Plac Treningowy

Kukły miały bardziej zadanie terapeutyczne, a nie dlatego, że Sokół miał jakieś braki. Reakcji samego zbrojmistrza też nie komentował, po prostu machnął na to ręką i przyznał się do tego, że było to dość niecodzienne. Ale jednak lepiej jest niszczyć kukłę niż niszczyć komuś innemu zdrowie. Zresztą, dobrze rozgrzany mógłby wykorzystać to do późniejszej części ćwiczeń - bardziej realnej. A dodatkowo tak, coś tam chlupnął wcześniejszego dnia, więc w głowie nadal mu trochę szumiało. Ale przynajmniej dzień był przyjemny. Pomijając krasnali.
Na opinie na temat owłosionych, krępych krasnali Agravain zmarszczył twarz i kiwnął głową na boki jakby w geście, że w sumie to nie jest jego sprawa na ile tu zostaną i ile im to zajmie dopóty nie będzie ich widział plączących się pod jego nogami. Musiałby zobaczyć sam na żywo co też oni tam przynieśli królowej, ale póki co nie chciało mu się tego robić, a dodatkowo żadna z okazji nie była póki co możliwa do rozmowy. Każdy na tym zamku miał swoje role, nawet Agravain. Na ten moment jednak wolał skupić się na tym co mówili jego ludzie, a zaraz potem dostrzec, że na plac zaczynają przychodzić w końcu jego brat i Lyman, którzy wyjątkowo pogrążeni byli w rozmowach.
— Co jest, bracie? O czym tak sobie gawędzicie by nieśpiesznie przyjść na plac? Czyżbyśmy mieli dowiedzieć się, że ty też będziesz się żenił? Hmmm, hmmm? — Potargał włosy brata, zdając sobie sprawę, że trochę go może to poddenerwować, ale raczej zachowa się przyzwoicie. W końcu to rolą starszego brata było dokuczanie młodszemu, jednak nie robił mu żadnych paskudnych rzeczy. Jeśli chodziło o współzawodnictwo to faktycznie lepiej było wszelką złość wyrzucić w boju niż utarczkach słownych.

Kiedy tylko dowiedział się o temacie rozmowy i być może będzie to po prostu błahostka, którą nie warto było sobie zawracać głowy niczym innym niż treningiem, odezwał się do wszystkich. — Dobra, to skoro wszyscy jesteśmy w komplecie to chyba zagramy sobie jakiś scenariusz bitewny, co nie? Ostatnio trochę daliście mi łupnia jak rzuciliście się całą trójką na mnie, ale hej, nigdy nie będzie równej walki na wojnie, więc może zrobimy sobie teraz trójkę na dwójkę? Tylko fajnie jakbyście nie walczyli tylko samymi mieczami, chciałbym trochę urozmaicenia w walce. Wasza trójka na mnie i Ecberta, pasuje wam to? — W sumie i tak mało mieli do gadania niż po prostu na to przystać, aby rodzeństwo skopało im dupska. Z drugiej strony - nie wiadomo czy któreś z nich nie miało gorszego dnia.

Kiedy tylko powiedział coś o wieku, Agravain jedynie parsknął pod nosem. — Właśnie. Nie masz już dwunastu lat. Dlatego jest to zabawniejsze. — Było to jednak coś, na co jedynie pozwoliłby sobie sam Agravain. Musiał być w jakiś sposób autorytetem dla młodszego brata, jednak z dnia na dzień wydawało mu się, że nie musiał już tego robić. Po śmierci ich ojca poczuł, że musiał po prostu wziąć na barki pewne sprawy. Nawet jeśli faktycznie czuł, że nie powinien. To coś było jak sprawdzian, który miał mu powiedzieć, że gdyby zaświaty istniały i miał okazję spotkać się z ojcem vis-a-vis to ten nie powie niczego złego o swoim pierworodnym. Samo w sobie było to wyrazem szacunku dla jego pamięci, nawet jeśli nie radził sobie tak dobrze jak on sam za życia. Ale pod względem ślubu miał tyle samo do gadania co i Ecbert. Jeśli coś miało po prostu działać dla sojuszu to Agravain na to przystawał, jednak na siłę nikt nie sprawi, że zacznie kochać swoją przyszłą żonę. Oj nie, nie był tego rodzaju mężem i na przetarcie szlaków jego przyszła żona będzie musiała dużo znieść. Ecbert był... innej materii. Na pewno po pewnych wydarzeniach mógł przejąć na swoje barki rzeczy, które Agravainowi już nie wychodziły tak szczerze jak jemu.
— Nie miesza mi. Po prostu wiem, że jest to coś na co nie mam wpływu. Królem nie jestem, nigdy nie będę to i muszę słuchać się tych, którzy mają więcej do powiedzenia. Jedyne czego nie może mi nikt odebrać to własnego osądu i postępowania. Ale tobie życzę szczęścia z lady Melody Grafton, niech da Ci pierworodnego tak samo przystojnego jak ja. — I poklepał go po ramieniu z uśmiechem, wystawiając do niego język. Jedno słowo: braterska miłość. Zaraz - to dwa słowa.

