Czerwone Góry

Jeden z oddziałów dornijskich partyzantów, którzy prowadzili działania zaczepne przeciwko wojskom Reach, rozbił na noc obóz w niewielkiej, ukrytej pomiędzy skałami kotlince. Wojownicy wystawili warty i zasiedli przy ognisku - jedli, pili, wymieniali się opowieściami. Jednym z tych dzielnych mężów broniących swojej ojczyzny był ser Imry z Bożej Łaski, wędrowny rycerz. W pewnym momencie rozmowa zeszła na temat lepszych wojowników Dorne oraz sprawności bojowej przedstawicieli wielkich rodów krainy.
- Słyszałem, że księżna Coryanne ma niesamowitą kondycję - powiedział ser Imry. - Jeden z moich przyjaciół widział jak walczy, podobno jest w stanie machać włócznią kilka godzin i nawet nie złapie zadyszki - rzekł, a jeden z jego kompanów zaśmiał się, zapewne doszukując się podtekstu. - Książe Selvyn też jest niczego sobie, zresztą nie trzeba chyba tłumaczyć dlaczego, w końcu to on posłał pieprzonego Gardenera do Siedmiu Piekieł - stwierdził i upił łyk cierpkiego, dornijskiego wina. - Za to książę Lucifer... Mówię wam, to kompletna lebiega, pewnie jego żona mogłaby go pobić. Może nawet to zrobiła? W końcu czemu książę Dorne miałby poślubić jakąś porwaną i nieważną dziewczynę z Reach, której własny ród się wyrzekł? Jak nic spuściła mu łomot i zaciągnęła na ślub - zaśmiał się. - Jakby tego było mało, to jeszcze tchórz. Jak poleciał na Sunhouse, to słyszałem, ze chował się ciągle za żołnierzami jadąc gdzieś z tyłu, a całą ciężką robotę odwalał lord Wyl. A teraz? Selvyn walczy tu w górach cały czas, wielu lordów podobnie, a księżna musi kierować cała wojną i tylko dlatego jej tu nie ma. A Lucifer? Lata sobie nie wiadomo gdzie, może z raz pokazał tu swoją gębę. Obsrana zbroja, mówię wam...

Rycerz, na którego wpadli uciekający Dornijczycy był niezwykle podejrzliwy, toteż bardzo ostrożnie podchodził do ich słów. Bandyci, tutaj? Tak głęboko na terenach okupowanych przez Reach? Mało prawdopodobne, a jednak nie niemożliwe... Ale żeby zaatakować własnych ziomków? W dodatku wysłanników księżnej? Co za barbarzyńcy z tych Dornijczyków!
- Rozumiem, że wam śpieszno i musieliście zboczyć z głównego szlaku, aby umknąć napaści - powiedział, wciąż nie do końca pewien czy powinien Dornijczykom ufać, ale skłaniający się ku temu, aby im pomóc. - Ta droga nie zaprowadzi was jednak prędko do żadnego zamieszkanego przez ludzi miejsca, a w góry, które jedynie spowolnią waszą podróż. Widzę też, że część z was odniosła rany - zauważył. - Odeskortujemy was do najbliższego posterunku, otrzymacie tam pomoc i schronienie. Wasze rany zostaną opatrzone, a konie napojone i przygotowane do dalszej drogi. Dowódca z pewnością da wam też papier i inkaust, abyście mogli skreślić list do księżnej. Puścimy go gońcem do zamku i raz, dwa dotrze do niej kruk, a wy później tylko będziecie musieli wyjaśnić szczegóły, ha!
Patrzcie, jaki miły był ten dzielny rycerz! Nie tylko panowie z Reach byli mężnymi wojownikami, ale najwyraźniej szanowali również chorągiew pokoju i gotowi byli wspomóc strudzonych posłów. A wszystko to w imię pokoju!

Czyli... banda zakrwawionych Dornijczyków śpieszyła się gdzieś bardzo, w środku terytorium okupowanego przez Reach w czasie wojny. Banda ta utrzymywała, że jedzie pośpiesznie do Słonecznej Włóczni, ale odmawiała skorzystania z pomocy w postaci schronienia, środków szybkiej komunikacji, napojenia koni i opatrzenia ran. Logicznym raczej było, że napojony koń i zdrowy jeździec będą podróżować szybciej niż ranny jeździec na zmęczonym wierzchowcu. W dodatku zamiast korzystać z głównych i znanych szlaków postanowili jechać prosto w góry, w których żadnych dróg nie było. Ludzie z Reach prowadzili tu zwiady od ponad roku, tak więc trudno zarzucić im, że nie znali już tutejszych kozich ścieżek i mniejszych dróżek. Wciąż jednak nie nadawały się one do szybkiej podróży. Rycerz, polegając na swoim instynkcie, zaczął coś podejrzewać.
- Przykro mi - rzekł, a jego dłoń powoli powędrowała na rękojeść miecza. Towarzyszący mu jeźdźcy ustawili się w tym czasie szerzej i postąpili podobnie. - Ale obawiam się, że będę musiał nalegać...
Czyli... walka?

