Komnaty Gościnne

Królowa wydawała się miła, ale gdyby nie miała w sobie ani kropli krwi wrednej zołzy, to nigdy w życiu nie zostałaby królową! Coś jej tutaj nie pasowało! Przecież żadna władczyni nie pozwoliłaby na to, żeby jakaś tam smarkula używała tych samych perfum. To niemożliwe. A może Lauryn przesadzała? Może mierzyła wszystkich swoją miarą? Hm...
Siedziała w balii wypełnionej lodowatą wodą, bawiła się unoszącymi się na jej tafli płatkami róż i myślała. Tak! Lauryn myślała.
– Jeyne, zostało nam jedno rozwiązanie. Musisz przetestować te perfumy na sobie... – rzuciła do wiernej przyjaciółki, obdarzając ją wyczekującym i surowym spojrzeniem. Jeyne musiała to zrobić! Co jej szkodziło? Przecież perfumy nie mogły być zatrute, no nie?
– Jest jeszcze jedna sprawa. Musimy pozbyć się tej wywłoki Lemore... Może wypadnie z balkonu? Casterly Rock jest niebezpieczne, szczególnie zimą. – powiedziała przyciszonym głosem, poważnie zastanawiając się nad zamordowaniem przydzielonej septy. W ostatecznym rozrachunku pewnie niczego by jej nie zrobiła, ale pomarzyć sobie można, czyż nie?
Moczyła się więc w tej zimnej wodzie i czekała aż Jeyne przetestuje perfumy. Jeśli wydarzyło się coś dziwnego, to wcale ich nie użyła, jeśli jednak działały dobrze i pachniały ładnie, to wkrótce użyła ich i na sobie.
Niestety, tutaj nie mogła czuć się bezpieczna.

- No wiesz... – parsknęła oburzona Lauryn. Jak ona mogła? Wiadomo, że nikt nie chciałby żyć z buzią pokrytą wstrętnymi pryszczami (Joy Hawthorne walczyła z nimi wiele lat!), ale... Jeyne była jej przyjaciółką! Powinna wykonywać jej polecenia. Na tym polega przyjaźń, czyż nie?
Szala goryczy przelała się dopiero w chwili rozmowy o sepcie Lemore! Blondynka – teraz już cała roztrzęsiona, choć bynajmniej nie z powodu kąpieli w lodowatej wodzie – wyskoczyła z balii i posłała jej spojrzenie tak zimne, że gdyby mogła nim pozbawiać włosów, to Jeyne już dawno byłaby łysa.
– Tak myślisz? – fuknęła, a jej buźkę pokrył rumieniec wściekłości. – Skoro tak... to może idź do septy Lemore! Idź i spędź z nią kilka godzin w sepcie, potem może zostaniesz jej dwórką lub... – wyrzuciła z prędkością wystrzelonej strzały, teraz już kompletnie ogarnięta przez negatywne emocje! Aż brakowało jej słów! Jeyne się stoczyła. – Zawsze o ciebie dbałam! Robiłam wszystko byś czuła się szczęśliwa, bogata, kochana i blondwłosa! A ty jak mi się odpłacasz? Wpadłaś w złe towarzystwo, Jeyne. Ona ma na ciebie zły wpływ! Tylko byś się modliła i mnie obrażała. Nienawidzisz mnie! Może najlepiej od razu utnij mi włosy, gdy tylko zasnę? Taka właśnie jesteś. Zobaczysz... Ani się obejrzysz, a wylądujesz w sepcie. Beze mnie! – dodała jeszcze, cały czas zbliżając się do Jeyne. Aż tu nagle drzwi otworzyły się, a do komnaty wkroczyła gromada ludzi!
– Och, wy zbereźnicy! – westchnęła Lauryn, przesłaniając natychmiast swoje wdzięki. W jednej chwili okryła ciało długą białą koszulą, po czym zwróciła się do służby – nie myślała racjonalnie, teraz mogłaby pokłócić się nawet z samą Królową Zachodu.
Ale... zaraz? Uwagę nastolatki przykuło młode dziewczę – jej załzawione i podkrążone oczy, pojedyncze jęki... I te perfumy!
– Stój. – powiedziała chłodno. – Dlaczego płaczesz? – dopytała, choć właściwie jej to nie interesowało. – Skoro już tutaj jesteś, to do czegoś mi się przydasz. Królowa obdarzyła mnie tak wieloma zapachami, że wybranie jednego na dzisiejszą kolację wydaje się niemożliwe. Proszę cię o spryskanie się nimi, bym mogła zapoznać się z tymi zapachami. No, już. Za fatygę podaruję ci sukienkę, którą miałam oddać Jeyne... – dorzuciła, ostatnie słowa kierując bardziej w stronę Jeyne, której to posłała przesadnie miły uśmiech.

