Port Duskendale

Najbogatszym miastem może i Duskendale było, aczkolwiek z pewnością nie było największe czy najludniejsze. Ten zaszczyt przypadał Gulltown, w którym pod przewodnictwem Graftonów znacząca populacja Andalów zasiliła zamieszkujących oryginalnie miasto Pierwszych Ludzi.

Mimo tego bogactwa - jak na Westeros - miasto Darklynów nie zachwyciło Thogga pod względem oferowanych towarów. Ryby, małże, kraby, sery, piwa, wełna, mąka - takie towary głównie dostrzegał. Gdzieniegdzie jakiś kupiec oferował tkaniny czy nieprzesadnie wyszukane ozdoby. Może to przez niezbyt długi czas na rozglądanie się po porcie, może akurat w porcie nie było żadnych ciekawych okrętów kupieckich z dalszych stron, tak czy inaczej Gragon nie napotkał niczego co przyciągnęłoby jego oko.
Rozpytując w czasie przechadzki mógł dowiedzieć się o szeregu różnorakich rzemieślników prowadzących swoje warsztaty za miejskimi murami, jednak żaden z nich nie prezentował się jako ktoś "szczególny". Kowal jak kowal, szewc jak szewc, bednarz jak bednarz. Z jednym wyjątkiem. Na piętrze jednego z budynków położonych w pobliżu bram Dun Fortu rezydował ponoć wspaniały malarz.

Król Hugor Eleonida szykował wojska do obrony swoich nowo zdobytych ziem przed zbierającymi się chorągwiami Królestwa Rzek i Wzgórz. Zadanie niezwykle trudne, biorąc pod uwagę jak niewiele miał czasu, aby na dobre zadomowić się w swoim nowym królestwie, a także to jaką potęgą dysponowali królowie Dorzecza. Wierność wasali Hugora, za wyjątkiem bratnich Andalów, również była, w najlepszym wypadku, niepewna. Podobnie jak lojalność wielu jego poddanych niższego stanu. Zaprawdę los, przynajmniej na razie, zdawał się nie sprzyjać nowemu władcy Czarnego Nurtu.

Radować więc musiało się królewskie serce, kiedy do portu Duskendale zawitały kolejne drakkary jego braci z Andalos. Jeden z małych wodzów zza Wąskiego Morza przybył do tego dogodnego i nawróconego przez światło Siedmiu portu, aby sprzedać swoje łodzie i kontynuować marsz dalej na zachód. Marzyło mu się osiedlić pośród legendarnych wzgórz, które pełne ponoć były złota i srebra. Odrobina zręcznej dyplomacji w wykonaniu Eleonidy skłoniła jednak watażkę, aby porzucił swoją podróż i zaprzysiągł swój miecz Hugorowi. Siły jakie w ten sposób wzmocniły Duskendale nie były może wielką armią, ale lepiej mieć kilkaset andalskich toporów niż puścić je w dal.

Z nieznacznie lżejszym sercem Eleonida mógł więc powrócić do pracy - doglądać umocnień, pokrzepiać rycerzy i liczyć na to, że sojusznicy odpowiedzą z odpowiednią stanowczością na jego wezwanie.

Watażka tęskniący za bogactwami Zachodu nie miał być jedynym, który pojawił się w porcie Duskendale. Ledwo kilka dni po jego przybyciu do nawróconego przez króla Hugora miasta zawitały drakkary, których żagle zdobił symbol siedmioramiennej gwiazdy, a pokłady których pełne były pobożnych ludzi. Bardzo pobożnych ludzi. Byli to ubodzy bracia i siostry podążający na Święty Marsz pod przewodnictwem młodego Eldona Flagelanta, jaśniejącej z każdym dniem coraz mocniej gwiazdy najbardziej fanatycznych wyznawców Siedmiu. Oryginalnie ich planem było bezpieczne zejście na ląd w Duskendale i marsz na południe, oczyszczając świętym ogniem gaje Królewskiego Lasu, ale jeżeli wróg był u bram króla Hugora, ich obowiązkiem było mu dopomóc. Wyznawcy demonów z Ziem Burzy zaczekają kilka dni na swój sąd...


Kilka dni po ludziach Eldona kolejne okręty pojawiły się na horyzoncie, a na ich pokładach byli wojownicy rycerza, który podobne miał plany co młody fanatyk. Ser Ronard Swygert również oryginalnie planował rozpocząć swój udział w Świętym Marszu od zejścia na ląd w Duskendale i nawiązania przyjacielskich relacji z królem Hugorem, aby zabezpieczyć dla siebie zapasy w drodze na południe. Teraz jednak plany te uległy zmianie...

Pierwsze co mogło rzucić się Jej Miłości w oczy, kiedy zeszła na ląd w Duskendale, to skromna liczba mieszkańców przebywających w porcie czy czekających na zobaczenie przybyszów, a duża liczba uzbrojonych mężów zdobionych różnymi herbami - głównie Eleonidów - którzy pełnili warty lub patrolowali miasto. Ci zaś z lokalnych mieszczan, których królowa widziała, trzymali się na dystans od schodzących na ląd Arrynów i rzucali im raczej nieprzychylne, nieufne spojrzenia. Zupełne przeciwieństwo tego czego doświadczyła opuszczając Gulltown. Nie było to jednak wielkie zaskoczenie. W końcu Hugor Eleonida i Angron ledwo zdobyli to miasto, a wielu jego mieszkańców stracić musiało krewniaków podczas bitew na Szczypcowym Przylądku. Stracili też swojego króla, a chociaż Gunthor Darklyn nie słynął jako władca cieszący się ogromną miłością ludu, to nie miał też reputacji tyrana i więź między nim a jego poddanymi, chociażby symboliczna, istniała.

Na powitanie hufca Doliny wyjechał sam król Hugor, a towarzyszył mu posępny nieco lord Darklyn oraz jeden z kapitanów Synów Wojownika - ser Gerold Urick.
- Pani - król Hugor uśmiechnął się do Findis i pochylił lekko głowę na znak szacunku. - Nie spodziewaliśmy się waszego osobistego przybycia, ale jest nam ono niezwykle miłe - oznajmił. - Z radością witamy ciebie oraz dzielnych rycerzy Doliny Arrynów w Duskendale.
Pozostali członkowie orszaku powitalnego przedstawili się w miarę potrzeb i również uprzejmie przywitali królową. Komnaty gościnne Dun Fortu gotowe były na jej przyjęcie, jak również na podjęcie najważniejszych z towarzyszących jej lordów. Dla znaczących rycerzy znaleźć się mogły jeszcze pokoje w części miejskich gospód, które za sprawą królewskiego nakazu nie przyjmowały obecnie nikogo poza pasowanymi mężami, natomiast armia rozbić mogła obóz pod murami u boku wielu innych sił pochodzących od Hugora, Wiary oraz tych przybyłych z Andalos.
Wieczorem król Hugor chciał podjąć Findis i jej wasali powitalną ucztą w wielkiej sali Dun Fortu, gdzie przybliżyłby im również obecny stan rzeczy jaki był im znany. Eleonida rad był też poznać wieści z Doliny i informacje o Świętym Marszu, do którego wciąż planował dołączyć po rozstrzygnięciu spraw z Dorzeczem. Ciekaw był również jak powodzi się jego siostrze, która została małżonką księcia Agravaina.