Przystań nieopodal Yronwood

Z czytanymi dziełami lepiej było nie przesadzać, albowiem maester Słonecznej Włóczni nie patrzył chętnie na wywożenie cennych zbiorów na wojnę i wiele zabrać nie dał. A jak się nie podobało, to Selvyn mógł się iść poskarżyć księżnej, zobaczyliby kogo poprze. Co jak co, ale o książki i zwoje uczony z Cytadeli miał zamiar walczyć zaciekle niczym lwica broniąca swoich młodych.
Kartografa w Mieście Cieni niestety nie udało się znaleźć. Może gdyby poszukiwania były dłuższe, albo gdyby Miasto Cieni było trochę większe - czyli naprawdę było >miastem< - to wynik byłby inny. Niezależnie jednak od przyczyn nie znalazł się nikt biegły w sporządzaniu map, kto zechciałby wyruszyć z Selvynem w Góry Czerwone.

Kilka dni morskiej żeglugi dało nieco odpocząć wysłużonym mięśniom. Co tu dużo mówić, morale było średnie, ale tak czy owak załapali się jednak na statek i w głowie kołatały się myśli, że trzeba nadrobić za spapraną sprawę. Na deskach jednak niewiele robić się dało, to też Szelma rozprawiał z towarzyszami - co by tu poczciwego zrobić. Ano trochę ich było, wyposażenie na tip top, wypadało wykorzystać. Wbić się jakimś ładnym klinem to była zwykle robota rycerstwa. Chłopcy zdecydowanie bardziej woleli wypatrzeć cudzy oddział, opaść go z kilku stron, wybić do nogi, zgarnąć fanty i powtarzać aż się ktoś po drugiej stronie wkurwi i podwoi patrole.

Tak, to wydawała się dobra strategia. Zanim jednak się kogoś znajdzie... trzeba było go znaleźć. Niby mieli ustalone już kilka drużyn, które zwykle ze sobą jeździły, ale czas rejsu idealny był na przemyślenie tego, przegadanie różnych pomysłów, ustalenie procedur, przypomnienie sobie sygnałów i haseł. Sprawdzenie, czy każdy kto ma mieć róg ma róg i tak dalej. Innymi słowy - przygotowywali się do prowadzenia zwiadów, przy czym na razie na sucho. Jak się zejdzie na ląd, to poćwiczą w terenie, czy aby na pewno są tak dobrze zgrani, jak im się wydaje.

W końcu zaś książę wezwał do siebie. Szelma zostawił więc konia i ruszył za posłańcem. Ach, czyli takie rozkazy. Właściwie bułka z masłem. Ba! Wysłany na dobrze znane tereny liczył po prostu na przejażdżkę. Wiadomo, co do zrobienia to do zrobienia. Plan też był wykorzystać ten czas na odświeżenie sobie z ludźmi ich taktyk i sztuczek. Pojadą trochę szybciej, na miejscu odpoczną, a na powrocie zrobią trochę bardziej krętą trasę dla ćwiczeń, a i może natkną się na coś lub kogoś ciekawego. Zawsze był dobry moment, by poćwiczyć zwiad, zwłaszcza, jeśli niedługo przyjdzie im wybrać się na front.

24/10/11 PZ

I tak to tydzień w siodle minął kolejny na powrocie spod Wyl. Składem raczej takim samym dotarli, niewiele okazji mając werbunkowych. Chłopcy zabrali się za rozkładanie obozu przy książęcych siłach, a Szelma z dwoma towarzyszami zostawiwszy konie do oporządzenia ruszył w poszukiwaniach Martella. Gdzieś lub kiedyś pewnikiem udało się go znaleźć czy to w namiotach planującego plany czy powracającego z zamku, czy co tam właściwie robił.

Poszedł udać się do kompanów, by zlecić przekazanie pakunku i coś mu cały czas chodziło po głowie. Widocznie nie tylko w przenośni. Jak zobaczył robaki, to strzepnął ręką, podskakując w miejscu nie na żarty obrzydzony. Człowiek nosi te czepce, kaptury i inne takie, żeby nic nie miało jak wskoczyć, a tu takiego wała - małym skurwolom tylko cieplutko. Dwa tygodnie w siodle, to i były efekty. Pytanie czy załapał to w stolicy, tutaj, czy nie daj bogowie pod Wyl w burdelu.