Tak, bogowie, walka! Obie strony dobył oręża i ruszyły na siebie, jednak niefortunnie dla patrolu z Reach to Dornijczycy reprezentowali tu wyższy poziom. Rycerz od Peake'ów stawał dzielnie, ale poborowi pod jego rozkazami byli niczym dla straży przybocznej Lucifer, która przeszła przez nich niczym rozgrzany nóż przez masło. Sam książę również powalił dwóch przeciwników, a jako jedyny z walczących Dornijczyków mógł pochwalić się uniknięciem jakichkolwiek ran!
Walka skończyła się wybiciem całego patrolu, łącznie z poborowym, który próbował uciekać, aby ostrzec inne siły z Reach. Dornijczycy stracili jednego rycerza i trzech zbrojnych. W kwestii ran - Eon był ledwo zadrapany, Edgar i Ethan ucierpieli trochę mocniej, ale na razie trzymali się dobrze, jeden z innych rycerzy również nieznacznie ucierpiał. Stan Lucifera nie zmienił się względem potyczki pod Kingsgrave.
Krzyk Melesy szybko ukrócił jednak radość ze zwycięstwa. Pogoń z Kingsgrave najwyraźniej wciąż była na ich tropie i deptała im po piętach. Nie opadali na nich w tej chwili, ale już było ich widać i nie pozostawali daleko w tyle. Trzeba było szybko decydować co czynić...

Bogowie, walka!:

Ludzie z Reach zbliżali się, więc opatrzenie ran na razie mogło sprowadzić się do owinięcia ich szmatami - a może ktoś miał nawet bandaż na wierzchu - aby ograniczyć krwawienie. Na poważniejsze zabiegi czasu raczej nie było.
- Nie wiem czy dam radę! - odpowiedziała Melesa, która nie była dzielnym rycerzem jak jej przyjaciele, a zaledwie medyczką, która nie przywykła do siodła. Jazda obecnie była zaś dość szybka i, bez wątpienia, wymagająca. - Ale chyba wielkiego wyboru nie mamy, prawda?

Jak chcesz zrobić coś z tą odpowiedzią na zadane pytanie to napisz posta lub wytyczne do MG, jak tak czy inaczej jedziecie zgodnie z dalszą częścią Twojego posta, to daj znać i się doda tutaj ciąg dalszy.

- Dobra - odpowiedziała Melesa i skinęła głową.
Kobieta miała więc zamiar "Dać radę!", ale w razie czego gotowa byłaby zwrócić się do księcia o pomoc i przesiąść się na jego konia. Oczywiście nie chciała go obciążać zbędnie już teraz, kiedy jeszcze jako tako sobie radziła, a jej przyjaciel pokładał w niej wiarę.
Pościg więc trwał, a ludzie z Reach zbliżali się z każdą minutą coraz bardziej. Ścieżki powoli się zwężały, ale nie było jak na razie mowy o miejscu dogodnym do sprowadzenia na szybko lawiny. Zwyczajnie brakowało kamieni leżących na zboczu, które wyglądałyby na luźniejsze, albo do których byłby dobry dostęp. Głupio zaś byłoby się zatrzymać, zsiąść z koni i odkryć, że za nic nie dadzą rady wdrapać się na górę. W takiej sytuacji pogoń najpewniej złapałaby ich z przysłowiowymi "opuszczonymi portkami".
Wtedy też los uśmiechnął się do nich i zaraz dał im kopa w dupę... Przed sobą zobaczyli miejsce, które mogłoby być odpowiednie na sprowadzenie lawiny - chociaż musieliby się śpieszyć i dobrze spiąć, albowiem pościg dyszał im już w kark - ale Melesa spadła na ostrym zakręcie z konia. Potłukła się trochę, stęknęła z bólu, ale wstała powoli i otrzepała się.
- Książę, bierz ją i jedź dalej! My spróbujemy ich zatrzymać! - krzyknął jeden z eskortujących Lucifera dornijskich rycerzy. - Byle prędko!
- To rzeczywiście może być jedyne rozwiązanie - przytaknął Ethan, sięgając po broń.
Ludzie z Reach byli tuż tuż, a mały wypadek jaki właśnie miał miejsce jedynie gwarantował im dogonienie dornijskich uciekinierów. Pozostawienie kogoś, aby stanął im naprzeciw zdawało się jedyną możliwością ucieczki dla księcia i biednej medyczki. Tylko ilu? Trzech rycerzy z Dorne? Czy może też dzielnych przyjaciół Martella? Sami Dornijczycy mogli nie wystarczyć, a jego ziomkowie z pewnością stanowiliby dla reachowskiej pogoni nie lada wyzwanie.

