Przedpola Księżycowych Wrót

Orszak został uformowany i wreszcie dołączyła też królewska siostra, razem ze swym zdaniem na temat prostaczków, czy też jak ona wolała, "biedaków". Siostra królewskiego małżonka uśmiechnęła się lekko pod nosem, natomiast jeden z rycerzy, z całkowicie poważną miną, spojrzał na Rowenę.
- Moja Pani... - Rzekł. - Twa dobroć i zaufanie jakim obdarzasz ludzi niechybnie pochodzą z natchnienia Matki. Jednakże ostatnie wydarzenia pokazują, iż nie można czuć się przesadnie bezpiecznie, nawet i we własnym domu. - Dodał tonem ostrzeżenia, acz grzecznie, bowiem zwracał się do członka rodziny królewskiej. Czy zaś miał rację? Być może! W końcu skoro gadzina pewna dostała się do zamku pod płaszczykiem bycia rycerzem szukającym schronienia i zabiła tamtejszego lorda, to jaką mieli gwarancję, że kolejna niehonorowa kreatura nie kryje się tam gdzieś pomiędzy prawymi ludźmi, by zadać cios, gdy tylko nadejdzie okazja? Kto wie, co siedziało w tych opętanych przez demony poganach i do czego gotowi byli się posunąć.

Kiedy damy były gotowe, kolumna ruszyła. Gdzie? W kierunku najbliższej osady, nie będącej przy okazji osadą pod Księżycowymi Wrotami. Ta zaś zwała się Mały Ruczaj i była położona w odległości niecałej godziny jazdy konnej od ich aktualnej pozycji.

Kolumna podróżnych pojawiła się na horyzoncie i zbliżała przez pola leżącej u stóp Lancy Olbrzyma siedziby Domu Arrynów. Nad wędrowcami powiewały trzy chorągwie - pierwsza z nich prezentowała siedmioramienną gwiazdę w siedmiu kolorach na śnieżnobiałym tle, na drugiej znać było siedem złotych, siedmioramiennych gwiazd otaczających zielone w wzgórze w polu błękitnym, natomiast trzecia nosiła znak miecza o tęczowym ostrzu. Wiara, Thosley'owie i... czyżby rycerski zakon Ojca Wiernych, o którym pogłoski niosły się z Andalos?

Czoło kolumny prowadziło dwudziestu dostojnych rycerzy pod sztandarem siedmiobarwnego ostrza. Każdy z nich w wypolerowanej zbroi płytowej, z hełmem zdobionym siedmioma kryształami i spowity w tęczowy płaszcz. Za nimi podążało drugie tyle zbrojnych młodzieńców - ich giermków. Dalej można było dostrzec innych rycerzy - część podobna była tym z czoła, natomiast reszta, najpewniej wasale Thosley'ów, była bardziej zróżnicowana w barwie i orężu - zbrojnych, sługi, wozy z dobytkiem oraz dwa eleganckie powozy.

Strażnicy na zamkowych murach widząc zbliżającą się z daleka kolumnę natychmiast zaalarmowali zamek, aby osoby mające powitać gości, których mniej więcej w tym terminie się spodziewano, mogły się spokojnie pojawić.

Miasteczko namiotów pod murami Księżycowych Wrót rozrastało się z każdym mijającym dniem w związku z nadchodzącym turniejem. Poza żądnymi chwały rycerzami - zarówno znanymi i zaprzysiężonymi wielkim panom, jak i biedniejszymi w sławę oraz majętności - pojawiło się również wielu rzemieślników, handlarzy, kaznodziejów, artystów czy zwykłych chłopów.
Pośród tego wszystkiego wyróżniały się namioty mistrzów gier, którzy zbierali zapisy wszystkich mężnych śmiałków pragnących wziąć udział w zawodach, jak również szykowali listy i zaznajamiali przybyłych z zasadami szykowanych zawodów. Pośród turniejowych konkurencji znaleźć się miały walka zbiorowa, podczas której każdy z uczestników rozpoczynał starcie konno, zdany tylko i wyłącznie na siebie, zawody strzeleckie oraz tradycyjne starcia kopijnicze, w których dopuszczalne było kontynuowanie walki pieszo na żądanie wysadzonego z siodła rycerza.