Co z tym zrobić? A chuj wie, na włosach się nie znał. Najpierw poszedł umyć głowę. Jak zaczął i poczuł to pod palcami, to mu się słabo zrobiło. Ubrał się i poszedł szukać balwierza. Nie żeby tam zaraz zgolić, ale to chyba taki człowiek znał się na włosach, co nie? To niech poradzi co zrobić, do kogo się zgłosić. Handlarz z odpowiednim specyfikiem, medyk, czy znachorka, jeden chuj, byle szybko. Dobra porada to cenna usługa, więc gotów srebrem był płacić. Nie wiadomo ile miał czasu, ale na razie nic od niego ważnego nie wymagano, więc trzeba się było zająć z miejsca. Kilka razy już chłopakom w kompanii golili łeb, jak ktoś coś podobnego przyniósł, żeby się nie rozeszło, więc nie miał zamiar sobie na to pozwolić, bo raz dyskredytacja, dwa, że cholera wie, czy się nie będzie do kogoś upodabniał w nadchodzących tygodniach, a łysa glaca pozostawiała ograniczone możliwości manewru na tej płaszczyźnie.

Przewidywał, że pewnie straci pieniądze, czas, bo przecież nie wyśle chłopaków "Hej, mam wszy, znajdźcie mi tu jakiegoś maestera i to migiem!" i jak pójdzie chujowo to i resztki renomy. Jakby przylgnęło do niego określenie "zawszony", zapewne musiałoby zostać przelane wiele krwi do naprawienia tego stanu rzeczy. Tak też niby miał medyków swoich, a szedł szukać cudzych. Taki los. No i się za siebie nie podawał jakby kto pytał, bo przecież ludzie plotkują, a u balwierza to praktycznie jak na herbatce u starych panien.

Kilka godzin zeszło na poszukiwaniach. Czyli robiło się przynajmniej popołudnie, jak nie wieczór. A wraz z upływem czasu przychodziła desperacja, rezygnacja i arogancja. Znaczy zrobił się drażliwy i planował się rozmówić ze swoimi.
- Przyślij no do mnie naszego konowała, albo wszystkich, jak siedzą razem u siebie. - Rzekł do jednego ze swych ludzi w obozie, kiedy to już wrócił i polazł do siebie coś zjeść - zakładał że lepiej tak, niż z innymi. Niby orkiestra miała odbój, ale czekali na rozkaz wymarszu, więc niby nikt się jakoś daleko szlajać nie powinien, to i Szelma liczył, że niedługo będzie miał gościa lub gości.

Zakładając, że jeden lub wszyscy medycy tego lub (oj, źle to by im zwiastowało) następnego dnia się pojawili, mężczyzna podjął: - Siadajcie, chłopcy. Trzy sprawy mam. - Co prawda miał jedną, ale chciał, żeby to się tak wmieszało, że niby mimochodem. - Pierwsza, najważniejsza. Stąd to już pewnie tylko z przystankami na front za czas taki, czy inny, więc chcę się upewnić, że macie bandaży, ziół i czego tam trzeba w zapasie odpowiednim. Jak nie, to nie odpowiadać, tylko załatwić co trzeba - czy od kupców w porcie, czy posłać kilku chłopców popytać o zielarzy po wioskach, czy załatwić z książęcymi. Mamy być samowystarczalni. - No, to te najmniej ważne za nimi, bo nie wierzył, żeby takie rzeczy nie były załatwione. - Druga rzecz - macie coś na... a, w sumie chuj. Dobra, słuchajcie, zapomniałem, że miałem się jeszcze z kimś spotkać. Wszystko w temacie, jutro chcę raport ze stanu zaopatrzenia. To wszystko. - Przerwał w połowie zdania, gdyż uświadomił sobie, że przecież w obozie jest jego serdeczny przyjaciel, który to z nimi podróżuje z pobudek osobistych, a nie najęty jak tamci. No i z fachu medyk, ma się rozumieć. To i po cholerę tych tutaj angażował? Bogom wiedzieć. Poszedł do młodego, wyjątkowo zdolnego chłopaka. W sumie nie wiedział skąd on się tak zna na tym wszystkim. Wydupili go z Cytadeli, czy co? No i tak jakoś nietutejszo mówił. No ale nie istotne to było teraz. Wchodząc do odpowiedniego namiotu upewnił się, że są sami i z nieudawaną wylewnością uściskał chłopaka, którego traktował można by rzec jak bratanka, bo do synów to się nie przyznawał. - Serwus Robercik! Co tam czytasz nad świcami? Może byś za jakimiś pannami się tu zakręcił? Jaką dwórkę wyobracał? Dobrze ci mówię! Ja w twoim wieku... a, nie ważne. Słuchaj, mam dla ciebie bojowe zadanie! - oparł się o belkę i mówił, drapiąc po głowie - Jeden znajomy złapał chyba wszy. U nas to zwyczaj stanowi, żeby petenta na łyso, ale pomyślałem, że mógłbyś się wykazać. - Spojrzał wyczekująco, oddając mu głos. Koniec końców liczył, że załatwią sprawę jeszcze dziś wieczór, najpóźniej kolejnego dnia. Jak nie, to chyba się wybierze na jakiś zwiad osobiście, co by nie roznieść tałatajstwa po chłopcach.

