Ulice Lys

Minął równo miesiąc od tragicznych wydarzeń opodal Starego Miasta, walki z fałszywym niedźwiedziem i śmierci szlachetnego ser Addama. Minęło już trochę czasu, choć nie zdarzyło się wiele - pochował go, spróbował szczyn z Arbor (które, szczerze mówiąc, do prawdziwego mocnego ale z Ibb się nie umywa) oraz przez ponad pół miesiąca płynęli wzdłuż jakiejś jebanej pustyni, zatrzymując się po drodze w jakichś zasranych miasteczkach Dorne.
Po drodze wiele myślał o wszystkim co zaszło. O swoim życiu, o potworach i tym wszystkim. Miał wrażenie, że coś jest nie tak. Że może za dużo pokładał w tym wiary. Więcej - po spotkaniu kolejnych oszustów: lordzie Sebie udającego grumkina, a teraz tych niedźwiedziach, doszedł wreszcie do wniosku. Doszedł do wniosku, że przesadza. Że za łatwo łykał te wszystkie bajki o smokach, grumkinach i snarkach i tak naprawdę - czego był coraz bardziej pewien - coś takiego nie istnieje. A za dużo już osób przez to zginęło - Naczelnik, ser Addam, a jeszcze on kogoś zabił i mu przykro było...
Tak czy inaczej wreszcie przybyli do pięknego Lys, a Finrod potrzebował wytchnienia. Ibbeńczycy wiele mu o tym opowiadali i wiedział czego się spodziewać. To znaczy nie do końca wiedział, lecz się domyślał.
Zgodnie z ustaleniami z Ibbeńskimi kolegami postanowili udać się do jednego z tutejszych burdelów. Trochę się obawiał tego, co Ibbeńczycy nazywali "pierwszym łowieniem fok", ale jeśli chciał zostać dzielnym rycerzem, to musiał przezwyciężać swój lęk, nawet przed najdrobniejszymi sprawami. Dlatego więc wszedł do burdelu jako pierwszy, wypinając dumnie pierś, i zażyczył sobie:
- Najpiękniejszej damy, jaką macie, która choć w nikłym stopniu mogłaby dorównywać cudownej lady Melody. - Jeśli trzeba było, to opisał ją, na ile dobrze ją pamiętał. Z kobiet znał lepiej w sumie tylko ją i siostry, ale gdyby wziął opiekunkę do nich podobną, to by mu się źle kojarzyło. No i musiał przyznać, że była ładna, gdy już odrzucić jej całe to diabelskie wnętrze. - A dla kolegów cokolwiek... Byle coś brodatego.

Finrod z początku nie wiedział o co chodzi i dlaczego ladacznica (pani stojąca za ladą) nie chce mu dać czego chce, chociaż wyraźnie powiedział. Próbował więc powtórzyć wszystko dokładnie, wolno i głośno, ale i to nie zadziałało i dopiero Ibbeńczycy musieli wyjaśnić o co chodzi. Trochę zdezorientowany Arryn poszedł do pokoju, do którego go zaprowadzili, no i poczekał na przyjście dziewczyny. Z wyglądu przypominała Graftonkę, toteż zrazu zakrzyknął:
- Lady Melody!
Szybko jednak okazało się, że jest to kolejne oszustwo. Nie była to siostra lorda Seby, nie mówiła w jego języku i nie mógł z nią porozmawiać o ciekawych rzeczach jak ostatnio. Ale w końcu zrobił co kazała, bo chyba tak powinien, toteż i ściągnął ubranie i dalej był do jej dyspozycji. Złożyli parę pocałunków, ale nie takich jak z mamą w policzek, tylko w usta. Próbowała mu chyba złapać język w jego ustach, trochę dziwna zabawa, ale nawet ciekawa. Potem legli razem na łożu i zaczęła dobierać się do jego przyrodzenia, które znacznie się usztywniło, a Finrodowi zrobiło się zdecydowanie przyjemnie. Nie wiedział co było w tym fajnego, ale musiał przyznać, że coś było. W końcu położyła się na nim i zaczęła ruszać się w górę i w dół, aż poczuł ulgę, a fałszywa Melody bawiła się z nim jeszcze chwilę, aż chyba czas im się skończył, bo musieli wyjść. Finrod chciał jeszcze się obmyć, a gdy w końcu miało dojść do pożegnania z dziewczyną, nagły impuls racjonalnego myślenia popchnął Arryna do nietypowego gestu.
- Pani, zhańbiłem Twoje imię i obcowałem, chociaż nie byłaś mą żoną. Kodeks rycerski, mój honor i wiara nie pozwalają mi zrobić nic innego, niż poprosić cię o rękę, i żeby nas Siedmiu złączyło raz i póki Nieznajomy nas nie rozłączy!
Z oczu popłynęły mu chyba łzy. Nie chciał wyjść za jakąś dziewczynę z Lys, nawet nie znającą go dobrze, ale nie miał wyboru. Nie mógł teraz zostawić jej samej, zhańbionej, bo domyślał się wreszcie co zrobił przed chwilą. I zupełnie dał ponieść się emocjom, bo zapomniał o wszystkich wyjaśnieniach Ibbeńczyków o takich miejscach.