Kiedy wszyscy biesiadnicy wznoszący puchary za zdrowie młodych par mieli czas odpocząć i zregenerować się po hucznej uczcie, czas nadszedł, aby upamiętnić zaślubiny czwórki Arrynów turniejem. Największym turniejem jaki Dolina widziała w swojej dotychczasowej historii. Poza wieloma mężnymi lordami i rycerzami zaprzysiężonymi Arrynom pojawili się bowiem licznie wojownicy z Andalos oraz innych królestw w Westeros - rycerze Wiary, Thosley'ów, Blackstone'ów, Eleonidów, Lathich, Bar Emmonów, Ogara i wielu wolnych. Nigdy jeszcze tylu pasowanych mężów nie stawiło się jednocześnie rywalizować ze sobą na ziemiach Doliny Arrynów.

Pierwszy dzień turnieju poświęcony był na walkę zbiorową konno. Na wielkim placu przygotowanym dla tej konkurencji zebrały się setki rycerzy, którzy na sygnał mistrza gier pogrążyli się w chaotycznym boju. Na skrajach pola bitwy czaili się giermkowie i słudzy, gotowi wyciągać powalonych z wiru walki, kiedy pojawi się ku temu bezpieczne otwarcie. Pośród dziesiątek pierwszych wyeliminowanych znajdowali się między innymi Ser Gabriel, zaprzysiężony obrońca księżniczki Roweny, zaprzysiężone miecze lorda Waymara i króla Hugora, książę Agravain Arryn oraz król Togarion Bar Emmon. Przerzedziła się lekko liczba wojowników na polu, jednak wciąż było tłoczno, a padających i cofających się wciąż liczyć można było w dziesiątkach. Pośród kolejnych wyeliminowanych dostrzec można było dwóch zaprzysiężonych obrońców księcia Beriona Bar Emmona, ser Larrosa Lefforda, ser Borosa Wysokiego i lorda Horrmunda Huntera. Teraz, kiedy zrobiło się rzeczywiście luźniej, łatwiejsze zaczęło być wypatrywanie konkretnych uczestników - wcześniej w miarę łatwo było dostrzec jedynie wielkiego Ogara i odrobinę mniejszego lorda Royce'a - i rozpoznawanie toczących ze sobą boje par. Pośród kilkunastu kolejnych wyeliminowanych znajdował się ser Ronnel, zaprzysiężony obrońca Jej Miłości, pokonany przez jedną z tarcz księcia Beriona, a także lord Crayne i inny z obrońców księcia Haka, którzy nie wytrzymali naporu mniej znacznych przeciwników. Niedługo później z pola zniesiono księcia Tristona Blackstone'a, którego powalił ser Jon Falstaff, który następnie sam został wyeliminowany przez księcia Ecberta Arryna. Kilkunastu kolejnych rycerzy opuszczało pole, o własnych siłach lub z pomocą, a pośród nich znajdował się ostatni z biorących udział w walce obrońców księcia Beriona Bar Emmona, ser Jon z Nizin oraz książę Ecbert. Aktywnych pozostało już ledwie kilkunastu wojowników. Lord Melcolm został pokonany przez króla Torgolda Thosleya, którego wkrótce po tym powalił lord Waymar Royce. Książę Corwyn ugiąć musiał się przed kilkoma pomniejszymi rycerzami, których niedobitki pobił następnie ser Jaime Corbray. Dumę Heart's Home wyeliminował następnie ser Angron, podczas gdy lord Waymar kończył z ostatnimi mniej znaczącymi rycerzami pozostającymi w boju.
Ostateczne starcie toczyło się więc pomiędzy lordem Waymarem Royce a ser Angronem, zwanym "Ogarem Wojownika". Walka była długa i zacięta. Obaj wojownicy wykazywali się w niej umiejętnościami, nieustępliwością i zawziętością. Zwycięzca mógł być jednak tylko jeden, a został nim Ogar, kiedy w końcu udało mu się odtrącić na bok tarcze pana na Runestone i silnym ciosem w głowę zrzucić go z konia. Zanim oszołomiony Waymar pomyśleć mógł o powstaniu i sięgnięciu po broń - swoją lub jedną z wielu innych leżących na ziemi - Angron już zeskoczył ze swojego wierzchowca i przyszpilił go ciężką, okutą w stal stopą do ziemi. Pozostało spasować. Kiedy Ogar odstąpił i zdjął hełm, widać jednak było, że również bliski był upadku, a walka była dlań ciężką.

Drugi dzień turnieju był mniej ekscytujący, albowiem składały się na niego jedynie zawody strzeleckie. Nie brał w nich udziału żaden z ważniejszych gości, ani bardziej utalentowanych rycerzy, którzy nawet jeżeli mieli umiejętności łucznicze, to najwyraźniej nie uważali ich za imponujące na tyle, aby się nimi chwalić. Na koniec dnia czempionem umiejętności strzeleckich miał zostać ser Jon z Burej Strugi. Był to mało znany rycerz z północnych ziem Doliny Arrynów, ale najwyraźniej wyróżniający się umiejętnościami łuczniczymi spośród innych.


