Wielka sala

Sprawa jedzenia na ucztę i zabaw w jej trakcie wyglądała na całkowicie załatwioną. Zarządca zapowiedział, że się tym zajmie. Jedzenia i napitku będzie wystarczająco, a muzyka będzie oby głośna i wesoła. Co prawda na Północy nie ma co wybrzydzać na tą ostatnią, niewielu ludzi decyduje się na bycie bardami czy innymi zabawiaczami - to nie południe gdzie za "nic nie robienie" można było żyć. W każdym razie będzie co zjeść, czego się napić, a także czegoś posłuchać lub do czegoś potańczyć, jeśli osoby do tańczenia się znajdą.
Kwestia polowania także zdawała się być uzgodniona. Roslin nie bez potrzeby wezwała łowczego, także jednym z jego zadań, prócz pomocy w zaopatrzeniu uczty w dziczyznę, miało być zadbanie o to by polowanie przebiegło jak najlepiej. Przede wszystkim względem znalezienia odpowiednich miejsc gdzie mogliby przez dobrą część dnia strzelać z łuku do zwierząt, a później rzucić zwierzynę na stół. W końcu to co się upolowało należało zjeść, czyż nie?
Zamiast walk zbiorowych zbrojmistrz zasugerował pojedynki na co Roslin jedynie wzruszyła ramionami. Było jej to obojętne, mogły to też być pojedynki. Trzydzieści złotych monet zaś było nagrodą odpowiednią dla zwycięzcy, ale mogła, co oczywiste, okazać szczodrość. Cóż, nad tym się jeszcze zastanowi, w każdym razie kwestia nagrody mogła zawsze być odłożona na ostatnią chwilę. W każdym razie minimum trzydzieści złotych monet, może więcej. Może nawet nagroda za drugie i trzecie miejsce.
Czas zabaw i atrakcji także został ustalony. Przybycie gości i uczta powitalna. Na drugi dzień wielkie polowanie. Dzień trzeci walki i uczta, częściowo z tego co trafi im się na polowaniu. I ostatni dzień, pożegnalna uczta. O poranku, po posiłku goście będą mogli się rozjechać.
Szybko licząc i zaokrąglając wychodziło trochę koło stu złotych monet na jadło, do dwudziestu złotych monet dla wszelkiego rodzaju muzykantów, kolejne pięć dla przygotowanie szranków żeby można było oglądać walki no i nagrody, które z pewnością będą stanowić sporą część wydatków jeśli zdecyduje się na hojność.
Wyglądało więc na to, że narada zostanie zakończona. Termin jeszcze nie był ustalony, choć tak jak mówiła lady, planowała zabawę na dwunasty księżyc, prawdopodobnie na jego początek. Mieli więc nieco czasu żeby na spokojnie się przygotować i wszystko rozplanować - także łowczy z pewnością już mógł zacząć szukać odpowiedniego miejsca na polowanie, a zarządca szukać muzyków i planować dania i gromadzić zapasy.

Goście udali się do swych komnat i mieli na podorędziu służbę mającą spełniać ich zachcianki do czasu rozpoczęcia najważniejszej części dnia, a więc uczty. Potrzebowali kąpieli? Służba biegała z wiadrami i gotowała wodę. Odświeżenie ubrań? Natychmiast. Potrzebowali się czegoś napić? Zaraz będą mieli kufel piwa, miodu, wina czy czegokolwiek chcieli. Tymczasem sama Roslin mogła sprawdzić czy jej zarządca radzi sobie w wielkiej sali i czy nagle nie doszło do jakiegoś incydentu wymagającego już, teraz, natychmiast jej niepodzielnej uwagi i mogła sama udać się do swych komnat by przygotować się do wieczora. Odświeżyła się po całym dniu, zastąpiła swoje męskie ubranie elegancką suknią by podkreślić swoją drugą, bardziej delikatną, acz wciąż drapieżną naturę, spryskała się delikatnie perfumami, wcześniej sprawdzając czy specyfik alchemika nie był aby zbyt intensywny i nie przyprawi nikogo o zawrót głowy. Pozwoliła sobie nawet na rozpuszczenie swoich włosów, które zwykle, dla wygody, nosiła związane w długi warkocz. Mężczyźni na pole bitwy nosili kolczugi, kobiety suknie... Chociaż i ona kolczugą nie pogardzała. Nawet jeśli nie zdoła związać ze sobą Hornwooda to mogła przynajmniej dobrze się bawić i poczuć się nieco bardziej kobieco i swobodnie, prawda?