Na samym pojedynku Agravain nie starał się oszczędzać. Ba, nawet nie miał do siebie pretensji, że dostawał wpierdol od własnych ludzi, bo to oznaczało, że po prostu treningi opłacały się, a dzisiaj nie był po prostu jego najlepszy dzień. Ego nie pozwalało mu jednak na to, aby aż tak łatwo sobie odpuścić uwagi od swojego brata, który mówił coś o turnieju. Na siedem piekieł, dobrze, że powiedział o turnieju, a nie o ślubie, bo jeszcze by odpowiedział, że faktycznie mógłby go przespać. Mało jednak brakowało, a Ecbert dołączyłby do niego na ziemi, co dodawało mu po prostu więcej pewności siebie w znęcaniu się nad starszym bratem. — Czy Ciebie przez lata nikt nie nauczył żeby do starszych podchodzić z szacunkiem? — Odszczeknął mu się z równie wyczuwalnym żartem w głosie.
Kiedy jednak Ecbert chciał mu pomóc wstać, starszy Arryn z chęcią postanowił to zrobić, żeby zaraz po prostu wykorzystać sytuację do tego, aby zaskoczyć brata i rzucić go na ziemię, mieć go w dosiadzie, a raczej spróbować go mieć w pozie zapaśniczej za jeszcze kolejny moment i trzymać go pod szyją ramieniem. — Na szczęście jeszcze mogę Cię tego nauczyć, bracie. — Czy był chujkiem? Był. Czy sprawiało mu radość fakt, że siłował się z bratem, kiedy każdy może patrzeć? Bardzo. Czy żałował, że najpewniej się wybrudzi, ale też i jego brat? Nie. Traktował to jako chwilę przykładu więzi między braćmi, chociaż nikt też nie skłamie, że istniało w tym współzawodnictwo... No i nie chciał też zrobić mu krzywdy.

Długo stała w cieniu obserwując pojedynek mężczyzn. Uwielbiała przyglądać się by móc później próbować odzwierciedlić każdy zapamiętany ruch. Niestety było to nieco trudniejsze niż się spodziewała bo jednak nie wszystko było dobrze widać z daleka. Ostatecznie postanowiła, że dobrze jej zrobi pojedynek nie z wujem, a z kimś zupełnie obcym. Nie znała tutejszych rycerzy, nie miała pojęcia kto jest kim i szczerze...nie interesowało ją to zbytnio. Miała zamiar potrenować, dobrze się bawić. A by to zrobić przybrała swoją lekką zbroję, oczywiście tym razem nie zapomniała o nakryciu głowy. Chełm miała założony na głowie przez co nie było widać kim jest. Miała tylko nadzieję, że głos jej nie zdradzi. Wszak tutejsi mężczyźni raczej nie mieli okazji do rozpoznania jej osoby. Sama niedawno co przybyła do wuja a świadomość, że jego stan się poprawił i mógł trenować nie powstrzymał jej przed pojedynkiem z małżonkiem Królowej. No i ona sama oczekiwała jeszcze na list ojca z potwierdzeniem, czy wyrazi zgodę na to by została Dwórką Królowej. Okazja na małe oderwanie się od codzienności mogła się tak szybko nie trafić. A znowu mały pojedynek nie był zły prawda?
- Bardzo zajęci? Mogę dołączyć?
Zagadnęła wskazując na miecze w końcu jeśli mieli zamiar tak stać to marnowała tylko swój czas.
- Mówiono mi, że znajdę tutaj rycerzy godnych miana nauczyciela. Więc?
Uniosła skrytą brew pod stertą metalu. Pozostało tylko czekać czy wyrażą takową chęć. Jeśli tak, stanęła gotowa do walki. Miecz ćwiczebny trzymając w dłoni odpowiednio ujęty wedle nauk Mellore. Starała się nie zapominać o tym czego ją nauczyła septa z Domu Matki, oraz nie zapominać o poradach wuja.

