Wzgórza Doliny

Na wschodnich ziemiach podległych Runestone znaleźć można było większą wioskę, kilkanaście solidnych chat, stodoły, kurniki, mała stadnina, skromna gospoda oraz kuźnia. Do tego ryneczek, na którym regularnie zbierali się lokalni mieszkańcy oraz ludzie z kilku innych okolicznych wsi. W niedalekim sąsiedztwie wioski znajdowała się zaś niewielka, acz dobrze ukryta, kotlina. W niej ostał się pomnik dawnych czasów - młode czardrzewo. Lokalni mieszkańcy uważali na Andalów, aby ich cenne drzewko nie zostało zniszczone, a kiedy mogli oddawali odpowiednią cześć Starym Bogom.
Niestety nakrył ich na tym wędrowny septon, który nawracał ciemny lud żyjący na włościach lordów wywodzących się od Pierwszych Ludzi. I chociaż był on pokojowym człowiekiem, który podążał bardziej drogą miłosierdzia Matki niż miecza Wojownika, to niestety spotkał go przykry "wypadek" zanim komukolwiek zdążył o swoim odkryciu donieść. Na nieszczęścia mieszkańców wioski miał on przyjaciela, który podchwycił trop, a nie był to człowiek, z którym należało zadzierać...

- Wojowniku, usłysz moje wołanie - rzekł septon Hugh, klęcząc. Dłonie opierał na rękojeści miecza. Płomienie trawionego przez ogień czardrzewa tańczyły na jego ostrzu. - Niech gniew twój spadnie na tych pogan, którzy odrzucają światło naszej Wiary - kontynuował. Głos jego był spokojny pomimo krwi, która pokrywała jego twarz, oraz leżących wokół ciał Pierwszych Ludzi, którzy próbowali bronić białego drzewa. - Niech cierpią z naszych rąk. Pozwól nam radować się z ich upadku. Pozwól nam ocalić tę obiecaną ziemię oraz wszystkich tych, którzy gotowi są dostąpić łaski Siedmiu.
Hugh ucałował siedmioramienną gwiazdę, którą nosił na szyi. Czas był ruszać dalej.

Śmierć septona oraz odkrycie czardrzewa nie wpłynęły pozytywnie na ocenę ziem Royce'ów - szczególnie obserwowanych za sprawą działań króla Robara - w oczach Wiary. Zniszczenie drzewa oraz śmierć tych, którzy próbowali go bronić, wzburzyć za to miały część nie do końca ugłaskanych jeszcze Pierwszych Ludzi. Tymczasem Hugh, sławny septon-wojownik, z pewnością dokładniej będzie przyglądał się poczynaniom lorda Waymara. W końcu kto inny jak pan tych ziem powinien najlepiej wiedzieć o tym co się na nich dzieje i dać przyzwolenie na podobne odstępstwa?

Septon Hugh przyjechał, opowiedział co zaszło i odjechał. Drzewo spalone, poganie wymordowani, septon pomszczony, Wiara ocalona. Ale gdzie była ta wioska? Świątobliwy wojownik nie powiedział, przecież sprawę już załatwił, a kto by się takimi szczegółami interesował. Najwyraźniej nie chciał prosić, aby i na ocalałych mieszkańców - wdowy i sieroty po zabitych - lord Royce sprowadził karę. Albo chciał, ale zapomniał. Kto wie... Tak czy inaczej, nie powiedział, gdzie była wioska. Nikt też go nie zapytał. Lokalni ludzie Royce'ów z pewnością jakoś lepiej niż inni okolicę znali, ale wiedzieli jedynie z jakiego kierunku Hugh nadjechał. Tak też się więc złożyło, że Horrmund nie błądził bardzo, ale pechowy los sprawił, że zaczęli poszukiwania od złego końca okolicy. Na miejsce dojechali więc późno.

Wioska była nieduża - dziewięć chałup z przybudówkami służącymi za obory, stodoły i wygódki. Ludzie w większości już spali, jedynie w dwóch domach widać jeszcze było światło oraz dym bijący z kominów. Z tego co Horrmund dowiedział się też podczas poszukiwań, to nie była to jedyna wioska dotknięta stratą. Pod czardrzewem modlili się mieszkańcy jeszcze dwóch podobnych wiosek w okolicy i ich mężczyźni również polegli z ręki Hugh. Przynajmniej nie widać było w okolicy nic co wskazywałoby na andalskich czy septońskich szpiegów.