- Lord Hunter? - Horrmund usłyszeć mógł za sobą, podczas drugiego dnia na przedpolach. - Wybaczcie, panie, czy mogę zająć wam chwilę?
Mężczyzną, który chciał z panem Longbow Hall pomówić okazał się ser Gawen Mały, rycerz z Andalos. Sprawa jaką miał była prosta - osadnictwo. Otóż on i paru jego ziomków szukało nowego miejsca dla siebie i swoich ludzi. Miejsca w Westeros. Jakiś czas temu, zrządzeniem losu, ser Gawen przejeżdżał przez włości Longbow Hall i widział tam prawie niezamieszkane, urocze tereny w okolicy wybrzeża. Wraz ze swoimi przyjaciółmi gotowi byli ofiarować swoje miecze Horrmundowi i księżniczce Rowenie, jak również sprowadzić z Andalos swoich ludzi, gdyby mogli się na tych ziemiach osiedlić. Brzmiało wspaniale, nieprawdaż? Cóż... Dla każdego innego owszem. Dla Horrmunda mógł być tu jeden problem. Znał swoje ziemie dobrze i rozpoznawał z opisu o jakim terenie była mowa. Chodziło o teren, na którym w ukryciu pozostawało coś bliskiego lordowskiemu sercu, a co mogło nie znieść dobrze bycia odkrytym. Zwłaszcza przez Andalów.

Ser Gawen zgodził się wyruszyć z Horrmundem do jego siedziby i potwierdzić czy ziemie te rzeczywiste są wolne, czy też lordowski zarządca już je pod coś przeznaczył. Ciekawe był zresztą co to była za inwestycja, która zajmować miała tak rozległe tereny. Czyżby inni osadnicy ich ubiegli? Co do myślenia o innych miejscach do osiedlenia się niestety trudno było mu o czymś zapewnić. Jego rycerscy bracia i towarzysze również mieli swoje propozycje, które dalej były od Doliny, a więc w razie zajętości terenów... Cóż... Pewnie ich drogi się rozejdą, liczył jednak, że bez żalu.

Kolejne trzy dniu turnieju poświęcona miały zostać na kopijnicze starcia w szrankach. Liczba rycerzy przybyłych na turniej była wielka, tak więc wiele potyczek czekało w kolejce zanim w końcu wyłoniony zostanie zwycięzca. Pierwsze starcia nie należały też do najbardziej emocjonujących - zmagali się ze sobą głównie pośledniejsi rycerze, podczas gdy faworyci turnieju raczej łatwo wysadzali swoich oponentów z siodła.

W miarę interesująco zaczęło się robić dopiero od etapu szesnastek, do którego doszło trzydziestu i dwóch rycerzy. Pośród tych znajdowali się turniejowi faworyci tacy jak książę Ecbert Arryn, lord Waymar Royce, ser Jaime Corbray, król Torgold Thosley, lord Benedar Melcolm, ser Angron oraz książę Corwyn Thosley. Poza nimi wymienić można było szereg innych, mniej wyróżniających się, ale zdecydowanie zdolnych rycerzy - księcia Tristona Blackstone'a, księcia Agravaina Arryna, ser Jona z Nizin, ser Jona Falstaffa, czterech obrońców księcia Beriona Bar Emmona oraz jego ojca, króla Togariona, ser Larrosa Lefforda, lorda Crayne'a, ser Borosa Wysokiego i innych. Znalazło się też paru mniej uzdolnionych kopijników, którzy musieli sporo napocić się, aby do tego etapu dojść. Pośród tych na wyróżnienie zasługiwał jedynie lord Horrmund Hunter.

Pan Longbow Hall był też jedynym z dwóch mężów - wspólnie z innym, mało znanym rycerzem - z tej grupy, którzy przeszli w turnieju dalej do etapu ósemek. Obaj wysadzili z siodła po jednym z pośledniejszych uczestników zmagań. Pozostali pomniejsi kopijnicy zostali wysadzeni z siodeł przez książąt Ecberta i Tristona, lordów Waymara i Benedara oraz ser Jona z Nizin i ser Larrosa Lefforda. Dużą grupą jaka doszła do tego etapu turnieju była też reprezentacja z Haka, jednak jej liczebność miała zostać znacząco przycięta podczas szesnastek. Król Togarion Bar Emmon poniósł klęskę z ręki króla Torgolda Thosleya - zupełnie jak jego syn próbujący zwrócić na siebie uwagę thosley'owskiej córki - natomiast dwóch z towarzyszy księcia Beriona zostało wysadzonych ze swoich siodeł przez księcia Agravaina Arryna i Ogara Wojownika. Dwaj pozostali obrońcy młodego Bar Emmona przeszli dalej, odnosząc zwycięstwa nad ser Gabrielem i lordem Craynem. Mocny cios wymierzony został również w faworytów Doliny Arrynów - ser Jaime Corbray został wyeliminowany przez księcia Corwyna Thosley'a, natomiast ser Boros Wysoki wysadził z siodła zaprzysiężonego obrońcę Jej Miłości - ser Ronnela. Ostatnim starciem w szesnastkach było to pomiędzy ser Jonem Falstaffem - rycerzem dawniej związanym z rodem Graftonów - a zaprzysiężonym obrońcom króla Hugora Eleonidy, z którego zwycięsko wyszedł ten pierwszy.

