Dziedziniec Starfall

Tak jak ustalono, w godzinach wieczornych, kiedy słońce chyliło się już głęboko ku horyzontowi, dwóch wojowników wyszło na zamkowy dziedziniec. Towarzyszyło im przy tym całkiem sporo osób, bowiem w błyskawicznym tempie rozeszła się wieść o pojedynku, choć tylko treningowym i przyjaznym. Ale jaki Rickard jest każdy widzi, chłop na schwał! Tedy też walka zapowiadała się obiecująco, choć Miecz Poranka wiele już dziesiątek wiosen widział. Wyszedł jednak dziarsko, odziany w swój dumny płytowy pancerz z brązu, u pasa mając Świt. Nie zamierzał jednak nim walczyć, po powitaniu się z Durrandonem, odpiął miecz i wręczył go starszemu z pomagierów. Z chęcią też przyjął przywiezione treningowe ostrze ze stali. Brzeszczot odpowiednio stępiony, by nazbyt krzywdy sobie nim wzajemnie nie robić.
Mężczyzna poprosił o chwilę na zapoznanie się z bronią, po czym wziął się do rozgrzewki, pracując płynnie nowym orężem. W ten czas Rickard postanowił wdziać część swojego pełnego pancerza z metalu innego, niż ten użyty do wyrobu broni. Zbroja choć solidna, wydawała się lżejsza. W końcu jednak przyszedł czas na pojedynek. Panowie ustawili się na środku, zaś dookoła na wozach, murkach i różnych jeszcze miejscach ustawiły się dobre z trzy dziesiątki par ciekawskich oczu. Strażnicy zamkowi, dziewki służebne, kilku mieszczan, a nawet sam dziedzic królowej. A kto wiem, może i ona osobiście oglądała pojedynek z któregoś z okien..?
Tak, czy inaczej zaczęło się.
Pierwszy do ataku ruszył Rickard i... wkrótce zakończył pojedynek. Durrandon zasypywał przeciwnika celnymi ciosami, zaś podstarzały Dayne odpowiadał sporadycznymi uderzeniami, jeszcze rzadziej celnymi. Gdy nasty już cios w tak krótkim czasie sięgał Voriana, ten nie wytrzymał i opadł na jedno kolano. Wsparłszy się na mieczu jedną ręką, drugą uniósł w geście poddaństwa. Na dziedzińcu zapadła grobowa cisza, rozdzierana ciężkimi oddechami Miecza Poranka. Rickard można powiedzieć, w zasadzie się nie zmęczył. Ot lekko przyspieszony oddech jak po krótkiej przebieżce...

Vorian był inteligentnym, pragmatycznym człowiekiem, nie było sensu boczyć się i obrażać za przegrany pojedynek. Wiedział wszak, że lata już mu nie służą, jak kiedyś i znajdzie się w końcu ktoś lepszy. A że był to burzowiec, to trudno, jakoś to przełknie. Przyjął więc pomoc i powstał, otrzepując kolano.
- Przyjmę to porównanie za komplement, mości Rickardzie. - odpowiedział szczerze. - Groźnym jestem, ale wyście zwyciężyli, przed czym chylę czoła. - skłonił się, wyciągając w bok wolną rękę. Zaskoczyła go natomiast propozycja, szczodra lekko mówiąc. Bucem nie był, by od razu młodzika za taką śmiałość rugać. Z pragmatycznego punktu widzenia nie mógł mieć nic przeciwko. Pancerz stalowy, jak już wiedział, był dużo lepszy niż ten z brązu, a jemu jak najbardziej przyda się bardziej skuteczny. Czemu więc odmówić..?
Zresztą, jak to w Dorne powiadają, Owca darowana, to po cóż pod wełnę zaglądać..?
- Prosić się nie dam mości Rickardzie, takim wojownikom jak wy, czy ja nie wypada. - odpowiedział swobodnie. - Przekonywać też bardziej mnie nie musicie. Ostatnim osłem musiałbym być, by takiego daru odmówić. Wszak każdy wojak wartość dobrego pancerza ma w cenie. Pozwólcie jednak być mi winnym jakąś przysługę, jeśli w okolicy przebywać będziecie i takowej potrzebować. Ot ramienia, czy towarzystwa. - odpowiedział. Następnie, wysłuchawszy odpowiedzi i zapewniwszy, że miara wraz z następnym rankiem będzie zdjęta, zgodził się na oddalenie, ku przygotowaniom do ucztowania...