, że lepiej z nim nie zadzierać.
- Dogadać? To dobrze - powiedział, puszczając w końcu Cerwyna, który mógł poczuć ból promieniujący ze ściśniętej dłoni. W tym też momencie przepaska jaką Dziki obwiązał się w pasie nietrzymana spadła na ziemię, ponownie odsłaniając jego męskość. Tormund spojrzał w dół z czymś co mogło być lekkim zmieszaniem, acz nie trwało to długo. - Ha! - roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu i podniósł przepaskę, klepiąc Cerwyna w ramię i ruszając na swoje miejsce u szczytu stołu. - Siadajcie, jedzcie i mówcie!
Falka narzuciła mężowi na ramiona grube futro, po czym podała mu mięsa i miodu.
- Dziękuję, moja piękna - powiedział do niej, ujmując ją za rękę i całując jej drobną dłoń, która utonęła na chwilę w jego gęstej brodzie. - Jak zawsze jesteś błogosławieństwem od bogów.
Kobieta obdarzyła go ciepłym uśmiechem, chociaż jej oczy nie zmieniły się ani odrobinę. Najwyraźniej musiała po prostu tak wyglądać. Podawszy jedzenie dla wodza, jego małżonka zasiadła obok i sama też zabrała się za jedzenie, podobnie druga kobieta. Tormund wysłuchał co Rodrik miał do powiedzenia i chętnie dowiedział się więcej o tych wyznawcach Siedmiu. Co było też trochę zaskakujące dla Cerwyna wyraził swoje współczucie dla w tak bestialski sposób potraktowanych mieszkańców Północy. Namiestnik trafił na naprawdę nietypowego Dzikiego.
- Wasza oferta brzmi sensownie - stwierdził Tormund, popijając miodu. - Zima zbliża się wielkimi krokami i nie mamy czasu by zabijać się nawzajem, trzeba gromadzić mięso i budować schronienia. Chcielibyśmy teren przy lasach, aby mieć też trochę pól dla własnych zwierząt i roślin, ale żeby też móc polować i z czego postawić schronienia. Może jeszcze strumień w pobliżu by łapać ryby - powiedział. - Moi ludzie nie będą mieli powodu by porywać i grabić, kiedy sami będą żyli w dostatku. Wrogów naszego wspólnego wtedy domu z chęcią przepędzimy.
- Wyryj to - powiedziała do męża kobieta o miodowych włosach.
- Hmm?
- Ty dotrzymasz słowa, twoi wojownicy również - powiedziała, a Rodrik mógł sobie przypomnieć, że w drodze Bael mówił mu o wadze jaką Wolni Ludzie przywiązują do danego słowa. - Ale nasi synowie nie będą tymi, którzy złożyli obietnicę wspólnego życia w pokoju. W centrum obozu znajduje się wielki głaz, wyryj na nim runy i niech każdy kolejny wódz po tobie zawrze tę samą umowę.
- Ha! Mądrą kobietę bogowie pozwolili mi porwać, nie ma co! Co o tym sądzisz, hę? - ostatnie pytanie skierował do Rodrika.

- Na razie przezimujemy tutaj, zwierzyny jest pod dostatkiem i nie ma sensu przenosić się w nowe miejsce w takim momencie - stwierdził Tormund. - Na wiosnę poszukamy lepszego, stałego miejsca. Może tam gdzie mówisz - oznajmił wódz, pocierając gęstą brodę jaka porastała jego twarz. - Hmm... Będzie z ponad tysiąc, coś takiego. Do tego jest z nami dwudziestu olbrzymów - właściwie obozowisko Wolnych Ludzi było bardzo duże, a raport zwiadowców również mówił o możliwie sile liczącej nawet tysiąc wojów. - Ha? - mruknął Tormund, kiedy Cerwyn wspomniał o żonie. - Mam dwie siostry, które wiele nauczyły się od mojej Falki. Może jeśli okażesz się dość silny udałoby ci się jedną poskromić. Ha!
Wkrótce obecni w namiocie - z już ubranym porządnie wodzem - wyszli z ciepłego wnętrza i udali się pod kamień, gdzie zgromadziło się wielu Wolnych Ludzi, olbrzymy oraz przyprowadzono ludzi Rodrika i Baela. Tormund ogłosił co zostało ustalone, złamał sprawnym ciosem z główki nos jedynego podważającego jego decyzję mężczyzny i wymienił z Cerwynem obietnice jakie padły, a pod jego surowym spojrzeniem powtórzyło je jego plemię. Na koniec uścisnęli sobie prawice i przystąpili do rycia w kamieniu, w czym Rodrik był instruowany przez postawną kobitę z namiotu.
_____________________________________________________________________________________________

Wódz przyjął miecz z rąk Rodrika i obejrzał go, z pewnością była to pięknie wykonana broń. Był to również bardzo miły gest, trudno przywołać w pamięci żyjących ostatni raz, kiedy przedstawiciel Wolnych Ludzi otrzymał dar od człowieka żyjącego na południe od Muru, a co dopiero przedmiot przedstawiający tak sentymentalną wartość. Tormund skinął głową, a sam zdjął swoje dwie bransolety zdobiące jego przedramiona. Wykonane były z kości słoniowej, a zdobiły je gęsto runy Pierwszych Ludzi.
- Pierwsza z nich należała do mojego ojca, a runy wyżłobiła w nich moja matka po polowaniu na mamuta, druga z nich powstała z kości bestii, którą zabiłem ja, zaś Falka pokryła ją znakami - powiedział wręczając je Cerwynowi. - Runy je pokrywające odpędzają złe duchy, przyjmij je na znak naszej przyjaźni.

Tormund - jak można było się spodziewać po jego dotychczasowym zachowaniu - chętnie przyjął Rodrika i jego ludzi w gości. Zwłaszcza jeśli mieli zamiar pracować i pomóc w przygotowaniach na zimę. Kto wie? Może ci wznoszący kamienne budowle ludzie z południa postawią im jakąś porządniejszą chatę niż to co umieli zbudować jego Wolni Ludzie. Oczywiście wódz po upomnieniu ze strony małżonki pamiętał, aby wysłać ludzi Cerwyna do mniej agresywnych ze swoich ziomków, a z tymi bardziej brutalnymi odbyć jeszcze dla pewności poważną rozmowę, która zakończyła się jednym poważnie złamanym nosem i dwoma poważnie przetrzepanymi tyłkami.
W kwestii małżeństw Rodrik dowiedział się, że mężczyzna musi pokazać kobiecie swoją siłę i swego rodzaju dominację, najlepiej kradnąc ją z jej domu lub klanu. Kobieta tymczasem powinna stawiać zaciekły opór podczas całego procesu by nie pokazać się jako łatwa zdobycz. Najbardziej szanowani byli, przynajmniej w teorii, ci, którzy kradli swe żony z dalszych klanów i sprowadzali do swojego by go wzmocnić. Zabronione było również porywanie kobiet, które już były czyimiś żonami. Uważa się, że gdy czerwony wędrowiec jest na tle Księżycowej Panny czas by porwać wybrankę jest sprzyjający. Tormund nie sądził by Rodrik musiał kogoś "porywać" w obecnej sytuacji, ale jeśli chciał znaleźć żonę wśród Wolnych Ludzi z pewnością musiał udowodnić jej swoją siłę i umiejętności.
Rodrik poznał też w tym czasie resztę rodziny wodza. Potężna baba z namiotu okazała się jego starszą siostrą, acz, zapewne ku wielkiej uldze Cerwyna, miała już męża. Dwie młodsze siostry Tormunda powróciły tymczasem z polowania ciągnąc na drewnianych saniach sporych rozmiarów jelenia. Starsza z nich miała jakieś pięć i pół stopy, trudno było powiedzieć jak wyglądała pod okryciem z grubych futer, acz urodę miała po prostu przeciętną. Ciemne, długie włosy i ni to miła, ni nieprzyjemna dla oka twarz upstrzona kilkoma piegami. Oczy miała niebieskie i patrząc w nie widać było kryjącą się za nimi mądrość. Druga siostra była o dwa cale wyższa i chociaż nie była pięknością pokroju Falki, to była ładną dziewczyną. Również miała ciemne, długie włosy, ale na jej twarzy nie było piegów, a jej zielone oczy były bardziej żywe i dzikie. Obie oprawiały zaś zwierzynę posługując się nożami z wielką wprawą. Od najstarszej do najmłodszej imiona sióstr wodza brzmiały Gyrtha, Nym i Hel.

Nym i Hel stwierdziły, słusznie zresztą, że trzy osoby do oprawiania zwierza to już tłum. Pozwoliły więc człowiekowi z "Północy" wykazać się swoimi umiejętnościami. Rodrik nie dał im okazji do śmiechu i sprawnie oporządził jelenia, nie była to żadna zdumiewająco precyzyjna i prędka robota, acz z pewnością solidna i niezbyt długa. Później Cerwyn mógł pomóc kobietom w zajęciu się poszczególnymi częściami zwierzęcia, łatwo mógł zauważyć, że starsza z sióstr była bardziej wyrozumiała i przy okazji błędów po prostu dzieliła się wiedzą i pouczała, chociaż zdecydowanie stanowczo, zaś druga łatwiej się irytowała pokazując się jako bardziej impulsywna.

Po dwóch dniach pobytu Rodrika w obozie Wolnych Ludzi kilku wojowników zorganizowało sobie zapasy, podczas których dopingowani przez innych członków plemienia walczyli przy jednym z ognisk z obnażonymi torsami. Walkom przyglądały się również dwa olbrzymy, z których jeden zaśmiewał się głośno co jakiś czas.

Rodrik musiał niestety obejść się bez wielkiej popijawy z okazji swego dnia imienia. Dzicy w obliczu nadchodzącej zimy raczej nie wyprawiali biesiad i starali się oszczędzać zapasy, nawet jeśli raz na jakiś czas - chociażby w dniu przybycia Cerwyna - zjedli trochę lepiej. Jeżeli Namiestnik chciał popić, zawsze mógł oblać kolejny rok życia po powrocie do Zamku Cerwyn.


Nie wszyscy Wolni Ludzie wydawali się chętni by wziąć udział w zabawie, acz kilku się skusiło. Byli to silni i postawni mężczyźni, doświadczeni mocno przez życie w trudnych warunkach za Murem, więc mieli sporo krzepy. Nic więc dziwnego, że mur Rodrika okazał się mieć pewne trudności z powstrzymaniem uderzających w niego raz za razem barbarzyńców. Kilku ludzi cofało się za bardzo, a szyk chwiał się czasami, ale koniec końców jednak stał mimo trudów. Wtedy też nadszedł Tormund, który skrzyknął biorących udział w zabawie wojowników i sam pokierował nimi naprzód. Wtedy też mur tarcz runął, kiedy Wolni Ludzie po prowadzonym przez wodza i bardziej jednolitym uderzeniu zachwiali żołnierzami Rodrika, a następnie zamiast próbować dalej się przebić złapali po kilku za jedną tarczę i wyrwali paru zbrojnych z formacji, wbijając się później w luki. Całej sytuacji przyglądał się jeden z olbrzymów, zaśmiewając się głośno co jakiś czas, a także garść innych gapiów.

Rodrik przegrupował swoich ludzi, wzmocnił mur i przygotował się do przyjęcia drugiego natarcia ze strony Wolnych Ludzi. Tym razem barbarzyńcy nie odnieśli już sukcesu. Zapierający się mocno żołnierze z Północy wytrzymali uderzenie ich szarży, a nauczeni ostatnim razem mocno trzymali swoje tarcze i z pomocą kompanów nie dawali się wyrwać z szyku. Wtedy też wojownicy zza Muru cofnęli się, zaś ich przywódca uniósł dwa palce do ust i zagwizdał. Patrzący do tej pory na przepychankę olbrzym powstał ciężko z miejsca i wolnym krokiem ruszył na mur tarcz, który niezbyt brutalnie roztrącił nie czyniąc nikomu krzywdy, aby przejść na drugą stronę. Dokonawszy tego siadł z hukiem przed Rodrikiem, pochylił się przed nim i roześmiał. Wolni Ludzie tymczasem byli pod pewnym wrażeniem.


Tormund pożegnał Rodrika i jego ludzi z radością przyjmując wieści o pomocy w przygotowaniach na zimę. Zapewnił również, że zajmie się problemem innych plemion, kiedy tylko dowie się gdzie też one przebywają.

Tormund tak jak obiecał Rodrikowi zajął się plemionami Wolnych Ludzi na Północy. Korzystając z informacji dostarczonych mu przez ludzi Starka odszukał inne większe klany i przemówił do ich wodzów. Żaden nie chciał usłuchać jego słów. Szczęśliwie okazało się, że bardzo dobrze zrozumieli mowę jego pięści. Wkrótce coraz to kolejni łowcy zza Muru wędrowali po Północy roznosząc wieści o kolejnych zwycięstwach Tormunda oraz jego pakcie z Królami Zimy, a setki Dzikich zaczęły spływać do osady jego plemienia. Wielką pomocą okazało się również to, że Magnar Thennów po usłyszeniu opowieści Tormunda postanowił również zawrzeć podobny pakt zamiast walczyć. Wkrótce ci dwaj mężczyźni zjednoczyli pod swoją komendą praktycznie wszystkich pozostałych na Północy Wolnych Ludzi.