Samotnia Lorda

   Horrmund wrócił przed kilkoma chwilami z przejażdżki po włościach. Kazał przywołać zarządcę do samotni jeśli ten ma czas, by omówić z nim ostatnie przemyślenia które chodziły lordowi Hunterowi po głowie. Dość ironicznie, nie był wielkim fanem polowań a z łukiem radził sobie raczej słabo, przez co samotnia poprzednich głów jego rodziny nie była jego ulubionym miejscem, obwieszona myśliwskimi trofeami przypominała mu o swojej odmienności wobec rodzinnych tradycji. Wielokrotnie zastanawiał się, czy nie zmienić jej charakteru lub nie przenieść w inne miejsce. Póki co głowę zaprzątały mu jednak inne myśli, chciał załatwić parę spraw i wybrać się do Księżycowych Wrót. 
   Lord Hunter chciał zapytać zarządcę o obecną sytuację w jego włościach, czy nie dzieje się nic o czym powinien wiedzieć i czy jego poddani czegoś potrzebują lub czegoś im brakuje. Chciał też dowiedzieć się, czy jego włości utrzymają w tej chwili planowany przez niego wysiłek budowy stoczni w rozwijającej się nadmorskiej osadzie i związanej z nią przystani, oraz wyszkolenie i utrzymanie dodatkowej setki żołnierzy. Hunter chciał pchnąć do przodu plany morskiej ekspansji swego rodu, był gotowy zachęcić do osiedlania się na jego ziemiach każdego kto miałby pomóc mu w tych planach, również Andalów. Ostatnie czasy kazały mu myśleć także o wzmocnieniu bezpieczeństwa i obronności jego ziem, stąd plan poszerzenia swych sił. 

Zug zug:

Horrmund ucieszył się, że jego ludzie nie mają póki co żadnych ponadprogramowych problemów. Bądź co bądź uważał się za nich odpowiedzialny i wolał by byli zadowoleni, a przynajmniej by nie głodowali i nie działa im się krzywda. W sprawie ściągania Osadników, Horrmund wolał nie robić zwad z sąsiadami i zachęcać do osiedlania się w jego włościach z miejsc, gdzie Andalskich osadników mogło być za dużo - na przykład na Palcach, gdzie przybyli najpierw, lub tam gdzie może liczyć można było na pozbawionych ziemi Pierwszych Ludzi, może w okolicach Runestone? Hunter rozkazał szukać miejsc, gdzie ludzie mieliby ciasno lub ich sytuacja była na tyle pewna, że przeprowadzka w jego strony byłaby dobrą alternatywą - słowem, mieć oczy i uszy otwarte i próbować nie irytować sąsiadów. Jego plany były duże a do tego potrzebował dużo rąk do pracy. 
    W końcu pojawiły się też pierwsze plany i kosztorysy. Lord nie mógł się nie skrzywić patrząc na nie. Jego zamierzenia wymagały dość dużych nakładów pracy i surowców jak na jego włości, były w stanie co prawda je udźwignąć, ale Horrmund wolał na razie nie nadwyrężać zbytnio swych poddanych. Nawet jeśli przyjdą nowe ręce do pracy, trzeba będzie zapewne zwolnić ich z powinności lennych na pewien czas. Lord postanowił nieco utemperować swoje ambicje i wrócić do tematu kiedy przynajmniej część planów się ziści. Zatwierdził rozkazy i kosztorysy, zapowiedział też przy okazji że w najbliższym czasie planuje wybrać się w ponowną wizytę do Księżycowych Wrót.

Małe knu knu:

Horrmund nie przypuszczał że mogą być takie kłopoty ze ściąganiem osadników z innych części Doliny. Jeśli jednak tak miały wyglądać sprawy, lord postanowił ostatecznie nie wysyłać na razie żadnych heroldów czy innych posłańców i ograniczyć się do wprowadzenia ulg podatkowych dla tych którzy sami przyjdą osiedlić się na jego ziemiach. Przynajmniej na razie. Z resztą, wieści mogły się szybko rozejść i zachęcić kolejnych chętnych, choć na pewno zajmie to dłużej niż "podkradanie" ludzi innym lordom. Na sugestię o wysłaniu poselstwa do Andalos Horrmund skrzywił się tylko i odmówił. Nie miał nic do Andalów którzy już tu byli ale samodzielne posyłanie tu nowych ze wschodu jakoś mu nie leżało... może musi jeszcze się z tym oswoić. 
    Zarządca poczynił trafną sugestię co do uprzedzenia Księżycowych Wrót o jego przybyciu, na co lord przystał. Dodał że planuje wziąć ze sobą tylko kilkunastu ludzi, nie zamierzał urządzać bogowie wiedzieć jakiego przemarszu przez Dolinę. Kiedy wszystko było dogadane, lord westchnął i odprawił zarządcę, dziękując mu za pomoc. Wypił jeszcze kufel ale już samotnie w komnacie, rozmyślając o nękających go sprawach, po czym ruszył by poczynić przygotowania do drogi. 

