Plac Treningowy

Oczywiście, jeśli taka była wola księcia, to zbrojmistrz powitał go na swoim "podwórku". Tutaj pod jego okiem chłopcy trenowali, ażeby sprawnym ramieniem służyć sprawie Wyl oraz, ma się rozumieć, królestwa. Mężczyzna mógł mu zaoferować pojedynek ze zbrojnym a na pewno każdy z zamkowych czempionów czułby się zaszczycony, mogąc dopomóc następcy tronu w doskonaleniu swych umiejętności. Poborowych, z którymi i tak nie chciał walczyć, nie mieli, albowiem byli oni właśnie poborowymi, czyli ludźmi zwoływanymi na czas wojny a normalnie siedzącymi na własnej ziemi, której to nadanie właśnie do służby, lub wydzielenia kogoś w zastępstwo, zobowiązywało.

Książę wdział swój pancerz, co przykuło szczególną uwagę zbrojmistrza, który miał go na oku. Nie w tym sensie, że... Po prostu syn monarchy w gościnie to nie jest coś, co zdarza się codziennie. Mniejsza. Podszedł on - swoją drogą rosłym i mocnym chłopem zbrojmistrz był -, zapewne wiedziony ciekawością. Trochę musiał wypytać, nadziwić się też rynsztunkowi z niezwykłego materiału. W końcu wojaczka, uzbrojenie i te sprawy stanowiły podstawę jego żywota. Niezależnie jednak od książęcych odpowiedzi lub ich braku, przydzielił mu przeciwnika, wywołując jednego z ćwiczących zbrojnych po imieniu. Tenże nie był specjalnie rosły, ani nie ruszał się nad podziw sprawnie. Ot, taki przeciętniak, dobry na początek.
Książe przedstawił swoje opcje na walkę. W tym momencie zbrojny poczuł się trochę skonfundowany, za to zareagował zbrojmistrz.
- Raczycie, Panie, żartować? - Zapytał ze szczerym przejęciem. - To mogłoby jednego z was życie kosztować. Lord Wyl z pewnością by na coś takiego nie zezwolił. - Dodał. Czyli o walce na prawdziwą broń nie było mowy. Jeśli zaś bardzo Alhion chciał walczyć z realną szansą na poważne rany, to już musiałby chyba sobie kogoś na pojedynek wyzwać.

Walkę treningową musieli odbyć na broń ćwiczebną. Alhion z długim mieczem z brązu, dzierżonym oburącz. Zbrojny takoż samo, miecz miał długi, ale trzymał go w jednej ręce i wspomagał się tarczą. No... Do boju!
Początek walki był wyrównany. Przez "wyrównany" mam na myśli, że równo nie trafiali. Książe ze swym długim ostrzem zmuszał przeciwnika do obrony w takim stopniu, że ten nie mógł skutecznie oddać. Bronił się za to dość dobrze, by młody możny nie mógł go trafić. Impas chwilę trwał, lecz w końcu Alhion przełamał go, znajdując lukę w obronie oponenta i rażąc go silnym uderzeniem w udo. Od tej pory walka była bardziej jednostronna, choć zdarzało się zbrojnemu dalej skutecznie bronić, od czasu do czasu tylko razy zbierając. Niemniej, wywarcie takiej presji natarciami nie pozwalało biedakowi skutecznie oddawać. Ukąsił raz czy dwa, na tyle lekko, że trudno nawet pamiętać o tym. Finalnie, pod dość długiej obronie, oberwał po hełmie, cofnął się chwiejnie i opadł na kolano. To był koniec.
- Dobra walka. - Skomentował zbrojmistrz. - Zdecydowanie potrzebujecie lepszego przeciwnika, Książę. - Dodał.

Chyba nikt w całym królestwie nie umiałby powiedzieć, jak dokładnie wytwarzać taki metal. No a jeśli ktoś potrafił, to najwyraźniej nie miał zamiaru ze swojej wiedzy robić użytku. Dziwna by to była sprawa, bo taka osoba mogłaby pewnie nawet ładnie zarobić i zyskać pewne przywileje jako rzemieślnik. Czy król nie chciałby mieć na swoim dworze rzemieślnika kującego andalski metal?

Zbrojmistrz obiecał nie hamować się w wytykaniu błędów, jeśli takowe dostrzeże. Potem ruszył poszukać mu godnego do walki rywala. Tymczasem młodzieniec mógł odsapnąć, by nabrać sił. Zapewne nie byłoby też problemem, aby zawołać służbę i przepłukać usta po wysiłku winem, piwem lub ewentualnie wodą. Oczywiście o ile już nie miał przy sobie sługi z napitkiem.

Kolejnym oponentem miał być jeden z czempionów, którego dla Alhiona wybrał tutejszy dowódca zbrojnych. Skoro książę się rozgrzał, będzie to chyba dobry przeciwnik. Uzbrojony w tarczę oraz miecz rywal nosił, jak książę, kolczugę, jednakże jego była wykonana z brązu. Kiedy zaś młodzieniec otrzymał tarczę, mogli zaczynać pojedynek. I... Tu wiele do powiedzenia nie ma. Być może zamkowy czempion był zbyt pewny siebie, być może to książę dostał jakiegoś nagłego natchnienia, ale po chwili w miarę wyrównanego boju tak rantem tarczy zsunął oponentowi, że ten do końca walki nie potrafił odzyskać rezonu. Był, można śmiało powiedzieć, sążnie klepany i jedynie raz podołał oddać. Ostatecznie musiał ulec.
- No-no... Nie ma chyba pośród naszych wojaków godnego rywala dla was, Książę. - Oznajmił rosły zbrojmistrz. - Może w takim razie zechcesz zaszczycić walką mnie? - Zapytał z powagą.

Obie poprzednie walki były proste i przyjemne. Zwycięstwa nie kosztowały księcia wiele wysiłku. Zbrojny dobrze się bronił, ale niewiele robił, by oddać. Czempion atakował agresywnie i nieskutecznie, ponad to mocno się odsłaniając. Czy zbrojmistrz miał być inny? Cóż, na początek warto zaznaczyć, iż wdziewał on swoją zbroję z brązu, czyli opancerzenie już miał solidniejsze. Wydawało się, że będzie to dobra kontra na ruchliwego księcia w jego stalowej kolczudze. Ponad to był od poprzedników silniejszy, co dało się zauważyć. Podobnie jak młodzieniec, doświadczony wojak powziął miecz długi oraz tarczę.

Walka... Walka była inna. Książe śmiało ruszył do natarcia i miał w tym jakieś powodzenie. Trafiał, lecz jego ciosy niewielkie wrażenie czyniły na rosłym oponencie. Tenże w odwecie uderzał z większą nawet skutecznością a ciosy jego takoż większą siłę niosły. Systematycznie spychał Alhiona do coraz bardziej desperackiej obrony, kiedy ten musiał poświęcił atak na rzecz prób odparcia natarć oponenta. Trochę tak młodzieniec wytrwał, lecz w końcu brak sił dał o sobie znać i... No... Powiedzmy, że przed oczyma mogła mu stanąć chwila, gdy przegrał walkę z Tolandem. W bliskim dystansie rosły zbrojmistrz zdzielił go pancerną pięścią zaciśniętą na rękojeści miecza. Tym razem jednak nie stracił przytomności a tylko runął na plecy.
- No, tym razem się nie udało. - Rzucił, podchodząc do księcia i wyciągając ku niemu rękę, aby pomóc powstać.

- Tym razem niezbyt wam poszło, Książę. - Powiedział bez ogródek - jak zresztą obiecał uczynić - dowódca zamkowych zbrojnych. Wydawało się, że rad jest, iż pomścił porażkę zbrojnego, którego osobiście trenował, oraz czempiona, któremu w treningu dopomagał.
- Jak lepiej radzić sobie z pancerzem?... - Zapytał retorycznie, czyli nie oczekując odpowiedzi. - No, nie jest tajemnicą, że najlepsza rzecz przeciwko pancerzowi, to jest solidny obuch. Ciosy lżejszą bronią są słabiej odczuwalne, czasem prawie wcale. Można się, owszem, doszukiwać luk w pancerzu, ale to nie takie proste, kiedy rywal się rusza i stara przed tym uchronić. Zdecydowanie prościej jest mu rąbnąć przez łeb solidnym obuszkiem. - Wyjaśnił. Nie było to nic odkrywczego.
- Pozwolę sobie jeszcze rzec, że brak wam trochę kondycji. Siły macie sporo, sprawnie się poruszacie, zadajecie celna a wymierzone ciosy, ale sądziłem, że i więcej razów wytrzymacie. Trzeba wam się w tej kwestii wziąć za siebie, jeśli nie zamierzacie dać zmóc się byle ranom. - Dodał. No i to chyba było na tyle z rad.