Uczta trwała w najlepsze. Na honorowym miejscu po jej prawicy miejsce zajmował lord Hornwood którego miała blisko, podobnie jak i członków jego rodziny, którzy zajmowali miejsca w pobliżu niej, posadzeni naprzemiennie z jej kuzynostwem. Większość gości jednak i jej rycerzy miejsce zajmowało miejsca poniżej, posadzeni w kolejności ukazującej ich starszeństwo. Kolejne posiłki wchodziły na sale, Roslin nie szczędziła napitku Hornwoodowi, a także pierwszeństwa niektórych posiłków, co było w dobrym tonie, choć nie zapomniała także o innych osobach. Jego synowi i córce posłała kilka dań, szczególnie tych słodszych, które powinny być miłe dla ich młodego podniebienia. Jej zasłużeni obrońcy także zostali uhonorowani jednym z posiłków, który mogli dobrać sobie pierwsi wedle jej woli, a jeden z przystojniejszych członków świty jej gościa także dostąpił takowego zaszczytu, choć póki co Roslin nie robiła w jego stronę więcej awansów. Być może będzie na to jeszcze odrobina czasu później. Miała Hornwooda do urobienia.
- ... wilcze stada po zimie były bardzo agresywne, ale nic dziwnego kiedy są wygłodniałe i prowadzone przez wilkora. Musieliśmy przetrzebić jedno z takich dużych stad. Tak zdobyłam kolejną bliznę do kolekcji na mojej łydce - wilk mnie chapsnął. Mam nadzieję, że jutro dopisze mi szczęście i jutrzejszego dnia wrócę bez żadnych nowych znamion inaczej mój przyszły mąż nie będzie miał na co patrzeć prócz jednej, wielkiej szramy. - Powiedziała śmiejąc się. - Doszły mnie słuchy, że i ty jesteś zapalonym myśliwym. Z pewnością masz jakąś dobrą historię do opowiedzenia... Jeszcze piwa?   - Zapytała się Hornwooda chcąc zachęcać go do rozmowy, dobrej zabawy, bliższego poznania i owinięcia go sobie wokół paluszka.

Roslin nie spodziewała się, że tak wielki mężczyzna jakim był Hornwood okaże się być tak słabym kompanem do picia, a w konsekwencji także do rozmów. Ona sama trzymała się całkiem nieźle podczas gdy jej towarzysza w końcu alkohol zaczął uderzać do głowy i... cóż, wyglądało na to, że uderzał całkiem mocno. Najgorsze jednak było dopiero przed Hornwoodem. Jeszcze jako tako się trzymał choć mówił nieco bełkotliwie i wymachiwał rękami w całkowicie nieskoordynowanej gestykulacji. Ale wyglądało na to, że jeszcze trochę i faktycznie wyląduje pod stołem lub zrobi coś głupszego lub niekontrolowanego. A następnego dnia czekać go miał bezlitosny ból głowy i polowanie. Bardzo marne połączenie jeśli ktokolwiek miałby się pytać jej o zdanie. Z drugiej strony nie sposób było odmawiać mu napitku, choć uznała, że może warto mu pomóc i nieco go stopować, ot choćby po to by nie narobił sobie wstydu...
- O tak, brzmi jak zabawna historia. - Powiedziała zachęcająco. Wiewiórka powalająca woja? Cóż brzmiało to co najmniej osobliwie... W każdym razie trzeba było jeszcze zadbać o to by nie wylądował jej pod stołem, a wyglądało na to, że wraz z następnym kuflem tak się stać może. - Ale może przydałaby się lordowi mała przerwa w piciu, hmm? Noc przed nami jeszcze długa, piwa nie zabraknie, a i historię możesz nie zdołać już opowiedzieć do końca i przespać sporą część uczty... - Roslin przysunęła jeden z półmisków z jedzeniem bliżej Hornwooda by zamiast zapełniać brzuch kolejnym kuflem piwa nieco się posilił i odzyskał nieco zdolności umysłowych. Cóż, nawet jeśli się obrazi na nią, że nie docenia jego możliwości, to jak się zachla pod stół to rano nie będzie niczego nie pamiętał, więc warto było próbować.

