Komnaty Gościnne I

Służba w barwach Tullych zaprowadziła ich do komnaty, która na czas ich pobytu w Riverrun miała stać się ich skromnym azylem. Naturalnie Quentyn, wyjątkowo milczący i będący w ponurym nastroju po usłyszeniu wieści o upadku Seagardu, podążał razem z nią, tak jak i część ich służby, która niosła ich bagaże by w razie konieczności mogli się przebrać w bardziej odpowiednie stroje. Komnata, jak na zamkowe warunki, okazała się być dość dobrze wyposażona i sprawiała przytulne wrażenie, biorąc pod uwagę dotychczasowe, głównie karczemne warunki, w których musiała sypiać. Nim jednak zostawiono ich samych musiała minąć dobra chwila. Służba krzątała się to w tą i tamtą by zadbać o jak najlepszy komfort dla swych gości. Ostatecznie jednak i ona zniknęła, a za drzwiami komnaty stanął ser Alran Darry z Gwardii Królewskiej, który miał zadbać by nikt nie niepokoił książęcej pary.

Podeszła do komody i uniosła stojącą tam karafkę napełnioną winem. Wyglądało całkiem zachęcająco biorąc pod uwagę cienkie alkohole, które przyszło jej spożywać w ostatnim czasie. Piękny, głęboki kolor, delikatnie wpadający w fiolet. Prawdopodobnie był to lokalny trunek. Dorzecze nie słynęło z produkcji win tak jak Arbor lub Dorne, ale miało wyrobioną renomę i często je można było spotkać na stołach lordów, których nie było stać na cuda sztuki winiarskiej z południa lub okazja nie była na tyle ważna by trwonić złote arborskie czy dornijskie. Rozlała wino do dwóch kielichów i zaniosła jeden z nich do męża. Nie odzywała się przez chwilę. Quentyn pozostawał spokojny, ale zdawała sobie sprawę, że w oka mgnieniu mógł wybuchnąć gniewem. Podeszła do okna i wyglądając na zewnątrz cierpliwie czekała na jakieś słowo z jego strony, jednocześnie cierpliwie zbierając myśli. W międzyczasie pociągnęła łyk wina. Było lekko kwaskowe, ale mile łechtające podniebienie. Nie pomyliła się też co do swej wcześniejszej oceny, było to wino z lokalnych winiarni, produkowane z małych winogron.
- Edmure wydawał się ukontentowany twoim wystąpieniem. - Przerwała przeciągającą się ciszę. - Nie liczę, że obdarzycie się miłością, Dorzecze i Żelazne Wyspy dzieli bardzo wiele, ale wydaje mi się, że przełamałeś jego niechęć... - Odwróciła się i przyjrzała mu się badawczo starając się odczytać cokolwiek z jego twarzy. - Upadek Seagardu i wojna między Riverrun a Skałą stawia nas w niewygodnym położeniu, zdajesz sobie z tego sprawę? Z pewnością chciałbyś też powiadomić swego dziadka o zaistniałej sytuacji. - Westchnęła, odłożyła kielich i zbliżyła się do Quentyna. - Powinniśmy zdecydować co dalej. Nie wątpię, że Blackwood z chęcią chciałby cię wziąć na zakładnika i wprost w jego ręce udać się nie możemy. Z drugiej strony najbliższy port mielibyśmy na zachodzie, ale Lannisterom ufać się nie godzi, zwłaszcza, że jestem krewniaczką króla Edmura, a na granicy stoi ich armia... - Zamyśliła się głęboko. Jeżeli pamięć jej nie myliła, to pewna panna z rodu Lannisterów wyszła za księcia Smoczej Skały. Z kolei Baratheonowie związali się więzami małżeńskimi z młodą Blacfyrówną. Pokręciła głową. Nie, na zachód udać się byłoby równie niebezpiecznie. - Nieroztropnie będzie też zostać w Riverrun. Zwłaszcza jeżeli spadną na nie młoty Lannisterów i rozpoczną oblężenie... - Zbliżyła się do męża jeszcze odrobinę. - ... Odpocznijmy kilka dni i udajmy się do Harrenhal. Tam jest spokój, z daleka zarówno od Blackwoodów, Lannisterów i Baratheonów. W spokoju przeczekamy wojnę... A poza tym sam mówiłeś, że chciałbyś zobaczyć zamek swych przodków. Jestem też pewna, że lord Whent będzie zaszczycony mogąc nas ugościć. Co o tym myślisz, hmm?

