Karczma "Pęknięty Kufel"

Przytargał sobie siedzisko, dupę na nim umiejscowił a następnie kufelek napełnił piwkiem. Zaraz też jednym haustem opróżnił naczynie, otarł usta wierzchem dłoni i beknął cicho w kułak.
- O świnia... - Rzucił pod nosem, sięgając po dzban, by uczynić dolewkę. Przy tym przysłuchiwał się, co tam prawili ich nowi znajomi. Ci zaś - co w sumie interesujące - zaczęli od Aemiona i jego dokonań. Faktycznie nie dało się nie usłyszeć o zdobyciu Mantarys, kiedy w mieście było się od ponad roku a swój miecz przysięgało samemu zdobywcy. Szkoda, że na pytanie nie mógł odpowiedzieć tak, jak pragnąłby móc to uczynić. No cóż, szkoda.
- Niestety... - Zaczął, rozkładając ręce. - O zdobyciu miasta dowiedziałem się dopiero, gdy przybyłem tu z Westeros. - Dodał, okazjonalnie informując, skąd on jest. Wątpliwe jednak, by miał to jakieś znaczenie. - Co zabawne, kolego... Mój miecz jakoś od roku należy do rodu Belaerys. Mocą przysięgi, nie najmu. Choć nie przeczę, że w przeszłości zdarzało mi się miecz ów wynajmować. - Kontynuował, upiwszy następnie solidny łyk napitku z kufla. - Uczestniczyłem w wyprawie Triarchy Aemiona do Valyrii a potem walczyłem dlań na arenach o wpływy podczas wyborów. I powiem, że taka polityka to mi się podoba. - Uśmiechnął się szeroko. Ciekaw był, czy uwierzą w wyprawę do Valyrii. Bo tak mu się zdawało, że chyba go nie kojarzą a zatem musieli być w mieście od niedawna. No to może i o Valyrii nie słyszeli - w sensie o wyprawach. Nie żeby mu to wadziło. Rickard miał wyjebane w to, czy ludzie go rozpoznają i oklaskują, i czy mu wierzą w opowieści. Nie walczył dla aplauzu. Znaczy, nie żeby oceniał... Niech sobie żyją ludzie, jak chcą i po co tylko chcą. Po prostu jego namiętnością była walka a pragnieniem to mieć najwspanialsze wyposażenie i możliwość użycia go w walce. Prosty człowiek i proste pragnienia.

W kolejnym temacie miał niejakie rozeznanie. W sensie ostatnio ze swoim mocodawcą prowadzili rozmowę i przypadkiem zeszło to na Władców Koni. Mówili wtedy o taktyce, więc naturalnie to, co działo się w Sarnorze i jakie dobra dopompowały rynek w niejakim Hazdahn No było jednak nowością dla Tartha. Jednakże wiele go to nie interesowało, ponieważ był wojakiem a nie kupcem.
- Ha, Sarnorczycy... Znam jednego, prowadzi gospodę "Skała". Prawdziwy mocarz. - Powiedział. - Znałem też innego, ale go zabiłem. - Prychnął. Odchrząknął. I... Właśnie, musiał o coś zapytać. - Skoro łupy były obfite a niewolnicy szli w tysiące, to miasto musiało być duże. Powiedzcie mi zatem, jakże to zdobyto owo miasto. Bo te wyjcie ponoć nie noszą pancerzy, jeno z konia walczą i w ogóle ich taktyka to szarża, ewentualnie po wstępnym ostrzale. Nie widzę tego inaczej, niźli jako długotrwałe oblężenie i branie głodem. - Dodał. Być może jednak się mylił. Nie żeby to miało wielkie znaczenie, taktykiem a tym bardziej strategiem nigdy nie będzie. Ot, ciekawość.

