Ulice Turrani

Jakimś cudem trzech "pijanych" i próbujących schować w dość wątpliwy sposób broń mężczyzn podeszło do yitijskich strażników w miarę blisko bez wzbudzania ich wielkiej podejrzliwości. Może widok był po prostu tak absurdalny, że aż pomyśleli, iż musi to być jakiś żart? Niezależnie od tego co siedziało w głowach tych wyjątkowo miernych jak na lokalny garnizon strażników, Skagir wraz ze swymi ziomkami znalazł się w zadowalającej odległości do wykonania swego planu. Chwycił skryty oręż i natarł, tak samo jak jeden z jego kompanów, podczas gdy drugi skoczył ku drzwiom prowadzącym do wnętrza bramy. Ciosy Wybrańca i jego kompana ciężko raniły dwóch pilnujących drzwi Yitijczyków, a nawet strzaskane zostały drzewce glewii dzierżonej przez jednego z nich. Trzeci strażnik, stojący nieco dalej, rozdziawił zaskoczony usta. Drzwi okazały się rozsądnie zamknięte.
Kolejny cios Skagira dobił obu rannych Yitijczyków i doskoczył on do ostatniego, przygotowanego już do walki, strażnika. Uderzenie młota niewątpliwie strzaskało jego żebra, a sparowany w ostatniej chwili cios miecza pozostawił szramę na policzku. Niestety mężczyzna wciąż żył i wrzasnął coś w swojej mowie, jednocześnie próbując nadziać Wybrańca na swoją broń. Ostrze zsunęło się po napierśniku. Yitijczyk krzyknął raz jeszcze, acz w tym momencie Andal i gladiator dopadli do niego. Pierwszy uciął mu nogę w kolanie, a drugi wgniótł łeb upadającego do środka. Zza drzwi mogli usłyszeć okrzyki po yitijsku.
Sprawnie złapali za młoty i uderzyli, jednak nie miała to być łatwa sprawa. Drzwi okazały się solidniejsze niż to co można było spotkać w westerokich chatach czy nawet pomniejszych zameczkach, a kiedy strzaskali zamek okazało się, że trzymały je w miejscu jeszcze dodatkowe zasuwy. Czuli, że ustępują, ale musieli chwilę młotami pomachać. W tym czasie z kierunku, w którym zlokalizowana była brama atakowana przez Białą Damę uszu ich dobiegł dźwięk rogu. Ledwie sekundy później podobny róg dał głos z bramy, którą oni atakowali. Część patroli mogła właśnie ginąć z rąk separatystów i z pewnością wywoła to chaos na ulicach, ale nie było już wątpliwości, że yitijski garnizon wie już o tym, że jest atakowany.

Separatyści najwyraźniej dobrze spisali się atakując patrole straży w okolicy portu, ponieważ żadne posiłki nie przeszkadzały kultystom w ich pracy nad drzwiami. Kilka bełtów wystrzelonych przez obrońców poleciało w ich stronę, ale Rzeźnik z Gazrysem zareagowali prędko. Zrzucili wszystko co było na wózku i unieśli go nad głowy swoje i Skagira jako osłonę. Jeden z pocisków przebił drewno i zagłębił się w dłoń gladiatora, acz ten zacisnął zęby i trzymał dalej. Był przyzwyczajony do bólu. W końcu też drzwi padły, a przed Wybrańcem pojawiła się kolejna przeszkoda - schody. Wąskie i kręte wiodły ku górze, tam, gdzie pozycje z pewnością trzymali kolejni Yitijczycy i gdzie znaleźć mogły się mechanizmy od opuszczonej już brony.
Wróg był gotów i trzeba było przyznać, że różnił się znacząco od dotychczasowych przeciwników Wybrańca. Yitijczycy trzymali szyk i gotowi byli żeby go przyjąć, zdecydowanie żaden zwykły czy nawet doświadczony wojownik nie miałby szansy przebić się przez nich w tym miejscu. Potrzeba by było przynajmniej doborowego oddziału, aby zdobyć bramę. Skagir nie był już jednak zwykłym człowiekiem. W budynku znajdował się jeszcze tuzin strażników, którzy powstrzymać Thenna nawet dłużej niż sforsowane przed chwilą drzwi. Koniec końców wszyscy padli jednak martwi i wrota stanąć mogły otworem.

