Samotnia lorda

Wstaw datę w pierwszym poście!


Lord Bolton usiadł po swej stronie biurka i wpił beznamiętny wzrok w oczy Tiriusa, mogłoby się zdawać że próbuje go przewiercić swoim wzrokiem, jednakże nic bardziej mylnego - miał tego człowieka gdzieś i go w ogóle nie interesował. Na wspomnienie "jego sprawy" zdał się tylko poprawić na krześle. Wysłuchał on potwornie długiego monologu Hornwooda, prawie w ogóle się nie poruszając. Nawet jego mruganie było ograniczone, gdy doszło do jego kolei na wypowiedzenie się, chciał zacząć mówić ale w porę się zatrzymał, postanowił odpowiedzieć inaczej.
- Nie. - powiedział zwięźle i krzyknął. - Straż! - po czym zaczekał aż wejdzie dwóch żołdaków. - Skończyłem z tym człowiekiem, odprowadzić go do bramy. - po czym wstał, otrzepał płaszcz i postanowił jako pierwszy wyjść z pokoju. Hornwood mógł się cieszyć, wyglądało na to że Lordowi Boltonowi, tak bardzo była obojętna ta sprawa, że nawet nie chciało mu się marnować miejsca w celi na kolejnego więźnia.

Twarz Lorda Boltona pozostawała bez zmian, nawet w obliczu ataku Hornwooda. Jakby w opozycji do czarnej postaci Łosia, skóra Boltona zbladła prawię do bieli, zaś jego oczy stały się całkowicie czarne, a z jego gardła było czuć mróz. Tak jakby był jakimś demonem. Chwycił on rękę ściskającą jego gardło i ją ścisnął, zabolało to Tiriusa na tyle, że jego uścisk zelżał. Wtedy też, do samotni wbiegło dwóch strażników, którzy od razu przygotowała swoją broń. Uścisk Lorda wcale nie lżał, wręcz stawał się coraz cięższy. Kiedy Tirius skulił się po raz pierwszy z bólu, spojrzał na niego z pogardą i rzucił. - Jesteś o tysiąc lat za młody, żeby stawać ze mną do walki. - po czym wykręcił mu rękę i odrzucił go na bok, wtedy też do samotni wpadło kilku kolejnych żołnierzy, którzy od razu otoczyło Tiriusa. Spojrzeli na swego pana, czekając na rozkaz, a ten spojrzał na Hornwooda. Jeśli chciał on coś zrobić - na przykład błagać o Mur - mógł to zrobić teraz.

Krótko po wezwaniu do komnaty wszedł zarządca, który grzecznie się przywitał z dziedzicem swego lorda, a potem kasztelan Brandon.
- Rickard! - zawołał od wejścia. - Nie spodziewaliśmy się ciebie tutaj tak wcześnie. Czyżby Stark zrezygnował z wyprawy na południe?
- Nic istotnego w rzeczy samej - zarządca odpowiedział na pytanie. - W trakcie waszej nieobecności przyleciał tylko kruk z Czarnego Zamku. Czarne skrzydła, czarne słowa jak mawiają. Dzicy zbierają się za Murem pod wodzą jakiegoś samozwańczego króla i lorda dowódca Stannis Baratheon wzywa lordów Północy do obrony Muru. Ale to zapewne już wiesz, ponieważ posłaliśmy gońca z listem do lorda Damona, choć jak dotąd nie spotkaliśmy się z odpowiedzią na to.
- A poza tym same błahostki tak jak powiedziałeś. Czasem tylko ktoś łamał prawo i trzeba było zamknąć huncwotów w lochach, żeby lord Damon mógł osądzić ich osobiście.

