Gospoda "Zatruty Kielich"

To już miesiąc po pasowaniu na rycerza, Trystane jako świeżo upieczony "obrońca niewinnych" nie wiedział właściwie co począć od tego momentu. Niby korzysta z gościny Martellów i dalej używa swojej obecnej komnaty, jednak on sam już czuje, że nadeszła pora na opuszczenie stolicy. Młody Dayne nie planuje zostać na dworze książęcym. Niby dobrze się czuje w towarzystwie wysoko urodzonych dam i lordów, ale prawie połowę życia spędził już w salach Słonecznej Włóczni, a ostatnie dwa lata czuł się jak przykuty. Nie chciał też nadużywać obecnego zaufania i panoszyć się po zamku nie biorąc czynnie udziału w życiu dworu.
Nie tak dawno nasunęła się idealna okazja, mianowicie do Słonecznej Włóczni, przyjechał kuzyn Robert, z gałęzi rodu z Wysokiego Azylu. Bez żadnego ważnego (w oczach młodego Dayne'a) powodu odwiedził stolicę. Niemniej Trystane znalazł wspólny język z kilka lat starszym od siebie kuzynem, zwłaszcza kiedy dowiedział się, że przyświeca im wspólny cel wyruszenia na wojnę, która zaognia się jeszcze bardziej w okolicy ich domów. Mimo przyjacielskiej relacji Trystane czuje jednak przewagę wynikającą z urodzenia i z tego, że Dayne'owie z Wysokiego Azylu są wasalami Starfall. Jest przekonany, że uczynił kuzynowi zaszczyt towarzyszenia mu.

Wieczorem postanowili się wybrać do jednej z miejskich karczm, aby omówić przyszłe poczynania, w tym termin wyruszenia w trasę w kierunku Starfall. Rozsiedli się wygodnie pod jedną ze ścian karczmy i zamówili po dwa kufle. Nie starali się ukryć swoich obecności. Dayne jest dumny ze swojego pochodzenia i nie czuje żadnej przeszkody w wywyższaniu się nad okolicznym plebsem. Bez problemu dało się zauważyć ich rodowe insygnia i fioletowe barwy. Klimat przybytku niespecjalnie podobał się Trystane'owi, nigdy nie był fanem zbiorowisk miejscowej ludności, taką decyzję wymusił na nim kuzyn, który w tym aspekcie jest jego przeciwieństwem.
Gdzieś w połowie pierwszego kufla dało się usłyszeć w karczmie nieco inny ton obecnego grajka. Z wrodzonej ciekawości i chęci posiadania jak największej ilości informacji wyostrzył nieco słuch. Było to swego rodzaju zboczenie zawodowe. Rozczarował się nieco kiedy była to tylko kolejna przyśpiewka. Fragment o nazwie tej karczmy - wyłapał po tym jak stracił już zainteresowanie nieważnym występem. Znam kogoś lepszego. Mruknął do siebie zza kufla. Przyjaciel z dzieciństwa swoimi występami zapadł mu w pamięć jako jeden z lepszych. Dokończył kufel z tą myślą w głowie, po czym kontynuował swoją rozmowę.

Za ostatnie zlecenie do kiesy wpadło aż miło. Można było trochę przehulać, a poza tym trzeba się było powoli rozglądać za następną robotą. Ot, rzadko ostatnio wpadałby kontrakty z polecenia. Tyle dobrze, że w Wyl udało się uzupełnić zapasy, chociaż biorąc pod uwagę obecną sytuację, nigdy nie ma się wystarczająco towaru. Ostatnio wypadało z pracą omijać tereny Burzowców, zaś z Reach sprawa też była dość delikatna i tak nie wiadomo za co się było brać. Przeskoczyć na Zachód? Ciekawe kto by tam coś zlecił...

Ludzie zebrani latami przez Szelmę rozpełźli się po mieście. Przynajmniej do jutra mieli odbój. Tymczasem czwórka typów spod ciemnej gwiazdy zajęła sobie stolik. Właściwie, to dwa, bo do tego obok nikt nie chciał się dosiąść w obawie przed narażeniem się kaprawym ryjom. Ciemne stroje, zasłonięte twarze, ekwipunek wysokiej klasy. Zawodowcy. Na terenach Dorne, a tym bardziej stolicy nie bawili się w przebieranki. Byli najbardziej możliwie u siebie. Dzisiaj się trochę pobawią, a jutro zaczną rozpuszczać wici.

Temat rozmów zszedł na alkohol. Chłopy obstawiali ilu ludzi jutro będzie trzeba zbierać skacowanych lub wciąż pijących. Zasada była taka, że kto umiał dobrze popić, to często w strukturze zyskiwał. Szelma mimo mikrej postury zaś spust miał całkiem dobry. Pewnie ojciec był ochlejus, psia jego mać, gdziekolwiek teraz jest.