— O nie, książę mnie zaatakował. Jak może młodszy brat dopuścić się zdrady na starszym? Czyżby zazdrościł mu? — Powiedział teatralnie Agravain, zaraz zaczynając udawać jak to został okrutnie potraktowany przez swojego brata. Czyżby na tym miało się to wszystko zakończyć? Na Siedmiu, nie. Koniec jednak było tej teatralności, kiedy Vain roześmiał się gromkim śmiechem, zaraz zaczynając faktycznie wstawać. Była w tym racja, że nie był do końca zdrowy, jednak wiedział, że w końcu wróci do świetności i tym samym znowu będzie mógł na turnieju popisać się swoimi zdolnościami, być może w finale stając przeciwko bratu. Tak, jeśli okazałoby się, że w najbliższym turnieju staną naprzeciw sobie to wszyscy znający ich w Dolinie możni wiedzieć musieli, że nie dają sobie wtedy fory i każdy z nich walczy nawet zacieklej niż najwięksi wrogowie. Ot, tak wpływa na nich rywalizacja. Ostatecznie jednak rycerz otrzepał się trochę z kurzu i rozejrzał się, zaraz słysząc słowa nowoprzybyłego.
— Sądzę, że powinieneś zawalczyć, młody, z moim bratem. Jest w lepszej formie niż ja, a przynajmniej nie dostanę drugi raz wpierdolu dzisiaj. Ja najwyżej popatrzę z boku i powiem Ci potem co możesz poprawić. No, braciszku, może pokażesz jakiemuś giermkowi na co cię stać, hmm? — Uniósł zaczepnie jedną z brwi.

Rebekah była rad, że kuzyn księżniczki Roweny oraz Królowej nie poznał jej, miała przy tym multum zabawy a jednocześnie radości jakby nie było. Gdy odmówił potyczki uniosła nieco brew rozbawiona, czyżby obawiał się przegranej? Wszystko możliwe, jednak nie odezwała się słowem w tej kwestii, w końcu cieszyła się że w ogóle zachęcił ją do potyczki ze swym bratem. Więc jak tylko tamten się zgodził i o dziwo musiał rozpoznać w niej kobietę Rebekah nie omieszkała przyjąć bęcków od niego ale i porady. Samo to, że szło jej w miarę dobrze było plusem. A najważniejsze było to, że nie dawał jej forów. Gdy w końcu mogła opuścić miecz odetchnęła zmęczona. Zdjęła hełm i uśmiechnęła się lekko.
- Niestety rówieśniczki nie mają chęci do sparingów. Więc zdana jestem tylko na towarzystwo rycerzy licząc, że otrzymam jakieś konkretne wskazówki.
Przyznała rozbawiona zgarniając na jedną stronę upięte włosy, które teraz rozrzuciły się w nieładzie po zdjęciu osłony głowy.
- Liczę mimo wszystko, że nie odmówisz panie następnego razu dla rewanżu.
Roześmiała się kierując słowa do Ecberta z nadzieją, że nie odmówi jej kolejnego razu. Może kiedyś w końcu się nadarzy taka okazja, a okazję stracić byłoby dość...niefajnie.
- I wezmę Twe słowa ser do serca, nieco krzepę poćwiczyć. Dziękuję za dobrą radę. Na pewno skieruję się też do zbrojmistrza.
Przyznała z zadowoleniem na jego radę jaką udzielił. Takich właśnie potrzebowała porad, spojrzenia nieco inaczej niż członkowie rodziny. Niż wuj. Wiedziała, że Waymar nie szczędził jej słów i rad i za to była mu wdzięczna. Widać, jednocześnie do czegoś przydały się jego rady i pouczenia.