Opuszczają Silverhill obawiała się, że będzie się tutaj trochę nudzić, że szybko zacznie tęsknić za ukochanym i znienawidzonym jednocześnie domem... A teraz? W jednej chwili zrozumiała, że to tutaj znajduje się jej nowy dom!
Już wcześniej uwielbiała Casterly Rock, teraz jednak pokochała je całym sercem! Tyle tutaj się dzieje, tyle zdarzeń, tyle plotek i tyle rewelacji! Och! Służka, choć głupia i niezbyt rozgarnięta skoro uwierzyła w słowa mężczyzny, naprawdę zdobyła jej sympatię!
– Bogowie! Jak on mógł? – westchnęła teatralnie Lauryn, przykładając przy tym dłoń do ust. Nie współczuła jej, prawdę mówiąc trochę ją ta cała sytuacja bawiła, ale skoro służąca generwowała tak ciekawe sytuacje, to powinna przebywać w jej komnacie trochę częściej. Idealny dodatek do zbuntowanej Jeyne! – Kochana, nie przejmuj się nim. Jego ciało być może należy do Danielle, ale serce spoczywa u twoich stóp, kochana... Zaufaj mi, znam się na tych sprawach. – dodała, kiwając przy tym główką na potwierdzenie swoich słów.
Zaraz jednak do jej nozdrzy dostała się przyjemna piżmowa woń. Lauryn przyjrzała się służce uważniej, przez długi czas oglądając jej skórę, buźkę i oczy, doszukując się w nich jakichkolwiek zmian. Chyba wszystko było w porządku!
– Hm... Przyjemne. – stwierdziła w końcu. – Dobrze się spisałaś, kochana! Jeśli ser Jaime faktycznie wybrał tę całą Danielle, to chyba postradał zmysły... – westchnęła i obdarzyła dziewczę troskliwym uśmiechem. Zaraz przechyliła głowę w bok, przyglądając się delikatnie jej rysom twarzy, jej ciału i ogólnej aparycji. – Hm... Wiesz co? Mam pomysł. W podzięce za pomoc w wyborze perfum pomogę ci odzyskać serce twojego ukochanego! Przyjdź do mnie jutro po kolacji. Obiecuję, że po tym spotkaniu ser Jaime nie będzie potrafił przestać o tobie myśleć. – zapewniła ją z błyskiem w oku, w głowie tworząc już całkiem nowy obraz służącej. Ach! – A teraz... jeśli chcesz, to możesz pomóc mi przygotować się do uczty. Tyle do zrobienia, a tak mało czasu! – dodała jeszcze, po czym niezależnie od decyzji nowo poznanej służącej, zajęła się przygotowaniami do wieczerzy.

