Plac Treningowy

Tego dnia Dunstan znów wstał za wcześnie, by móc zrobić z sobą cokolwiek pożytecznego. Jego nawyki z rodzinnego domu po raz kolejny stawały mu ością w gardle, gdy przez niezliczoną ilość nudnych minut musiał najpierw leżeć bezczynnie, a potem włóczyć się po korytarzach. Zawędrował do kuchni gdzie poprosił o szybkie śniadanie i właśnie miał zamiar wyruszyć na jakąś konną przejażdżkę, gdy przypomniał sobie o obietnicy danej księciu Aemonowi. Palnął się w durny zapominalski łeb i na szybko budząc swojego syna Waymara oraz Willema, swojego wiernego gwardzistę i rozkazał im jak najrychlej stawić się na plac treningowy.

Nie spodziewał się, że wygra nadchodzący sparing, zazwyczaj pracował raczej głową i piórem, niźli rękoma i mieczem. Był sprawny, ale nie wprawiony. Był jednak lordem a nie rycerzem i jego zadaniem były mądre rządy, a nie sprawne siekanie od którego miał specjalistów. Ponadto nieformalny pojedynek czasem nawet lepiej przegrać, bo choć męska duma cierpi to człowiek dowiaduje się gdzie popełnia błędy i gdzie musi się poprawić. Udał się szybko do zbrojowni gdzie poprosił o uszykowanie mu rynsztunku bojowego składającego się ze średniego pancerza w formie kolczugi elementami płytowymi, miecza i trójkątnej tarczy oraz basinetu. Standardowy ekwipunek, ale praktyczny i uniwersalny. Sam udał się na drobną rozgrzewkę i przebieżkę dookoła dziedzińca, po czym ruszył bezpośrednio na plac treningowy, gdzie już powinni też być Waymar i Willem.

Książę z Blackfyre'ów także już tam był, wyraźnie oczekując. Dunstan już w pełni uzbrojony i bojowo odziany, toteż od razu popędził w jego stronę.
- Uszanowanie waszej książęcej mości - tym razem przywitał się nieco bardziej formalnie niż wcześniej, choć dalej z pewną dozą jowialności i serdeczności - Widzę, że w końcu napotkałem ptaszka bardziej rannego niż ja sam. Zaczynamy od razu czy preferujesz jeszcze chwilę rozgrzewki lub przygotowań? W czasie jak my będziemy spuszczać sobie łomot... Widzę, że oboje mamy wiernych wiarusów przy boku. Może i oni się zmierzą? - uśmiechnął się wskazując na stojącego za nim sir Willema. Może przynajmniej on uratuje honor Banefort na wypadek porażki jego chlebodawcy? Był wprawnym wojownikiem.

Po krótkim przywitaniu, już bez dalszych ceregieli przystąpili do działania. Sir Willem i Waymar stanęli z boku, zaś on sam ustawił się w bojowej pozycji naprzeciwko Aemona. Chwilę potem zwarli się, a kolejną chwilę potem było już po wszystkim. Tylko w mitach i legendach pojedynki trwają po kilka godzin czy nawet dni. W rzeczywistości trwają zazwyczaj do pierwszego, najpóźniej drugiego błędu jednego z pojedynkowiczów. Tak było i tym razem, gdy Aemon przyparłszy go z początku do obrony, wysforował się za bardzo z ofensywą i wymienił cios w rękę za potężny łomot w głowie. Takim to sposobem pojedynek skończył się dla niego bolącą ręką, ale też satysfakcjonującym zwycięstwem. I to wbrew niewierze we własne możliwości i obawom, że jako prawdziwy Janos szermierki tylko wygłupi się w starciu z młodym fechtmistrzem. Na domiar dobrego w chwili gdy uświadamiał sobie i spijał chwałę swojego zwycięstwa, do grona obserwatorów dołączyła jego młoda siostrzenica, Alayne. Normalnie pomyślałby, że przyszła podziwiać kunszt wojowniczy swojego starego wuja, ale od swojej gadatliwej siostry wiedział już, że całkiem niedawno została narzeczoną Blackfyre'a. Ciekawe co też planuje król Lancel, czy może raczej szwagier Tytos, decydując się na tak odległego sojusznika. Lord Banefort miał swoje podejrzenia, ale nie był to czas by je rozstrząsać.
- Cześć, moja droga - przywitał się z Alayne serdecznie uśmiechając się spod basinetu, widocznie wielce dumny sam z siebie - Ah,  takie tam poranne igraszki - dorzucił jednak całkiem skromnie, podając rękę księciu Czarnej Zatoki i pomagając mu powstać na równe nogi - Stawałeś dzielnie książę, zadecydowały ułamki sekund - powiedział gwoli prawdy, wszak to zwycięstwo nie czyniło z niego nagle wprawnego woja.