Horrmund oczywiście wiedział o Dniu Dziewicy, dopiero po spotkaniu z kuzynką przypomniał sobie jednak o dziwnym zwyczaju z tym dniem związanym. Tym bardziej rad był że udało mu się wyrwać Jess od tego obowiązku by mogła się trochę dłużej pocieszyć miłym dniem poza dusznym septem. Z resztą trochę ruchu wyjdzie jej na lepsze niż modły na klęczkach i wdychanie kopcia świec, to jeszcze zdąży dziś zrobić, żeby ludzie nie gadali. Żałował że w podobny sposób nie udało mu się ocalić Roweny, choć na nią septa strażnicza mogła mieć szczególne baczenie by dziś wywiązała się z tego obowiązku wobec wiary. Choć Horrmund wiedział oczywiście, że księżniczka nie powinna raczej celebrować tego święta. 
Lord Hunter stał na środku placu, wyprostowany przewieszając ręce przez trzymany na karku długi, drewniany miecz. Cieszył się, że do nich dołączyła i to z tak dobrym humorem. 
- Ha! Wydajesz się nader zadowolona, z tego naparzania. Niezbyt to pobożne, kuzyneczko. - Powiedział, udając karcący ton głosu i szczerząc zębiska w uśmiechu. - Ciekawym, czy bardziej się cieszysz, że umknęłaś z septu, czy że trafiły ci się nieplanowane ćwiczenia. - Dodał prowokacyjnie. Kiwnął jej głową z uśmiechem, zgadzając się na taki obrót spraw, nie wykluczał że może walczyć lepiej od jego braci, dziewczyna była jak gorąca stal, nie dziwiło go zatem że chciała najpierw zawalczyć z nim. Rozkazał braciom by poćwiczyli razem, a sam wykonał na początek kilka prostych cięć, młyńców i zastaw dla szybkiej rozgrzewki. W sumie Jess przyłapała go na tym że nie był pewien czy Deana lubi podobne rozrywki, sam ćwiczył trochę siostrę, lecz nie kojarzył czy Deana za tym przepada. 
- Hm. Nie jestem pewien. Nauczyłem ją podstaw, choć teraz w głowie jej raczej szukanie narzeczonego. Spotkacie się na pewno później w sepcie, możecie potem nadrobić trochę straconego czasu. Będzie jej miło. - Uśmiechnął się, kierując miecz ćwiczebny w jej kierunku, gotów do walki. 
- No, pokaż co umiesz młoda. - W ćwiczeniowej potyczce Horrmund unikał raczej ciosów w głowę, nie zamierzał też oczywiście wykorzystywać całej siły, by nie wyglądało to po prostu jak bicie dziecka, nie chciał też nabić dziewczynie niepotrzebnych siniaków. Ot chciał po prostu wyczuć kuzynkę i zobaczyć do czego jest zdolna, choć przesadnych forów też nie zamierzał dawać, mijało się to z idą ćwiczeń. Trudność zmagać mógł zawsze zwiększyć jeśli zobaczyłby że dziewczyna radzi sobie dobrze.