z/t

– Jeyne, nie zamierzam wracać do Silverhill. – rzekła do Jeyne, a głos miała dziwnie poważny, jakby ogłaszała, że zmarł jej ojciec. – Nie zamierzam też zostać w Casterly Rock. Nie mogę tutaj siedzieć… Królowa mnie nienawidzi. Nie ma mowy, że zostanę żoną Tommena. Czuję się tutaj… czuję się tutaj jak w klatce. – dodała jeszcze i opadła dramatycznie na pobliski fotel. Czuła się jak w jednej z romantycznych powieści, w których młoda Lady zostaje zamknięta w złotej klatce. Jeszcze niedawno to lubiła… ale nie chciała żyć w Casterly Rock.
– Jesteś moją przyjaciółką i ufam, że nie odbierzesz tego źle… Wiesz, że zawsze chciałam dla ciebie dobrze, ale… ale po raz pierwszy w życiu muszę zadbać też o siebie. – brnęła, brzmiąc trochę absurdalnie, bo przecież zawsze stawiała siebie na pierwszym miejscu. – Zasługujesz na wszystko co najlepsze, Jeyne. Zawsze służyłaś dobrą radą i swoim życiem, więc mam nadzieję, że uda mi się to wszystko ci zrekompensować. To zabrzmi strasznie absurdalnie, jednak chciałabym, byś… – posłała jej przepełnione niepewnością spojrzenie. Bała się jej reakcji. – Byś zastąpiła mnie jako Lady Lauryn Serrett. Ja zaś zajęłabym twoje miejsce… mogłabym stąd uciec. Wzięłabyś sobie inną dwórkę, prowadziła nowe życie jako ja… Może zostałabyś Królową? Ja zaś mogłabym żyć w oddali. Gdzieś w Reach, może Dolinie! Uratuj mnie, Jeyne. – mówiła, a ostatnie zdanie wypowiedziała tak żałosnym tonem, że równie dobrze ktoś mógłby wziąć ją za żebraczkę. – Nigdy nie prosiłam, tym bardziej nie błagałam, ale tym razem naprawdę cię o to błagam. Nie mogę wrócić do Silverhill po takiej porażce. Pan ojciec mnie wyśmieje i spróbuje wydać za jakiegoś lorda. Wiesz, że nigdy tego nie chciałam. A ty? Wiele razy wspominałaś jak bardzo o tym marzysz. – kontynuowała. – Proszę, Jeyne.

Lauryn zdecydowanie zbyt często dramatyzowała. Dramatyzowała do tego stopnia, że gdyby w Westeros odbył się konkurs dla największych królowych dramatu, to najprawdopodobniej zajęłaby pierwsze miejsce! Czy mogła jednak zareagować inaczej? Nigdy nie przyzwyczaiła się do faktu, że nie znajduje się w centrum uwagi. Zawsze była ważniejsza! A tutaj? Na dworze pierwsze skrzypce grała para królewska. Może dlatego źle na wszystko patrzyła? Może!
Teraz jendak płakała, zawodziła i marzyła o jednym – o ucieczce! Na szczęście na posterunku zawsze znajdowała się jej ukochana Jeyne. Już pierwsze słowa przyjaciółki sprawiły, że Lauryn trochę się rozchmurzyła. Nagle przestała płakać, przetarła łezki i wzniosła spojrzenie ku sklepieniu, jakby zauważając tam coś niezwykle interesującego. W rzeczywistości jednak analizowała cały swój pobyt na dworze – nagle zaczęła rozumieć, że może rzeczywiście trochę przesadzała? Oczywiście była przekonana, że królowa jej nie lubi, ale… czy jej nienawidziła? Hm.
– Naprawdę tak mówiła? – zapytała podekscytowana Lauryn, nagle zrywając się z siedzenia i wpatrując się w Jeyne z nadzieją. – Czyli wcale mnie nie nienawidzi i nie zamierza zrzucić z najwyższej wieży Casterly Rock? – dodała naiwnie.
Jeyne miała całkowitą rację. Lauryn czasem zastanawiała się skąd w jej główce tyle mądrości, bo na niektóre z tych pomysłów sama by nie wpadła! Zostałyby wygnane lub co gorsza… ojciec odebrałby jej wszystkie suknie!
– Masz rację, moja droga. Na razie wstrzymam się z ucieczką… Porozmawiam z królową i spróbuję przekonać ją, że jestem najwspanialszą Lady na Zachodzie. Zobaczysz! Jeszcze się we mnie zakocha. – zachichotała, wyobrażając sobie przy tym absurdalną wizję romansu z królową Zachodu. – Choć przyznam, że zamieszkanie w Reach lub Dolinie wciąż wydaje się kuszące. Przecież wiesz jak bardzo kocham Dobrą Królową Olennę! Nieustannie udowadnia, że w blondwłosych niewiastach drzemie siła większa niż w rycerskiej dłoni! To dzięki niej nauczyłam się poprawnie dbać o swoje włosy. Jeden z jej dawnych dworzan zdradził mi kilka sekretów, które Królowa Olenna stosuje, by pozostać wiecznie młodą. Ponoć od dwudziestego dnia imienia należy chodzić boso po różach z Wysogrodu. To odejmuje lat… – zagadała się Lauryn, na chwilę znowu zamykając się w świecie pielęgnacji i urody. Teraz już nie płakała! Miała nieco napuchnięte oczy, ale tak właściwie czuła się bardzo dobrze. Jeyne naprawdę dodała jej sił!
Posłała przyjaciółce kolejne długie spojrzenie, położyła dłoń na jej ramieniu i uśmiechnęła się serdecznie.
– Wyglądasz kwitnąco! Pobyt tutaj niezwykle ci służy, kochana. – skomplementowała ją. – W każdym razie! Skoro wspaniałomyślnie doszłam do wniosku, że nieco dłuższy pobyt w Casterly Rock mi nie zaszkodzi, to musimy go sobie jak najbardziej umilić. – dodała w końcu, już silniejszym i pewniejszym tonem głosu – takim jakim posługiwała się na codzień. – Po pierwsze, musimy popracować nad Septą Lemore. Nie może mi ciągle towarzyszyć! Potrzebuję zbliżyć się do pary królewskiej i Tommena. Po drugie… po drugie muszę rozkochać w sobie królową, zostać jej dwórką, potem rozkochać króla, a następnie samego Tommena. Choć to ostatnie wcale nie jest konieczne… Och! Jeszcze jedno! Miałam spotkać się z tą zapłakaną służką! Ostatnio ciągle dostaję zaplamione suknie… – westchnęła, wcale nie podejrzewając, że za wszystkim tym może stać obrażona służąca.
Lauryn – teraz już szczęśliwa i gotowa do walki o tytuł Najbardziej Blond Królowej (a konkurowała nie tylko z Olenną Redwyne, ale i aspirującą do miana Królowej Doliny Findis Arryn) – postanowiła natychmiast zabrać się do roboty.

