Zakład Rzemieślniczy "Rozjuszony Dornijczyk"

Zakład miał część roboczą w której huczały aktualnie młoty oraz oczywiście część reprezentacyjną, gdzie można było podziwiać dzieła rzemieślnicze oraz złożyć zamówienie. Jako iż Harras miał zamówienie dość znaczące, to mistrz został poproszony osobiście. Przysadzisty mężczyzna o cerze nie pozostawiającej wątpliwości, iż jest on z tutejszych miał silne a włochate łapy, pokryte stwardniałymi odciskami potężne dłonie i całkiem odznaczający się bebech. Zwał się Pete. Rzucił na bok umorusany fartuch ze skóry i podszedł do Żelaznego.
- Powitać w skromnych progach. - Rzucił bezpośrednio. - W czym rzecz? - Dopytał. Zaś kiedy mu wyjaśniono, prychnął pogardliwie mruknąwszy pod nosem cicho "taa, polecić". Potem pokiwał głową a i też pomruczał coś do siebie, odliczając na palcach tylko sobie wiadome rzeczy. Okrążył też dwa razy Harrasa, uważnie mu się przyglądając. W końcu stanął przed nim, wspierając łapy o pas.
- No. Jak na was, za samą robociznę wezmę z trzydzieści sześć monet. O ile dostarczycie stal. - Orzekł. - Z obecnymi terminami musicie zaczekać miesiąc na swój pancerz. - Dodał. No cóż, no trudno... Takie mieli czasy. Wojna panie kolego, więc pewnie co i raz ktoś się dozbraja, by szukać tam szczęścia i pieniędzy. Albo po prostu mieć ostrze, jakby znów jakiś gagatek im ich port próbował szturmować.

Rzemieślnik zmarszczył swe gęste brwi. Książe? Jakieś delegacje? Na rodaka to to mu nie wyglądało. Wspomnieć też nie wspomniał, skąd on. Ponoć jednak sporo okrętów tych Żelaznych stało w porcie, to pewnie to to jest on.
- Jak się chcecie porządnie prezentować przed Księżną, to lepiej krawca odwiedźcie, panie Książe. - Stwierdził rzemieślnik. No bo kto to słyszał, żeby odzianym w pancerz na takie te delegacje chadzać? Co oni tam, zarzynać się chcieli czy jak? Może jeszcze niech na koniu pod bronią wiedzie! Heca...
- Słuchajcie. Ja wszystko rozumiem, w tym wasze osiemdziesiąt sztuk stali. Ja to nawet przyswajam. - Zaczął Pete, wyraźnie akcentując enigmatyczne określenie "sztuk". - Może i jak tacy szczodrzy jesteście, to was i przepchnę. Ino ofertę przedstawcie do rzeczy. I pomnijcie... Nie prędzej niż trzy tygodnie. Musicie pojąć, że zbroja to nie takie w kij pierdział, panie Książe. Szczególnie solidna. Choćby się posrał, szybciej nie będzie. - Objaśnił.

Na wspominane lizanie "wacka" rzemieślnik zrobił minę, która jasno mówiła "o chłopie...". Dwie złote monety na zachętę natomiast przyjął. Bo i czemu nie, co? Porada natomiast - miał ją.
- Weźcie i to, i to. Od ręki mogę sprzedać za siedem złotych monet. - Odparł. - Każdy wojak wam powie, że ten... dywersyfikancja wyposażenia ważna rzecz jest.  
- Dywersyfikacja chyba... - Stwierdził młody jegomość siedzący za kontuarem obłożonym sprzętem.
- No przecież mówię... Ważne, żeby i łomotać móc, i ciachać. O, dobrą włócznię też winniście sobie sprawić. W końcu czemu nie? Pana Księcia pewnie stać! - Powiedział z entuzjazmem.

