Komnaty Gościnne

Rhaenys spała sobie smacznie w wygodnym łożu, opatulona w świeżą i pachnącą pościel. Służba gospodarza niewątpliwie postarała się by pokoje dla gości były jak najlepiej przygotowane. Nad bezpieczeństwem panienki czuwał jeden ze zbrojnych jej rodu pełniący wartę pod drzwiami komnaty, zaś stryj lorda Velaryona nalegał na przydzielenie mu kwater w pobliżu, aby mógł w razie czego natychmiast reagować.

Tej nocy Rhaenys szczęśliwie nie miała doświadczyć żadnych wrażeń. Przynajmniej nie na jawie... Kiedy dziewczyna otworzyła oczy stała na balkonie, a właściwie w progu drzwi nań prowadzących. Był środek nocy, księżyc świecił jednak mocno rozjaśniając mrok i zapewniając dobrą widoczność na roztaczający się przed nią krajobraz. Krajobraz, który zdecydowanie nie był Szafirową Wyspą, zaś ona nie wydawała się być na zamku lorda Tartha. Przed nią roztaczała się panorama miasta o wysokich murach i strzelistych wieżach, większego niż jakiekolwiek, które dane jej było widzieć. Przerastało swoimi rozmiarami nawet Volantis leżące u ujścia potężnej Rhoyne. Przyglądając się dłużej dostrzegła wiele rzeźb i gargulców ukształtowanych na podobieństwo smoków, wiwern, bazyliszków, mantykor, minotaurów oraz innych bestii. Wszystkie je rozpoznawała, ponieważ przypominały jej te, które ozdabiały mury jej domu - Smoczej Skały. Sama balustrada balkonu, na którego progu stała zdobiona była kilkoma małymi statuetkami smoków i gryfów. Nie to jednak przyciągnęło jej wzrok najbardziej, to na czym skupił się wzrok dziewczyny było ponad rzeźbami, murami i strzelistymi wieżami miasta. Niebo przecinały smoki. Jeden, drugi, trzeci... Zdecydowanie więcej niż dane jej było zobaczyć jednocześnie w przestworzach kiedykolwiek wcześniej. Niektóre były równie wielkie co najstarsze bestie jej rodu. Inne były mniejsze, jakby dopiero niedawno się wykluły. Ich barwne łuski - złote, turkusowe, czarne, czerwone, szmaragdowe - mieniły się w świetle księżyca. Trudno było powstrzymać się by nie westchnąć z zachwytu spoglądając na to wszystko.
Wtem dziewczę odwróciło się nagle, kiedy za jego plecami ktoś krzyknął, jakby wyrywając się ze snu. Balkon połączony był z czyjąś sypialnią i teraz Rhaenys spoglądała na młodą dziewczynę, która siedziała w łożu oddychając ciężko. Srebrne, potargane włosy zasłaniały jej twarz, acz widać było, że nie została wyrwana ze snu, który można by określić mianem "przyjemnego". Właścicielka komnaty uniosła dłoń i odgarnęła włosy za ucho, a jej twarz wydała się Rhaenys jakby znajoma. Przez chwilę walczyła z myślami, próbując odrzucić najbardziej oczywistą odpowiedź ze względu na to jak niemożliwa się wydawała, ale jednak... Nie mogła zaprzeczyć, iż siedziała przed nią jej matka. Twarz jej była gładsza i pozbawiona tych kilku znaczących ją obecnie zmarszczek, acz niewątpliwie była to lady Daenys Targaryen. Marzycielka odetchnęła głęboko i uniosła wzrok, a jej oczy napotkały te Rhaenys. Wyglądała na zaskoczoną. Widziała ją? Nie, to było niemożliwe. A może? Przecież to tylko sen. Rhaenys mrugnęła. Kiedy otworzyła oczy leżała w łożu, znowu znajdowała się w komnatach gościnnych siedziby Tarthów.