Wielka Sala

Podróż do Wilczego Barłogu przebiegła z jednej strony spokojnie - nie dane im było zaznać zmiennego nastroju morza i dotarli o planowanej dacie. Wyglądało jednak na to, że osłabiony ostatnimi tygodniami jazdy i ranami organizm, wystawiony nagle na wilgoć, wiatr i chłód wielkiej wody wreszcie się zbuntował i Roslin całą podróż to kasłała, ciągnęła nosem, czy też trzęsła się naprzemiennie to z zimna to gorąca. Wyglądało na to, że po dotarciu do zamku Greystarków będzie jej raz jeszcze potrzebne ciepłe łóżko, medyk i duże ilości grzanego wina. Nie miała nic przeciwko każdej z tych trzech rzeczy, ale brakowało jej czasu - trwała wojna, a ona leżała w łożu. Presja ze strony Dzikich co prawda zelżała, ale trzeba było kuć żelazo póki gorące, tymczasem... Apsik! 
Po przybyciu do zamku Roslin tak naprawdę nie miała siły na wiele. Jakkolwiek chciała rozmówić się o wielu ważnych sprawach - małżeństwach, sojuszu, walce z Dzikimi, tak kuśtykając o lasce i co i rusz trzęsąc się, tym razem z zimna, przybyła jedynie powitać jego miłość, króla Jona i prosić go o gościnę dopóki nie wypocznie i nie wydobrzeje po podróży i będzie mogła z nim wtedy porozmawiać, możliwie gdzieś prywatnie o wspólnych planach i działaniach.

Od kilku dni choroba ustępowała i wreszcie, dzisiejszego dnia Roslin poczuła, że oto wróciła do pełni sił. Medyk, który ją doglądał również uznał, że oto faktycznie najgorsze, jeśli nie wszystko, było już za nią i zwolnił ją z dotychczasowego odosobnienia w jej komnacie, które to spędziła to leżąc w łożu pod futrami czy grzejąc się przed kominkiem. Czas ten spędziła głównie z matką, która wprowadziła ją co nieco o tym co działo się na zamku. Wieści nie były szczególnie optymistyczne, ale wiedziała tedy jakich tematów już nie musiała poruszać by nie zostać raz jeszcze poinformowana, że propozycje zostały już rozważone i im odmówiono. Przynajmniej odmówiono im w sposób taktowny i grzeczny. Mogła mieć też nadzieję, że nie odbyło się to publicznie lub przy nazbyt dużej publice.
W każdym razie podczas pierwszego wspólnego posiłku jaki miała okazję zjeść w gościnie króla nie podjęła tego tematu uznając, że go nie było, a także każdego innego, który jej obecnie ciążył, dając sobie i rozmówcy czas na posilenie się we wzajemnej, towarzyskiej atmosferze. Roslin i Jon wzajemnie mieli okazję zabawiać się tedy rozmową, a sama Roslin, widząc jego entuzjazm w rozmowie, oddała mu nawet nieco pola w dyskusji. W każdym razie, posiłek pomału zbliżał się do końca i jasno dała do zrozumienia, że dobrze byłoby móc porozmawiać na bardziej prywatnie i poważniejsze tematy. Jeśli mu to nie przeszkadzało mogli to zrobić to tu i teraz, ot kiedy ludzie zaczęli odchodzić od stołu i wokół nich zaczęło się robić nieco luźniej by mieli odrobinę prywatności czy też przenieść te rozmowę gdzie indziej, do jego samotni, komnat czy gdziekolwiek uznał to za stosowne...

- Jestem bardziej niż wdzięczna za udzieloną mi i moim krewnym gościnie, ale obawiam się, że jeszcze dziś lub najpóźniej jutro będę was musiała opuścić i wrócić na północ... Były jakieś wieści o ruchach Dzikich, gdy złożona chorobą? - Zadała mimochodem pytanie. W końcu najnowsze wieści jakie miała, to że Dzicy wycofali się za Płaczącą Wodę, pod Dreadfort. Od tego czasu mogło się wiele lub nic nie zmienić. - Mhm. W każdym razie pewnie wiecie czemu między innymi chciałam się z wami widzieć. Dzicy prędzej czy później, w ten czy inny sposób zostaną pokonani, a przynajmniej mam taką nadzieję. - Nie skomentowała przy tym raczej pasywnej postawy Greystarków w dotychczasowym konflikcie, pewnie w podobnej sytuacji zrobiłaby to samo. Oni jednak przynajmniej przysłali jakąkolwiek pomoc w przeciwieństwie do Starków i właśnie o nich miała być mowa. 
- To co mnie interesuje to co się wydarzy po ich pokonaniu. Niektórych ta wojna całkowicie złamała, a jeszcze innych zostawi mocno osłabionych. Słabość jednych zaś to okazja drugich. Nie owijając więc w bawełnę... Co zrobimy z Winterfell? - Zadała pytanie. - Wszyscy znamy ambicję Starków i że ten cały bałagan, to dla nich wyśmienita okazja do scementowania swojej pozycji na Północy. Co więc zrobimy, jeśli mowa tutaj o jakimkolwiek "my", jeśli spróbują zająć Ostatnie Domostwa lub wyciągną ręce po Dreadfort lub Wilczy Barłóg? - Roslin chyba nie musiała mówić, że po jednym lub drugim z wymienionych wypadków niechybnie przyszłaby pora i na nich. Chciała więc wiedzieć jak król Jon zapatrywał się na to i co miał zamiar zrobić jeśli Starkowie zażądali by od niego hołdu czy też od niej i czy jeśli do tego by doszło, to czy gotów byłby wstanie stanąć z nią w jednym szeregu do walki o ich niezależność. Co prawda sojusz przez małżeństwo został odrzucony i go tu nie proponowała, ot, można powiedzieć, że częściowo badała grunt czy też chciała wiedzieć jakie ma plany na taką ewentualność.