Pytanie kuzynki skwitował uśmiechem. Faktycznie nie musiał na nie odpowiadać, a miał też wrażenie że tak będzie lepiej. Podobieństwo Jess do Waymara bawiło go szczególnie gdy pomyślał że owego "Waymara w spódnicy" miał otrzymać za żonę właśnie Lothar, z całej wielkiej Doliny. Bardziej współczuł jednak dziewczynie, bo wolałby widzieć ją z kimś choć trochę bliższym jej charakterowi ale cóż, tak wyglądało już życie. I tak cieszył się że jego spotkał dużo lepszy los. 
- Współczuję. - Mruknął, choć obstawiał że mogła trafić gorzej to Lothar jakoś nie wzbudził jego sympatii gdy ostatni raz go widział, do tego faktycznie wydawał mu się świętoszkowaty i nudny. - Może dasz radę to zmienić? Wypłazuj mu dupę parę razy mieczem, to będzie musiał zacząć się bronić. - Zasugerował kuzynce ze śmiechem, chcąc trochę ją pocieszyć. Ewidentnie temat jej narzeczonego nie przyprawiał jej o dobry nastrój. Trzeba było się rozruszać. 
Siła dziewczyny mimo wszystko nieźle go zaskoczyła, choć nie wkładał w tę walkę swej pełnej siły musiał szybko zwiększyć obroty by wciąż stanowić dla niej wyzwanie. Zapewne gdyby był w jej wieku, miałaby szanse całkiem ładnie go stłuc. Nie zamierzał jednak dawać jej łatwego zwycięstwa i po kilku chwilach było po walce, a Horrmund był bardzo usatysfakcjonowany zarówno z niej jak i z umiejętności kuzynki. 
- ... miałby z tobą szanse? - Dokończył jej zdanie z rechotem, łapiąc oddech po walce. - Bardzo dobrze walczysz Jess, jestem dumny. - Dodał, opierając miecz na ramieniu. Jego spojrzenie szybko przeniosło się na braci którzy miast ćwiczyć oglądali walkę. Nie miał im za złe - ostatecznie pewnie więcej nauczyli się z niej niż z własnej walki. Nie miał zamiaru jednak tak tego zostawić. 
- Zechcesz pokazać to i owo swoim młodszym kuzynom? Przydałoby się im trochę więcej praktyki, i nauki jak obchodzić się z niewiastami. - Wyszczerzył zębiska w złośliwym uśmiechu. Sam miał ochotę chwilę odpocząć i poszukać do sparingu ze trzech chętnych zbrojnych królowej, lub potrenować jeszcze samemu jeśli tacy się nie trafili, w czasie gdy Jess miałaby powalczyć z Yohnem i Morganem.

Musiał przyznać że był trochę zaskoczony pogodzeniem dziewczyny z losem, szczególnie przy całej jej sile charakteru i... mięśni, wyglądała wręcz na uosobienie waleczności. A jednak, równe silne musiało być w niej poczucie obowiązku, czy posłuszeństwo, nie mógł powiedzieć że tego nie ceni. Widząc że żarty z tego średnio działają, powiedział sobie że lepiej nie będzie poruszał już tego tematu, chyba że sama zechce. W końcu byli rodziną, Horrmund z chęcią by ją wysłuchał, pocieszył czy spróbował pomóc gdyby tego potrzebowała. 
- No, to jest nas dwoje. - Uśmiechnął się, robiąc młyńca mieczem. - Waymar musi się czuć przy nas cholernie bezpiecznie, choć sam też daje sobie nieźle radę. - Dodał nie zdejmując uśmiechu z twarzy. Wiedział bowiem że pewnie nawet kontuzjowany, przyjaciel zdołałby mu sprać dupę. 
Horrmund uniósł zaciekawiony jedną brew gdy Jess ruszała w kierunku jego braci. Jej słowa można by interpretować dość złowrogo. Rozbawiony już wyobrażał sobie jak wywija jednym z chłopaków młyńce nad głową, próbując uderzyć nim drugiego. Przez chwilę stał tak jeszcze, opierając się na rękojeści ćwiczebnego oręża, obserwując ich poczynania. Miał nadzieję że małżeńskie życie nie stłamsi jej charakteru, choć można było liczyć na to że przy charakterze Lothara, Jess nie będzie miała wyboru jak tylko pozostać sobą lub umrzeć z nudów. Choć może oceniał go zbyt pochopnie, nie znał go w końcu zbyt długo. Mimo że tę scenkę oglądało się miło, Horrmund przeszedł zaraz do dalszych ćwiczeń. Mimo że trochę ryzykował przed ślubem nieco przeciążając swój trening, słowa Waymara mocno zmotywowały go też do zbliżającego się turnieju. Z satysfakcją opadł po walce na ławę, ze zmęczonym skinieniem głowy dziękując walczącym z nim zbrojnym. Ocierając pot i zdejmując przeszywanicę, obserwował jeszcze przez chwilę trening młodszych, zaraz też sięgnął po bukłak z wodą, łapczywie pochłaniając jego zawartość, w części rozlewając  ją na brodę co było zawsze mile orzeźwiające. Cieszył się że tym razem niczego pechowo sobie nie uszkodził. 
- Spokojna głowa. - Wyszczerzył zęby, spluwając na ziemię odrobiną wody. - Na poranek chyba wystarczy. A chcę być w formie, Waymar w końcu namówił mnie na ten cały turniej. Będzie akurat okazja wykazać się przed żonką. - Mruknął lekko rozmarzony. Choć nie miał wielkich nadziei na turniej, ostatecznie lubił się napierdalać, a i miło będzie jak wspominał kuzyn powalczyć trochę dla swojej damy. - Postaram się strącić jakiegoś Andala i dla ciebie kuzyneczko. To jest zanim sam nie zlecę z siodła. - Zaśmiał się, chcąc podtrzymać jej dobry nastrój. W końcu zapewne zaraz będzie musiała mimo wszystko udać się do tego septu, co by ludzie nie gadali. Cieszył się jednak że zdołał ją wyrwać choć i na te kilka chwil, jej zaręczyny uświadomiły mu jak to szybko czas leci, może już nie będą mieli okazji tego powtórzyć? Nie chciał jednak dzielić się tymi przemyśleniami, żeby jej nie zasmucać.