Dornijscy rycerze odwrócili się i ruszyli naprzeciw pogoni z Reach. Niestety... Okazało się, że rycerze z północy gnali naprzód z niezwykłą furią, gotowi przebić się przez każdą przeszkodę, aby położyć swoje ręce na wiarołomcach, którzy przelali zdradziecko krew pod chorągwią pokoju. Lucifer i jego towarzysze usłyszeli za sobą odgłosy walki, ale szybko stało się jasne, że ich kompani nie byli w stanie znacząco opóźnić ścigających ich ludzi. Pozostawało więc wytoczyć trebusze skoro katapulty zawiodły. Przyjaciele Lucifera, jego zaprzysiężeni obrońcy, pożegnali się z nim w kilku czułych słowach, po czym zawrócili, aby stawić czoła wrogom.
Książę i jego medyczka jechali zaś dalej. Odgłosy walki wkrótce pozostawili daleko za sobą, klucząc po kozich ścieżkach Czerwonych Gór. Minęła godzina, dwie, może nawet trzy. Lucifer mógł zatrzymać się i rozglądać, nasłuchiwać, ale nie dostrzegł, ani też nie usłyszał pogoni. Zdawałoby się, że jego przyjaciele osiągnęli to czego rycerze z Dorne nie byli w stanie - powstrzymali pościg. Jeżeli zwyciężyli, to najpewniej opatrzą swoje rany i ruszą za nim. Jeżeli zostali pokonani, to niech bogowie mają ich w opiece.
Lucifer był lekko ranny, acz nędzne zadrapania jakich doznał ze strony ludzi z Reach jego przyjaciółka z łatwością mogła opatrzyć. Większym problemem było teraz jednak to, że znaleźli się sami w Górach Czerownych, bez przewodnika czy zapasów starczających na dwie osoby - w końcu porzucili inne konie poza jednym, a była ich dwójka. Mieli przed sobą trochę ponad sto mil drogi do Yronwood lub Wyl licząc w linii prostej - o ile Martell dobrze kojarzył z pamięci mapę, a zdawało mu się, że pamięta ją całkiem nieźle - a góry rzadko dawały możliwość takiej podróży.
Jak książę i jego towarzyska mieli zamiar przetrwać trudną podróż przez górzyste tereny Dorne? Wielkim szczęściem byłoby dla nich natknięcie się na jeden z oddziałów dornijskich patrolujących te tereny, jednak takie spotkanie nie było pewne. Zwłaszcza w tym momencie, kiedy byli jeszcze dość blisko ziem kontrolowanych szczelnie przez Reach.

Jak przetrwać w górach? To było pytanie, które musiał zadawać sobie książę Lucifer i jego towarzyszka, którzy bez obfitych zapasów oraz bez przewodnika skończyli pośród dzikich ostępów Gór Czerwonych. Trzeba było przyznać, że nie wiedzieli jaka jest odpowiedź. Szlachcic lubiący luksusy i kobieta uczona w sztuce leczenia, żadne z nich nie było ekspertem od przetrwania w trudnych warunkach. Byli jednak obydwoje bystrzy i prawie w pełni sił - jeżeli nie liczyć zmęczenia i paru małych zadrapań na Martellu - więc z pewnością coś wymyślą.
Z początku szło opornie, a w dodatku podróżni zostali zaatakowani przez cieniokoty - chwała Siedmiu, że dzięki swoim czujnym oczom zdołali wypatrzyć je i uniknąć zasadzki! - które okrutnie poturbowały księcia, jednak w końcu szczęście uśmiechnęło się do nich. Wydostali się z gór na ziemiach lorda Yronwooda, a po dotarciu do pierwszego zaludnionego miejsca - czy to wieś czy posterunek - zapewnili sobie transport do zamku. Tam Lucifer, będący po potyczce z przedstawicielami górskiej fauny w stanie krytycznym, został dobrze opatrzony i złożony w łożu, aby zregenerować siły.