Predyspozycji intelektualnych do dowodzenia nie miał. Zamysły strategiczne i taktyczne znał z pozycji wojownika, toteż wiele o nich mówić nie potrafił. Niemniej, sprawy wojny a w szczególności bitew go intrygowały. Bo WALKA oczywiście. Słuchając zatem z uwagą, starał się wyobrazić sobie, jakby to było stanąć przeciwko takiej ogromnej hordzie i jak rzeczona horda mogłaby dobywać miasta na wymienione sposoby. Co jasne, nie analizował, doszukując się wyjaśnień i najbardziej prawdopodobnej możliwości. Po prostu starał się sobie wyobrazić, jak to mogło być.
- Setki tysięcy. - Rzekł pod nosem. - Musiało to wyglądać jakby morze wlewało się do miasta. - Dodał, nie wiedząc jednak, czy z tymi liczbami to nie przesada. Ludzie mieli skłonności do przesadzania. Ot choćby przecież łatwo było znaleźć w odpowiednich księgach czy tam innych tekstach opisy stoczonych ongiś bitew, gdzie zależnie od autora jedna i ta sama batalia mogła zostać opisana zupełnie różnie. Ba, czasem nie szło jeno o liczebność, ale też o przebieg. No ale... Toteż nie można się było dziwić. Czasem opisy wynikały z opowieści ludzi takich jak on a walcząc na prawym - dajmy na to - skrzydle, mogłeś nie mieć zupełnie pojęcia, co się działo po drugiej stronie pola. Ograniczona widoczność rzecz jasna a głównie to i fakt, że zajmował się człowiek dbaniem o własną dupę a nie podziwianiem widoczków.
Zamoczywszy usta w kuflu a myśląc dalej o splądrowanym mieście, zrodził we łbie pewną myśl. Nie zainteresował się wspominką o licznych niewolnikach i dobrach, które Władczy Koni sprzedali w... Jakimś mieście. Może jednak powinien, skoro to właśnie stamtąd przybywali najemnicy.
- Słuchajcie... - Zaczął, spoglądając po nich. - Ostatnim waszym zleceniem była ta ochrona karawany, tak? - Jeśli potwierdzili, to znaczy, że kupcy nadal mogli być w mieście i coś z tych wspaniałych łupów mieć na stanie. Wyraziłby wtedy zainteresowanie tymi, którzy mogli mieć jakieś rzadkie dobra lub ciekawych niewolników. Co prawda prezent już znalazł, ale nie był pewien czy jest odpowiedni. Mógł zaś jeszcze się rozejrzeć. Nie lubił tego, ale póki co i tak powinien się oszczędzać, więc równie dobrze może pospacerować po targach. W sumie, mając jakieś wytyczne odnośnie kupców i lokalizacji może nie byłoby to tak żmudne a nudne.

Przyjrzał się rozłożonej na stole mapie, trochę także w inne regiony niż te wskazane wędrując wzrokiem. Do Volantis przybył ponad rok temu a dalej poza miasto wybrał się tylko do ruin w Valyrii. Oczywiście, była to podróż niezwykle emocjonująca i dla niego nawet przyjemna. Nie licząc pyłu we... We wszystkim. Tak czy siak, czasem myślał o tym, by jednak trochę pozwiedzać. Nie w najbliższym czasie - bo zbliżały się wybory. Może jednak pan będzie się kiedyś gdzieś wybierał, to by człowiek wyraził chęć. A nuż nowe stwory do ubicia by były czy jacyś egzotyczni wojownicy. Do rozważenia - kiedyś.
- Olbrzymia kawał świata. - Rzucił w odpowiedzi, porównawszy sobie rozmiary krainy Władców Koni do bardziej znajomych - w zasadzie znajomego byłoby trafniejsze - regionów Essos. - Jestem jednak pewien, że jeśli kiedyś aż tutaj zawędrują, to Volantis nie popełni błędów Sarnorczyków. - Dodał. Oczywiście nie miał na myśli najbliższych czasów. Znał cokolwiek wojnę, to i miał świadomość, że takich czasów, o ile kiedykolwiek nadejdą, mogą nie doczekać i dzieci jego dzieci. O ile będzie miał dzieci...
Skoro na kupców nie miał co liczyć, to pogadał jeszcze chwilę o fachu i robieniu mieczem, zaś na odchodne zamówił najemnikom jeszcze trzy pełne piwa dzbany. Ich zdrowie! Za rozmowę podziękował i udał się poszukać tej kobitki, co to miota toporami. Z nią też chciał się zmierzyć.