Miejsce dla lorda Horrmunda się oczywiście znalazło. Prostaczek nawet proponował oddać mu swój siennik i samemu się przespać w stodole, o ile lord zechciałby coś takiego przyjąć.


Wieśniacy przyjęli zapomogę od lorda Waymara raczej z wdzięcznością, chociaż widać było, że nie wszyscy są ku niej przekonani. Pewni zawiedzeni byli, że ich pan w ogóle na coś takiego mógł pozwolić, albo że nie przybył do nich osobiście. Nie wyrażali jednak swojego niezadowolenia - ci nieliczni, którzy mogli je kryć - głośno. W kwestii nastrojów nie ukrywali, że czuli żal i gniew po tym co się wydarzyło. Problemów natomiast, ponad to co Hunter już wiedział, nadzwyczajnych nie mieli. O żadne błahe i codzienne sprawy też nie prosili, ponieważ to raczej nie wypada prosić lorda coby odebrał poród od świni.
W dwóch kolejnych wioskach było bardzo podobnie, a "szpiegów" pozostawionych przez septona Hugh czy innych jego pobratymców próżno było tam szukać. Horrmund mógł więc ruszyć w drogę powrotną do Runestone, już bez błądzenia, i powiadomić Waymara o wypełnieniu powierzonej mu misji.

Z gór zeszli górale!

Takie wieści usłyszał ser Rufus Hasty od służących mu ludzi. Rycerz ten był człowiekiem niezbyt ostrożnym, a za to niezwykle brawurowym. Jakaś banda górali chciała spalić jego wioski i trochę sobie pograbić, aby napełnić swoje puste, pogańskie brzuchy, tak? No, to on im pokaże... Kazał prędko zebrać wszystkich zdatnych pod broń chłopa, wdział swą kolczugę oraz hełm, oręż chwycił i siadł na konia. Czas był górali bić!
Nie dało się zaprzeczyć, że kiedy następnego dnia ser Rufus spoglądał z ziemi na pole potyczki pomiędzy swoimi ludźmi a góralami, to był z niego całkiem zadowolony. Wprawdzie jego kości były strzaskane, dopiero co splunął krwią, podążający za nim żołnierze byli martwi, a wielki młot Grogga syna Grogga właśnie opadał w stronę jego rycerskiej głowy, ale dumny był, że spełnił swą powinność. W dodatku wydawało mu się, że zabrali pokaźną liczbę górali ze sobą, więc nie było tak źle...


Ser Bonifer Hare również usłyszał o nadejściu górali. On także prędko wsiadł na swego konia, zawołał do siebie dwóch uzbrojonych, krzepkich mężów i... pogalopował w stronę Księżycowych Wrót. Jego rodzina, chroniona przez paru innych zebranych poborowych, miała poruszać się jakoś za nim. Oczywiście mogło być to odrobinę trudne, ponieważ ser Bonifer poruszał się z niezwykłym pośpiechem. Niektórzy nazwaliby to tchórzostwem. Hare wiedział jednak, że jego najważniejszym obowiązkiem jest poinformowanie o zagrożeniu Jej Miłości. Tylko to miał w głowie i oddanie tej misji tyle miejsca mu w niej zajmowało, że zdecydowanie nie myślał o ratowaniu własnej skóry.
Pozbawieni przywództwa i odrobinę zdezorientowani ludzie z okolicy stawili góralom opór marniejszy niż by mogli i smutne to było, ponieważ stawali bardzo dzielnie. Gdyby tylko mieli ze sobą dobrego rycerza, który mógłby nimi pokierować, to niewątpliwie przelaliby wiele pogańskiej krwi. Tymczasem, za sprawa oddania ser Bonifera wobec Jej Miłości i z pewnością nie przez jego dzielną inaczej naturę, musieli ulec.


- Bo oto Ojciec wychodzi ze swego miejsca - nad polem bitwy rozległ się donośny głos cytującego ustępy Siedmioramiennej Gwiazdy septona Hugh - aby karać niegodziwość mieszkańców ziemi!
Jej Miłość wezwała go do Księżycowych Wrót, a on miał zamiar usłuchać i przybyć. Sprawa dotyczyć miała górali i oto Siedmiu zesłało tych niegodziwców prosto pod jego miecz, kiedy podróżował ku stolicy.
- A ziemia ukaże krew, którą nasiąkła! - krzyknął, oddzielając ramię jednego z Pierwszych Ludzi od ciała. Wtedy też dostrzegł postawnego, lepiej od innych uzbrojonego wojownika, który zdawał się kierować pozostałymi poganami. Natychmiast dźgnął boki konia i skierował go w stronę Doryka, syna Dorlfa. - I pomordowanych kryć dłużej nie będzie!