Szanse na to, że wojska Reach chorągiew pokoju zignorują były niemałe. W końcu Dornijczycy pokazali już, że dla nich symbol ten warty jest tyle, że bez oporów dupę sobie nim podetrą. Na szczęście jednak lord Yronwood posłał przodem kruka uprzedzając o poselstwie, a obok barw siedmiu powiewała chorągiew jego rodu. Rodu, który z knowaniami Martellów pod Kingsgrave nie miał nic wspólnego, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Najbardziej jednak na korzyść Alhiona działało to, że lord Chester dostał wytyczne względem prowadzenia wojny z Reach, a te nie uwzględniały absolutnej agresji względem Królewskiej Krwi. Wręcz przeciwnie...
Rycerstwo wroga otoczyło młodego Yronwooda i jego świtę, a po wymianie paru informacji zgodzili się eskortować ich do swoich głównych sił. Tam Alhion doprowadzony został do namiotu dowódcy, towarzyszyć mu mogli dwaj rycerze, acz wszystkich Dornijczyków rozbrojono. Obecnie było to raczej w pełni uzasadnione zachowanie. Wewnątrz młodzieniec zastał sześciu mężów pochylonych nad blatem, na którym znajdowała się mapa Czerwonych Gór i ich okolic.
- W takim razie dobrze trafiłeś, Alhionie Yronwood - odezwał się jeden z mężów, starszy jegomość. - Lord Chad Chester stoi przed tobą - ujawnił swoją tożsamość. - Mów z czym do mnie przybywasz, kruk od twego ojca był dla nas zaskoczeniem, jednak przez wzgląd na polecenia naszej królowej nie mogę rzec, że było to zaskoczenie niemiłe.

Lord Chester - podobnie jak inni ludzie obecni w namiocie - przyglądał się Dornijczykowi bardzo krytycznie. Mieszkańcy krainy pokazali już niezwykle dosadnie, że nie można im ufać i wpływało to tragicznie na jakiekolwiek akcje dyplomatyczne. W końcu jeżeli ktoś jest niegodny zaufania, to jest niegodny zaufania, nie da się być godnym zaufania "okazjonalnie". Niestety Chester miał rozkazy, a do tego podobny pakt rzeczywiście byłby korzystny dla jego kampanii. Należało działać, ale działać z należytą ostrożnością.
- Zgadzamy się na pokój z królem Yronwoodem i wspólną walkę z tymi, którzy wciąż będą chcieli popierać Martellów - oznajmił. - Nasz marsz jest wolny, ponieważ musimy zabezpieczyć nasze linie zaopatrzeniowe i opędzać się od wojsk innych dornijskich lordów - głównie Fowlerów i Manwoodych. Jedź więc z powrotem do domu i przekaz swojemu ojcu naszą odpowiedź - nakazał Chester. - Oczekujemy, oczywiście, że żołnierze z Yronwood szybko przestaną pojawiać się pośród tych, którzy nękają nasze wojska swoimi atakami. Z niecierpliwością będziemy też wyglądać wieści o bitwie z siłami Wylów, oby fortuna sprzyjała królowi Arrecowi.

Prosty lud był przesądny. Jedni wierzyli, że długie lato zwiastuje równie długą zimę. Inni nie witali się przez próg lub pluli za siebie, gdy ktoś krzywo na nich spojrzał. Jeszcze inni z kolei widywali twarz Matki w krowim placku lub tym tęczu tęczy. No... Głównie idzie o to, że na większość zabobonnego społeczeństwa łatwo wpłynąć. I takoż miało być tym razem, kiedy to kolejny niespokojny dzień na ziemiach Wyl przechodził w późne popołudnie. Na okupowanym zamku żołnierze byli musztrowani i przygotowywani do ewentualnej obrony. Patrole wyruszały, aby ciąć się z kryjącymi się po górach partyzantami. Wspomniani partyzanci zaś... no wiadomo, robili swoje partyzanckie "rzeczy". Aż tu nagle... Na niebie pojawił się znak! Twarz w tęczu? Chmurka o specyficznym kształcie? Otóż nie! To była kula ognia. No a przynajmniej tak to wyglądało, jakby kula ognia spadała na ziemię.

Z trwogą w sercach zarówno żołnierze w zamku jak i partyzanci w swych kryjówkach śledzili przedziwne zjawisko. To zaś mknęło na spotkanie z ziemią i w końcu uderzył z ogromną prędkością w rzekę. Jebudup! Huk i pył! Spadający z niebios kamień łupnąć i wyrył sporej wielkości krater, tworząc małe jezioro gdzieś na jednej trzeciej długości - licząc od brzegu - rzeki "Wyl". Szkód wiele nie było. Najgorszy jednak był strach wywołany przez dziwne, niezrozumiałe zjawisko. Bała się zarówno lokalna ludność jak i okupanci. Czyżby Bogowie się gniewali? A jak tak, to na kogo się gniewali? I dlaczego uderzyli w rzekę? Co prawda nie zatrzymało to jej biegu a jedynie utworzyło "jezioro", ale... Strach używać tej wody. Strach przy niej być. Może szykuje im się tutaj kolejna Zagłada? Może spotka ich ten sam los, co spotkał Valyrię?