- Ja sam swe ubiory lepsze pod "Srebrną Nicią" zamawiałem. Myślę, że i na wasze standardy coś znajdą. Szczególnie, że wy Żelaźni ze strojności przecież nie słyniecie... - Powiedział Pete. Nie brzmiało to jak przytyk, po prostu rzekł mu, co słyszał i chyba nawet to poważał. W końcu on też prosty, taki "do rzeczy", chłop był.
Oferta sprawiła, że rzemieślnik podrapał się po głowie i musiał trochę podumać. Harras mówił trochę chaotycznie - to trzeba mu wytknąć. Sam siebie rozumiał, ale inni mogli być nieco skonfundowani. Niemniej, po yi-tijsku nie gadał, więc szło sobie to ułożyć we łbie.
- Emmm... No tak. Jak tak, to ja wam nawet tę saladę w cenie pancerza zmajstruję. - Orzekł wreszcie. - Ino stal rychło dostarczcie, bo ją obaczyć i ocenić muszę, czy nie wadliwa. Z gówna dzbanka nie ulepisz - jak to mawiał mój znajomek. - Dodał i się zaśmiał.

Broni to było dużo... Mógł kupić wysokiej jakości topory, wielkie topory. Może morgenstern? Ładny taki, z kolcami. Jak pierdyknie to może durszlak z hełmu zrobić, jeśli ten słabszej jakości jest. No a jak nie jest, to dupnie też solidnie niczym młot. Młoty też mieli, małe i duże a wszystko naprawdę dobrej jakości. Kurde, do wyboru do koloru panie złoty. Ino nie było jakiś cudeniek zza morza, bo za morzem przecież nie byli.

- Jestem Pete. - Przedstawił się Pete, który już tam chyba wspomniał, że nazywa się Pete. No ale luj, mógł się powtórzyć. Zresztą w pobliżu młotami napierniczali, to gość mógł czegoś nie usłyszeć czy coś. Tak czy siak...
Z żartu się zaśmiał - w końcu był Dornijczykiem. Jeśli zaś chodziło o napitek, to mógł zaproponować lekkie piwo, którym raczyli się w przerwach w pracy. Skoro jegomość już tyle zamawiał, to przecież nie będzie mu żałował kubka ale do przepłukania gardła, prawda? No. Natomiast co do Księżnej to rzemieślnik wiele powiedzieć nie mógł. W końcu był zwykłym rzemieślnikiem, prostym człekiem i nie obchodziły go dworskie ploteczki.

Broń, jak już wspomniano, była porządnego wykonania. Nie jakieś tam zdobione fiku-miku na patyku, ale porządny oręż z porządnej stali. Miecze dobrze leżały w dłoni, topory i obuchy miały pierdolnięcie jak się patrzy - wszystko na miejscu. Jeśli chciał coś dłuższego a nie włócznie, to proszę bardzo... Halabarda, berdysz. Może oszczepy jak już mowa o dystansie? Chociaż to trzeba by było też zamówić.
Za obecne zamówienie wychodziło dziewięć złotych monet i dwadzieścia srebrnych. Za halabardę lub berdysz to wychodził coś około trzech złotych monet i dwudziestu srebrnych, naturalnie od jednej sztuki broni.

No dobrze... Zaczął coś mówić o krótkiej broni. Pewnie chodziło mu o puginały i taką tam niepokaźną gabarytowo broń, co to można było swobodnie nią operować na ograniczonej przestrzeni. Potem zaś zdecydował się na zakup solidnego obucha, wielkiego topora i wielkiego młota. Dobrze, cokolwiek stryjenka sobie zażyczy. Klient nasz pan. Swoją drogą, Pete myślał, że chodzi o egzemplarze do jednej ręki, ale jak większe to w takim razie należy się za całość dwanaście złotych monet i dwadzieścia srebrnych.

Zapytany o łuk, spojrzał na swojego klyenta jakby nie rozumiał, co ten do niego właśnie powiedział. Zaraz jednak zawachlował ręką w nadgarstku i dostawił ją do ucha, lekko się pochylając.
- Książe słyszy? - Zapytał a było to pytanie retoryczne. - To młoty tak napierdalają. To jest zakład kowalski a łuków się nie wykuwa. Jak łuk się chce, to się idzie do łuczarza. - Oznajmił krótko. Nikogo raczej nie mógł polecić, bo łuki nie leżały w kwestii jego zainteresowań. On groty do strzał robił - to tak. Ale nie łuki. I jeśli to byłoby na tyle, to miał robotę. Stal natomiast mogli przynieść całą, musiał każdą sztabkę przejrzeć, bo to jest indywidualna sprawa.