Jego rozmówczyni wyraźnie nie wyłapała od razu o co mu chodzi, Finrod postarał się więc wytrzeć łzy z policzków i powtórzyć jeszcze raz, tym razem głośniej:
- PA-NI! ZHAŃ-BI-ŁEM CIĘ! NIE MA-MY WYJŚ-CIA I MU-SI-MY SIĘ O-ŻE-NIĆ!
Potem dalej nie rozumiała i zaczęła pokazywać drzwi, a młody Arryn szybko zrozumiał o co jej chodzi i podłapał temat:
- Nie, lady Fałszywa Melody, to nie jest rozwiązanie! Takie zdrady zawsze wychodzą na jaw! - Pokręcił smutno głową, cały czas klęcząc. - W końcu dowie się Twój ojciec albo brat i się wścieknie! Ja już będę daleko, ale co z Tobą?! W najlepszym razie wyślą Cię do milczących sióstr!
Znowu nie wytrzymał i wybuchnął łzami. Naprawdę, nie chciał wychodzić za jakąś obcą dziewczynę, której nawet nie znał, ale czy miał wybór? To była jego wina, jak mógł przecież obwiniać lady Fałszywą Melody, że uległa jego niewątpliwemu urokowi?! Musiał wziąć na siebie odpowiedzialność za swoje czyny, jak rzekłby pewnie papa Alester.
W końcu, widząc nieporadność i nieprzekonywalność dziewczyny postanowił zrobić to, czego chciał uniknąć. Zrozumiał, że bała się żyć z nim jak ze zwykłym tułaczem, podróżującem tylko z bandą nieokrzesanych Ibbeńczyków. I choć nie chciał tego robić to, jak chwilę wcześniej stwierdził, nie miał wyboru:
- Pani, tak naprawdę jestem Finrod Arryn, książę Doliny. Jeśli zgodzisz się za mnie wyjść to obiecuję, nie, przysięgam! - Położył prawą dłoń na sercu. - Przysięgam na Siedmiu, że wtedy wrócę z Tobą do Orlego Gniazda i będziemy żyć razem w luksusach, a nie podróżować z moimi znajomymi brodaczami. Pani, proszę, lady Fałszywa Melody, nie rób sobie tego!

I uciekła.
Ledwie skończył mówić, obejrzał się, a jej już nie było, niechybnie bowiem uciekła drzwiami. Widocznie sama spanikowała, gdy wyjaśnił jej powagę sytuacji. Przez chwilę znowu jego oczy napełnił żal i smutek, wywołane uczuciem bezradności. Czyli nie mógł jej pomóc, przynajmniej na razie. Gdyby zaczął szukać jej zbyt nachalnie, to byłoby to dziwne i na pewno wzbudził podejrzenia.
Wstał, wytarł oczy w dłoń, a potem jeszcze wydmuchał nos. Wciąż aktualny był temat kąpieli, bo lepiło mu się przyrodzenie i niewygodnie byłoby tak wyjść do ludzi. Poza tym był spocony, a mama zawsze mówiła, że po zabawie trzeba się obmyć, żeby innym nie śmierdzieć. Przygnębiony wyszedł więc i zaczął po omacku szukać jakiejś łaźni czy innego miejsca kąpielowego, choć pewnie szło mu to żałośnie i nieporadnie. Gdy ją w końcu znalazł i się umył i przebrał, to zszedł na dół, żeby poszukać Ibbeńczyków.
O ile więc już nie zobaczył lady Fałszywej Melody, to nie miał już czego szukać, dlatego uiścił opłatę i wyszedł z lokalu wraz z Ibbeńczykami - o ile rzecz jasna nic po drodze się nie zdarzyło.
Oczywiście o całej sytuacji myślał wiele. Niewątpliwie było to przyjemne doświadczenie, ale bardziej zajmował go los biednej prostytutki. Zamierzał jeszcze tu wrócić w przyszłości, choć jeszcze nie wiedział kiedy, i sprawdzić jak się miewać będzie i czy nic jej nie zrobią.

Wykąpać jako rzekł mógł się, więc tak zrobił. Czy to przy pomocy nieporadnego pokazywania wszystkiego rękoma, czy to przez pomoc Ibbeńczyków, nie miało w każdym razie znaczenia. Uiścił też opłatę, choć jako osoba coraz biegła w byciu biegłym w dysponowaniu pieniędzmi uważał, że akurat taka jedna kąpiel powinna być dodatkowo dołączona do spotkania, bo tak byłoby po prostu wszystkim miło.
W końcu zaś mieli wychodzić, gdy kątek oka znowu zobaczył lady Fałszywą Melody, zalotnie się uśmiechającą i prowadzącą jakiegoś czarnucha. Coś pękło w jego środku, jakby najstraszniejszy snark wbił mu swój przeklęty sztylet prosto w serce. Przecież... przecież byli razem prawda, przynajmniej przez chwilę? Widział, że było jej z nim dobrze, a teraz (i to tak szybko!) szła z byle jakim gościem, który nawet nie był szczególnie przystojny (a na pewno nie tak jak on). Co miał o tym myśleć? Czy tak wyglądała miłość?
Lokal opuścił w zdecydowanie smętnym nastroju. Przybity, zamknął buzię na kłódkę i nie odzywał się, tak był smutny. Prawdziwa lady Melody by tak nie zrobiła... Prawda? W głowie miał multum myśli i nie miał ochoty z nikim o tym rozmawiać. Przynajmniej na razie.