Alhion późną nocą wyruszył z zamku wraz z przydzielonymi mu żołnierzami i swymi przybocznymi, nakazał im spokojny marsz do przystani w której to stacjonować mieli Synowie Rhoyne, cóż pora zwolnić najemników ze służby i przy okazji pozbawić ich życia. Byli zagrożeniem dla Yronwood, Strażnik Kamiennej Drogi wydał na nich wyrok, więc mu zostało go tylko wykonać. Zechcę więc uzbrojony w swój pancerz i włócznie ruszyć do najemników w obstawie żołnierzy by nawiązać z nimi kontakt, nim się zbliżą przekaże żołnierzom szeptem by zaczęli podchodzić do najemników. Sam zaś ruszy za swoimi przybocznymi przodem. Wezwie do siebie jakiegoś dowódcę lub inną osobę decyzyjną i będzie oczekiwać aż się zjawi. Gdy to się stanie Alhion uśmiechnie się do niego.
-Witajcie! Czeka nas walka, szykujcie się bowiem nadeszła pora na zmiany - Rzeknie Alhion po czym zechce zaatakować najemnika - Do Ataku! Za Yronwood! - Krzyknie Alhion nakazując swym ludziom atak. Sam też ruszy do boju za swymi przybocznymi.

Nad tym co działo się tej nocy nie było później co opowiadać... Rycerze i żołnierze Yronwoodów wiedzieli co mają zrobić i byli gotowi do wybicia najemników, nie dawali tego jednak po sobie poznać. Synowie Rhoyne pozostawieni do strzeżenia okrętów zauważyli nadciągające z zamku siły, ale po co się tym nadmiernie przejmować? Yronwoodowie byli sojusznikami, a ich wojska maszerowały spokojnie w stronę przystani. Czyżby coś się stało i wymagało nagłego użycia okrętów? Było to trochę dziwne, więc kilkunastu dodatkowych ludzi chwyciło za broń, kolejnych przebudzono ze snu, a dowódca czekał już na Alhiona, kiedy oddziały gospodarzy dotarły na miejsce.
Wtem zaczęła się rzeź. Młody książę wraz ze swoimi najbliższymi strażnikami zaatakował dowódcę tego oddziału Synów i jego przybocznych, zabijając ich szybko i sprawnie. Łucznicy Yronwoodów momentalnie sięgnęli po strzały i posłali salwę w stronę namiotów, a wiedzeni przez rycerzy zbrojni ze wściekłym rykiem na ustach wpadli do obozu. Walka - o ile to do czego doszło można tak nawet nazwać - trwała ledwie kilka minut. Pozostawiony pod Yronwood odział najemników wybity został do nogi bez większych trudności, a ludzie nowego króla swoje straty liczyć mogli jedynie w kilkunastu rannych.
W ręce Królewskiej Krwi dzięki tej szybkiej i sprawnej interwencji wpadły cenne dla nowego królestwa łupy - uzbrojenie najemników, wszelkie zapasy oraz fundusze jakie ze sobą mieli, a także, przede wszystkim, ich okręty. Na chwilę obecną Yronwood dysponował flotą znaczniejszą niż Słoneczna Włócznia, a przy nadmorskim położeniu siedziby swoich rywali, Martellów, był to atut, który warto było posiadać.

Wszystko poszło zgodnie z planem i odbyło się bez strat, co Alhion uznał za pełne zwycięstwo w tej małej potyczce, małej ale jak bardzo ważnej dla przyszłości powstającego z popiołów Dorne, królestwa Yronwood. Alhion i jego świta pozbyli się dowództwa tego oddziału najemników a dzielni żołnierze Strażnika Kamiennej Drogi zajęli się resztą sił bękarta w przystani. Miał nadzieje iż to zwycięstwo zadowoli jego ojca zwłaszcza iż odbyło się bez strat. Dziedzic włodarza Yronwood, rozkaże opatrzeć rannych i zabrać łupy do zamku. Okręty miały zostać zaś zabezpieczone by upewnić się iż nic przez noc się im nie stanie. Przyszły książę jednakże musiał zrobić jeszcze jedną rzecz niż powróci do siedziby swojego rodu. Nakazał jednemu przybocznemu odciąć łeb dowódcy tego oddziału Synów Rhoyne i przekazać go na srebrnej tacy swemu ojcu, uznał to za wystarczający raport z tego co się tu wydarzyło. Resztę ciał żołnierze Yronwood mieli spalić, uprzednio zabierając najemniczy sprzęt w końcu trupom się on nie przyda. Po załatwieniu spraw w przystani. Alhion opuści pobojowisko i uda się do swych komnat by odpocząć po walce, jeśli nadarzy się okazja to rozpowie iż osobiście zabił najgroźniejszych najemników by połechtać swoje ego w końcu należy mu się coś od życia.