Snucie::

Horrmund był nieco zaskoczony kiepskimi nastrojami w Longbow Hall, kiedy wyjeżdżał nic nie zwiastowało niesmaku jego dworu, choć ciotkę Elserę mógł akurat zrozumieć. Nikt z jego doradców nie wyraził jednak żadnych obaw czy krytyki jego wyjazdu, ba - nie poczuł nawet delikatnych sugestii że powinien zostać, lub że coś powinno go zająć. Miał nadzieję, że dobre wieści nieco rozjaśnią atmosferę jego rodzinnego siedliszcza. Miał zamiar wpierw się odświeżyć, lecz zmienił plany gdy usłyszał że Elsera przesiaduje w najlepsze w jego samotni. Mimo że był wdzięczny za to że zajmowała się Longbow Hall lata temu gdy przebywał na morzu, nie przypominał sobie by prosił o coś podobnego przed wyjazdem. Postanowił więc odłożyć nieco spotkanie z balią wody i ruszył do własnej samotni z planami konfrontacji krewnej. Wkroczył do komnaty bez uprzedzenia, wciąż w zbroi w której podróżował. Uśmiechnął się lekko na widok ciotki i zdjął pancerne rękawice, kładąc je na stole. 
- Witaj cioteczko. Dobrze cię widzieć, choć z tego co pamiętam to moje prywatne komnaty. - Powiedział spokojnie, nalewając sobie piwa z dzbanka i biorąc potężny łyk. - Sądziłem, że zostawiłem Longbow Hall w dobrych rękach mych zarządców. Nie planuję znikać na tak długo jak przed laty, zapewniam. - Dodał z uśmiechem, choć towarzyszyło mu też nieco podejrzliwe spojrzenie.

Ach tak, zapomniał już jakim temperamentem cechowała się jego kochana ciotka. Od razu poczuł dokąd zmierza ta rozmowa i że Elsera nie zamierza oszczędzić mu jednego ze swoich słynnych kazań. Pomyślał że byłaby z niej dobra septa, choć ugryzł się w język nie chcąc takim żartem dorzucić jedynie drew do ognia. Nie musiał jednak długo czekać by cioteczka zrobiła to sama. Słowami o palnięciu w łeb nie tylko okazała mu rażący i denerwujący brak szacunku, drgnęła też dość delikatną strunę w swoim bratanku. 
- Komu niby wtedy miałem coś rzec? Ojcu, by znowu mnie sprał, czy może tobie żebyś jak zwykle przymknęła na to pranie oko? - Huknął z gniewem i wyrzutem, uderzając głośno kubkiem o powierzchnię stołu, wylewając na niego część piany. Gniew wziął nad nim górę na krótką chwilę, szybko się jednak zmitygował, z sapnięciem równie ciężkim co dźgany olbrzym. Och, gdyby tylko charakter ciotki nie sprawiał, że Horrmund żałowałby mężczyzny który wziąłby ją za żonę, albo samej decyzji o wydaniu jej za mąż. Chociaż z drugiej strony, czy wielu nie myślało w podobny sposób o Rowenie? 
- Wybacz. Faktycznie powinienem wysłać posłańca z wieścią że mój wyjazd się przedłuży. Wciąż cenię sobie twoje rady, cioteczko. - Spojrzał na nią, już spokojnie lecz stanowczo. - Ale nie odzywaj się do mnie znowu w ten sposób. - Ostrzegł. Dolał trochę ale sobie jak i Elserze. - Królowa i król poprosili mnie o wsparcie w sporze z pewnym zasranym Septonem. Nie mogłem im odmówić, choć koniec końców nie stanąłem do walki w Próbie... z pewnych przyczyn. - Wyjaśnił, krzywiąc się lekko pod koniec wypowiedzi. Bądź co bądź nie najlepiej ukrywał swoje emocje. - Ale mój wyjazd nie był całkiem bezowocny. Zaręczyłem się z księżniczką Roweną. - Zerknął mimowolnie na ciotkę, szukając jej reakcji. Nawet ona musiała chyba przyznać że była to dość dobra partia. O tych zaletach Roweny o których wiedział tylko on, wolał z oczywistych względów milczeć. - Choć będzie trzeba zbudować za to parę Septów. Rozejrzałem się też trochę po naszych sąsiadach, poznałem trochę Waynwooda i Melcolma. Wiem że powinienem uprzedzić, ale nie mogę też jako lord siedzieć cały czas u siebie na dupie. - Wyjaśnił trochę o swojej podróży, przedstawiając też swój punkt widzenia. Miał nadzieję że wieści o zaręczynach poprawią też trochę nastroje w Longbow Hall. Niestety, nie minęło długo by ciotka znów nie zagotowała mu krwi w żyłach. Na wszystkich Starych i Nowych Bogów, co ta baba sobie myślała? Tym razem Horrmund zdołał jednak zapanować nad nerwami. - Odpowiedzialniejszy? Masz na myśli siebie, cioteczko? - Odparł, marszcząc brwi i odkładając kubek ale na bok. Powoli pokręcił głową, rozczarowany. - Nie zostało nas wiele po wojnie, Elsero. Zawsze sądziłem że powinniśmy trzymać się razem, że tylko razem możemy stanąć pewnego dnia na nogi. Czyżbyś miała odmienne zdanie? - Zapytał spokojnie, lustrując krewną. Mogła być rozgniewana, ale czy naprawdę aż tak głęboko chciała wbić mu szpilę w kark?