- Straciłem tylko okazję, by móc pochwalić się przed synem swoim nadchodzącym zwycięstwem, żeby sprawić wrażenie że byłem pewny że tak właśnie będzie. Teraz będzie mi wypominał mi to jako łut szczęścia - powiedział z udawanym wyrzutem, patrząc na syna, który wzruszył tylko ramionami ze złośliwym uśmieszkiem - Waymarze, może i ty znajdziesz sobie przeciwnika? Kto wie, może nawet książę zaszczyci cię swoim mieczem? Na kimś musi się wyżyć. No i pochwalisz się przed uroczą kuzynką, to może rozpowie o tobie jakimś nadobnym pannom same dobre rzeczy...  - zapytał nieco uszczypliwie, choć widać było że była to raczej podlana prostolinijnym żartem propozycja, a nie kpina wymierzona w któregokolwiek z młodzianów. Ot chciał zmotywować zazwyczaj milczącego syna do jakiegoś zaznaczenia swojej obecności w towarzystwie. Może był nieco denerwujący w tych swoich uwagach i naciskach na syna, ale niestety przywilej pierworództwa wiązał się także z ciężarem odpowiedzialności. A Dunstan już dostatecznie długo czekał na to, by jego syn ustatkował się.

Dunstan westchnął w duchu i posłał w kierunku odchodzącego syna mocno zawiedzione i nieco sfrustrowane spojrzenie. Chłopak był młody, więc mógł tego nie rozumieć jak bardzo korzystnie jest dobrze zaprezentować się i wyrobić znajomości, ale mógł przynajmniej starać się zrozumieć. Zdawał się być całkowicie nie zainteresowany niczym innym poza swoim wąskim kręgiem przyjaciół i nielicznych ulubionych zajęć oraz czynności. Lord Banefort nie miał serca ani tupetu karcić go za to zbyt mocno, sam przecież też był w dzieciństwie podobny i to pomimo dyscypliny wprowadzonej w jego wychowanie przez jego ojca Quentena. No ale w końcu zrozumiał wagę swoich obowiązków i ciężar odpowiedzialności. Miał nadzieję, że prędzej i później takie same refleksje zagoszczą w duszy Waymara. Wszak jego dzieciństwo minęło już kilka lat temu. Może powinien częściej z nim rozmawiać bezpośrednio? Spróbować jeszcze raz? Czynił to wielokrotnie i nie skutkowało, więc zaczął słać w stronę syna lekkie uszczypliwości mające połechtać jego męskie ego lub chęć rywalizacji. Ale to również nie działało należycie, by może nawet osiągało odwrotny efekt bo Waymar mógł czuć się upokarzany przez ojca. Chyba trzeba jeszcze raz spróbować do tego podejść, a jak nie... To pomyśleć nad czymś innym.

Tymczasem jego siostrzenica zaproponowała powtórzenie pojedynku, więc Dunstan pytająco zwrócił głowę w stronę księcia Aemona. Ten wydawał się być również entuzjastycznie ku temu nastawiony.
- Czemu nie - powiedział więc i Banefort, sygnalizując że nie ma nic przeciwko temu - Zaczynajmy więc!
To mówiąc oboje odeszli na z góry upatrzone pozycje, po raz kolejny już ustawiając się naprzeciwko siebie w bojowym rynsztunku. Minęła chwilka i już zwarli się ponownie.

W jednej chwili stał na nogach i bronił się dzielnie, w drugiej coś mu nagle zabębniło w uszach, a wzrok przesłoniły mu namnażające się szybko mroczki. Poczuł jak grunt ucieka mu spod stóp, a za to pojawia się gwałtownie pod jego plecami. Z tych jakże oczywistych przesłanek wydedukował ostateczną konkluzję.
No i kurwa przegrałem. Eh, miałeś chamie złoty róg i "splendor" zwycięzcy...
Usłyszał jeszcze jak przez mgłę złośliwą uwagę swojej siostrzenicy, ale otrzeźwiły go nieco promienie słońca gdy w końcu po chwili błądzenia wokół szyi, jego ręce w końcu rozwiązały wiązania hełmu i zerwały go z jego głowy. Westchnął głęboko, wzdrygnął się, złapał za głowę. No i w końcu zaśmiał.
- Pieniążka znalazłem, no to chciałem podnieść - przyjął rękę podaną mu przez Blackfyre'a i w końcu stanął na równe nogi. Otrzepał się trochę z kurzu dziedzińca i spojrzał na księcia Czarnej Zatoki - Winszuję mocnego uderzenia. Łomotnęło mi w głowie mocniej, niż jak moja podówczas narzeczona dogoniła mnie gdy jeszcze miałem w głowie flirty z dwórką - pozwolił sobie dorzucić kolejny drobny żart. No może pół-żart... W każdym razie nie miał faktycznego żalu o porażkę, wszak wciąż w ogólnym rozrachunku mieli remis. Wypadało zwrócić na to uwagę, wszak męska duma pewno przyprowadzi ich kiedyś do starań o wyłonienie ostatecznego czempiona - Czyli mamy jeden do jednego. Pewno trzeba będzie kiedyś rozsądzić kto jest ostatecznym zwycięzcą, ale sugerowałbym żeby nasze czaszki jednak trochę odpoczęły od bicia w nie - uśmiechnął się, wskazując znacząco na obolały bok głowy. Faktycznie mógł być z tego guz i to pomimo wyściółki pod hełmem i samej warstwy żelastwa.

