Komnaty gościnne

3/10/10PZ
Po spotkaniu z lordem Hightowerem, Redwynem i Chesterem

Później tego samego dnia Olenna zapragnęła spotkać się z ojcem gdy ten dokończył swoje sprawy z lordami. Prosiła go już o to w liście, więc nie mógł być zdziwiony. Pomimo bycia królową nadal pozostawała jego pokorną córką, więc to ona udała się do niego, a nie odwrotnie. Królową nie była od zawsze i nie będzie też na zawsze, ale córką swojego ojca będzie przez całe życie. Ulubionym dzieckiem także. Utrata tego przywileju byłaby dla niej najgorszą porażką.
- Ojczulku, tak się cieszę, że Cię widzę. Gdyby nie ta wojna, mój kochany Gwayne byłby już w drodze do Ciebie, wiem, że nikt nie odchowa go tak dobrze jak Ty. To prawdziwy Redwyne, przekonasz się jak tylko spędzicie razem więcej czasu - powiedziała czule na powitanie, po czym pocałowała ojca w czoło dookoła kilkakrotnie.
- Skoro już mowa o dzieciach, wiesz, o czym chciałam porozmawiać - zaczęła, siadając przy stole obok ojca. - Dzieci mojego brata... Najpierw Horas, później Lynesse. Co się dzieje z dziećmi mojego brata, czy za bardzo im pobłażał? Horas zachowywał się w Wysogrodzie karygodnie, książę Garth niemal zabił go gołymi rękami po tym jak obrażał honor lady Melary, żartował z jej dziewictwa. A teraz Lynesse, ślub bez Twojej zgody z Dornijczykiem, z którymi prowadzimy wojnę - powiedziała, kręcąc głową z niedowierzaniem, jednocześnie jej głos był łagodny, bo nie chciała denerwować ojca. Złapała go za dłoń, w razie gdyby stracił panowanie nad sobą.
- Musisz coś z tym zrobić, nie możemy pozwolić sobie na takie plamy na honorze naszego wielkiego rodu. Wiem, że jesteś potężnym i szanowanym człowiekiem i na pewno nie pozwolisz sobie na to, aby dzieci z mlekiem pod nosem robiły co chcą bez ponoszenia konsekwencji - powiedziała. Rodzina była dla niej ważna, ale ród ważniejszy. - Czasami trzeba przyciąć kilka zwiędłych gałęzi, aby krzak winorośli mógł rosnąć silny - dodała.
- Jednocześnie chciałam pomówić o najmłodszym synu mojego brata, który został obiecany księżniczce Melarze po wygnaniu Horasa. Jaki on jest? Czy będzie mądrzejszy niż swój starszy brat? Nie możemy pozwolić sobie na powtórkę z sytuacji z Horasem, do tego to on ma zostać przyszłym panem Arbor. Czy jesteś pewien co do niego, ojcze? - Zapytała.

Olenna odetchnęła z ulgą słysząc o tym, że drugi syn jej brata jest mądrzejszy i rozważniejszy niż Horas. Królowa w przeciwieństwie do swojego ojca nie żałowała chłopaka. Widząc jego występ w Wysogrodzie i biorąc pod uwagę jego wiek, wiedziała, że niewiele można było już zrobić w sprawie tego chłopaka. Była zdania, że lepiej będzie im wszystkim bez niego. Miała tylko nadzieję, że serce jej ojca nie zmięknie jeśli Horas kiedykolwiek przyczołga się na kolanach na Arbor prosząc o wybaczenie.
- Cieszy mnie to, że chłopak jest rozważny. Fechtunku się jeszcze nauczy, ale najważniejsze że jest mądry i uczciwy, to są wspaniałe cechy dla lorda - skomentowała. - Co powiesz na to, że kiedy wojna się skończy, przyślesz chłopaka na trochę do Wysogrodu? Zapozna się bliżej z Melarą, może się nawet zaprzyjaźnią, więc kiedy przyjdzie im brać ślub za kilka lat nie będą sobie zupełnie obcy. Do tego pozna bliżej książęta i dwór królewski, myślę, że taka wizyta dobrze mu zrobi - rzekła, uznając to za świetny pomysł. Przynajmniej Gwayne będzie miał już przyjaciela kiedy popłynie do Arbor na wychowanie do jej ojca.
- Wracając do Lynesse... Jej czyn był karygodny, to tylko pokazuje, że dziewucha jest krnąbrna i nieposłuszna, ale wygląda na to, że nie zatrzymamy już tego ślubu. Znając naturę Dornijczyków, jej dziewictwo zapewne nie zostało zachowane, więc jej szansę na przyzwoite zamążpójście w Reach po ewentualnym odbiciu jej są nikłe - zaczęła, choć sama nie wiedziała do końca, dokąd zmierza z tą wypowiedzią. - Co jeśli użylibyśmy tego jako karty przetargowej do ewentualnego zawarcia pokoju z Dornijczykami? Wojna musi kiedyś się skończyć, a agresja z sąsiadami na dłuższą metę nie posłuży królestwu. Z drugiej jednak strony, czy pokój z Dornijczykami jest cokolwiek warty? - Mówiła, myśląc głośno. - Co o tym myślisz, ojcze?

- Wspaniale, nie możemy się doczekać, aż przyślesz go do nas. Książęta będą zachwycone - odparła. Jej młodszemu synowi dobrze zrobi przebywanie z kimś z jej własnej rodziny. Olennie bardzo zależało, żeby Gwayne miał dobrą więź z Redwynami, tak samo jak jego matka. Czy miał coś wspólnego z tym fakt, że był jej ulubionym dzieckiem? Zapewne tak, chociaż Olenna nie przyznałaby się do tego nawet przed samą sobą.
Po tym co usłyszała co Axel ma do powiedzenia o Dorjniczykach, królowa umilkła i zamyśliła się na chwilę. Jej ojciec miał rację. Zazwyczaj miał rację.
- Masz rację, ojcze - zaczęła. - Czasami zapominam o tym, że nie wszystkie części Westeros są tak światłe i cywilizowane jak Reach - westchnęła, uznając rozmowę o Lynesse i Dorne za zakończoną. Miała nadzieję, że ojciec zrobi co słuszne. - Kiedy wyślesz chłopaka do Wysogrodu, zapewnij mu dobrą ochronę. Trwa wojna, musimy być przygotowani na wszystko. Wszak jeśli coś by mu się stało, następny w kolejce do tronu Arbor będzie Dornijczyk - powiedziała, przypominając ojcu subtelnie, że musi załatwić sprawę Lynesse. Nie wyobrażała sobie, żeby brudasy z Dorne zasiadły kiedyś w domenie jej ojca.
Reszta spotkania przebiegała już na znacznie mniej ciężkich rozmowach. Olenna dowiedziała się ze szczegółami co u jej matki i braci, a ona zaś opowiedziała mu o bieżących sprawach w Wysogrodzie. Po wspólnie zjedzonym posiłku, królowa Olenna udała się do swoich komnat. Chciała jeszcze zaproponować lordowi Hightowerowi odwiedzenie ich w Wysogrodzie po wojnie, nim wyjedzie.
Gdy Hightower i ojciec opuścili wyspę, Olenna odczekała do czasu aż Chester i flota wypłyną. Gdy ekspedycja ruszyłą na Żelazne Wyspy, ona udałą się w drogę powrotną do Wysogroidu.