Horrmund zdołał się choć trochę opanować, więc kolejny dotkliwy docinek ciotki zdołał już przełknąć, choć wyrwało mu się zgrzytnięcie zębami. Może ojciec powinien chociaż z raz czy dwa nauczyć i swej siostry co znaczy ciężka ręka, czemu tylko jemu miało się oberwać? Sam nie zamierzał jednak powtarzać ojcowskich metod dyscyplinarnych. 
- Nikomu nie pucuję butów. Jest moją królową i tak ją traktuję. - Odparł patrząc na nią poważnie. Na dalsze jej słowa jak i reakcję na przyniesione przez niego wieści zareagował dość sporym zaskoczeniem, choć starał się tego nie uzewnętrzniać. Czyżby Elsera... pochwaliła go, na swój przewrotny sposób? Nie spodziewał się też usłyszeć z jej ust śmiechu, nie w tej chwili i nie bez szyderstwa w jego stronę. - Cóż... będzie miał zajęcie. Czyżby robił coś dziwnego gdy mnie nie było? - Zapytał lekko zaciekawiony, popijając ale. Nie był pewien czy cioteczka po prostu naigrawa się z septona czy miał miejsce jakiś incydent który mógł jej dać do tego powód. 
Horrmund nie był pewien czy dał się przekonać słowom ciotki. Na pewno spuściła ona trochę z tonu po wieściach o planowanym małżeństwie z Roweną. Miast czynić zawoalowane aluzje i groźby-docinki teraz prawie prosiła o uznanie jej za jego zastępcę. Nie ufał zbytnio Elserze, choć wierzył że naprawdę ma na tyle rozumu by nie próbować mu szkodzić. - Mam nadzieję, droga ciotko. - Odparł dwuznacznie odstawiając kubek na stół. - Ostatnie czego teraz potrzebujemy to rodzinne konflikty. - Westchnął, licząc na to że Elsera przynajmniej to weźmie na poważnie. Ale czy powierzać jej oficjalnie to stanowisko? Z jednej strony najwidoczniej i tak już je sprawowała, tyle że za jego plecami, z drugiej nie wiedział czy może jej zaufać, nawet jeśli była rodziną. Z trzeciej zaś, czy powinien ją nagradzać za tak rażący brak szacunku wobec niego? Nie podobało mu się to ani trochę, gdyby ciotka miała inne nastawienie pewnie z radością przystałby na taką propozycję, choć może i lepiej że była z nim przynajmniej szczera i nie udawała fałszywej przyjaźni. Najlepiej będzie jeszcze to rozważyć, pogadać może z resztą doradców. - Rozważę to, Elsero. - Powiedział, opierając pięść o podbródek, nie widząc ile więcej może jej na razie powiedzieć.

