Plac Treningowy

Zbrojmistrz wykonał swoją robotę tak, jak należy. Z góry uprzedzony, szukał wśród zbrojnych oraz zamkowych czempionów takich jegomościów, którzy mogliby faktycznie stanąć na przeciw księcia, gdzie nie był on już wcale żadnym przecie słabeuszem czy przeciętniakiem. Po prawdzie, to młodzieniec mocno się wyrobił i w tej chwili mógłby na równi walczyć z naprawdę zdolnymi wojakami.

Pierwszy był zbrojny. Podobnie jak zbrojni Wyla, ich zbrojni także nosili koszulki kolcze oraz kapaliny. Ostatni łut szczęścia sprawił, iż część wyposażenia była stalowa, niemniej ten akurat wojak walczył w brązie. Miecz ćwiczebny z brązu był akurat, siłą rzeczy, koniecznością, bowiem innych nie mieli.
Walka rozpoczęła się w miarę równo z paroma celnymi uderzeniami po obu stronach. Szybko jednak książę począł uzyskiwać przewagę. Przyczyniła się do tego umiejętność zadawania celnych ciosów oraz, niewątpliwie, ostatnie ćwiczenia, które dość znacząco zwiększyły jego odporność na zmęczenie. Finalnie przemógł zamkowego wojaka, który po lądowaniu na tyłku nie miał ochoty do dalszej walki.

Czempion nosił kolczugę i lepszy hełm, acz posturą był raczej podobny do swego poprzednika. Na pewno jednak miał lepszy refleks, bo to on walkę rozpoczął. Atakował zawzięcie i wcale skutecznie. Niemniej... W Alhionie poprzednie zwycięstwo musiało rozpalić jakiś ogień, bowiem uderzał z taką pasją... Sam zostawał trafiony, ale praktycznie każdy z jego ciosów dochodził celu. Rozprawił się z oponentem, nim ten zdążył poważnie go obić. Po raz kolejny tryumfował.

Zbrojmistrz zamyślił się. No, młodemu księciu szło wybitnie dobrze. Wyglądało na to, że żaden ze znalezionych dla niego oponentów nie mógł mu sprostać. Czemuż zatem by nie spróbować samemu? W końcu nie był jakimś tam ułomkiem, co to tylko dyrygował ludźmi. Sam też potrafił nieźle przyłożyć.

Dobra, zbrojmistrz stawił się sam. Jak przystało na szanowanego członka dworu, on już miał na sobie solidną zbroję. Hełm oczywiście też. Do boju zaś wybrał długi miecz oraz tarczę, tak jak Alhion. Tako więc mogli stawać naprzeciwko siebie.
Bój od początku był zacięty. Alhiona najwyraźniej zawzięcie nie opuszczało i ruszył ostro, sadząc celne ciosy. Zbrojmistrzowi najwyraźniej w to graj, bo on takoż łomotał bez ceregieli, mniej bacząc na ochronę a więcej wysiłku wkładając w to, by oponenta skutecznie razić. Wymieniali tak ciosy, krążąc w kółeczko. Stępione ostrza grzmociły o tarcze i o pancerze. Wysiłek był to niemały, tempo podobne utrzymać, toteż i obaj stopniowo zaczęli nieco zwalniać. Uderzenia były wolniejsze a przerwy między nimi dłuższe. Częściej chowali się za tarczami. Żaden jednak nie chciał odpuścić, póki można było walczyć.
W końcu byli tak wymęczeni, że ledwo się trzymali. Zbrojmistrz zaatakował. I chybił. Książę zaatakował i... Takoż chybił. Szansę wypatrzył zbrojmistrz i uderzył! Celnie, acz odrobinę za słabo. Alhion utrzymał się na nogach. Zbrojmistrz ruszył do natarcia! Zamachnął się!... Młodzieniec jednak był szybszy. Uszedł na bok zejściem i sieknął przez kark okryty łuskowym kołnierzem. Oponent postąpił dwa nagłe, niepewne kroki i padł na kolana. To był koniec. Wygrał! O włos jednak. O włos.
- No... Ładnie, bardzo ładnie. - Skomentował zbrojmistrz, kładąc się na wznak. On na dziś miał najwyraźniej dość.

Zjawił się kolejnego dnia, jak zapowiedział. Dobrze, dobrze... Trening fizyczny oraz szkolenie bojowe były ważnymi aspektami w życiu młodego mężczyzny. Wejście w praktykę pojedynkową z końskiego grzbietu to też był całkiem dobry ruch, bo koń taki, bestia niemała, daje nieraz niemałą przewagę. Zbrojmistrz bez problemu przygotowałby odpowiednich partnerów do ćwiczeń. Tylko... Tylko jeszcze książę mógłby określić, czego dokładnie oczekuje. To znaczy, kazał sobie szykować kopię, włócznię i miecz. Na jakich warunkach spodziewał się walczyć?
- Jak zapewne zdajecie sobie sprawę, Książę, w prawdziwej walce po wypadnięciu z siodła raczej nikt nie da wam czasu, by ponownie w nim się znaleźć. Będziecie zdani jedynie na własne nogi. - Wyjaśnił zbrojmistrz. - Zatem, jak chcecie rozpocząć i w oparciu o jakie założenia walczyć? Pragniecie pojedynkować się najpierw wyłącznie ino z konia, czy może po wypadnięciu z siodła wy lub oponent wasz będziecie zmuszeni do kontynuowania boju z ziemi? - Zapytał. Dobrze by było, by Książe określił, jak dokładnie chce swe boje toczyć. Natarcia konne z drzewcem do wyrzucenia z siodła i potem broń boczna? A może po jednym natarciu i zaraz potem broń boczna?

Wszystko jasne... Pierwsze starcie miał odbyć się na kopie i tak, że pierwszy, który wypadnie z siodła, przegrywa. Dobrze. Obaj dosiedli koni i ustawili się naprzeciwko siebie. Zbrojni podali im kopie. W warunkach treningowych, by zbytniej krzywdy sobie nie uczynić, używali oczywiście kopi wydłużonych i wydrążonych w środku a także uposażonych w rozszczepiony grot koronny. Celować mieli w tarcze.
I jazda!... Pierwszy przejazd. Pierwsze skruszone kopie. Bez efektu. Drugi przejazd. Tożsamo. Trzeci przejazd. Też. Czwarty przejazd... Kopia księcia uderzyła celnie i bardzo mocno. Niegotowy chyba przeciwnik nawet nie miał szans próbować utrzymać się w siodle. Zrazu wylądował na ziemi i chyba miał dość. Bolała go ręka i cały bok. Medyk orzekł, że to tylko silne stłuczenie, ale powinien się oszczędzać.

Druga walka miała odbyć się do jednej skruszonej kopii. W pierwszym natarciu kopia czempiona bezsilnie zsunęła się po tarczy młodzieńca. On zaś trafił celnie i choć oponent został w siodle, to odczuł trafienie. Dalsza walka był kwestią wykończenia go w walce na miecze, co nie trwało zbyt długo.

Ostatnia walka miała być walką na kopie, dopóty dopóki ktoś z siodła nie wypadnie. Tutaj poniekąd obaj wojacy szli łeb w łeb. Po jednym trafieniu obaj nadal byli w siodłach. Potem przez chwilę trwał impas, gdzie ani jeden, ani drugi, nie mogli skutecznie przycelować. Ów impas przełamał czempion, niemniej nie wysadził on rywala z siodła. Książe jeszcze raz chybił, ale w kolejnym już przejeździe potężnym uderzeniem kopii strącił czempiona z końskiego grzbietu. Walki na miecze nie uświadczył, ponieważ i ten rywal po upadku miał dość. Okazywało się, że natarcie z końskiego grzbietu to naprawdę potężna broń.