Jak lord Royce sobie umyślił, tak też uczynił. Hufiec jego wyjechał natychmiast i przesunął się bliżej pogranicza domeny Arrynów, w pobliże gór, z których to górale atakowali. Tam urządzili sobie obóz i odpoczęli krótko, aby wczesnym rankiem ponownie wyruszyć w drogę. Uwagę ich w pewnym momencie przykuć mógł wielki snop dymu, który wznosił się ku niebu. Był to najbardziej widoczny znak mogący świadczyć o obecności wroga, więc naturalnym było tam się kierować, aby dowiedzieć się więcej.
Straż przednia donieść mogła o wisielcach na przydrożnych drzewach przed kolumną. Brodaci, odziani w futra i brąz - górale. Dym natomiast zdawał się pochodzić z dużego stosu, który wzniesiono i podpalono na środku pola. Nieopodal tego miejsca kilkunastu ludzi, którzy na wojowników z gór nie wyglądali, zgromadziło się w bliżej nieokreślonym - przynajmniej obserwując z odległości - celu. Wokół nich trzech konnych czuwało obserwując okolicę. Kawałek dalej rozstawionych było kilka małych namiotów. Grupa nie wyglądała na wroga, nie szykowała się obecnie do marszu lub walki i zdecydowanie mniejsza była od hufca Waymara, stanowiąc raczej małe zagrożenie. Nic nie stało na przeszkodzie, aby do niej ruszyć. Jeżeli zaś to zrobili, to czujki tychże ludzi na polu, nawet po dostrzeżeniu hufca Arrynów, nie interweniowały w żaden sposób.

- On daje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego - septon Hugh prowadził modlitwę nad świeżymi grobami. - Chłopcy męczą się i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy - cytował wersety Siedmioramiennej Gwiazdy. - Lecz ci, co zaufali Wojownikowi, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły, biegną bez zmęczenia, idą bez znużenia - zakończył i zamilkł na chwilę. - Nasi towarzysze dopełnili swego obowiązku i ucztują dzisiaj w złotej sali Ojca na Górze. Przed nami jednak dalsza walka i dalsze próby, przyjaciele. Nie traćcie jednak wiary - Wojownik jest z nami!

- Lordzie Royce - septon Hugh skinął głową na powitanie. - Widzę, że Księżycowe Wrota reagują na zagrożenie szybko i z odpowiednią siłą - zauważył, widząc licznych zbrojnych towarzyszących Waymarowi. - życie żadnego z moich ludzi nie jest obecnie zagrożone. Ci zaś, którzy byli w poważniejszym stanie, ucztują już przy stole Ojca na Górze.
Rozróżnić ludzie Hugh od innych, najpewniej okolicznych mieszkańców, można było na pierwszy rzut oka. Wokół widać było kilkunastu mężczyzn dobrze uzbrojonych - kolczugi, barbuty i dobra broń - a nade wszystko noszących symbol siedmioramiennej gwiazdy. Niektórzy mieli go na tabardach, inni na tarczach, a paru wymalowało go na twarzach. Jeden nawet, ponury mężczyzna o jasnych włosach i oczach niczym lód, wyciął sobie święty symbol na czole. Pozostali ludzie zebrani wokół - ledwie kilku - gorzej byli wyposażeni. Najpewniej miejscowi, którzy dołączyli do septona w obronie swoich domów.
- Tak, my również słyszeliśmy, że górale podzielili się na więcej band - potwierdził duchowny. - Więcej nawet niż te, które opadły na ziemie wspomnianych przez was rycerzy - dodał. - Mam trzech jeńców, którzy mogą jeszcze przysłużyć się królestwu nim zginą za swoje zbrodnie. Skieruję ich wraz z moimi rannymi i paroma innymi ludźmi do Księżycowych Wrót. Wraz z resztą moich wojowników możemy dołączyć do was.
Septon Hugh miał trzech jeńców i dwóch rannych kompanów. Kolejnych dwóch stracił w potyczce z góralami i to właśnie ich tutaj chowano. Zginęło również kilku lokalnych chłopów, tych zabrali do wiosek inni uczestnicy batalii, którzy rozeszli się już chować zmarłych i leczyć rany. Górali obalili tymczasem kilkudziesięciu, co uznać można za wynik bardzo dla obrońców korzystny.
- Jaki macie plan, dobrzy panowie?
Wzrok Hugh spoczął na Waymarze i Agravaine, kiedy wraz z kilkoma swoimi wojownikami dołączyli już gotowi do oddziału.