Horrmund zmęczony, a może nawet już trochę znudzony docinkami krewnej, powstrzymał wszelkie reakcje na podejmowane przez nią kolejne próby rozdrażnienia go. Może oprócz znudzonego wyrazu twarzy. Nawet ale chwilowo mu zbrzydło, to też odstawił resztkę na bok. 
- Doprawdy? - Zapytał, niepewny czy Elsera żartuje czy mówi serio. Ciężko było mu ją rozgryźć i nie wiedział czy jest to zasługą jego dość ograniczonych talentów czytania kobiet, czy “wyjątkowego” charakteru cioteczki. - Czyżbyś odkryła w sobie żar dla nowej wiary? Może zechciałabyś zostać septą? - Zapytał, może i była w tym pewna złośliwość, ale tym razem Hunter nie starał się by dało się ją realnie odczuć w jego tonie. Cholera, gdyby Elsera faktycznie poszła do Septu Horrmund miałby za co dziękować tak starym jak i nowym Bogom, choć z drugiej strony kto wie czy nie byłoby z tego jeszcze więcej kłopotów. Horrmund ciężko westchnął gdy Elsera opuściła komnatę. Powinien być wściekły, powinien cisnąć kubek z resztką trunku do kominka i połamać stół, lecz nie miał na to ni siły ni chęci. Zmęczyła go zarówno droga jak i sama pogadanka z ciotką. Czy naprawdę nie było nic na tym świecie co zdołałoby ją do niego przekonać? Horrmund obawiał się że tak, choć wiele wskazywało że władza mogłaby ją chociaż ugłaskać. Nie wiedział jednak czy zwiększanie kompetencji ciotki nie ugryzło by go potem w dupę. Mogła okazać mu się naprawdę przydatną, z resztą jak to już bywało, nie powinien jednak nagradzać jawnej wrogości i braku szacunku. Poza tym, zastanawiało go jej zachowanie - czy tak powinna zachowywać się osoba chcąca wyłudzić władzę by potem wykorzystać ją przeciw niemu? Powinna mu raczej fałszywie schlebiać i uspokajać jego czujność. Z drugiej strony jej pogarda była głównym czynnikiem który zniechęcał Horrmunda do uznania jej “prośby”. Może Elsera była po prostu pierdolnięta? 


Po chwili zamyślenia Hunter wezwał resztę doradców do komnaty, nie omieszkał też przywołać wspomnianego przez Elserę septona. Postanowił nie odkładać już na później rozmów z nimi. Bardzo ucieszyły go wieści o postępie prac które zlecił, pochwalił więc i podziękował wszystkim zebranym którzy przyczynili się do tego. Wyjaśnił też, że potrzeba chwili była główną przyczyną jego przedłużonej nieobecności, poinformował o wzmocnieniu więzów z królewskim dworem jak i niewątpliwym sukcesie jakim były oficjalne zaręczyny z księżniczką. Wspomniał także, że kiedy prace nad przystanią zostaną ukończone, będzie czekała ich kolejna praca - kamienny septor i Dom Matki, trzeba będzie wydobyć nowe surowce, znaleźć odpowiednie miejsce. Podkreślił jednak że nie godzi się na żadne nawracanie miejscowych za pomocą przemocy, mając w pamięci wcale niedawne wydarzenie spod Runestone. Wieści o spokoju w okolicy również trochę go uspokoiły, przynajmniej tu brakowało szalonych septonów, górskich fanatyków, wścibskich rycerzy i bogowie raczą wiedzieć czego jeszcze. Kończąc, zapewnił że do następnych wyjazdów podejdzie bardziej odpowiedzialnie. - Dobrze będzie przygotować komnaty dla nowej Lady Longbow Hall, kiedy termin ślubu będzie już znany i bliski. - Dodał jeszcze, nie mogąc ukryć drobnego uśmiechu który pojawił się na myśl o jego narzeczonej tu, w Longbow Hall. Miał nadzieję, że Rowena dobrze się tu poczuje, mimo obecności Elsery, a pewne przykre wspomnienia w tym domu uda się zmienić na lepsze. - Mam też istotne dla mnie pytanie. Nie zamierzam się wściekać i wyciągać konsekwencji więc proszę o szczerość, przyjaciele. Rozumiem że w obliczu braku wieści ode mnie mogliście udać się o radę do Lady Elsery. Sądziłem jednak, że pozostawiłem mój dom w dobrych rękach, nie słyszałem za to od mojego przyjazdu, aby pod moją nieobecność działo się coś złego czy nagłego, z czym nie moglibyście sobie poradzić. Co więc mam myśleć o tym, że uciekliście się do prośby o pomoc mej ciotki? - Zapytał, starając się dokładnie lustrować jego doradców. Rozważał wiele opcji, w tym że może i jego dwór był rozgoryczony brakiem wieści od niego, ale czy cioteczka nie mogła przypadkiem pomóc dworzanom w podjęciu decyzji o owej “prośbie o pomoc”?

Horrmund nic nie odpowiedział Elserze, bo i nie było co odpowiadać. Z jednej strony chęć pozbycia się ciotki z jej obecnym charakterkiem i nastawieniem rozumiała się sama przez się, nie trzeba było jej potwierdzać. Aż strach było sprowadzać jakąkolwiek żonę do gniazda takiej smoczycy, a co dopiero Rowenę. Z drugiej strony, jego wybranka też była obdarzona pewnym temperamentem. Elsera miała jednak rację, i on od pewnego czasu już zastanawiał się o losie swej siostry, sam jednak nie był pewny za kogo najlepiej byłoby wydać siostrzyczkę. Może królowa byłaby zdolna pomóc? Wszystko wskazywało na to że sprawna z niej swatka, może nawet na ślubie jego i Roweny wśród gości dałoby się wypatrzyć jakiegoś kandydata? Horrmund bowiem ani myślał wydawać siostry za Siedmiu. Może trzeba było też pomyśleć o braciach, pokazać im trochę świata poza domem, może nawet wysłać na giermków?