Roslin wysłuchała słów króla odprężając się z każdym jego słowem. Pod względami działań Wilków był znacznie lepiej poinformowany od niej, a wieści które jej przekazywał były do pewnego stopnia budujące. To, że Starkowie nie rzucili się jej na pomoc było niemalże oczekiwane, choć miała nadzieję, że wspólny wróg mógłby doprowadzić do, przynajmniej chwilowego, zakopania topora wojennego między nimi. Szczególnie, że teraz jakakolwiek wojna dla niej byłaby niewskazana. Gdy tak się jednak nie stało, to chyba było słusznym, że spodziewała się najgorszego, prawda? Chwilowo jednak wyglądało na to, że Winterfell walczy z Dzikimi jak każdy inny, choć wciąż mogłaby się przyczepić, że zajęło im to dostatecznie długo by ona obleciała łomot i odwaliła dobry kawałek roboty osobiście...
- Cóż, owszem my. Oboje sąsiadujemy z większym królestwem i oboje winniśmy mu patrzeć uważnie na ręce. - Odpowiedziała mu również z uśmiechem. - Ot, z czystej przezorności niźli złych intencji. Jeśli jednak jest faktycznie tak jak mówisz, to zdjąłeś mi z barków przynajmniej część ciężaru jaki ostatnimi czasy się na nich znajdował.
Jak Roslin miała zapewnić Jona, ona również nie szukała zwady z sąsiadem i byle pretekstu do walki, ale była świadoma pewnych prywatnych zaszłości między nią, a Edrickiem, które jeszcze sięgały jej ojca. Z pewnością, jeśli jakiś cios miał paść, to nie ona zada go pierwsza i liczy na to, że będzie wtedy mogła liczyć na pomoc Greystarków tak jak oni mogą liczyć na jej pomoc jeśli Starkowie próbowaliby ich sobie podporządkować w pierwszej kolejności. Co prawda były to jedynie słowa we względnie prywatnej rozmowie i zawsze mogła się z nich wycofać, ale był to "gest" na jaki można sobie było w obecnej chwili pozwolić jeśli słowa Jona miały się potwierdzić i żadnej wojny nie będzie.

Roslin wreszcie wstała od stołu po domówieniu jeszcze kilku drobnych szczegółów i kurtuazyjno-towarzyskich wymian. - Cóż, wychodzi na to że przyjdzie mi ruszać by dalej kąsać Dzikich. Zapytałabym się czy ty lub może twój syn lub twoi ludzie chcieliby się przyłączyć. W końcu taka okazja by bić Dzikich nie powtórzy się w następnych dziesięcioleciach, a może i setkach lat... - Było to do pewnego stopnia zaowalone pytanie z jej strony czy nie chciałby jej udzielić jakiegoś wsparcia. Dla Roslin każdy człowiek się liczył i każdego by przyjęła, szczególnie po stratach jakich poniosła walcząc na ziemiach Greystarka właśnie. Nie śmiała jednak prosić w sposób otwarty. Dość jej odmówiono pomocy czy propozycji sojuszy. W każdym razie, niezależnie od odpowiedzi jakiej by udzielono, na którą odpowiednio by zareagowała czy to dziękując za dodatkowych ludzi jeśli kogoś chciałby z nią posłać czy też obracając całe pytanie w drobny żart, machnięciem ręki czy w inny sposób rozładowując sytuację i wycofując się z tego, że wszak o pomoc nie prosi, a jedynie zaprasza do walki ze wspólnym wrogiem i całkowicie rozumie decyzje. Trzeba było wszak trzymać rękę na pulsie - czy to obserwując wybrzeża czy Winterfell. 
W każdym razie zebrała swoich ludzi i zdecydowała się zabrać także eskortę którą wysłała ze swoją matką i udać się w drogę powrotną do Ramsgate. Wątpiła, że ludzie lorda Woolfielda czekali na nią na drakkarach i nie wiedziała czy Jon miał swoje własne i był gotowy ich udzielić do szybkiego transportu. Nie szkodziło mimo wszystko zapytać. Niezależnie jednak od tego - wracała tam czy to konno czy drogą morską.