Gdy tylko Rickard zaczął mówić o odwecie na Karholdzie, na twarzy Brandona wykwitł szeroki uśmiech.
- Wspaniały pomysł! Siły Karstarka są teraz daleko, a ze względu na bliskość Karholdu do Muru zapewne niezbyt szybko zauważą, że ktoś im pali wsie na południu. Jak jeszcze nie obnosić się z obdartym człowiekiem na piersi to Karstarkowie totalnie nie będą wiedzieć co się stało. Rcikard, cokolwiek planujesz jestem z tobą.
Co prawda zarządca mógłby mieć odmienne zdanie, ale nie było go już w komnacie, więc nic nie wiedział o pomyśle młodego Boltona.

Brandon pokręcił głową. - Tak, chyba Tirius Hornwood. Ale na to nie ma szans. Jego ludzie uciekli i panoszą się jako banici po całej Północy. Chociaż... - zamyślił się. - To wciąż nie tak źle. Zawsze będą podejrzewali najpierw ich, potem nas. - stwierdził i siedział jeszcze chwilę w ciszy, nim oświeciło go jeszcze bardziej. - Zawsze możemy też poszukać ich przywódców i się dogadać. Dostarczymy im paru ludzi i sprzęt, a oni pobawią się u Karstarków. I wilk syty i owca cała. Tylko to może wymagać... Sporo zachodu i pewnie przeszukania sporego kawałka Północy. Może to trochę zająć, a wiemy ile czasu mamy?

Brandon klasnął w dłonie. - Świetnie. W takim razie możemy działać. - stwierdził, uśmiechając się całymi ustami. - W takim razie do dzieła! - dodał i oparł swoją głowę w dłoniach i zmarszczył czoło. Też musiał się zastanowić nad całą sprawą i co zrobić, żeby dokopać pierdolonym Boltonom. - Biały Port? Jasne Niektórzy pewnie będą chcieli odpłynąć do Essos, jeżeli już tego nie zrobili. Na pewno będą bali się ścigania przez Starków. Poza tym poszukałbym ich na terenach Hornwoodów i na zachód od nich. W końcu tam ich zebrał ten Tirius. - powiedział po chwili zbierania przemyśleń. - Tak czy inaczej można ich poszukać. Wyślę ludzi. - zapewnił. Sam też zerknął na mapę. - Będziemy ich pewnie szukać jeszcze, a można by szybciej przypierdolić tym kurwom z Karholdu. Kilka rajdów brzmi dobrze. Jak najprędzej. Sam poprowadziłbyś ten atak Rickardzie?

Bran podrapał się po głowie. - No tak, to może być problem. W takim razie nie martw się Rick, ja wszystko załatwię - po czym zaczął się wpatrywać w rysowanie Boltona po mapie, który wskazywał na atak przez Umberów. - Ty to masz łeb, hehe - zaśmiał się, podszedł i poklepał Rickarda po plecach. - Jak nam się poszczęści to może i Karstarkowie pomyślą, że to sprawka Umberów i kolejną wojnę wywołają, hehe. Już widzę minę kundla z Karholdu, jak nic nie będzie mógł nam zrobić.