Cóż, Horrmund już od rozmowy z królową jeszcze w Księżycowych Wrotach spodziewał się że jego plany co do stoczni trzeba będzie przesunąć. Z drugiej strony, może i dobrze się stanie, powinno to choć trochę przymknąć usta tym którzy uważali ich za niewiernych i wątpliwych poddanych. No i może łatwiej będzie przyciągnąć Andalskich osadników. Lord Hunter co prawda wolałby by na jego ziemiach w większości pozostali Pierwsi Ludzie, ale potrzebował andalskich rzemieślników, z resztą nie pogardziłby też nowymi poddanymi. Szybko więc przytaknął na użycie zgromadzonych wcześniej surowców, stocznia nie zając - a przynajmniej taką miał nadzieję. 
- W Księżycowych Wrotach, o ile plany się nie zmienią. Będziemy musieli wyglądać gońca od królowej. - Odparł. W sumie go to cieszyło, wcale lubił uczty i zjazdy, lecz ich organizacja nie była już ani jego specjalnością ani ulubionym zajęciem. Dobrze się stało że nie wrócił z niczym do domu, wydawało się że wieść o zaślubinach faktycznie nieźle wpłynęła na dwór, przynajmniej biorąc pod uwagę jego ostatnią wpadkę. 
Horrmund słuchał wypowiedzi swego zarządcy, choć spodziewał się podobnych słów i nawet rozumiał ich zachowanie, wciąż był trochę rozczarowany nie tylko brakiem ich wiary w swego lorda, ale też czymś co sam postrzegał jako pewien brak kompetencji. Skoro i tak miał wysłużyć się ciotką, po co byli mu zarządcy? Szczególnie tacy którym jak widać nie mógł powierzyć samotnie wykonywania własnych obowiązków. Na Bogów, czy gdyby Elsery tu nie było, obraliby już lordem jego brata a Horrmundowi usypali pocieszny kurhanik?
- Ach. Więc myśleliście że was zostawiłem. - Powiedział, kiwając lekko i ściągając brwi. - Postawię sprawę jasno. To co stało się przed laty, stało się z uwagi na młody wiek i zgoła w innych okolicznościach. Nie zostawię ponownie ani mej ziemi, ani poddanych. Nie wrócę też już do tego tematu. Tak, nie wysłałem wiadomości do Longbow Hall o przedłużeniu wyjazdu, ufając że zostawiłem dom w dobrych rękach. - Westchnął, spuszczając nieco nerwów, po czym uniósł dłoń w geście zrozumienia. - Nie mówię jednak, że nie rozumiem całkiem waszej decyzji. Elsera faktycznie jest doświadczona. Rozważę prośbę jej i waszą, możecie też być pewni że będę was informował o wszelkich opóźnieniach w kolejnych podróżach, szczególnie że przyznaję rację co do tego, że winniście wiedzieć gdzie się znajduję gdyby stało się tu coś złego. - Oznajmił. Nie chciał korzyć się przed własnymi doradcami, choć dostrzegał swój błąd. - Sprawę uważam za zamkniętą. - Dodał, licząc że dane mu będzie o tym zapomnieć. Zapytał jeszcze, czy poddani jego włości czegoś potrzebują. Brońcie Bogowie, nie zamierzał narzekać na brak problemów, chciał jednak zrobić coś dla własnego ludu, rozważał nawet objazd okolicznych wiosek, choć w pamięci miał średnio udaną, podobną wyprawę pod Runestone. Kiedy wszystkie sprawy były zamknięte, odprawił doradców, chcąc zostać samemu. Czuł zmęczenie. Postanowił wreszcie odświeżyć się i odpocząć po podróży, później zaś chciał spotkać się z rodzeństwem, miło byłoby dla odmiany spotkać może kogoś bardziej zadowolonego z jego widoku. Przynajmniej miał na to nadzieję.

Bumdowa!:

Horrmund dobrze wiedział, że prędzej czy później będzie trzeba ściągnąć tu Andalskich osadników, czy tego chciał czy nie. Wszystko wskazywało zresztą, że będą tu potrzebni i mogliby znacznie wpłynąć na lokalny dobrobyt. Na razie jednak wolał jeszcze poczekać z tą decyzją, oswoić z tym wszystkim jeszcze siebie i poddanych. Póki co jednak nie szkodziło przygotować ziem na ich ewentualny przyjazd, a podobne inwestycje mogłyby zachęcić osadników do przybywania do okolic Longbow Hall. Z pewnością więcej ludzi da się przekonać jeśli już jakieś Septy będą tu stały. A przynajmniej tak Horrmund tłumaczył sobie na razie odłożenie decyzji o posłaniu kogoś do Andalos. 
    Na kolejne zapewnienia i argumenty zarządcy Horrmund sapnął i skrzywił się, lecz nic więcej już nie mówił. Jego zdaniem postawił swoje zdanie wystarczająco jasno i słowa jego sługi niewiele zmieniły w jego nastawieniu zarówno do zgromadzonych tutaj, jak i całej sytuacji. Nie wyobrażał sobie by na ich miejscu szukałby zastępcy swojej własnej roboty, ani by wykazał się podobnym brakiem zaufania do swego pana. Cóż, prawdą było jednak że popełnił niedopatrzenie i należało bądź co bądź okazać im wyrozumiałość a następnym razem być ostrożnym. Miał nadzieję że ta banda zmieni w końcu zdanie o nim, a i on sam postara się uważniej patrzeć im na ręce. Wszystko wskazywało niestety że w sprawie ciotki będzie trzeba pójść na ustępstwa. Nic nie stało jednak na przeszkodzie by przeciągnąć tę decyzję. Będzie trzeba też uświadomić ciotkę że wszelkie próby kręcenia za jego plecami i dalszego okazywania pogardy wobec niego mogą się dla niej źle skończyć. Kiedy wysłuchał raportu dał znak doradcom, że mogą odejść. Horrmund westchnął i wstał by rozkuć się, umyć i przebrać. Żałował że nie było w bliskim otoczeniu nikogo kogo mógłby spytać o poradę. Wojna prawdziwie okaleczyła ich rodzinę. 
    Kiedy wrócił do swych komnat i przybyło jego młodsze rodzeństwo, lord Hunter rozpogodził się trochę. Chciał zapytać młodszych jak spędzali ostatni czas gdy go nie było, czego się nauczyli i czy mają jakieś życzenia. Jak to on, nie oszczędził też paru uścisków, wyczochrał też poufale braterskie czupryny i ocenił żartobliwie wzrost mięśni młodszych obrońców Longbow Hall. Postanowił też wypytać chłopców, czy nie pragnęliby przypadkiem zostać giermkami, a w przyszłości rycerzami królestwa. Kiedy nacieszył się już trochę obecnością młodszych i jak miał nadzieję, mniej skażonych jadem członków rodziny, wysłał braciszków z powrotem do ich komnat, obiecując że znajdzie jutro czas na trening walki z nimi, lub wspólne polowanie, choć za tym ostatnim akurat nie przepadał. Zatrzymał jednak Deanę, chcąc z nią jeszcze porozmawiać sam na sam. 

- Doroślejesz, siostrzyczko. Będzie z ciebie piękna pannica. - Powiedział z troską, niezależnie od prawdy, choć mówiąc to przyjrzał się dziewczynie trochę dokładniej, by ocenić jak faktycznie to z jej urodą, miał nadzieję że odziedziczyła jej więcej niż on. - Powiedz, nie przykrzy ci się w domowych murach? Może chciałabyś wybrać się ze mną do Księżycowych Wrót następnym razem, na królewski dwór? Będzie okazja, skoro księżniczka ma za mnie wyjść. - Ostatnie słowa wypowiedział z domieszką dumy, chcąc zobaczyć siostrzaną reakcję na dobre wieści.