- Więźniowie są moi i wciąż mogą okazać się cenni - septon Hugh uciął wszelkie pochopne myśli o "stosownej karze" dla pojmanych górali. Niemądrym byłoby zakładać, że plany jakie wobec nich miał były przyjemne, jednak niewątpliwie nie zakładały natychmiastowego sądu i egzekucji. W końcu jaka inna kara mogła im za napaść i mord przypaść? - Słyszeliśmy o przynajmniej trzech innych grupach, z których największa miała uderzyć na ziemie ser Robina Hasty, to bliżej gór.

Obecnie wskazany był pośpiech, więc nie mogli sobie pozwolić na skrytość czy dokładne rozpoznanie terenu. Septon Hugh ze względu na to chciał wyznaczyć jedynie grupy konnych na straż tylną i przednią, a także cztery pary szybszych lepszych jeźdźców, które mogłyby wypuścić się trochę dalej lub krążyć wokół kolumny. Mieli trzymać się z dala od wszelkich zagajników czy innych miejsc, gdzie kryć mogli się górale, a obserwować czy nie przemykają oni pomiędzy podobnymi kryjówkami lub czy nie dostrzegają wrogich ruchów pośród nich. Niewielka to pomoc, ale powinna zminimalizować chociaż trochę szanse na wpadnięcie w zasadzkę i może dostarczyć im więcej informacji.

Czy Waymar posłuchał czy nie, jego decyzja, a przynajmniej w pierwszej fazie pogoni okazało się to - chyba - mało istotne. Po niecałych dwóch godzinach jazdy dotarli na włości ser Robina Hasty. Zastali tam spalone i zagrabione wioski w okolicy gór, a także pobojowisko pozostałe po miejscu, gdzie dzielny rycerz i jego ludzie ponieśli klęskę z rąk górali. Ciała najeźdźców również przykryły ziemie, a chociaż nie były tak liczne jak te obrońców, to wciąż widać było, że Andalowie stawali twardo.
- Nie lękaj się, albowiem Siedmiu jest z tobą. Nie trwóż się, albowiem oni są twoim Bogiem. Umocnią cię i wspomogą, podtrzymają swą sprawiedliwą prawicą. Oto wstydem i hańbą się okryją wszyscy wrogowie twoi. Unicestwieni będą i zginą ludzie poróżnieni z tobą - zacytował Hugh i ucałował siedmioramienną gwiazdę, którą nosił na rzemieniu na szyi. Jego towarzysze postąpili podobnie, a i część zbrojnych oraz rycerzy z Księżycowych Wrót w ten czy inny sposób okazała szacunek dla słów Siedmioramiennej Gwiazdy. - Wygląda na to, że górale natrafili tu na bardziej zdecydowany opór.
Przeszukanie pola bitwy i okolicy, gdzie udało się znaleźć paru ukrytych mieszkańców tego terenu, wskazywało na to, że najeźdźcy zaczęli cofać się w góry. Może nie spodziewali się tak silnego oporu, a może od początku taki był ich plan? Trudno powiedzieć. Pewnym jednak było, że te tereny górom były najbliższe, więc wiele czasu żeby wroga doścignąć nie mieli. Pytanie też jak daleko między wzgórza i skały mieli się zamiar w pościgu - ewentualnie - zapuścić? Jeżeli ciekawi byli ilu ludzi ta banda górali miała, to szło ich koło sześciu dziesiątek. Z czego jakieś dwie można było naliczyć martwe pośród trupów na pobojowisku. Oczywiście mogli połączyć się już z inną bandą, ale tego nie sposób szło sprawdzić.

Pogoń!