Obserwując ćwiczenia młodych kiedy odpoczywał po własnym treningu nabrał jeszcze większego szacunku do umiejętności Jess. Zdawała się być dobrą nauczycielką, dała im lekkie lanie ale była przy tym dość powściągliwa, udzieliła im też kilku dobrych rad. Uznał że chłopcom może też przydać się taka lekcja pokory - dostając lanie od dziewczyny mogą się nauczyć doceniać każdego przeciwnika. Kiwnął parę razy z aprobatą, popijając wodę. 
- Dobra robota. - Powiedział wstając i klaszcząc kilka razy w dłonie. Skinął też głową Jess, jako że komplementował głównie ją, choć uznał że chłopcom też przyda się trochę zachęty. Na pytanie dziewczyny o swoją rycerskość, machnął lekko ręką. 
- O to mam zamiar zadbać dzisiaj. Waymar sugerował żebym porozmawiał z jednym z tych przyjezdnych, andalskich rycerzy. Twierdzi że jest ze mnie dobry materiał. Zobaczymy. - Wzruszył ramionami, ostatecznie jeśli nikt nie uzna go godnym rycerskiego tytułu przynajmniej oszczędzi sobie poobijanej dupy za te kilka dni. Solidnie parsknął za to śmiechem gdy Jess zasugerowała mu wzięcie udziału w zawodach łuczniczych, ten żart szczególnie dobrze się jej udał, Horrmund nie potraktował też jako żadną złośliwość. 
- To już wolę chyba tę walkę konno. Dobrze wiesz że nie trafiłbym nawet gdyby moim celem miało być samo Longbow Hall. - Zarechotał, zakładając ćwiczebny miecz pod pachę. - Ta... przodkowie mają mnie pewnie za niezłe pośmiewisko. Ale cóż, przynajmniej mieczem daję sobie radę. - Przyznał już trochę poważniejszym głosem. 
Cóż, miło było nadrobić trochę czasu, ale Horrmund wiedział że nie może trzymać kuzynki na placu przez cały dzień, nawet jeśli oboje by tego chcieli co wydawało mu się całkiem prawdopodobne. Ona jednak musiała w końcu udać się do septu, a on chciał dziś poćwiczyć jeszcze jazdę konno licząc że może uda mu się jakoś utrzymać w siodle, a potem winien znaleźć owego rycerza z nizin, jak by mu tam nie było. 
- No nic. Dobre ćwiczenie. Gdybyś chciała jeszcze obić mi grzbiet albo pogadać, nie krępuj się. - Podszedł by uściskać ciepło dziewczynę. - Powinnaś kiedyś odwiedzić i to nasze Longbow Hall. Może pomożesz mi w strzelaniu? Pamiętaj że będziesz tam zawsze miłym gościem. - Dodał szczerze, czując jakąś własną potrzebę by dziewczyna była o tym pewna. Jeśli nic go nie zatrzymało, po pożegnaniu Jessamyn i odesłaniu braci do ich komnat, udał się by zrealizować resztę swych planów na ten dzień.

