Wody Doliny

Waymar patrzył na dzieło zniszczenia z pokładu galery i czuł przepełniające go szczęście. Nie dlatego, że miał przed oczyma śmierć setek wrogów. Sama przemoc nie była tym, co sprawiało mu przyjemność, o nie. Była jedynie środkiem do celu. Tym co sprawiało, że jego serce wypełniało przyjemne ciepło, był widok wojowników Doliny, zarówno wywodzących się z Pierwszych Ludzi jak i z Andali, którzy ramię w ramię stawali do boju przeciwko wspólnemu wrogowi. Właśnie takie wydarzenia wykuwały jedność ich królestwa i były potrzebne, by wrogie ludy stały się sojusznikami. W pewien sposób był więc wdzięcznym Dzikim za tę sposobność, choć jedyną ich nagrodą mogła być śmierć. Był zadowolony również z siebie, czując się architektem tego zwycięstwa. Jego wyszkoleni i wyposażeni ludzie spisywali się na medal, dokładnie tak jak liczył, że się stanie. Żałował, że nie przyszło mu osobiście wziąć udziału w walce, ale ostatecznie nie można mieć wszystkiego. Brak było mu też Findis, której widok zagłady łupieżców, którzy tak napsuli im krwi, z pewnością przypadłby do gustu. Choć to on rwał się na północ, to wyprawa była możliwa tylko dzięki jej zgodzie i tylko dzięki niej dysponował odpowiednimi do wagi zadania siłami. To również w podarunku od niej otrzymał galerę, która posłała wodza wrogiej floty prosto w krainę Merlingów. Z jednej strony było to rozczarowujące - Royce sam liczył na chwałę z pokonania go i czaszkę, którą mógłby podarować żonie, ale z drugiej taki koniec dzikiego wodza nawet go bawił.

Teraz, gdy bitwa była już skończona, należało szybko podjąć kilka decyzji. Ranni dzicy mieli zgodnie z radą Flinta trafić pod nóż i do morza, Doliniarzy mieli bowiem swoich rannych i zajmowanie się wrogiem nie należało do interesu królestwa. Los jeńców miał zdecydować się na Sutkach.