Mechanizm był już zwolniony, z tego względu brona opadła. Skagir - dzięki swojej niebywałej sile - był w stanie z łatwością zmienić ten stan rzeczy i unieść ją z powrotem w pojedynkę, aby później zablokować ustrojstwo. Widać było pewne ślady świadczące o tym, że Yitijczycy próbowali uszkodzić mechanizm, aczkolwiek najwyraźniej był zbyt solidnie wykonany, aby zdołali to zrobić w tak krótkim czasie. Może też nie od razu przystąpili do dzieła. Cóż... To wiedzieli już tylko zmarli.
Wkrótce do Skagira dołączyły dwie grupy - wojownicy pozostawieni w porcie, których prowadził wielki zwierzoczłek, oraz, niespodziewanie, Ygrian. Jak się okazało jej grupie nie udało się sforsować umocnionych drzwi, a nadciągające wsparcie dla obrońców zmusiło ich do wycofania się. Grupa Wybrańca do tej pory nie została zaatakowana przez żadne wsparcie nadchodzące dla zajętej przez nich bramy. Najwyraźniej separatyści dobrze się spisywali i jedynie jeden czy dwa patrole w pobliżu celu Białej Damy umknęły ich oczom lub wyszły ze starcia zwycięsko. W porcie strażników udało się wyeliminować, jednak ludzie Skagira przypłacili to ciężkimi stratami. Yitijczycy mieli baczenie na okręt przetrzymujący plugawego zwierzoczłeka, więc nie dali się zaskoczyć, a w walce zwarte szyki ich strażników okazały się godnym przeciwnikiem.

Wkrótce do portu zawitały ich okręty. Wiedzeni przez Matkę Gór i dopingowani przez lorda Sebastiona wojownicy dotarli do otwartej bramy, aby zaraz zacząć dzielić się zgodnie z rozkazami Wybrańca i ruszać w bój. Przybyli w ostatniej chwili, trochę później i Yitijczycy uderzyliby w sile na bramę, aby ją odbić.
Walki na ulicach i później w budynkach ciągnęły się do rana. Szeregi yitijskiej straży formowały się na głównych ulicach i wykorzystywały węższe, poboczne uliczki do manewrowania wokół najeźdźców. W zaułkach czasami napotykali na opór i zasadzki separatystów, jednak nie było ich wystarczająco wielu, aby przeciwdziałać wszystkim ruchom cesarskich. Mimo dobrej organizacji i determinacji Yitijczyków ich wróg parł jednak naprzód. Najszybciej poruszały się oddziały wiedzione przez Skagira, jednak te miały wyhamować na koszarach. Pozwoliło to Białej Damie nadrobić stratę i dotrzeć do lżej ufortyfikowanych kwater urzędników, aby zdobyć je w podobnym czasie co Wybraniec główną siedzibę straży.
Kiedy główne punkty oporu zostały zdobyte pozostało uporać się z pozostałymi przy życiu wrogami - zagubionymi patrolami, mniejszymi posterunkami oraz strażnikami czuwającymi nad pozostałymi bramami miasta. Poza tym ranni, jeńcy i łupy wymagali uwagi. Wszystko to miało zająć cały dzień i wciąż nie być w pełni gotowe.

Po wschodzie słońca separatyści zaczęli krążyć po mieście i ogłaszać jego wyzwolenie, co spotkało się z bardzo entuzjastyczną przyjęciem ze strony miejscowych. Był to chyba pierwszy raz, kiedy mieszkańcy zdobytego przez Dzikich miasta cieszyli się na ich widok. Można było nawet powiedzieć, że radośni miejscowi traktowali ich jak bohaterów! Ahira poinformowała swoich sojuszników, że wedle wiedzy jej ludzi wszyscy posłańcy wyprawieni z miasta na północ zostali zabici na krótko po oddaleniu się od murów. Piraci mający zająć się morskimi patrolami napotkali większe problemy - jeden z ich okrętów został zniszczony, a załoga wybita do nogi. Sprawcy tego czynu, yitijska galera, zostali jednak niedługo potem unieszkodliwieni przez innego kapitana będącego na usługach Wybrańca.