Samotnia lorda stała pusta od miesięcy. Gdyby nie regularne sprzątanie byłaby teraz bardzo zakurzona. Z pozoru zwyczajne pomieszczenie. Ot stół z uporządkowanymi papierami nań, dywan, ściany obwieszone arrasami, okno, szafa i kominek. A jednak Rickard wiedział, że jego prapradziadek coś majstrował z tym pomieszczeniem. Najpierw sprawdził szafę. Była całkiem duża i pojemna, a z haczyków wbitych w ścianę zwisały ubrania. Najlogiczniejszym było sprawdzenie czy nie ma drugiej ścianki, więc Bolton opukał ją stanowczo. Nic, żadnej pustej przestrzeni ukrytej za drewnem. Jedynie kamienny mur. Następny w kolejności był kominek, w którym od dawna nie płonął ogień i był wysprzątany z popiołu. Może jakaś odstająca część to tak naprawdę dźwignia? Rickard próbował chyba wszystkiego, ale nawet uchwyty na pochodnie nie chciały ruszyć się z miejsca. W końcu coś go tknęło. Rozwiązanie nie było takie oczywiste. Wyjął pochodnię z uchwytu i zajrzał do komina przyświecając sobie ogniem. Wręcz wszedł do środka, bo stojąc wyprostowanym było znacznie wygodniej. Jak okiem sięgnąć w górę i na boki dalej nic. Wtedy się odwrócił i mało sobie oka nie wybił o element wystający ze ściany komina od strony komnaty. Sprytnie usytuowany, niewidoczny dla kogoś, kto przychodzi czyścić komin, ponieważ znajdował się w niewielkiej wnęce. Bolton chwycił go i pociągnął, a w komnacie rozległo się kliknięcie i skrzypnięcie starych zawiasów. Rozejrzał się po kominku, ale dalej nic się w nim nie zmieniło, więc opuścił tę ciasną przestrzeń. W komnacie również nie widać było żadnych zmian. Zajrzał do szafy i ujrzał dziurę. Tam gdzie wcześniej znajdowała się podłoga teraz ziała mrokiem dziura o regularnym kształcie. Ponownie skrzypnęły zawiasy i dziura znikła.

Tak jak Rickard zamierzał tak się stało. Prawie. W rzeczy samej mając wiedzę o dźwigni był w stanie sięgnąć na oślep i pociągnąć wajchę bez wchodzenia do kominka. Nie spotkały go również żadne dziwne wypadki po drodze między kominkiem a szafą, jak na przykład potknięcie się o dywan i wpadnięcie do dziury w szafie albo poślizgnięcie się na kamiennej posadzce i wpadnięcie do dziury w szafie, albo niewyhamowanie na czas i katastrofalne w skutkach wpadnięcie do dziury w szafie. Po prostu doskoczył do szafy bezwypadkowo i zajrzał w czeluść otchłani wytworu jego prapradziada. Mając tylko światło pochodni z pewnością nie był w stanie dojrzeć dna regularnej dziury. Za to widać było ściany otworu, które były w miarę gładkie. Do ich budowy użyto czerwonej cegły, której nie sposób spotkać gdziekolwiek indziej na zamku, a szczeliny między nimi zaszpachlowano dokładnie obecnie lekko sypiącym się wapnem. Cały ten widok wymuszał na odbiorcy zadanie sobie jednego pytania, a mianowicie "Po cholerę lordowi Belthasarowi była dziura w szafie zdalnie otwierana dźwignią z powrotem czasowym?". Całości tego dopełniał wyraźny smród spalenizny, którego jakoś wcześniej nie było. I ciepło. A nie, to po prostu ubrania na haczykach zajęły się ogniem od pochodni trzymanej przez Boltona w dłoni.

Za podpaleniem ubrań dopiero podczas drugiej wizyty w szafie z pochodnią w ręku stała prosta przyczyna. Wcześniej klapa w podłodze zamknęła się po kilku uderzeniach serca, więc nie miał czasu się przyjrzeć. Za drugim zaś razem Rickard pochylał się nieświadomie coraz bardziej, wlepiając spojrzenie w tajemniczy otwór, aż w końcu pochodnia znalazła się na tyle blisko ubrań, by te zapłonęły. Wyrzucenie ich z szafy na gołą posadzkę i zadeptanie spełniło swój efekt. Ogień przestał się tlić. Całe szczęście brakowało sitowia, które mogło zająć się od ubrań. Zresztą brak sitowia wcale taki dziwny nie był. Powszechną praktyką było sypanie go na posadzkę, żeby tak mocno nie ciągnęło zimnem. Widać sitowie usunięto do wykorzystania w innej, aktywnie używanej komnacie, a pojawi się w samotni ponownie, gdy lord Bolton będzie wracał do zamku. Jedyną alternatywą było wyłożenie podłogi dywanami, a tymczasem był tam tylko jeden na samym środku.