Na miejscu robiło się coraz gwarniej, a i coraz gęściej. Pewnie taka pora. Z czasem jednak okazało się, że zasługa to była niecodziennego towarzystwa i niekoniecznie o barda chodziło. Szelma zaś to był człowiek, co uszy miał dookoła głowy, a oczy zawsze szeroko otwarte, to i zahaczając o bar po uzupełnienie kufla, wolnym, nieco nonszalanckim może nawet krokiem ruszył i zajął sobie jedno z tych kilku nielicznych miejsc przy stoliku sąsiednim do książęcego. Jeśli rzeczywiście był to Selwyn Martell, to mieli trochę wspólnego.

Jasnym było, że książęcy czas jest cenny. Dostać się do kogoś takiego na audiencję to często był trud. Jeśli ten jednak chciał jechać na front, było to sporo czasu w siodle. A wcześniej przygotowania do wyjazdu. Proste sprawy. Znaczy tyle, że teraz dobra była okazja się z księciem poznać. Znaczy nie dosłownie teraz, bo tłum wokół i kiepskie warunki do rozmowy o interesach. Tak też bękart Wylów postanowił Martella obserwować, a gdy ten się z sali oddali - czy to na spoczynek, czy opuszczając gospodę, tedy na względnej osobności będzie można się przedstawić i wyłożyć interesy.

W przedłużającej się dyskusji przy piwie obaj Dayne'owie nie mogli dojść do porozumienia w kwestii sposobu powrotu do Starfall. Kuzyn Robert od kiedy zasiedli w karczmie wałkuje temat najęcia grupki ludzi, która miała sprawić powrót do domu bezpieczniejszym. W opozycji stał oczywiście Trystane, który pod żadnym pozorem nie chce się bratać z tego typu osobnikami. Chociaż przyznać musi, że obecna w Dorne wojna lekko przychyla go do najęcia jakichkolwiek najmitów.
Przez całą rozmowę młody Dayne spoglądał na wnętrze karczmy. Nie planował dostrzec niczego ciekawego z nawyku usiadł twarzą skierowaną do centrum. Takie usadowienie jak zawsze przyniosło efekty w miarę szybko, bowiem usłyszał i dojrzał wzmożony ruch przy stoliku, gdzie jakiś czas wcześniej przysiadł grajek. W tle dało się usłyszeć rzucane hasła "Królobójca". W Dorne tylko jedna osoba nosiła taki przydomek, Selvyn Martell. Dostrzegł go siedzącego w towarzystwie barda. Szybko księcia Dorne obskoczyło kilku rycerzy, nie było wśród nich nikogo znanego, bądź wartego uwagi, więc kompletnie Trystane'a nie zainteresowali, w przeciwieństwie do sławnego Królobójcy. W głowie młodzieńca szybko wykiełkował pomysł by przyłączyć się do Księcia. Krótko po tej myśli Martell wzniósł toast, który bardzo spodobał się Trysowi, był on niejako sygnałem dla Dayne'a by spróbować się dosiąść.
- Patrz Robert, kto tam siedzi. Książe Selvyn. Przerwał towarzyszowi w połowie zdania. Chodź pójdziemy się przywitać. Nie czekając na kuzyna młodszy z Dayne'ów złapał swój kufel i ruszył w stronę zamieszania.
Kiedy znalazł się w miejscu docelowym to pewnie i bez zawahania zwrócił się do księcie ignorując innych niższych rycerzy, niespecjalnie dbał również o to, czy przerwie właśnie jakiemuś rycerzykowi. Oczywiście jeżeli to Królobójca zwracał się do reszty to ten grzecznie poczekał na koniec wypowiedzi. Odstawił też na chwilę kufel na najbliższej ławie.
- Witaj Książę, to zaszczyt móc spotkać taką osobistość w takim miejscu. W głosie Trystane'a dało się usłyszeć lekki wstręt, kiedy wspominał o parszywym przybytku. - Zowę się Ser Trystane Dayne ze Starfall. Byłem giermkiem brata Waszmości Księcia Cletusa. Ukłonił się odpowiednio do okazji. Znał Selvyna Martella bardziej z widzenia, jakoś nigdy nie udało im się normalnie porozmawiać pomimo długiego czasu bytowania Trystane'a na królewskim dworze.
- A to jest ser Robert Dayne z Wysokiego Azylu. Zajął się przedstawieniem kuzyna, który z lekkim opóźnieniem do nich dołączył. - Można się przyłączyć?
Jeżeli dostał pozwolenie, (co w sumie było oczywiste, jednak etykieta wymagała takie pytanie zadać) to starał się wymownie mową ciała i nieskrywaną wyższością dać do zrozumienia, iż zamierza usiąść przy ławie księcia. Czuł, że jako osoba z królewskiego dworu ma pełne do tego prawo. Jeżeli żadna z osób przy stoliku księcia nie załapała co Dayne próbował zrobić, bądź nie chciała ustąpić miejsca, to ten usiadł na najbliżym wolnym miejscu nie chcąc wszczynać burdy przed obliczem członka rodziny książęcej.