- Nie będę cię zatrzymywała. Napisz i wyślij list jak najszybciej, twój dziadek z pewnością będzie ci wielce wdzięczny za przekazanie tak ważnych wieści. - Powiedziała i pozwoliła wyjść jej mężowi w poszukiwaniu maestera. Została sama. Ostatnimi czasy rzadko kiedy mogła pozwolić sobie na taki luksus. Wzięła swój kielich i pociągnęła z niego długi łyk. Była zdziwiona reakcją Quentyna, ale i zadowolona. Miała zresztą duże powody do zadowolenia. Jej przybycie na Żelazne Wyspy kolejny raz zostało przesunięte i tym razem na długi, długi czas. Uśmiechnęła się. Będzie miała jeszcze chwilę by nacieszyć się kontynentem, nasycić oko zielonymi równinami i przebywać w towarzystwie prawdziwych rycerzy i dam. A potem... Potem pozostaną tylko wspomnienia i zimne mury Dziesięciu Wież. Westchnęła smutnie. Z drugiej strony upadek Seagardu oznaczał, że pomoc króla Harrasa dla jej ojca w wojnie z Baratheonami może się opóźnić. Dopiła wino z niezadowoloną miną, gdy zdała sobie sprawę, że na szali stanęło jej szczęście ze szczęściem jej dynastii.


Ktoś zapukał w drzwi, a na jej przyzwolenie próg przekroczył ser Alran, który powiadomił ją, że przyszły służki by zaoferować swoją pomoc, w czymkolwiek miałyby się ona objawiać. Uśmiechnęła się. Dobrze będzie się umyć i odrobinę odprężyć po długiej i wyczerpującej podróży. W końcu z Królewskiej Przystani do Rivverun był szmat drogi, który, w jej mniemaniu, pokonali w ekspresowym tempie. Poza tym trzeba się będzie odpowiednio prezentować.
- Kąpiel? Doskonale. Powinnam była sama o tym pomyśleć. Przygotujcie ją. Hmm... - Zmarszczyła nosek. - Myślę, że i mojemu panu mężowi przyda się kąpiel. Podróż była nużąca również i dla niego... - Nie była pewna czy jego miłość planuje wspólny obiad lub kolacje, ale uznała, że w gościnie tak czy siak należy się godnie prezentować. Tak więc w czasie, gdy służba ruszyła by przygotować wodę, sama zabrała się za przetrząsanie swych kufrów w poszukiwaniu stosowanego ubrania, które miała na siebie założyć po kąpieli. Dość długo wyciągała jedną suknię za drugą i na przemian przystawiała do swojego ciała i przed lustrem zadawała sobie sakramentalne pytania każdej kobiety - Czy dobrze będę w tym dziś wyglądać? A może powinnam ubrać jedwab zamiast atłasu? Czy to mnie nie będzie pogrubiać? Czy wypada ubrać jaskrawe kolory w przededniu wojny? Czy będę miała odpowiednią biżuterię, która zgra się z krojem i barwami szat? Takie i inne pytania nie ułatwiały jej wyboru i przez niezwykle długi czas wahała się między się między strojem reprezentującym bogactwo i pozycję jej rodu, a czymś bardziej skromnym, ale nie mniej wyszukanym. Ostatecznie jednak uznała, że należy znaleźć złoty środek - Spędziła już dostatecznie wiele czasu w podróży, a więc i gorszych strojach i chciała się wreszcie poczuć jak księżniczka, zwłaszcza, że była na zamku królewskim. Z drugiej strony nie sądziła, że w dobie przygotowań wojennych zostanie wydana wielka uczta, na której należało się prezentować lepiej niż zazwyczaj, a na nieco bardziej wystawny posiłek nie wypadało się przesadnie stroić. Tak więc jej ostateczna decyzja padła na atłasową, czerwoną suknię z czarnym haftem w motywy roślinne. Do tego wystarczyło dobrać, równie skromną, biżuterię. Początkowo miała zamiar założyć dość ekstrawaganckie, złote kolczyki z rubinami, ale uznała, że lannisterskie barwy będą tu źle kojarzone i zdecydowała się na nieco skromniejsze, ale wciąż eleganckie srebro z granatami. Prócz tego odpowiednie perfumy, którymi zrosi się po kąpieli i będzie gotowa na dalsze wyzwania, które przed nią czekały. Rozejrzała się po komnacie zastanawiając się przez chwilę ile czasu zajęło jej rozmyślanie nad ubiorem. Sądząc po ilości wyciągniętych sukien dość...