Ósemki rozpoczęło symboliczne starcie pomiędzy księciem Ecbertem Arrynem a lordem Waymarem Roycem, podczas którego Sokół ponownie zatryumfował nad symbolami Pierwszych Ludzi. Niefortunne dla Doliny Arrynów, że dwóch jej mocnych reprezentantów tak prędko stanęło na swojej drodze, jednak los czasami bywa złośliwy. Panu na Runestone pozostawało liczyć na to, że kuzyn jego żony zatryumfuje i osłodzi mu smak wczesnej porażki tym, że chociaż wysadziła go z siodła kopia zwycięzcy. Kolejną parą był król Torgold Thosley i Wielki Kapitan Synów Wojownika - ser Jon z Nizin. Mimo zakonu jaki reprezentował ten drugi, Siedmiu zdawało się bardziej sprzyjać pierwszemu. Monarcha zatryumfował nad zakonnikiem. Trzecie starcie odbywało się pomiędzy jednym z obrońców księcia Beriona Bar Emmona a ser Jonem Falstaffem, a zakończyło się zwycięstwem rycerza z Gulltown. Następnie w szrankach pojawili się lordowie Doliny - Horrmund Hunter i Benedar Melcolm. Uśmiechem losu dla tego pierwszego było, że w czasie wizyty w Old Anchor królowa pojednała się z jego rywalem. Nie było bowiem tajemnicą, że lord Hunter jest Jej Miłości bliski, jak również to, że na końskim grzbiecie daleko mu było do sprawnego w wywijaniu kopią Benedara. Idealna okazja do zaaranżowania małego "wypadku", gdyby animozje wciąż były żywe. Pan Lonbow Hall przetrzymał jedną kopię oponenta. Druga posłała go w powietrze. W piątej potyczce ósemek ser Larros Lefford wysadził z siodła drugiego z obrońców księcia Beriona, którzy wciąż pozostawali czynnymi uczestnikami zmagań. Tym sposobem cała reprezentacja Haka opuściła listy. Kolejne starcie było drugim zwycięstwem ser Borosa Wysokiego nad rodem Arrynów. Kapitan Synów Wojownika najpierw wysadził z siodła ser Ronnela, teraz zaś posłał w powietrzę księcia Agravaina Arryna. Siódme starcie było drugim najmniej widowiskowym po potyczce Huntera i Melcolma - Ogar Wojownika wyrzucił z siodła jednego z pomniejszych rycerzy wciąż walczących o zwycięstwo. Ostatni w ósemkach potykali się dwaj goście z Andalos - księżę Corwyn Thosley i książę Triston Blackstone. Zwycięstwo przypadło temu pierwszemu.

Zakończone ósemki oznaczały przejście do ćwierćfinałów, podczas których w szrankach liczyć można było - przynajmniej w teorii - na oglądanie jedynie najzdolniejszych jeźdźców, którzy mistrzowsko opanowali kopię i w siodle czuli się równie pewnie co na własnych nogach. W pierwszym starciu tego etapu zetrzeć miały się dwa rody królewskie - Thosely'owie i Arrynowie. Pierwszy reprezentował we własnej osobie król Torgold Thlosley, o honor drugich walczył młody książę Ecbert Arryn. Jedenaście kopii po obu stronach poszło w drzazgi, momentami obaj rycerze zdawali się ledwo trzymać w siodle, ale zwycięzca mógł być tylko jeden - Torgold. Doświadczenie monarchy zdawało się wziąć górę nad młodzieńczą energią księcia i zapewniło mu zwycięstwo. W drugiej potyczce ćwierćfinałów spotkali się lord Benedar Melcolm i ser Jon Falstaff. Siedem kopii poszło w drzazgi, a ostatnia z nich przyniosła zwycięstwo panu na Old Anchor. Następną parę stanowili ser Larros Lefford - raczej nieznany powszechnie i nieoczekiwany wcześniej tak daleko - oraz ser Boros Wysoki. Obaj rycerze zaciekle walczyli o przejście dalej, łamiąc aż dziesięć kopii, aż w końcu obrońca króla Hugora zatryumfował nad kapitanem Synów Wojownika. Wraz z upadkiem Borosa z turnieju odszedł ostatni z reprezentantów Wiary. Ostatni w ćwierćfinale potykali się Ogar Wojownika i książę Corwyn Thosley. Ta walka - wbrew możliwym oczekiwaniom - była najkrótsza ze wszystkich dotychczasowych. Ser Angron był wielkim mężczyzną i potężnym wojownikiem, jednak kopia nie była jego ulubioną bronią, a na nogach czuł się o wiele lepiej niż w siodle. Książę Corywn tymczasem czuł się na koniu niczym ryba w wodzie. Czwartą kopią wysadził Ogara z siodła, celnie uderzając przy tym w jego hełm. Mądry manewr, ponieważ Angron natychmiast wezwał swojego giermka korzystając z okazji do kontynuowania walki pieszo. Stawał twardo, jednak obolały i zamroczony musiał ulec sprawnemu i żwawemu Thosley'owi.

Pozostało jedynie czterech rycerzy i trzy potyczki - dwie półfinałowe i wielki finisz. Pierwsze starcie odbyć się miało pomiędzy królem Torgoldem i lordem Benedarem, dwoma starszymi, doświadczonymi mężami. Skruszyli pomiędzy sobą sześć kopii nim w końcu pan na Old Anchor przetoczył się po ziemi. Nie miał jednak zamiaru dawać za wygraną. Walczył w tym momencie o chwałę nie tylko swoją i swojego domu, ale i całej Doliny, której był ostatnim reprezentantem. Co jak co, ale konflikt lorda Melcolma z Jej Miłością miał swoje źródło w jego wielkiej miłości do swojej ojczyzny, tak więc nie mógł odpuścić łatwo. Niestety w przeciwieństwie do baśni, w realnym świecie miłość nie przezwyciężała wszystkiego i Benedar ulec musiał silnemu ramieniu króla z Andalos. Nikt jednak nie mógł zarzucić mu, że nie walczył z pełnym zaangażowaniem i okrył się hańbą. Kolejna potyczka należała do młodych. W szrankach pojawili się książę Corwyn Thosley i ser Larros Lefford. Pięć kopii poszło w drzazgi zanim wyłoniony został zwycięzca, a był nim królewski syn. Obrońca króla Hugora wysadzony został z siodła z dużą mocą i upadł niefortunnie, tak więc nie był w zbyt dobrym stanie do kontynuowania walki pieszo. Nie było żadnego dyshonoru w odejściu po upadku, jeżeli jednak upór kazał mu powstać i mimo to próbować, to książę Corwyn rozprawił się z nim szybko i delikatnie.

Tak też się stało, że w finale dojść miało do starcia ojca z synem, kiedy w szrankach stanęli król Torgold Thosley i książę Corwyn Thosley. Trudno było o lepsze pokazanie bitności swego rodu niż zajęcie obu miejsc w finiszu największego turnieju w dotychczasowej historii Doliny Arrynów, w którym udział brało tylu przednich rycerzy żyjących po obu stronach Wąskiego Morza. W dodatku wszystko to na oczach Wielkiego Septona! Tak czy inaczej... Zawodnicy uderzyli w boki swoich wierzchowców i ruszyli! Jedna kopia, dwie, trzy... Dziesięć kopii zostało strzaskanych zanim starszy z Thosley'ów wysadzony został z siodła. Nie miał jednak zamiaru łatwo wręczyć zwycięstwa swojemu synowi, sprawnie stając na nogi i wołając o miecz. Książę Corwyn zeskoczył z konia i również wezwał swojego giermka, chętnie podejmując wyzwanie ojca. Dłuższą chwilę zmagali się ze sobą, acz żwawość księcia i osłabienie upadkiem ostatecznie zagwarantowały mu zwycięstwo nad królem.

Zwycięzca i czempion turnieju został wyłoniony - książę Corwyn Thosley! Po odebraniu ojcowskiej kapitulacji młodzieniec ponownie wskoczył na konia, aby podjechać pod centralny punkt trybun, gdzie w loży zasiadała rodzina królewska oraz najważniejsi goście. Cele miał dwa - pozdrowić królową oraz złożyć kwiecisty wieniec na kolanach młodszej z córek Alestera Arryna, której ręka została mu obiecana. Turniej miał więc swojego czempiona oraz swoją królową miłości i piękna.