Ogrody Kasath

Po przybyciu i pozyskaniu czwórki niewolników miał trochę czasu na przygotowanie się - wykąpał się dokładnie po podróży, przegryzł coś, aby nie iść o pustym brzuchu i oddział w zdobniejsze szaty, które zostały spakowane specjalnie na tę okazję. Jako że Sarnorczycy byli dzielnym i bitnym ludem nie zapomniał również o akcencie w postaci swego ostrza. Przygotowany do wizyty odebrał zakupionych niewolników, którzy również mieli zostać doprowadzeni w tym czasie do porządku, aby ci mogli nieść przygotowane zawczasu podarki dla króla Kasath i jego najbliższych.

Po dotarciu do pałacu Belaerys wraz ze swoją skromną świtą podążył za oczekującymi ich przewodnikami w postaci lokalnych oficjeli, którzy doprowadzić go mieli przed obliczę monarchy. Stając przed gospodarzem powitał go uprzejmie i podziękował za szybkie przyjęcie, po czym złożył na jego ręce - czy też ręce jego sług - przywiezione podarki. Niewolnicy, którzy prezenty nieśli, sami również mieli zostać podarowani królowi. Każdy z nich był zdrowym i sprawnym egzemplarzem, który mógł dobrze sprawdzić się jako sługa.
- Chociaż moja wizyta nie jest oficjalna, a Kasath stanowi jedynie przystanek w mojej podróży, uznałem, że jest jedynie stosowne, aby złożyć dary na ręce tak wspaniałego przyjaciela Włości, kiedy nadarza się ku temu okazja - oznajmił, kiedy podarki zostały przekazane, aby ukrócić wszelkie domysły co do celu tej wizyty. - Mam szczerą nadzieję, że twojemu domowi i królestwu powodzi się równie co moim rodakom - rzekł i uśmiechnął się łagodnie. - Na pewno zaś osłodzi ci ten dzień informacja, że naszym starym wrogom nie układa się najlepiej. W ostatnich tygodniach niewolnicy powstali w Astaporze - całe miasto padło w przeciągu jednej nocy, Dobrzy Panowie zostali zdziesiątkowani, a bunt rozlewa się po wzgórzach wokół z pozoru nie napotykając oporu Ghiscarczyków - podzielił się informacją, która mogła jeszcze nie dotrzeć na dwór Kasath. - Kto wie jak długo legionom zajmie odbicie miasta i stłumienie powstań pośród wzgórz i jarów? - zapytał retorycznie. Nie pokazywał po sobie żadnej ekscytacji, jednak nie ukrywał też zadowolenia z takiego obrotu spraw. - Można tylko im współczuć, w takich okolicznościach pogranicze ich strefy wpływów musi być szczególnie narażone.
Takie pogranicze jak chociażby Hazdahn Mo, które leżało na południe od Kasath w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Tego oczywiście nie powiedział już głośno, aczkolwiek nie wątpił, że król lub któryś z jego doradców był w stanie wychwycić delikatną sugestię. Ghiscarczycy byli zajęci Astaporem, więc to przygraniczne miasto mogło paść łupem Sarnorczyków. Zanim zaś konsekwencje najazdu mogłyby dosięgnąć Kasath sprawa byłaby pewnie przedawniona, a miejscowi przygotowani, aby opędzić się od ghiscarskiej harpii.
- Proponuję toast - dodałem, jeżeli uraczono mnie do tego czasu winem bądź innym trunkiem. - Zaprzyjaźń pomiędzy Włościami a Kasath oraz zdrowie i powodzenie twego domu!
O ile król Kasath nie chciał z własnej inicjatywy poruszyć żadnego tematu, to właściwie na tym cel wizyty Aenariona się kończył. Resztę widzenia spędziłby na uprzejmościach i podtrzymaniu interesującej konwersacji, w razie czego dyskretnie pociągając gospodarza w stronę przeprowadzenia z własnej inicjatywy ataku na Hazdahn Mo.

Czasami zastanawiał się słysząc o takich miejscach, kiedy nie były one zwykłymi domami uciech, kim są ci wszyscy ludzie, którzy tak lgną w nich do siebie nawzajem. Wszystko to byli niewolnicy króla Kasath? Dworzanie? Obie grupy wymieszane ze sobą? Czy była to stała część wystroju ogrodów, w rozumieniu, że zawsze ktoś musiał gzić się na stosach poduszek pośród kwiatów, czy może mieli po prostu stałe godziny, podczas których zawsze zbierali się na podobne zabawy? Był to zdecydowanie dekadencki obraz lubieżności i zepsucia, który pasował do docierających do Włości plotek o królu Kasath, ale jaka stała za nim logistyka? Czy było to dzieło przypadku, czy może pędzlem kierowała ręka wytrawnego malarza? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi.
- Tylko głupiec zapomniałby o tak dzielnych towarzyszach - powiedział z uprzejmym uśmiechem. Nie chcąc siłować się ze zwyczajami gospodarza pozwolił rudej dziewczynie usiąść sobie na kolanach, jednak nie poświęcał jej szczególnej uwagi, skupiając się na rozmowie. Ot, objął ją tak żeby dalej siedzieć komfortowo i jedną z dłoni gładził mechanicznie jej gładką skórę. - Astapor padł, tak samo jak terytoria mu podległe. Powstanie było tam prawdziwie ogromne - powiedział, kiedy wznieśli już dwa toasty, a król zaczął wypytywać o wydarzenia w Zatoce Niewolniczej. - Z tego co wiem przez ziemie Yunkai i Meereen przetoczyła się następnie grupa szczególnie zabójczych gladiatorów, którzy mordowali po rezydencjach panów i ich zbrojnych, uwalniając wszystkich niewolników jakich spotkali. Czy to się rozlało nie wiem, ale dotarli do Meereen i może nawet do Hazdahn Mo, więc problemy z powstrzymaniem rozruchów mają - uśmiechnął się z satysfakcją, myśląc o tych tysiącach martwych Ghiscarczyków, i upił łyk z pucharu. - Kiedy wyruszałem z Valyrii wciąż nie słyszeliśmy nic o ruchach legionów. Może Ghis nie wzięło sprawy na poważnie, a może ma jeszcze inne problemy, o których nie wiemy. Senat odwiedzili za to posłowie z Astaporu, gdzie wyzwoleni niewolnicy zaczęli formować własne państwo. Wygląda więc na to, że inicjatywa jest po stronie wyzwoleńców.
Powstrzymał ciche westchnienie i uśmiechnął się, wstając z miejsca i ruszając w ślad za gospodarzem. Rozumiał, że król ma swoje pasje, zdecydowanie normalniejsze i przyjemniejsze niż wielu innych ludzi, jednak naprawdę... Mógłby nieco bardziej skupić się na poruszanych tematach. Z drugiej jednak strony sam powiedział gospodarzowi, że nie była to oficjalna wizyta, więc nie powinien oczekiwać od niego oficjalnych manier. Ciekawe ile kochanek trzyma w tym stawie... Jeżeli okazało się, że król wskoczył do wody z obydwiema dziewczynami, to Aenarion oczywiście nie miał zamiaru grać cnotki i zrzucił swoje ubrania przy brzegu, gdzie miał zamiar usiąść. Tak żeby wszystko było w razie czego w zasięgu ręki.

- Niewątpliwie czym dalej od centrum buntu, tym mniej zdecyduje się powstać - przytaknął, zgadzając się też z gospodarzem co do potencjalnych problemów do jakich prowadzi posiadanie zbyt wielu niewolników. Zwłaszcza kiedy wielu twoich ludzi oddaje się korzystaniu z owoców ich pracy i pławieniu w luksusie zamiast pilnowaniu ich. Tego ostatniego rzecz jasna w tych warunkach nie powiedział. Wydawało się niestosowne. - Z pewnością tak daleko od zamieszania i w innym zupełnie królestwie nieprawdopodobnym jest, aby również zdecydowali się na bunt. Niemniej jednak ostrożność nigdy nie zaszkodzi.

Obserwując "gorący staw", Aenarion przechylił lekko głowę myśląc nad tym rozwiązaniem. Z pewnością było skuteczne, jednak dość toporne i polegało na pracy niewolników. Łaźnie w Valyrii używały nieco bardziej wyszukanych metod zapewniania wodzie odpowiedniej temperatury, jednak trzeba też było przyznać, że były one specjalnie projektowanymi ku temu budynkami, a nie jedynie dodatkiem do ogrodów.
Tematy wkrótce zeszły z politycznego wbijania sztyletów w Ghis na bardziej osobiste sprawy. Belaerys odpowiadał na tyle ile było uprzejme i odpowiednie do podtrzymania rozmowy - rodzina była zdrowa, dziękować, nawet stary dziad dobrze się trzymał, a siostra dobrze rokowała. W kwestii domu mógł powiedzieć co nieco o budowie nowych kolonii Valyrii w Belos i na Lys, jeżeli zaś rozchodziło się o obowiązki, to przede wszystkim prefektura pochłaniała wiele z jego czasu, jednak gwarantowała rosnącą sprawność i gotowość valyriańskich straży oraz flot. To ostatnie zwłaszcza chciał podkreślić, aby, mimo mniej politycznej rozmowy, jego rozmówca poczuł, że wybór Valyrii jako sojusznika zaprawdę był wyborem słusznym.
Ostatnią ze spraw poruszonych przez króla Kasath była jego wiwerna i tutaj Aenarion musiał przyznać, że gospodarz bardzo mu zaimponował będąc w stanie odróżnić ją od smoka bez żadnych konkretniejszych oględzin. W końcu bestia była poza pałacem, tak więc monarcha mógł zobaczyć ją jedynie w locie i usłyszeć opis z drugiej ręki, o ile nie przeszedł się incognito osobiście, aby ją podejrzeć. Wyjaśnił więc, że sprowadził ją z Sothoryos i użył podobnych sztuk jakie stosują wobec smoków, aby zyskać jej posłuszeństwo. Czy był teraz w gronie tych co mieli smoki? Jego rodzina była, albowiem smoki mieli. On sam? Szczerze mówiąc nikt na ten temat nie dyskutował, więc sprawa nie była jasna.
Podczas całej tej rozmowy odwzajemniał się oczywiście podobnymi pytaniami i dociekaniami skierowanymi w stronę gospodarza, w końcu nie wypadało mówić jedynie o sobie. Aenarion wręcz wolał pokazywać swoje zainteresowanie i rozmawiać o królu Kasath, aby ten dobrze zapamiętał jego odwiedziny. Nie szczędził również komplementów wobec przepychu i piękna jego ogrodów oraz miasta. Jeżeli chodziło zaś o dobrodziejstwa ogrodów, to nie zdecydował się z nich skorzystać. Wszyscy gzili się wokół z wszystkimi, a młody panicz był jednak nieco bardziej... wybredny.
Może też powinienem mieć jakiś harem... ~ pomyślał w krótkiej chwili przerwy w dyskusji, kiedy jedna z królewskich nałożnic akurat karmiła monarchę winogronami, opierając się na łokciu i rozglądając po okolicy. Rzecz jasna nie w takiej formie, taka z pewnością by go nie cieszyła, jednak gdyby połączyć to z kolekcjonowaniem talentów... Kwestia do rozważenia. Tymczasem pozostawało być dobrym gościem i w najbliższym czasie opuścić miasto kierując się w dalszą drogę.

(z/t)