Osada nieopodal Hardhome

16 stycznia 336 popołudnie

Droga wzdłuż wybrzeża - choć wietrzna, mroźna i nieprzyjazna - trwała całe sześć dni. W końcu ich oczom ukazały się obsypane śniegiem dachy zmurszałych domostw. Cienkie smużki dymów ulatywały z otworów w dachach. Na szybko sklecona palisada tu i ówdzie rozpadła się. Widać, mieszkańcy mieli inne, ważniejsze zadania.
Uzbrojona i gotowa na wszystko grupa Tormara podeszła powoli do bramy - a raczej jej wyobrażenia - nie próbując się chować. Chcieli tym samym pokazać, że nie mają złych zamiarów.
- Jestem Tormar Wronobójca z osady nad rzeką! Chciałbym porozmawiać z waszym wodzem! - krzyknął donośnie, tak aby obrońcy usłyszeli go i zrozumieli. Teraz pozostało im czekać na ewentualną odpowiedź...

Skinął na swoich ludzi i ruszył za starszym mężczyzną. Aby wejść do chaty, musiał się mocno schylić, jednak warto było. Natychmiast uderzyło go przyjemne ciepło i woń pieczonego mięsa. Poczuł, że głodnieje.
Zajął miejsce obok wodza wioski, które ten mu wskazał i skinął głową, kiedy podano mu talerz z foczyzną i kubek przyjemnie zachęcającego trunku.
- Zdrowie gospodarza! - zakrzyknął i jednym haustem opróżnił naczynie. Napój rozlał się po gardle i spłynął do żołądka, wprawiając Tormara w stan chwilowej błogości. Następnie chwycił swoją porcję i pożarł ją w niebywale szybkim tempie. Był po prostu głodny. Otarł wierzchem dłoni tłuszcz spływający po brodzie i ustach, po czym odwrócił się do przywódcy wioski. Jednocześnie nadstawił kuvek, aby nalano mu nową porcję trunku.
- Zapewne ty jesteś wodzem tej wioski, zatem przejdę do konkretów. - poprawił się na stołku po raz nie wiadomo który, gdyż był zwyczajnie za mały wobec jego gabarytów. - Jestem Tormar, zwany Wronobójcą i kilka dni drogi stąd na zachód, tam gdzie rzeka wpada do zatoki mam osadę. Od jakiegoś już czasu jednoczę Wolnych Ludzi, aby w końcu pozbyć się Wron i ruszyć na południe po lepsze życie. Mamy żelazne narzędzia i statki, które budują nam dwie byłe wrony. Każą nazywać siebie Żelaznymi Ludźmi czy jakoś tak. - przerwał, aby pochłonąć kolejną porcję napitku. Otarł twarz i kontynuował. - Przybyłem tutaj z propozycją. Dołączcie do nas, a znajdzie się dla was miejsce w osadzie. Twoi ludzie dostaną też kilka sztuk broni, jakiej używają Wrony. Nie tych naszych zaszczanych patyków z kamieniami. - huknął pięścią w stół i zaśmiał się rubasznie. - Tyle mogę zaoferować teraz. Bezpieczne miejsce, gdzie nie musicie obawiać się innych plemion czy południowców i nieco broni. A później..? - zapytał i pochylając się nad stołem, spojrzał w oczy kilku miejscowym wojownikom, którzy przysłuchiwali się rozmowie. Zniżył nieco głos i nadał mu mrocznej, chrapliwej barwy. - A później to tyle, broni że nie uniesiecie. Wyobraźcie sobie, ile jej mają w tych swoich kamiennych domach! Próbują nimi oddzielić nas od lepszych ziem! - ostatnie słowa niemal wykrzyczał, wstając z miejsca. Górował nad wszystkimi wzrostem, więc nie miał problemu w ogarnięciu domostwa wzrokiem.
- Byłem po tamtej stronie Muru i widziałem puste ziemie! Dobre ziemie, na których nikt nie mieszka, a które nadają się, aby na nich mieszkać. Wyrżniemy południowców stojących nam na drodze raz na zawsze i weźmiemy, co zechcemy! - usiadł z powrotem na swoje miejsce i spojrzał w oczy staruszka. - Dla ciebie też znajdzie się kilka ciekawych rzeczy. Dołącz do mnie, a wkrótce poprowadzimy naszych ludzi po lepsze ziemie. Co odpowiesz..? - zapytał, uśmiechając się wyzywająco. Jego oczy niebezpiecznie zabłysły. Tormar nakręcił się i był gotowy na wszystko...

Prawdę powiedziawszy spodziewał się tego. Zawsze w zanadrzu miał próbę walki, jednak tym razem zaniechał jej. Mężczyzna wydawał się być dobrym wojownikiem i skorym do współpracy. Pozostało trochę poczekać.
- Wypijmy więc za współpracę! Przyszłą współpracę. - rzekł, unosząc swój kufel, po czym pociągnął solidnego łyka. Wtedy też wpadł mu do głowy pewien pomysł. - Zabierz się ze mną do osady i zobacz ją. Poznaj wodzów, którzy już do nas dołączyli. Przekonasz się, że jesteśmy na dobrej drodze. - zwrócił się ponownie do wodza osady.
Biesiada trwała jeszcze czas jakiś, zaś oni wspólnie wymieniali się swoimi wyczynami, ubarwiając je nieco, jak to ciągle bywało.

Następnego dnia

Pomimo długo trwającej biesiady, grupa Tormara była gotowa do drogi wkrótce po świcie. Mężczyzna nie zamierzał tracić czasu i chciał jak najszybciej wrócić do domu. Czekały przecież kolejne zadania...