z/t

Ach, życie jest piękne!
Tylko Casterly Rock, Jeyne, królowa i luksusy… Oraz Septa Lemore, wielu znana także jako jedna z najbardziej zrzędliwych sept na świecie. Lauryn naprawdę miała dobre intencje! Przecież chciała się z nią zaprzyjaźnić, mogła pożyczać jej swoje kreacje i zapraszać na wszystkie nocne przyjęcia… A ona? W głowie tylko modlitwy, modlitwy i jeszcze raz modlitwy! Ciężko było to znieść.
Na szczęście Lauryn rzadko się nudziła! Czasem spacerowała sobie po Casterly Rock i podziwiała wspaniałe gobeliny, częściej plotkowała z dworzanami, a jeszcze innym razem – zabierała się za upiększanie służek.
Tak zrobiła dzisiaj!
– Wiem, że miałam zająć się tym wcześniej, ale lepiej późno niż wcale, prawda? – zwróciła się do służki, której jakiś czas temu nakazała przetestować podarowane przez królową perfumy. Dziewczyna wydawała jej się niezwykle głupia i niezadowolona z życia, a Lauryn – jako dobra dziewczyna – zamierzała to wszystko zmienić. – Razem z Jeyne sprawimy, że poczujesz się jak tysiąc złotych monet! – zapewniła ją i poklepała po ramieniu. Czuła się trochę niekomfortowo, bo pierwszy raz pozwalała zasiadać przy swojej toaletce komuś innemu niż samej sobie lub Jeyne, ale… to czas wielkich zmian! Casterly Rock tak na nią wpływało. – No, może nie tysiąc złotych monet, ale na pewno jak sto srebrnych monet, kochaniutka. – dorzuciła jeszcze, bo mimo że była w tym wszystkim świetna, to nie mogła czynić cudów. Jeyne była jedyną służką, która mogła wyglądać na więcej niż sto srebrnych monet!
– Podkreślimy twoje delikatne rysy twarzy, upniemy twoje włosy w piękną fryzurę i ubierzemy w coś, co skradnie serce twojego ukochanego. Jeyne, gotowa? – wyrzuciła Lauryn z prędkością rozpędzonego konia i założyła na dłonie jedwabne rękawiczki, zaraz zaś - jeśli nie napotkała oporów służki - zabierając się do roboty.