Bogowie, walka!:

Ahira zjawiła się zapewne później niż Skagirowi by się to podobało, ale musiała zorganizować swoich ludzi. Stronnicy separatystów - szlachcice i chłopi - musieli zostać szybko poinformowani o ich sukcesie. Trzeba było zwołać wojowników, aby wykonać pierwszy ruch zanim Yitijczycy dowiedzą się co zaszło. Jej przybycie wiązało się jednak z dobrą wiadomością, ponieważ wiedziała, gdzie są katakumby.

Chrum chrum!:

Więcej informacji? Yitijczycy mieli siłę tysiąca strażników w Turrani, podobne garnizony stacjonowały w dwóch pozostałych miastach. Cesarskie siły operowały z Leng Ma, gdzie rezydował Namiestnik Leng - Jar Jar. Mężczyzna ten był wnukiem Boskiego Cesarza Jar Hana, najmłodszym synem jego pierworodnego. Nie uchodził za wybitnego administratora, ale za to za sprawdzonego generała. Niewątpliwie powód, dla którego cesarz właśnie jemu powierzył doglądanie niedawno podbitej i potencjalnie niestabilnej prowincji. Poza wspomnianymi dwoma tysiącami w Leng Ma i Leng Yi namiestnik posiadał kilkudziesięciu weteranów swojej straży przybocznej, jak również na północy część ziem została zasiedlona przez Yitijczyków. Niewątpliwie Jar Jar był w stanie powołać z nich pod broń i zorganizować nawet kilka tysięcy ludzi. W obliczu buntu z pewnością poślą również okręt do Yin. Wtedy w przeciągu kilku tygodni pojawić się mogą nawet znaczniejsze Yitijskie siły. Niestety Ahira nie wiedziała jak wielka jest potęga Boskiego Cesarza, ale wiedziała, że jest ona olbrzymia.
Separatyści mieli tymczasem ponad dwustu wojowników i potwierdzone około tysiąca stronników na terenach Turrani. Teraz, kiedy wyzwolili miasto, spodziewali się, że populacja do tej pory niezwiązana z ruchem separatystycznym chwyci za broń, aby walczyć o swoją niepodległość. Na północy, wokół Leng Ma, mieli niecałe pół tysiąca sprawdzonych zwolenników. Ich obecny plan miał polegać na uderzeniu na północ i wykorzystaniu efektu zaskoczenia. Wykrwawić jak najbardziej Yitijczyków, odciąć ich od miast, uniemożliwić większą mobilizację. Po odzyskaniu całej wyspy poza Leng Ma i Leng Yi skonsolidują swoje siły. Co dalej nie mogli ocenić, ponieważ nie wiedzieli jak szybko pojawią się w odpowiedzi armie Boskiego Cesarza oraz co uczynią Przedwieczni, kiedy Skagir zostanie do nich doprowadzony.

Mówienie o precyzji przy praktycznym braku komunikacji po opuszczeniu miasta przez konkretne grupy i przy niemożliwych do oszacowania dokładnych czasach przemarszu samo w sobie obarczone już było błędem. Najłatwiej było przewidzieć ile żeglować będą okręty, najtrudniej ile maszerować będą oddziały. Mieli przed sobą przeprawy przez rzekę, zejście na ląd bez portu, trudny teren w postaci lengijskiej dżungli oraz możliwy opór cesarskich okupantów na północy. Innymi słowy koordynacja co do dokładnego dnia mogła stanowić ogromne wyzwanie.

Separatyści oferowaną pomoc gotowi byli chętnie przyjąć - w końcu walczyli z potężnym wrogiem, a Dzicy okazali się być wojownikami, na których można było polegać w czasie bitwy - i zaryzykować podążenie za planem Skagira. Nieco niepokoiło ich rozdzielanie swoich sił na tym etapie, jednak Dzicy powinni zapewnić im wzmocnienie, a dostępne okręty powinny pozwolić przerzucić ponad tysiąc ich ludzi. Ahira uważała, że była to już siła wystarczająca do pokuszenie się o stawienie wyzwania Jar Jarowi i garnizonowi Leng Ma.

May CHAOS take the world!: