Wilczy Las

20.11.11

Myśliwy jak to myśliwy – na swoim fachu znał się dość dobrze, choć z początku żadnych śladów ni mniejszej, ni większej zwierzyny nie mógł znaleźć. Pech? Może i tak, choć dzięki Bogom miał psy, które szybko podjęły jakiś trop. Zwierzęta miały swoje różne sposoby na odnajdywanie celu, jak na przykład o wiele sprawniejszy od ludzkiego węch. Tak też było i w tym wypadku, bowiem od razu dało się zauważyć, iż ogary coś zwęszyły. Na razie jednak pozostawało jeno podążać za ich nosem.
-Pani matka to dobra kobieta, ale nic nie może się równać ze świeżym powietrzem i zapachem kniei – odparł młodzieniec, wyraźnie będąc zadowolonym z wyprawy. Sielską rozmowę ojca z synem przerwał łowczy, który chciał poinformować swego księcia, iż przy pomocy psów odnalazł wreszcie trop.
-Całkiem świeży. Na oko to tak z trzy, może cztery sztuki – wskazał na odbite w ziemi ślady racic. –Dziki, co mnie akurat nie dziwi. Ziemia jest miejscami poryta. Nie widzę jednak śladu warchlaków, więc to raczej nie maciora z młodymi – oświadczył. No to teraz pozostawało czekać tylko na decyzję księcia, czy akurat dziczyzna widzi mu się tego dnia na stole. Jeśli tak, to śmiało mogli dalej podążać tropem, do czego psiaki już się niemalże paliły.

Psy podjęły trop szybko i sprawnie. Klucząc po ścieżce pozostawionej przez racice dzików, cała kompania dotarła zatem wkrótce na skraj ogromnej leśnej polany. Myśliwy wstrzymał wtedy ogary, które posłusznie, choć trochę nerwowo, warowały przy jego nogach.
-Tam, panie - wskazał palcem drugi koniec polany, gdzie pod drzewami swoimi sprawami zajęte były trzy dziki. -Z tej odległości to tak do końca pewny nie jestem, ale chyba jeden samiec i dwie samice - orzekł znawca leśnych zwierząt. Widać było, że oczekiwał na dalsze polecenia księcia. Jak do tej pory dziki ich bowiem nie zauważyły, więc jako tako mieli przewagę nad swoim celem. Jednak wyjście na polanę z pewnością przepłoszy je, a wtedy będą musieli zdać się na szybkość swych psów. Co zatem należało czynić? Rzucić się w pościg za potencjalną zdobyczą czy podejść ją jakimś podstępem?
-Ja to bym puścił na nie ogary - odezwał się nagle młody Stark. -One je zagonią, a my wtedy uderzymy i je dobijemy - zaproponował. Niby nie było ich dużo, także przewagę mieli. Kwestią było jeno to, czy dziki nie okażą się sprytniejsze i szybsze. Oczywiście wtedy ruszą po pozostawionych przez nie śladach, jednak czy Starkom chciało się cały dzień uganiać po lesie? Może i byli stworzeni do zimna, ale chłód potrafił wymęczyć nawet najwytrwalszych mężów. Poza tym co powie żona księcia, gdy ten nie wróci przed zmierzchem z ich pierworodnym?

Zatem... tak się stało. Psy poszły w ruch, jednak dziki, jak to zresztą miewa w zwyczaju spłoszona leśna zwierzyna, rzuciły się do panicznej ucieczki. Niestety ogary wiedziały, co robią i swoją ciężką pracą zapędziły ofiary w gęstsze rozłożenie drzew, co też ograniczało zwierzętom jakieś większe ruchy. Sprawa była prosta - odyniec i dwie maciory, bo w istocie łowczy miał sprawne oko i dobrze rozpoznał ich płeć, nie miały już szans na wydostanie się z tego impasu, a więc musiały stanąć do walki.
Pierwszy do celu dopadł sam książę, który sprawnym cięciem dosięgnął jednej z samic. Zwierzę zawyło z bólu, a podniecone psiska jęły jeszcze głośniej szczekać. Samiec, poczuwając się chyba do obowiązku obrony niewielkiego stada, ruszył na dzikich mężczyzn oraz ich piekielne ujadające stwory, mijając jednak Dorrena. Udało mu się za to trafić i nawet lekko ranić łowczego, któremu przejechał szablą po udzie. Człowiek syknął głośno, chwiejąc się delikatnie. Mimo wszystko udało mu się zachować pion i wkrótce znów był gotowy do natarcia.
-Kurwa! - rzucił, nie bacząc na to, iż słuchają go uszy młodego Starka, który, nawiasem mówiąc, nie wyglądał zbyt dobrze. Oj tak, oderwanie od pani matki i młodszego rodzeństwa powinno dobrze mu zrobić, bowiem gdyby Dorren pozostawił chłopaka samemu sobie, jeszcze wyrosłaby z niego jakaś pierdolona ciota.
Dalej rozpoczęła się seria ciosów, którymi zarówno dziedzic Winterfell, jak i jego Tarcze próbowali sięgnąć dzików, te jednak skutecznie ich unikały. W końcu łowczemu udało się uderzyć w POTĘŻNEGO odyńca, który zaczął krwawić z prawego boku. Zapach krwi dotarł do nozdrzy ogarów, które teraz ośmielały się już nawet kąsać zwierzynę z większym lub mniejszym skutkiem. Niestety młodemu na razie żadne trafienie nie wychodziło i ogólnie to nie radził sobie najlepiej. Wkrótce druga maciora rzuciła się na chłopca, jednak uchronił go jeden z ludzi jego ojca, biorąc atak na siebie. Dorren, chcąc chyba zemścić się na zwierzu, które podniosło ryjek na owoc jego lędźwi, próbował sięgnąć go mieczem, jednak na nic się to nie zdało.
Dużo lepiej za to radziły sobie jego Tarcze oraz ogary, które skutecznie raz po raz upuszczały krwi ze swych ofiar. Nawet synowi Starka udało się celnie wymierzyć w najbardziej ranny okaz.
-Dobij go, młody! - krzyknął do niego zamkowy łowczy. Chłopak jednak speszył się chyba, nie wytrzymując tym samym presji, w efekcie czego maciora wciąż dychała, ledwo, ale dychała. Dobił ją dopiero jeden z załogi Starka, jego zaufana Tarcza. Rozwścieczone tym dziki ponownie ruszyły i tym razem zraniły jednego z psiaków, który skomląc, oparł się o jedno z dalszych drzew. Kolejną maciorę dobił kolejny przyjaciel Dorrena, a najmocniejszego odyńca zwyciężył najsłabszy z jego kamratów. Wiktoria zatem należała tego dnia do Tarcz Starka, a książę chyba będzie musiał pomyśleć nad zwiększeniem częstotliwości szkoleń swego pierworodnego.
-Ech, wybacz, ojcze - bąknął tylko chłopak, pustym wzrokiem wpatrując się w martwe ciała dzików. Łowczy tymczasem, klnąc pod nosem, zakładał sobie prowizoryczny opatrunek, pies lizał zranioną łapę, a jeden z rannych przyjaciół Dorrena z ulgą zobaczył, iż dzik zaledwie go drasnął.