Siedzenie było niewygodne, ale widok postawy rycerzy i płynąca z tego uciecha rekompensowały drobne niedogodności. Taki rycerz pewnie myśli, że położy w bitwie kilku, może kilkunastu rekrutów. Kto wie, może i kilkudziesięciu, jak się wojna będzie przeciągać, a jemu los sprzyjać. Niech nawet i tak będzie. Cóż to zmieni w ogólnym rozrachunku? Ano chuja zmieni. Jeden warty drugiego, mogą się tak wyżynać nawzajem, matki będą rodzić kolejnych i wszystko dalej będzie stać w miejscu. Takie rzeczy trzeba sposobem. Choćby najprostszym, ale sposobem. A ledwie kawałeczek dalej siedział sobie pewien mężczyzna, co to przynajmniej raz ciekawego sposobu użył i sztuczkę wywinął znaną na chyba już całe Westeros, więc los Dorne wydawał się... sprzyjający.

Chłoptaś grający na flecie potrącił przyjezdnego swoim instrumentem. No i nie podobasz mi się, ważniaku. To teraz podłożyć mu nogę, co by sobie głupi ryj rozbił. Nie, zaraz. Poczekać aż się upije i mu rozpierdolić lutnię. Tak. To lepszy pomysł. Tyle, że nie na teraz. Pełno tu ludzi i to w nastroju do ochrony prostaczków, a nie przyszedł tu dostać wpierdolu jakby się beksa rozpłakała, a ktoś potem uniósł honorem. Tak też Larisowi się upiekło chwilowo, choć odprowadziło go spojrzenie Szelmy rejestrujące szczegóły wyglądu barda na przyszłość.

Po wymianie grzeczności książe połechtał nieco ego Trystane'a chwaląc poniekąd historię i wychowanków ukochanego rodu.
-Oczywiście Książę, postaram się dać z siebie wszystko, aby pokazać, że książęcy brat nie popełnił błędu nobilitując mnie do rangi rycerza.
Miejsce się znalazło. Wspaniale, tak jak Trystane oczekiwał otrzymał miejsce obok samego księcia. Nie miałby żadnej przyjemności gdyby znalazł się przy ławie z nieważnymi rycerzami, lub pomiędzy trzema zdecydowanie zbyt rozentuzjowanymi rycerzykami. Młodemu Dayne'owi również wyraźnie spodobał się fakt, że Książe otacza się osobami, które znają swoje miejsce, przyboczny Selvyna od razu ustąpił miejsca komuś ważniejszemu od siebie.
Młodzieniec zasiadł więc w pobliżu Martella. Nie zadał sobie żadnego trudu w przywitaniu się z resztą towarzystwa, właściwie to nie zwrócił na nich uwagi nawet przez chwilę.
Kiedy książę wygłosił swoje orędzie to młody Dayne od razu poczuł, że jest to rozwiązanie jego wcześniejszego problemu. Powrót w rodzinne strony wraz z księciem, jak i możliwość obrony granic ukochanej krainy z zebranym zastępem, który nie byłby jedynie trwonieniem potencjału militrnego Starfall, są jak możliwość upieczenia dwóch pieczeni na jednym ogniu. Nie zabrało to dużo czasu, kiedy Trystane podjął decyzję. Zanim zdążył się odezwać do głosu doszli niechciani (zdaniem Trysa) rozmówcy. Nawet nie wiedzą gdzie ich miejsce, nie dali się odezwać komuś ponad nimi, jako pierwszemu. Prości nic niewarci ludzie.
-Książę, będę zaszczycony możliwością wzięcia udziału w książęcym przedsięwzięciu. Tak się składa, że wraz z kuzynem w kierunku domu, tak więc z nieskrywaną radością dołączymy.

Czas mijał i mijał, a książę nie wydawał się chętny do opuszczenia przybytku. Szelma trochę się dziwił, że Martell tyle tu siedzi, chociaż nie robiło mu to specjalnej różnicy. Po prawdzie nie miał zamiaru zagadywać go tutaj, więc po kilku minutach wstał i ruszył do poprzedniego stolika, ustępując miejsca jakiemuś rycerzynie, co to się ich wielu zbierało na miejscu. Na miejscu wypili jeszcze nieco, zwłaszcza skoro kto inny stawiał i zjedli późny obiad. Gdy się zaś Selwyn do wyjścia zbierał, tak zaraz po nim wstało też trzech drabów.