Horrmund odetchnął z ulgą, przekonawszy się, że przynajmniej młodsi rezydenci Longbow Hall nie mają do niego żalu. Przynajmniej na razie. Lord kochał swoje rodzeństwo i lubił z nim przebywać. Najbardziej ze swojej ucieczki sprzed lat żałował że zostawił ich, na pastwę losu i ojca. Szczególnie że przecież pod jego nieobecność sprawy mogły potoczyć się gorzej niż miało to miejsce. Ostatecznie miał mimo wszystko za co dziękować cioteczce, a i ona była mu na swój sposób bliska, mimo jej ostrych słów i posępnych myśli Horrmunda wobec niej. Rozmawiając z dzieciakami lord zamyślił się na chwilę o ich wychowaniu. Chciał przekazać im ich stare obyczaje, ale nie wiedział na ile jest to bezpieczne - w końcu to dzieci, mogłyby chlapnąć coś bez namysłu lub zrozumienia komuś komu nie trzeba. Zostawił jednak te zmartwienia na później, chwilowo ciesząc się z ich obecności, zdążył się w końcu stęsknić.
   Postawa Deany, tak inna od ciotki, również go cieszyła. Zarechotał z jej żartu kiedy najmłodsi opuścili już komnatę. - No wiesz siostro? Takie masz zdanie o ukochanym bracie? - Odpowiedział ze śmiechem, podkręcając zawadiacko wąsa. Dla niego siostra była idealna, choć może będzie trzeba zagadać z ciotką by trochę uporządkować jej wygląd na królewski dwór. A może sama Deana zwróci na to większą uwagę gdy zbliży się czas wyjazdu? Ha, zapewne Findis chętnie zakręciłaby się wokół dziewczyny gdyby miała na to czas i okazję, w końcu królowa miała nie byle jaki talent krawiecki i umiała podkreślić własną urodę. Szkoda tylko że miała na głowie całe królestwo. - Siostrzyczko, jak to? Na Bogów, jesteś lordowską siostrą, możesz mi się skarżyć na co tylko chcesz, rad byłbym ci nieba przychylić. - Odparł z uśmiechem, chciał by Deana wiedziała że może liczyć na brata w razie potrzeby. - Oczywiście, zabiorę każdego, no... może oprócz ciotki. - Dodał, żartobliwie ściszając głos pryz ostatnich słowach, jak gdyby ta miała podsłuchiwać pod drzwiami. Z resztą, cholera ją wie... - Och nie, siostrzyczko. - Powiedział trochę rozmarzonym głosem. - Jest dużo piękniejsza niż mówią. Ma też bardzo dobre serce, czuję że przypadniecie sobie do gustu. - Uśmiechnął się, wstał i pogłaskał Deanę z troską po włosach. - I tobie będzie trzeba kogoś znaleźć. - Westchnął. - Choć bogowie wiedzą że wolałbym cię mieć przy sobie. Chyba że chcesz zostać starą panną, jak ciotka? - Zapytał z uśmiechem, chcąc trochę osłodzić nim poprzednie słowa i wybadać jak sama Deana patrzy na sprawę zamążpójścia.

Cóż, Horrmund uznał że najlepiej zostawić na razie ten wychowawczy dylemat, dzieciaki i tak się wyśle na giermków, a ze świadomością religijną jeszcze się poczeka. Byle nie za długo. Może królewski kuzyn da radę coś poradzić w tej kwestii? W końcu Horrmund nie był jedynym który zmagał się z pogodzeniem nowego ze starym, a Waymarowi szło ewidentnie lepiej niż jemu. 
   Zbył tłumaczenie siostry uśmiechem, doskonale wiedząc że żartuje. Dobrze, że dziewczyna miała własny rozum i nie poszła w ślady ciotki. - Mimo wszystko pamiętaj o tym i nie wahaj się. Jednym z moich obowiązków jest dbanie o ciebie. - Odparł ciepło, tarmosząc jej niesforną czuprynę. - Z resztą, musimy na sobie polegać, czyż nie? Nasza rodzina i tak wiele wycierpiała. - Powiedział z nutą smutku a jego uśmiech osłabł na chwilę. Na szczęście ostatnio sprawy wyglądały lepiej. Nigdy nie przeszłoby mu przez myśl wykorzystywać Findis i Waymara i przyjaźnić się z nimi tylko dla korzyści, musiał jednak przyznać że był spokojniejszy wiedząc że ma tę dwójkę po swojej stronie. Mimo wszystko wiele jeszcze brakowało by ród Hunterów wzrósł w siłę na tyle na ile Horrmund by tego pragnął. 
Z zamyślenia wyrwały go dalsze słowa siostry. Oczywiście, po dyskusji z Elserą zdołał już sam pomyśleć o tym jak to będzie jak te dwie się spotkają... wierzył jednak że ognisty temperament jego narzeczonej nie zgaśnie przy tym Elsery, w końcu Rowena miała też swoje pazury... lord Hunter coś o tym wiedział. Zarechotał. - Oj, nie martw się siostrzyczko. Rowena potrafi o siebie zadbać. Z resztą nie pozwoliłbym Elserze by sprawiła że księżniczka źle się tu poczuła. To byłoby przegięcie struny, ciotka jest na to za mądra. - Uspokoił Deanę, nawet jeśli tylko żartowała. Siostra zdołała go trochę zakłopotać, pytając czy Horrmund ma już kandydata, starał się jednak by nie było tego poznać. Uśmiechnął się znów, z aprobatą zarówno jej intencji jak i spojrzenia na całe małżeństwo. Cóż za dobre i posłuszne dziecko. - Nie zapomniałbym! Może myślałem po prostu że nie jesteś jeszcze gotów... sam nie wiem, tak szybko wyrosłaś. - Przetarł kark, sięgając po kubek. - Rozglądałem się za jakimiś kawalerami podczas wyjazdu. Sam nie wiem, czy znalazł się ktoś godny twojej ręki. Za byle kogo cię w końcu nie wydam! - Powiedział ze szczerą pewnością w głosie. - Może za długo trzymałem cię pod kloszem. Czas by Dolina przekonała się jaki klejnot tu ukrywałem. Pojedziemy na dwór i wnet znajdziemy godnego kawalera. - Zapewnił Deanę z uśmiechem. Królowa z pewnością chętnie pomoże w tego rodzaju przedsięwzięciu. Jeśli obgadali już wszystko co mieli do obgadania, Horrmund przytulił siostrę i pożegnał ją, zapewniając że spotkają się na wieczerzy. Szkoda będzie tak bez jego oczka w głowie w Longbow Hall, ale kiedyś musiało się to stać.

