Samotnia Lorda

Trening:

Trzy Siostry:

Przed kilkoma księżycami lord Horrmund Hunter zezwolił grupie rycerzy z Andalos osiedlić się na pustej części swoich ziem. Od tamtego czasu wielu osadników przybyło zza Wąskiego Morza, powstawały chaty, stodoły, septy i rycerskie wieże. Teraz grupa trzech pasowanych panów, którzy zaprzysięgli w ten sposób swoje miecze Hunterom, przybyła do ich siedziby niosąc wstrząsające wieści.

Jeżeli dane było im się spotkać z panem zamku - lub kasztelanem w wypadku nieobecności lorda - donieśli mu o plugawym odkryciu, relikcie zamierzchłych i mrocznych czasów, który odnaleźli przypadkiem na przydzielonych im ziemiach. Tak, chodziło o czardrzewo. Andalowie po osiedleniu się na niezamieszkanych terenach rozpoczęli powolną eksplorację swojej nowej domeny, aż w końcu ktoś wpadł na jaskinie i odkrył skrywany przez nią sekret. Rycerze chcieli donieść o tym swojemu panu, aby mógł wybadać czy nikt z jego poddanych nie krył tego bożka i nie łamał praw Siedmiu, a także po to, aby osobiście mógł powalić ten symbol przeszłych czasów.

Andalowie przybyli na dwór zrobili się niespokojni już na samym początku. Nad czym tu było radzić z doradcami i septonem, zwlekając z odpowiedzią, skoro jasne było co z podobnymi reliktami mrocznych czasów i zabobonu się robi? Tak czy inaczej - wkrótce zjawili się wszyscy, w tym złośliwa ciotka, aby móc wysłuchać sprawy i "radzić" panu na Longbow Hall.
- Te psy, które zamordowały lorda Templetona w jego własnym domu!? - oburzył się jeden z Andalów, kiedy Hunter wspomniał o góralach.
Osiem długich lat żyli już oni w niedostępnej dziczy Gór Księżycowych, wybierając trudy dzikich ostępów ponad uległość wobec Siedmiu, a wieści o niedawnych zbójeckich rozbojach Jeremy'ego Blackforta i grabieżach potężnego Grogga zdążyły obiec już całą Dolinę Arrynów. Wielu mogło uznać za naiwność i absurdalną delikatność próbowanie podlizania się tego typu ludziom.
- Czas, w którym mieliby modlić się przed tym czymś? - zapytał sędziwy rycerz, który przybył z pozostałymi, mrużąc oczy jakby nie do końca wierząc w to co właśnie usłyszał. - O co tu chodzi? Sprawa maluje się przecież prosto!
Ciotka Horrmunda uśmiechnęła się złośliwie, patrząc na małe przedstawienie. Może coś wiedziała, może coś knuła, może po prostu przypomniała sobie właśnie przedni żart o góralu i kozicy.
- Ojciec Wiernych rzeczywiście wydał takie zalecenie - powiedział septon Longbow Hall, z pozoru wspierając Horrmunda, ponieważ nie było to częścią mowy Wielkiego Septona i wielu pomniejszych możnych mogło o tym jeszcze nie wiedzieć. Słowa te wydawały się być zaskoczeniem dla rycerzy i wywołały pośród nich pewną konsternację. - Zrobił to jednak jako wyjątek dla ziem, których nie dotknęła jeszcze ręka Siedmiu, aby litość Matki mogła wyrwać tamtejszych prostaczków z mroku pogaństwa - dodał zaraz i rozwiewając wszelkie nadzieje na to, że miał zamiar chronić czardrzewo. Najwyraźniej za rzadko widywał Huntera przy modlitwie. - Litość ta przeznaczona jest jednak jedynie dla prostego ludu i jedynie tam, gdzie wyruszą mężne serca Świętego Marszu. Dolina Arrynów jest już od lat domem Siedmiu i ich dzieci, nie ma w niej miejsca na podobnie świętokradcze pomniki.
Tak więc sytuacja się malowała - septon nie wsparł lorda Huntera, wręcz przeciwnie, a rycerze z Andalos nie wydawali się przekonani do jego słów. Czardrzewo znajdowało się też na ziemiach im nadanych, więc, teoretycznie, mogli ściąć je sami bez przyzwolenia Horrmunda. Przybyli doń tylko dlatego, aby z szacunku pozwolić jemu, przyjacielowi tak pobożnej królowej, osobiście rozprawić się z ostatnią pogańską naroślą plugawiącą ziemie Longbow Hall. Jeśli chciał relikt zamierzchłych czasów ocalić musiałby jednoznacznie zabronić im położenia na nim ręki, biorąc go pod swoją protekcję jako ich senior.

- Marna to chwała, jeno symboliczny akt dla pana tych ziem - odpowiedział rycerz, który głównie mówił za swoich współbraci. - Jeżeli jednak taka jest wasza wola, to sami uporamy się z tym bożkiem.
Pozostali przytaknęli mu, a widać było, że poważnie podchodzili do działania zgodnie z wolą Siedmiu.
- Dziękujemy, panie, za gościnę waszego domu. Jutro o świcie opuścimy wasze mury, aby wykonać wolę Siedmiu i kontynuować pracę na naszych ziemiach.
- Sprawnie trzeba osiedlić ludzi, w końcu Święty Marsz już za rogiem - dodał sędziwy rycerz.
- Otóż to.
Najwyraźniej jego nowi wasale mieli zamiar udać się na wojenną wyprawę organizowaną przez Wiarę z inicjatywy jego serdecznej przyjaciółki królowej. Przynajmniej takie pocieszenie. Kto wie - może w czasie mordowania Burzowców zostaną wszyscy dobrymi przyjaciółmi?