Hornwood nie wyglądał na szczególnie pocieszonego z jej sugestii by przestał zapijać się w trzy dupy, ale przynajmniej poszedł po rozum do głowy i na chwilę przestał. Roslin dodała, że mają przed sobą dobre kilka dni zabaw i jeszcze zdążą się porządnie zaprawić, wszak wieczór był jeszcze młody! W każdym razie skoro to zagrożenie było na moment zażegnane mogła wysłuchać historii swego gościa o zabójczej wiewiórce. Słuchała uważnie, choć nie spodziewała się szczególnie wiele po samej historii, zwłaszcza biorąc pod uwagę stan jej gościa, ale nie dawała tego po sobie poznać i od czasu do czasu pomrukiwała i kiwała głową i zachęcała go by kontynuował opowieść. I ku jej zaskoczeniu na zakończenie historii i puencie o morderczej wiewiórce parsknęła śmiechem. Nie była to może historyjka najwyższych lotów, ale prawdę mówiąc nie musiała udawać, że ją rozbawiła. W pokracznych śmierciach było coś makabrycznie zabawnego. Być może przemawiało właśnie przez nią dziedzictwo Boltonów...
- Co za parszywy sposób by zejść! Ale przynajmniej szybki. Niestety dla niego jego dotychczasowy żywot został umniejszony do zabawnej opowiastki. Pewnie nie byłoby mu tak do śmiechu jak nam teraz! - Z ust lady dobył się krótki śmiech. Zaraz też zeszła na temat niedźwiedzia i polowań. W końcu i ona mogła się odrobinę pochwalić. - Szkoda, że ja nie mam aż takich osiągnięć myśliwskich choć i z niedźwiedziem mierzyć się próbowałam, będzie jakiś rok temu. Natknęliśmy się na całkiem sporo śladów w lesie, jeleni, wilków i niedźwiedzia właśnie praktycznie w jednym miejscu i poszliśmy za nim w głąb boru. Też sporawe zwierzę, samica broniąca młodych, choć wtedy tego nie wiedzieliśmy, więc jak to kobieta, zażarcie broniła swoje młode... Nie było to moje ulubione polowania, wciąż mam ładniutką bliznę na plecach gdzie mnie niedźwiedzica przeorała dwukrotnie pazurami, choć ostatecznie i tak padła. Teraz robi za nakrycie podczas zimnych nocy...  

Roslin mogła przyznać tylko rację, że Edmund jak umarł tak z grobu nie wstanie żeby ich nawiedzać za śmianie się z niego, a umarł jak umarł. Faktycznie, może chłopa i było szkoda, ale cóż zrobić? Umarł głupio.
- Oh, mężczyźni mają swoje zastosowania. Z pewnością też powinnam raczej prędzej niż później znaleźć sobie męża, ale muszę w pierwszej kolejności podtrzymać reputację mojej rodziny. - Powiedziała Roslin swobodnie schodząc na bardziej upolitycznione tematy. Z pewnością miała więcej odwagi i siły ramienia od pannic z południa, a i pewniakiem dorównywała tym kobietom z Północy, które z konieczności parały się wojaczką, ale zawsze miała więcej zdolności w głowie i na języku niż w ręce. Co by w końcu nie mówić mężczyźni byli zwykle silniejsi i więksi od kobiet, ale też i głupsi. No i nim rozpoczęła naukę robienia mieczem uczyła się posługiwać słowem. - Stark chyba zmarłby ze śmiechu słysząc, że Dreadfort rządzi kobieta będąca podnóżkiem jakiegoś Umbera czy jeszcze kogoś innego, a nie chcemy chyba by Starkowi w Winterfell było za wygodnie, prawda? - Roslin przy tym rzuciła uważne spojrzenie na Hornwooda chcąc zobaczyć, nawet pijaną, reakcję człowieka. W końcu w takim stanie trudniej byłoby mu ją oszukać. Zaraz też jak taktownie zrobiła uwagę o Starku tak szybko zmieniła temat. - Zresztą Północ nie toleruje słabości czy to u mężczyzn czy kobiet. A gdy ma się swoją własną i rodzinną reputację za sobą, to liczba kandydatów na męża robi się zaskakująco krótko. Prawdę mówiąc to temu się nie dziwię. Normalnie gdyby kobieta jęczała za uchem to można by było ją uciszyć jednym spojrzeniem czy spoliczkowaniem, tutaj nie tylko by to nie przeszło, ale też narażało takowego mężulka na przypomnienie lekcji heraldyki i dlaczego Boltonowie mają w herbie obdartego ze skóry człowieka. - Zaraz się popatrzyła na Hornwooda. Do tej pory domyśliła się już, że małżonka była mu bardzo droga więc upewniła go, że wcale nie myśli, że mógłby ją lać. - Oczywiście nie wszyscy mężczyźni tacy są, ale dobrze wiemy jakie są oczekiwania względem kobiet.
- Swoją drogą, jak już jesteśmy przy Starkach czy Umberach, to słyszeliście o Niedźwiedziej Wyspie?