Septa Lemore może i była sprytną kobietą, ale czy potrafiła biegać w krępujących ruchy sukniach i niezbyt wygodnych bucikach? Pewnie nie nauczono jej tego w sepcie, hihi.
Jednak w tym momencie zamierzała skupić się tylko i wyłącznie na przemianie służki. Była trochę zirytowana, bo ta nie dość, że nie chwaliła wspaniałomyślności Lauryn, to na dodatek zachowywała się tak jakby wcale tej pomocy nie potrzebowała… Jakby nie ufała umiejętnościom Lauryn! Cóż, może i nie była najpiękniejszym łabędziem w jeziorze, ale… nie było tak źle, no nie?
Chyba jednak trochę było. Nawet Jeyne zdawała się zauważać niezbyt piękną buźkę służki. Cóż… czas pokazać siłę blondwłosej Lady!
– O nie. – powiedziała oburzonym głosem. – Danielle to tylko zabawka. Ty nie jesteś zwykłą lalką, którą ser Jaime może wykorzystać, po czym rzucić w kąt i powiedzieć „to był błąd, precz mi stąd”. – mówiła dynamicznie, pewnie, jakby tym samym zamierzała jej to wszystko wmówić. Trochę tak zresztą było. Co prawda nie była dobra w budowaniu samooceny ludzi, bo częściej po prostu ją niszczyła, ale… co z tego? Musi być ten pierwszy raz.
– Posłuchaj mnie, dziewczyno. Myślisz, że Danielle jest od ciebie lepsza? Piękniejsza? Ha! – prychnęła. – Widziałam ją. Daleko jej do piękności, jeszcze dalej do ciebie… Nie nawykłam do obrażania kogokolwiek – tutaj na chwilę się zatrzymała, bo oczywiście opowiadała okropne kłamstwa. – Ale powiem ci jedno. Jesteś tysiąckroć piękniejsza! Z taką urodą powinna szukać męża nie tutaj, a na Żelaznych Wyspach... Gdybyś chciała, to zdobyłabyś serce lorda. Musisz po prostu lekko o siebie zadbać! Myślisz, że Królowa Olenna miałaby tak piękne włosy, gdyby nie wzmacniała ich za pomocą specyfików z wyciągiem róż z Wysogrodu? Że moja pani matka zachwycałaby młodzieńczym wigorem, gdyby codziennie nie poświęcała kilku godzin na pielęgnowanie swojej urody? Nie. – kontynuowała, mówiąc coraz głośniej i bardziej stanowczo. A służka nie musiała wiedzieć, że w rzeczywistości główną rolę odgrywały geny. – Wiesz co? Kiedyś, gdy przebywałam jeszcze w odległym Silverhill, pomagałam służkom w podobny sposób. Jeyne była jedną z nich – spójrz jak uroczo teraz wygląda! – wskazała podbródkiem na stojącą obok uroczą Jeyne. – Prowadziłam specjalne warsztaty, mam w tym pewne doświadczenie, kochaniutka. Lauryn sposób na modę! Zaufaj mi, a twoje największe kompleksy staną się twoimi atutami. Uwierz, że Danielle spadnie z klifu, gdy tylko cię zobaczy, a ser Jaime padnie przed tobą na kolana. Co ty na to, kochana? – dokończyła wreszcie, odgarniając włosy służącej w celu zwizualizowania jak najlepszego upięcia. – Rosie, dzięki mnie zostaniesz jedną z najpiękniejszych róż Casterly Rock. A kiedy już to się stanie... być może będziesz mogła z nami rozmawiać o chłopcach! – zachęciła ją, po czym posłała Jeyne znaczące spojrzenie. Też miała wyrazić swój entuzjazm!