Horrmund kiwnął głową, potwierdzając zlecenie zarządcy sprawdzenia stanu zapasów. Nie będąc pewnym sytuacji z góralami trzeba było być gotowym na każdą ewentualność, a prowadzenie wojny czy obrony wymagało przede wszystkim zapasów, nawet największy wojownik nie powalczy długo bez strawy, a wiedział też że wojna wymaga też wielu innych zasobów, by być w niej efektywnym. 
    - Taka jest i moja wola. - Zapewnił zbrojmistrza, sam nie chciał od razu mobilizować sił, a jedynie upewnić się o ich przydatności bojowej. Odciąganie ludzi od pracy pod broń nie wiedząc gdzie, z kim, kiedy i czy w ogóle przyjdzie się z kimkolwiek bić byłoby raczej niemądre. Jednocześnie wyraził też aprobatę konceptem zaalarmowania rycerzy, ten pomysł był już bardzo sensowny. Podziękował, zadowolony z gotowości do wykonania zadań jak i porady którą otrzymał. Uśmiechnął się szeroko dopiero na słowa cioteczki, wręcz powstrzymując się od zaśmiania. Wstał i podszedł do krewnej, kładąc czule dłoń na ramieniu kobiety. Nie miał zamiaru okazywać gniewu na nią za tak dziecinne gesty przy doradcach, z resztą nawet nie odczuł tym razem takiej emocji, był raczej rozbawiony małostkowością tej baby. Dał jej czego chce i dalej jej się nie podoba? Cóż, proszę bardzo, jest przecież tyle alternatyw.  
     - Zostaniesz mym zastępcą gdy mnie nie będzie w domowych murach. Oczywiście gdy przybędzie tu moja małżonka ona będzie mnie wspierać, lecz nie mógłbym zlekceważyć twych zasług i doświadczenia. Bądź co bądź jestem ci wdzięczny ze szczerego serca i dziękuję Bogom, że obdarowali mnie tak mądrą krewną. - Powiedział rozpromieniony, przerywając chwilę ciszy. - Pomyśleć tylko, że w innych rodach podobne talenty marnują się jako Septy, za murami Domów Matki. Nie miałbym serca jednak umieszczać tam wzoru cnót mądrości, lojalności i szacunku. - Oznajmił, bez nuty przytyku czy złośliwości w głosie. - Och tak, jestem pewny że i ona chętnie cię pozna. - Dodał, siadając z powrotem na swoim miejscu i wsłuchując się w odpowiedź kasztelana. - Brzmi rozsądnie, dziękuję. - Odpowiedział słudze, kiwając głową z zamyślonym uśmiechem. Nie dziwiło go to, że Dea była lubiana na zamku, dziwiłoby go raczej gdyby było odwrotnie. Ach, gdyby Elsera była bardziej do niej podobna. Nie miał nic przeciwko by to siostra wyszykowała służbę do orszaku, miał tylko nadzieję iż dziewczyna nie przesadzi. Kiedy wszystko było omówione a jego doradcy poinformowani o sytuacji i najbliższych zadaniach, jeśli nie było żadnych problemów czy zagadnień którymi powinien się jeszcze zająć - podziękował wszystkim za przybycie i sam opuścił komnatę by przewietrzyć się i może oddać treningowi. W domu zbyt łatwo pozwalał sobie na wypoczynek. Postanowił że dobrze będzie poświęcić trochę wolnego czasu na ćwiczenie wytrzymałości, walcząc z kilkoma zbrojnymi jednocześnie zgodnie z radą kuzyna Waymara, by sprostać mu w końcu w zaciekłości i pokonać jego denerwującą tarczę. Miał nadzieję że odniesione przez niego rany nie były zbyt poważne. 

Ćwiczonko: