Wybrzeża Dorzecza

Okoliczności nie były sprzyjające, ale z początku wszystko szło gładko. Zawinęli do brzegu a obserwatorzy sprawdzili teren, który w ich mniemaniu miał być czysty. Rozłożony został obóz, uszykowana ochrona i można było ruszać na łupienie okolicy. I przy tym łupieniu to niby udało się zachować czujność, ale mimo tego trudno powiedzieć, kto tutaj tak naprawdę dostał łupnia. Twardzi byli ci chłopi, albo to jego chłopaki naprawdę się nie popisały. Być może to drugie. Przeklęci, pewnie nie wzięli na poważnie zagrożenia ze strony chłopów. No cóż, piwo się rozlało i trudno. Cofnąć przeszłości nie cofniesz. Trzeba było ogarnąć sytuację i działać dalej... Taki miał wstępnie zamiar, lecz niestety okazało się, że i to nie wyjdzie. Jakiś patrol odkrył ich obecność. To był koniec tej wyprawy. Dlaczego? To proste, skoro już ich wykryto, to i pewnie będą mieli ich na oku. Już nie da rady ukryć swych sił. Nie ponad pięciu setek chłopa. Gdyby to była mała grupa, to może... Jednak nie była. Poza tym chłopi z okolicy pewnie zaraz będą o nich wiedzieć, więc umkną po lasach albo innych kryjówkach ci, którzy umykać muszą, zaś do boju pod swymi panami staną mężowie. Przynajmniej on by tak zrobił, znając liczby.

Wydał rozkazy. Brali łupy oraz niewolników i uchodzili na okręty. Było miło, ale się skończyło. On pilnował tego, by szyk był w miarę zorganizowany - a przynajmniej taki miał zamiar. Ostatecznie w końcu nie można było mieć pewności, iż wrogie siły nie naślą na nich jazdy, by ta trochę ich pokąsała. Ogólnie to niewolnicy ze strażą - jakieś dwie dziesiątki ludzi - oraz łucznicy mieli maszerować, otoczeni przez wojaków. To się starał uzyskać i utrzymać.
Jeśli dotarliby do łodzi, to cóż... Odpływaliby. Tylko nie od razu do domu. Miał zamiar jeszcze sprawdzić, jak tam wybrzeża najbliżej Raventree Hall. Tutaj już nie chciał rozbijać obozu a po prostu napaść na osady rybackie i, o ile napady byłby skuteczne, zebrać jeszcze trochę niewolników.

Raz jesteś na drakkarze, innym razem pod drakkarem. Tak już bywa. Chociaż, po prawdzie, wcale aż tak najtragiczniej nie wyszło. Prawda, było do dupy, ale jednak trochę łupów i niewolników wzięli. To zawsze lepiej niźli dać się pokonać i musieć uchodzić z podkulonym ogonem. Ech, gdyby tylko mogli jeszcze opitolić wioski rybackie u wybrzeży Dorzecza. Te jednak już ktoś złupił, albo ich mieszkańcy zwiali. Widząc trupy i mając w pamięci słowa Kenninga, miał już przypuszczenie co do tego, kto ich uprzedził. No i owe przypuszczenia się potwierdziły. W takim wypadku pozostało tylko wracać do domu. Czemu zaś nie napaś Kenniga? Ano, nawet jakby wyrżnąć mu wszystkich ludzi - co byłoby potwornym marnotrawstwem -, to i tak jego ludzie by wygadali, co zaszło. Na pewno przyjaciół by sobie tym wątpliwym uczynkiem nie zdobył. Można się nie lubić, można rywalizować, ale gdzieś są jednak te granice. Zresztą, nie chciał widzieć urżniętej głowy Kenninga. On chciał widzieć na tej twarzy wyraz ostatecznego wkurwienia, po tym jak rzuci mu mieszkiem złota w ową mordę i powie "masz, bo ja już nie wiem, gdzie mam to wszystko trzymać". O to chodziło, by zasłynąć wspaniałymi czynami i zdobyć od cholery łupów, i żeby rywala przeto kurwa strzeliła.

Tym na brzegu po prostu pomachał. Zauważyli czy nie, mniejsza. Następnie zwrócił się do Sorena.
- To tyle z zabawy. - Wzruszył ramionami. - Słuchaj... Ja po powrocie będę zajęty swoimi sprawami. Muszę sobie żonkę znaleźć, czyli tu i ówdzie się wybrać, pogadać. Może tego więcej będzie, bo i siostra moja męża nie ma. I nie tylko ona. - Oznajmił. - Jeśli chcesz, możesz spróbować najechać ziemie na Północy. Bogactw i zapasów tam wiele nie znajdziesz, ale odkupię od Ciebie każdego niewolnika, jakiego złapiesz. No, każdego zdatnego do ciężkiej pracy. - Dodał. No bo cóż, nie chciał ciągać ze sobą Sorena, kiedy będzie się włóczył po Wyspach i załatwiał sprawy związane z mariażami. Skoro zaś o pieniądzach mowa, to proponował podział aktualnych łupów tak, że on wziąłby niewolników i zapasy a Soren złoto.