Po zapisie na zajęcia nie zostało już nic innego jak tylko trenować i biesiadować wraz z resztą uczestników. W rzeczywistości był to jedyny znany mu sposób na wyładowanie swoich nerwów zmieszanych ze złością. Chciał być silniejszy, chciał być zwinniejszy i oczywiście bardziej wytrzymały. Świadomość własnego braku doskonałości doprowadzał do skrajności, którą najłatwiej było się pozbyć poprzez wszelką aktywność fizyczną. Machanie mieczem w manekina nie było żadnego rodzaju przyjemnością, a tym bardziej wyładowaniem. Potrzebne było jakieś żywe mięso, które mógłby stłuc, a na chwilę obecną zdołał jedynie się nieco zmęczyć szybkim przeciwnikiem, który miał jedynie napierśnik. Na całe szczęście trening został przerwany przez świętującą grupę, która przeszła przez plac treningowy, zaburzając wszelkie skupienie. Pozostawiając potyczkę nierozstrzygniętą, jasnowłosy przysiadł z bronią, rozpoczynając ostrzenie swojego tradycyjnego oręża. Miecz ćwiczebny leżał tuż obok.

Nagłe poruszenie na placu treningowym oprzytomniało go stosunkowo szybko. Znalazł się tutaj nie bez powodu, tak samo, jak i reszta rycerzy, którzy po przejściu pijanych delikwentów, mieli już nieco więcej miejsca na potyczki. Odłożył ostrzony oręż, zabrał miecz ćwiczebny i podszedł do grupy rycerzy, spośród których był w stanie wyłapać wysokiego, masywnego mężczyznę o ciemnych włosach. Nie rozpoznając grupy mężczyzn, miał na tyle czelności, by odezwać się doń głośno - Który z obecnych chciałby pokazać, co potrafi? - a kto go ostrzegł, że tam był król?

Wielkolud, choć górował nad jasnowłosym o prawie pół stopy, nawet bez wzrostu zdawał się robić wrażenie. Przynajmniej tyle zdołał zapamiętać Lefford, który to uderzając o podłogę, stracił nieco tchu z piersi. Oburzony przegraną zdołał utrzymać nerwy na wodzy, podchodząc do pojedynku w sposób możliwie najbardziej pokorny. Przecież zawsze znajdą się lepsi, choć bolesną nauką było wyzywanie kogoś i przegrywanie... z kulawym.
Zbierając się zarówno w sobie, jak i z podłogi - co trwało dokładnie tyle, ile potrzebne było podniesienie się z pleców w pełnej płytowej zbroi - jasnowłosy przygotowywał się na drugą rundę. Nie zamierzał rzucać się od razu na nieznajomego, w którym widział jedynie nieznajomego, a nie jakiegoś króla małżonka. Ściągnął barbutę, żeby zaraz poprawić jasne włosy, których kępki zaczęły mu wchodzić do oczu. Potrząsnął swoją czupryną, poprawiając ją wolną dłonią. Częściowo irytował się na myśl o przegranej z kaleką, a z drugiej strony ewidentnie był to bardziej doświadczony wojownik, więc mógł to uznać za cenną naukę. Niestety gniew połączony z adrenaliną ewidentnie przyćmiewał wszelkie rozsądne myśli podpowiadane umysłowi. Musiał mieć pewność, że trafił na zacnego przeciwnika kalekę, a nie zwyczajnego szczęściarza. - Nie tak zwykły kaleka... jak widać. - powiedział z nieco rozbawionym tonem, jakby zaraz miał zaśmiać się na głos z całej sytuacji. W istocie wydawała mu się ona skrajnie nieprawdopodobna, bo jakiż to kaleka mógłby ściągnąć go do parteru? Brak widocznego zmęczenia u przeciwnika jedynie potęgował jego irytację.

- To na drugą nóżkę. - zaproponował, rozciągając szyję, żeby chwilę później założyć barbutę. Druga runda. Musiał zrobić to sprytniej. Wykorzystać słabe punkty takie jak choćby mała mobilność przeciwnika, który kulał, a nawet i jego przyłbicę, która dawała nieznajomemu o wiele mniejsze pola widzenia. Głęboko wierzył, że zdoła zmienić wynik.