Pędzili i pędzili, aż dopędzili. Szczęście sprzyjało - albo i nie - Waymarowi, który to wraz ze swoją grupą dopadł do umykających górali pierwszy. Wedle tego co wiedzieli od ludzi z okolicy oraz wydedukowali z ciał na pobojowisku, ich wróg powinien liczyć około czterech dziesiątek. Umykał tymczasem w sile sześciu, a może i siedmiu. Najwyraźniej dwie bandy musiały połączyć się po drodze. Byli już blisko gór, tak więc teren nie był najbardziej sprzyjający tratowaniu nieprzyjaciela, zaś sami górale nie byli głupi. Dostrzegając silny, konny pościg, schronili się na zalesionym wzgórzu. Od ich kryjówki niewiele dzieliło ich od większej gęstwiny i stromizn, które przeradzały się w górskie stoki.

Zagrał róg na sygnał. Lord Royce ze swoimi ludźmi okrążyli pozycję górali na zalesionym wzgórzu i wjechali między drzewa na stokach - na razie w miarę przystępnych - gór, aby wroga odciąć, obserwować i chronić się przed ewentualnym ostrzałem. Po kilkunastu minutach nadjechał drugi oddział ludzi z Doliny, dowodził nim septon Hugh. Na razie nie widać było jeźdźców wysłanych na poszukiwania z księciem Agravainem. Waymar zapoznał duchownego ze swoim planem i wydawało się, że pozostało im jedynie oczekiwać.

Zanim jednak pojawił się Arryn ze swoimi ludźmi, lord Royce zaalarmowany został przez swoich dwóch zaprzysiężonych kompanów o niebezpieczeństwie. Więcej górali objawiło się, a ci nowi byli w tym samym lesie co doliniarska kawaleria. Na południe od pozycji Waymara znajdowała się stromizna i na nią, z drugiej strony, właśnie kończyli wspinać się barbarzyńcy. Pieszo byli i takie manewry łatwiej im przychodziły niż konnym. Gdyby nie czujne oczy Yorberta i Hortona, to niechybnie mogłoby udać im się zaskoczyć Royce'a i jego oddział. Tragedii jednak - przynajmniej na razie - uniknięto i czas był szybko coś postanowić zanim wywiąże się walka. Trudno było między drzewami i w pośpiechu szacować ilu górali czaiło się na stromiźnie oraz za nią, ale wyglądało to na przynajmniej kilkunastu, a pewnie nawet kilkudziesięciu. Dobrze też byli jak na nich uzbrojeni - kolczugi z brązu, barbuty, porządna broń. Nie były to byle obdartusy.

Dzielni czempioni z Doliny zeszli z koni się i ruszyli w górę stoku. Kilka rzuconych oszczepów czy kamieni odbiło się od ich tarcz, nie czyniąc im żadnej większej szkody. Górali podczas marszu wyznawców Siedmiu przybyło, kiedy kolejni wyłaniali się zza skał, wspinając się od drugiej strony. Walka nie miała należeć do łatwych, jednak zbrojni Arrynów ufali, że ich dyscyplina oraz siła stali i ich wiary zapewnią im zwycięstwo.
- Oto nie ma nadziei dla ciebie - głos septona Hugh wzniósł się nad polem bitwy, kiedy pokonywali ostatnie metry dzielące ich od górali - albowiem gniew mój kieruję przeciwko tobie - zbrojni Doliny byli już tak blisko, że mogli spojrzeć w oczy swoich przeciwników. - I wezwę cię do odpowiedzi za wszystkie twoje czyny niegodne - metal uderzył o metal, brąz o stal, stal o brąz, drzazgi poszły z drewnianych tarcz. - Oto koniec nadszedł dla ciebie! Oto nadszedł sąd Ojca i miecz Wojownika!
Waymar starł się zaraz z góralem uzbrojonym w topór z brązu, podobny temu jakich używali wojownicy jego ojca i jeszcze wielu obecnie w Runestone. Przeciwnik nie umywał się do ser Jaimego Corbraya czy Argosa Mocnego. Stalowy pancerz Waymara oraz sprawność z jaką operował tarczą pozwoliły mu uniknąć odniesienia obrażeń, jednak sam również miał problem z ubiciem oponenta. Jakby tego było mało usłyszał przebijający się nad chaosem bitwy dźwięk rogu. Ser Bonifer sygnalizował, że wróg ze wzgórza się ruszył. Gdzie? Trudno było to z tej pozycji stwierdzić. Wokół hałas i ściśnięci między skałami ludzie, którzy aktywnie próbowali się zamordować, w dodatku drzewa jeszcze bardziej utrudniające zorientowanie się w tym co dzieje się dalej. Trudno zresztą było się odwrócić, kiedy ktoś próbował wpakować ci toporek w kark. Na razie jednak Royce mógł być spokojny. Zbrojni i rycerze będący z tyłu ich formacji i niezwiązani jeszcze walką mogli zareagować gdyby wróg ich chciał zaatakować, a i ser Bonifer wziąłby go wówczas w kleszcze. Chyba. Z rozmyślań wyrwał Waymara topór ześlizgujący się po naramienniku.

Walka trwała dalej. Royce powalił w końcu swojego oponenta i pozbawił życia, jednak zaraz jego miejsce zajął kolejny góral. Tym razem machający odlanym w brązie młotem wojennym. Kątem oka Waymar mógł dostrzec Hortona zmagającego się - w bólach - z podobnie wyposażonym przeciwnikiem. O dalszym żywocie septona Hugh świadczyły natomiast wznoszące się co jakiś czas nad polem bitwy cytaty z Siedmioramiennej Gwiazdy, chociaż samego duchownego lord Runestone widział tylko na samym początku starcia, kiedy ten wykańczał dwóch górali. Szczęśliwie dla Royce'a zmiana oręża dzierżonego przez przeciwnika nie okazała się stwarzać wielkiego problemu - chociaż na korzyść również nie działała - i wciąż udawało mu się osłonić przed wszelkimi atakami. Przeciwnik jednak był twardszy i bardziej nieustępliwy od poprzedniego, jeszcze bardziej uparcie broniąc się przed śmiercią. W końcu jednak padł. Potyczka wokół zdawała się kończyć, jednak dźwięki walki nie znikały. Jeden z rycerzy zakrzyknął do niego i wskazał w dół stromizny, gdzie górale ze wzgórza właśnie kończyli rozprawiać się z oddziałem ser Bonifera. Tak właśnie presja społeczna doprowadziła rycerza z domu Hare do śmierci...
Rozglądając się wokół Waymar mógł stwierdzić, że stoi tu jeszcze w sile trzech - może czterech - dziesiątek. Stracili trochę zbrojnych atakując górali, a także tych pozostawionych na dole. Wciąż miał jednak ze sobą rycerzy, pięciu doborowych fanatyków septona, a także samego Hugh oraz swoje tarcze. W każdej chwili mógł też pojawić się Agravain z kolejnymi czterema dziesiątkami ludzi. Na dole zaś było koło czterech lub pięciu dziesiątek górali. Wcześniej szacowali ich liczbę pomiędzy sześcioma a siedmioma, więc musieli jacyś polec w walce z Boniferem. Zaraz też przed innych barbarzyńców wysunął się ogromny mężczyzna, prawdziwy gigant, który odziany był w brygantynę z brązu i przyłbicę z pochylonymi ku dołowi rogami. Na ramieniu opierał ogromny młot wojenny. Niby nic aż tak niezwykłego, jednak Waymar dostrzegł jeszcze jedną rzecz. Mężczyzna nosił szeroki pas z brązu. Łącząc wszystkie te elementy, jako ktoś kto walczył w Bitwie Siedmiu Gwiazd i raczej dobrze znał Pierwszych Ludzi, Waymar mógł domyślić się kto przed nim stoi. Grogg syn Grogga, jeden z najsławniejszych wojowników klanów Doliny, którego ród przekazywał sobie z pokolenia na pokolenie magiczny - rzekomo - pas runiczny, który założyciel domu otrzymać miał od leśnej wiedźmy. Jego ojciec, również wielki wojownik, poległ przed siedmioma laty. Obaj jednak zgładzili wielu Andalów nim dzień klęski Robara się zakończył.
- Chcecie waszych koni!? Chodźcie i je sobie weźcie! - ryknął. - Jeżeli zeskoczycie tu po skałach rozebrani do gaci, to może nawet je wam dam i pozwolę spierdalać do domu, byle szybko! - zaśmiał się. - Byle żwawo, nie mam całego dnia!

Rycerze Doliny natarli na górali i zepchnęli ich kilka metrów. Widać było ich przewagę. Poza jednym miejscem... Tam, gdzie stał Grogg syn Grogga, nawet najwaleczniejsi z ludzi z Doliny nie byli w stanie zyskać choćby metra. Wymachując swoim wielkim młotem wódz górali powalił ser Hortona, a niedługo później Yorberta. Waymar w tym czasie ranił przeciwnika kilkukrotnie i powalił jednego ze wspomagających wodza górali, jednak sam również przetrąconych miał kilka kości.
Widząc nieugiętą postawę swego wodza, górale poderwali się do walki. Rycerze Doliny nie spychali ich już w tył, a sami zaczęli powoli ustępować. Waymar przyglądać się temu za bardzo nie mógł, ponieważ jego oponent był przeciwnikiem niezwykle absorbującym. Ser Bryen z Węzowego Lasu chciał dopomóc swemu panu, jednak prędko wyeliminowany został ze starcia. Ciosy padały z obu stron, aż w końcu Grogg zamachnął się swoim młotem zmuszając Royce'a do prędkiego cofnięcia się i ranna noga dała o sobie znać. Góral zauważył to i prędko postąpił naprzód, nacierając i uderzając w ranną kończynę, aby zaraz rozbroić wytrąconego z równowagi lorda.
- Pizda, co? - Grogg uderzył młotem w brzuch Waymara, ale powstrzymał swą siłę na tyle, aby jedynie pozbawić go tchu. Może złamać żebro czy dwa. - He... - góral wsunął dłonie pod napierśnik lorda w okolicy pach i uniósł go nad ziemię. - Pierdolony zdrajca...
Grogg syn Grogga z całą mocą uderzył z główki hełm w hełm, a Waymar stracił przytomność...

Obudzić miał się za cztery dni w Księżycowych Wrotach...

Kiedy wieści o watasze grasującej na ziemiach Corbray'ów nabrały siły i dosięgnęły w końcu uszu jednego z rycerzy na włościach, ten postanowił zadziałać i zrobić coś z problemem. Mężczyzna nakazał zwołać i uzbroić grupę dziesięciu mężów, którzy lepiej od innych znali okoliczne lasy, i posłał ich na łowy. Grupa kilku wilków nie powinna być wielkim problemem - myślał rycerz.

Miało się jednak okazać, że sprawa nie była wcale taka prosta. Posłany za zwierzyną oddział nie powrócił, a na włościach wciąż dochodziło do ataków dzikich zwierząt, przez które śmierć ponosiły kobiety, dzieci, stary i wędrowcy. W tym septoni. Rzeczywisty rozmiar dręczącej ziemie Corbray'ów watahy albo musiał być większy niż zakładano, albo też było ziarno prawdy w plotkach mówiących o zemście Starych Bogów i nadnaturalnych siłach jakie za napaściami stały.

Jeżeli sytuacja będzie się dalej utrzymywać, to niewątpliwie w ciągu paru kolejnych dni plotki dotrą do uszu samego lorda Corbray'a.

Wkrótce wieść o watasze wilków i niepowodzeniu jednego z jego wasali w uporaniu się z nimi dotarła do samego lorda Corbraya. W tym czasie śmierć na jego ziemiach postradało kilkanaście kolejnych osób - pracujących w polu chłopów, dzieci, które zbyt oddaliły się od zabudowań czy wędrowców. Zginęło też nieco zwierząt hodowlanych. Pan na Heart's Home zorganizował łowczych i ludzi, których posłał w ślad za dzikimi zwierzętami, aby pozbyć się ich raz na zawsze.

Oddział niestety miał nigdy nie powrócić z lasów, w które się zapuścił. Ciała odnalezione później przez druga grupę jasno wskazywały na to, że dzikie zwierzęta zaskoczyły łowczych nocą, kiedy rozłożyli obóz. Dziwna rzecz, ale ostatecznie zrzucono winę na krwiożerczość atakujących bestii, które musiały natknąć się na pogoń akurat nocą i od razu uderzyć. W końcu nikt nie posądzałby zwykłych wilków o strategiczne myślenie, prawda? Przynajmniej tak tłumaczyli to sobie ludzie rozsądni i dworacy. Pośród prostego ludu coraz większej siły nabierała plotka o gniewie Starych Bogów.

Zanim zmarłych łowczych odnaleziono śmierć w atakach dzikiej zwierzyny poniosło jeszcze kilkanaście osób na włościach, ale wkrótce incydenty te ustały. Pytanie na jak długo...