Pobyt w Casterly Rock z pewnością wpłynął na Lauryn pozytywnie, jednak nie można zapominać, że wciąż była sobą! Owszem, motywowała właśnie jakąś głupią służkę, ale nie robiła tego całkiem bezinteresownie – we wszystkim miała swój interes, nawet w prostym uśmiechu, którym obdarzała przechadzające się po korytarzu damy Zachodu. Ale jeśli fałszywe miłosierdzie działało jak prawdziwe, to czemu by tego nie wykorzystywać?
– Oczywiście! Ser Jaime bez wątpienia padnie przed tobą na kolana, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. – odpowiedziała i zabrała się do roboty. Dzięki jedwabnym rękawiczkom nie obawiała się dotykać zniszczonych włosów służki i pielęgnować jej niezbyt urodziwej buźki – po prostu w pełni oddała się wyznaczonemu przez samą siebie zadaniu. Włosy umyć i upiąć w przepiękną i modną obecnie w Casterly Rock fryzurę, buźkę podkreślić delikatnym różem, a dokładnie wyszorowane i wybalsamowane ciało otulić wonią różanych perfum, które zamówiła niegdyś z Wysogrodu.
– Teraz najważniejsze. Twoja kreacja… – westchnęła przejęta Lauryn, w głowie myśląc nad wszystkimi sukniami, które mogłaby oddać służącej. Nie było mowy o drogich i pięknych kreacjach – skupiła się na tych prostych, niezbyt imponujących, których nigdy w życiu nie założyła, a które zalegały w jej kufrach. Dobrze, że dla kogoś takiego jak Rosie nawet najprostsza suknia musiała wyglądać spektakularnie! – Masz przepiękną figurę, kochana. Niech zgadnę – spożywasz jedynie pestki owoców? Sama próbowałam, jednak nie wytrzymałam zbyt długo. Zazdroszczę samozaparcia… – dodała poważnym tonem, bo naprawdę chciałaby wyglądać jak szczuplutka Rosie. Nawet jeśli równało się to ostremu wychudzeniu! A może zwłaszcza dlatego?
– W każdym razie! Razem z Jeyne wybrałyśmy ci już odpowiednią suknię. Oto i ona… – skłamała, udając przygotowaną. Zaraz podążyła do starego kufra, w którym przechowywała niepotrzebne i stare ciuchy, wyciągnęła z niego jakąś prostą suknię w bladoniebieskim kolorze i wręczyła ją w dłonie Rosie. – No, przebierz się. Spodoba ci się! – dodała, teraz już trochę zmęczona, bo pomagać można, ale nie ma też co przesadzać!

Wyśmienicie! Rosie była zadowolona, Jeyne zdumiona, a Lauryn – choć zmęczona i znudzona klekotaniem nieśmiałej służącej – naprawdę była z siebie dumna. Wszystko układało się po jej myśli! Teraz musiała tylko modlić się, żeby ta naiwna dziewka zdobyła serce ukochanego. Może pomodli się nawet o to w trakcie wieczornej wizyty w sepcie? Tak. Jak widać nawet w spotkaniach z septą Lemore można znaleźć jakieś pozytywy!
O rany. A może faktycznie zmieniała się na lepsze? Casterly Rock faktycznie działało na nią w bardzo pozytywny sposób. Od razu chciało się żyć! Ach!
– Droga Rosie, przyj naprzód i pokaż mu, że jesteś najlepszą z najlepszych. I nie bój się napomknąć służbie, że Lady Lauryn Serrett jest przepiękna nie tylko z buźki! – mrugnęła jeszcze, zaraz jednak wypuszczając Rosie z komnaty i zamykając się w niej z Jeyne. Kiedy upewniła się, że Rosie oddaliła się na bezpieczną odległość, Lauryn przewróciła oczyma i padła zmęczona na łóżko.
– Na Siedmiu. Czy ona powiedziała, że odwdzięczy się dopiero, gdy zdobędzie serce tego całego Jasona? – rzuciła obruszona. – Niewdzięcznica. Tyle pracy, tyle trudu… Masakra. Ale wiesz co? – tutaj podniosła się do pozycji siedzącej i uniosła palec w góre. – To pora na przyjemności. Czas poobgadywać lordów! – zachichotała głupiutko i wyciągnęła spod łóżka pamiętniczek z amatorskimi szkicami wszystkich poznanych przez nią Lordów.
Przy każdym rysunku widniały wymyślone przez Jeyne i Lauryn uwagi. Tak więc przy Lordzie Braxie widniała wzmianka o „niezbyt wyszukanej garderobie”, a przy Lordzie Leffordzie o „trupim wyglądzie” i wybujałym ego.

z/t