Dziedziniec

Belaerys uniósł brew widząc niewielki entuzjazm ze strony Tartha. Przeciwnik prezentował im się na srebrnym półmisku z jabłkiem wepchniętym w usta, a on był markotny? Dziwne. Na wszelki wypadek kazał swoim zbrojnym zachować czujność - zwłaszcza tej części, która nie byłaby bezpośrednio zajęta otaczaniem Andalów - na wypadek, gdyby ich gospodarz się rozmyślił i musieli zabić gości oraz garnizon.

Aenarionowi towarzyszyłby rzecz jasna Regongar, a poza nim w najbliższym otoczeniu potomka Smoczych Lordów przebywałaby też jego osobista straż, a przynajmniej jej część. Pierwsza część planu zdawała się przebiegać bez potknięć. Wróg, kierowany swoją gwałtowną naturą, wpadł prosto w zastawione nań sidła. Mówiąc o swoim królu, że jest "żywiołowy", lord Wieczornego Dworu nie kłamał. Belaerys pokusiłby się nawet o stwierdzenie, że było to niedopowiedzenie. Staruszek był wręcz gwałtowny. Do tego niewątpliwie dumny. O ile jednak chłopak dobrze pamiętał, to wciąż był ten sam król, który pierwotnie Szafirową Wyspę podbił. Może nie był to wielki kawał ziemi, ale przynajmniej Morne nie należał do tych bezwartościowych ludzi, których duma nie miała żadnych podstaw.
- Zostawienie mu połowy wyspy może być dla was niebezpieczne z tym charakterem - stwierdził, kierując swoje słowa do Tartha. - Powinien się cieszyć jeżeli zachowa głowę i zamek jako najznaczniejszy rycerz na włościach - rzekł, a jako że nie zmuszał się do szeptu, to i Uthor pewnie mógł go słyszeć. - Chociaż jeżeli język dalej będzie mu tak beztrosko latał, to głowa może stać się o niego uboższa.
Właściwie to rozsądne mogłoby nawet być, aby staruszek abdykował i przekazał uszczuploną władze synowi. Dziedzic królem nigdy jeszcze nie był, to i autorytet ciut mniejszy, a i może ego trochę mniej rozbuchane. Stać jednak teraz na dziedzińcu i negocjować z kimś, kto i tak już przegrał? To się mijało z celem.
- Kapitanie Kaeten - skinął swojemu ulubionemu oficerowi, zwracając się do niego w rodzimym języku.
- Włócznie!
Wszyscy legioniści otaczający Andalów opuścili broń, celując w konnych.
- Poddaj się, ocal życie swoich ludzi i porozmawiaj z lordem Szafirowej Wyspy przy stole, albo skaż ich na śmierć i dostań się do niewoli tak czy inaczej - powiedział. - Nie ma powodu by przeciągać tę farsę.
Skoro powodu żeby przeciągać nie było, Aenarion dał staruszkowi krótką chwilę na decyzję. Jeżeli ten się nie zdecydował, albo próbował gadać, negocjować czy wykłócać się tu i teraz, wówczas Belaerys zacząłby po prostu odliczać od trzech w dół. Po dotarciu do zera wydałby swoim ludziom rozkaz pojmania Morne'a - i innych wyróżniających się postaci jeżeli takie były w orszaku - i zabicia innych.

- Oho! - zakrzyknął z uśmiechem, kiedy Morne dobył miecza i spiął konia do ataku. Czy on naprawdę próbował nabrać pędu do szarży przeciwko murowi włóczni na tak krótkim odcinku? - Brawurowy mąż!
Zanim król Uthor zdołał jednak wyrządzić jakąkolwiek szkodę został przeszyty strzałami. Belaerys spojrzał gniewnie na mury, gdzie poza jego ludźmi dostrzegł również odpowiadających za ten durny czyn zbrojnych Tartha. Valyrianie - odpowiednio przyuczeni przez swoich oficerów - zabili pod monarchą konia, albowiem człowiek tego typu miał być wzięty żywcem. Z jednej strony istotna karta przetargowa w negocjacjach, z drugiej strony pożądana mogła być zwykła przyjemność z wyrwania mu języka za znieważanie Włości.
Tak czy inaczej - brawurowa szarża skończyła się równie szybko co się rozpoczęła. Przez chwilę Aenarion myślał, że wielki król może powstanie jeszcze z ziemi, albo przynajmniej jakoś drgnie dając oznaki życia. W końcu czym było parę strzał dla mocarnego wojownika? Rzeczywistość okazała się jednak inna, pozostawiając młodzieńca i stojących najbliżej niego oficerów wpatrzonych z lekko zawiedzionymi minami w tracące powoli ciepło królewskie zwłoki.
- Muszę przyznać, że spodziewałem się po nim czegoś więcej - powiedział w ojczystym języku. - To było... szybkie.
Nawet nie mogli w takiej sytuacji określić kto dokładnie był królobójcą. Kto zabił Uthora? Czy życia pozbawiła go jedna ze strzał, czy może dopiero upadek? Jeżeli zaś to drugie, to kto powinien być uznany za winnego skoro do konia szyło kilku ludzi? Zagadki, oj zagadki...

W czasie późniejszych wydarzeń musiał przyznać, że Tarth dobrze robi nie próbując eksterminować Andalów, ani doprowadzać do dalszych konfliktów z nimi. Mogli się okazać przydatni jako poddani obdarzeni większą wiedzą od Pierwszych Ludzi w wielu aspektach. Oczywiście jeżeli lord Wieczornego Dworu pewien był, że potrafi nad nimi zapanować. Ludzi z eskorty Uthora nakazał rozbroić i wziąć do niewoli, mała gwarancja tego, że nikt nie będzie oszukiwał. Poza tym to zajmowanie okrętów przez Tartha mu nie pasowało. Oryginalnie plan zakładał marsz na zamek i wszelkie łupy dzielone byłyby po zwycięstwie, miał zamiar połowę okrętów wziąć dla siebie w celu późniejszego sprezentowania ich Durrandonom.

Kiedy wszystko zostało już uzgodnione, mogli pożeglować do Morne, gdzie połowa sił w zorganizowany sposób zeszłaby na ląd, aby eskortować Aenariona, Tartha oraz Morne'a do zamku. Czas był sprawdzić jak powiodła się misja Rickarda. Króla z pewnością nie pojmał, ale zdobycie zamku to też dobra rzecz, utwierdziłoby to jedynie byłego księcia, że podjął dobrą decyzję poddając się...