- Na jak długo zostajesz jeszcze w Casterly Rock książę? Domyślam się póki co kiedy wracasz, ale jeszcze nie wiem kiedy wyjeżdżasz - zapytał zerkając raz ze znaczącym uśmiechem na Alayne, aczkolwiek raczej życzliwie, a nie nachalnie i nad wyraz ciekawsko.

Pokiwał głową ze zrozumieniem, wysłuchując wyjaśnień ze strony księcia Aemona i swojej siostrzenicy. W sumie rozsądne. Ileż mógłby spędzić w domu, skoro ślub odbywać się miał tak rychło? Nie zagrzałby jeszcze dobrze swojego łoża, a już wsiadałby na okręt w rejs powrotny do Casterly Rock.

Czyli na Skale znowu zagości valyriańska krew. Ktoś mógłby pomyśleć, że po wyginięciu smoków i upadku autorytetów Targaryenów nie będzie już ona w cenie, ale widać mylono się. Nieważne zresztą. Alayne była tylko jego siostrzenicą i choć po wujowsku ją miłował, to nie jego autorytet nad nią był. Należało mieć nadzieję, że król i Tytos wiedzą co robią na powrót wiążąc Zachód z Valyriańczykami, zwłaszcza w czasach własnej niepodległości. Skinieniem głowy podziękował za zaproszenie, którego w trybie oficjalnym faktycznie jeszcze nie dostał.
- Oczywiście stawię się na ślub, a zwłaszcza na wesele - uśmiechnął się na samą myśl o zabawie. Nieco mniej na perspektywę i konieczność zakupienia drogich prezentów, no ale cóż. Rodzina to rodzina - Tym niemniej ja w międzyczasie zapewne odwiedzę Banefort, żeby przynajmniej trochę zredukować gromadzącą się mi na biurku stertę dokumentów - wolał nie dodawać, że czeka go jeszcze rozbudowa floty. Po co zawracać młodym głowę, zresztą nie bez powodu Tytos nalegał żeby nie paplać o tym na lewo i prawo - Dla was też mój zamek będzie stał otworem, jeśli tylko zapragniecie go odwiedzić póki jeszcze jesteście na Zachodzie. Nie jest na pewno tak imponujący jak Skała, ale zachody słońca oglądane ze szczytu naszych klifów są nie mniej romantyczne.

- Nie będę już wam więcej zajmował czasu - dodał po chwili, zerkając na syna wciąż zajętego rozmową z kolegami. Na samo wspomnienie o domu jego myśli powróciły do bolączek ojcostwa i trudów tego zakresu władzy, jaki jako lord posiadał. Cóż zrobić z tym chłopakiem? Do tej pory raczej go zachęcał, nie chciał bowiem zmuszać syna do małżeństwa. Ale już zbyt długo trwał pokój i lord Banefort był pewny, że coś wisi na włosku który zerwie się raczej prędzej niż później. Być może poprosi Tytosa o pomoc w znalezieniu synowi dobrej wybranki, która przyniosłaby korzyści zarówno Banefortom, jak i całej monarchii. Dopiero po chwili otrząsnął się z milczących rozważań, które na pewno nie umknęły świeżo upieczonym narzeczonym - Wybaczcie. Myśl o wszystkich obowiązkach po tak długim okresie bezczynnego niemal wypoczynku jednak jest trochę przerażająca. Trzymajcie się w dobrym zdrowiu - na pożegnanie podał rękę Aemonowi, po wujowsku uścisnął Alayne. Podszedł jeszcze do syna i powiedział mu, żeby najpóźniej w południe stawił się on w jego komnacie, po czym zniknął za drzwiami prowadzącymi do wnętrza zamku.