- A gdzie tu będzie zabawa z pozbawionym charakteru mężczyzną? Zwykłe popychadło... - Parsknęła na to niefortunne określenie. - ... bez żadnej finezji czy myśli. Cóż, z pewnością taka osoba miałaby swoje użycia, ale lepiej byłoby chyba mieć za męża, lub żonę, kogoś kto nie pozwoli ci się znużyć i pozostawi w dobrej kondycji.  - Tak. Było jednak w tym tyle racji, że męża potrzebowała. Czy jej się to podobało czy nie tak prowadziło się politykę, przez łóżko i koniec końców sprowadzało się to do pieprzenia. Dobry mariaż zapewniłby jej potrzebnego sojusznika, a stamtąd mogłaby ściągać kolejnych ludzi pod swe skrzydła, w sposób o wiele skuteczniejszy i szybszy niż to było obecnie. Kolejny punkt w jej planie - srogo przemłucić jakiegoś chłopaka z dobrego rodu.
Tymczasem Roslin nie omieszkała zauważyć reakcji Hornwooda na jej słowa o Starku. Uśmiechał się i to jej wystarczało. Nie było sensu rozprawiać o tym otwarcie, poza tym, miała go jeszcze do urobienia przez następne dni. Obecnie trzeba było zdobyć jego przyjaźń, a dopiero potem wprowadzać w plany i prosić o przysługi, ale wyglądało na to, że trafiła na odpowiednią osobę.
- Tak, też myślę, że raczej rozchodziło się o sam miecz, a nie o cokolwiek innego na tej wyspie. Też myślę, że są za to odpowiedzialni Żelaźni. Nie wygląda jednak na to by się tym szczególnie przejmowano... Cóż, dużo więcej mieczy z valyriańskiej stali na Północy w końcu nie ma, a przynajmniej nie na tyle blisko morza. - Roslin nieco przemilczała nagłe "pobudzenie" Hornwooda. Było to niesmaczne? Nie ma miejscu? Cóż, trudno powiedzieć. Z całą pewnością niespodziewane. Właśnie teraz przeklinała się w myślach, że nie pomyślała o sprowadzeniu na zamki jakiejś ładnej kurwy, którą by mogła wepchnąć do łoża Hornwooda i teraz obserwowała co i rusz wchodzącą i wychodzącą służbę by wyłapać wzrokiem jakąś ładną dziewkę, którą mogłaby pchnąć w ramiona jurnego mężczyzny, jednocześnie podtrzymując z nim rozmowę na różnorakie tematy, chcąc nieco lepiej go poznać i samą siebie przedstawić w jak najlepszy sposób.

Roslin nie była aż tak zdesperowana by zaciągać lorda Hornwooda do łoża. Co prawda byłoby to całkiem proste, a on sam, choć z twarzy całkiem przeciętny, to był porządnym kawałem chłopa, więc mogłoby być bardzo interesująco. Niestety aktualne stan mężczyzny całkowicie go dyskwalifikował w jej oczach. Na co jej ledwo siedzący w swoim krześle mężczyzna, który był cały przesiąknięty alkoholem i pół kufla piwa od tego by wylądował pod stołem? Marny to stan na jakiekolwiek igraszki, cokolwiek by sobie nie myślał, że robi jakiekolwiek sugestie.
W każdym razie swobodnie kontynuowała rozmowę z mocno wstawionym lordem, cierpliwie wysłuchując jego nieco bełkotliwego głosu i swobodnie prowadząc dyskusję w tematy ich interesujące dyskutując o polowaniach, broni, pojedynkach, zbliżającej się wyprawie za Mur i wojnie z Dzikimi. W trakcie rozmowy udało się jej też w końcu wypatrzeć dwie dziewki, które kojarzyła ze swobodnego prowadzenia się. Hah! W końcu miały się na coś przydać. Roslin opuściła więc swego gościa na dłuższą chwilę i przechwyciła dziewczęta, gdy te wychodziły z zamkowej kuchni niosąc jedne z ostatnich już serwowanych tej nocy posiłków i pokierowała je do stołu z lordem - co by mu się uśmiechały miło, zaświeciły lekko cyckiem i zakręciły tyłkiem. Innymi słowy - niech się zajmą tym olbrzymem.
Uczta chyliła się ku końcowi i goście, w tym i Hornwood, był już mniej ożywiony. Miała więc nadzieję, że para cycuszków go nieco ożywi, a już z pewnością umili mu noc w komnacie. W każdym razie to co już on zrobi z dziewczętami (lub dziewczęta z nim) zależało już tylko od nich. Trzeba było jedynie mieć nadzieję, że następnego dnia po ujeżdżaniu będzie wstanie jechać na polowanie.