Drogi Dorzecza

***

-Grzeczniej, kurwa.- warknął, słysząc to o pomiotach piekielnych. To, że ich udawali to jedno, ale chyba kmioty powinny czuć przed demonami jakiś respekt. Gdy zrzucili broń, Jal krótką komendą po letniacku wysłał do przodu piątkę swoich ludzi, którzy mieli zebrać broń i wypieprzyć w krzaki. Szybka akcja i po sprawie, a nie że przez całą rozmowę chłopy będą wpatrywać się w swoje rzeczy jak pies w kawał wędzonki. Celia miała swoje dramatyczne wejście, podczas gdy Jal i jego ludzie ograniczyli się do robienia złowrogich min i prezentowania broni. Doprawdy, może powinni założyć trupę teatralną, skoro robili aż takie wrażenie na widzach? Skłonił się tylko przed Celią, gdy mówiła mu co robić, po czym skierował wzrok na jeńców. -No, słyszeliście. Wyskakiwać z łachów i wypierdalać w podskokach, aby szybko, bo może nam się odmienić. I nie w stronę wioski, bo dostaniecie strzałą w rzyć. - uprzedził ich głupie pomysły. Spojrzał na septona i rzekł. -Ty to się za to nigdzie nie wybierasz.

Celia z przyjemnością obserwowała, jak te sukinsyny najpierw posłusznie rzucają broń, by chwilę potem zrzucić również i odzienie. Naprawdę paskudnie wyglądały te śmieszne, męskie ciałka, które Śledźmie kojarzyły się jeno z pokurczonymi, ogolonymi szczurami. Dobrze, że w międzyczasie spojrzała się na Jalabhara, bo chyba inaczej ograniczyłaby się wyłącznie do niewiast.
Niestety ten skurwiel septon chciał być od nich sprytniejszy i mimo nakazów Czarnego Księcia także zaczął spierdalać. W Śledźmie aż się zagotowało. Jak można być takim niehonorowym chłopcojebcą, żeby pierzchnąć przy pierwszej możliwej okazji. Gdzie była ta odwaga od Wojownika, o której ludzie Wiary potrafili tyle rozprawiać?
-Ty jebany w dupę psie! - zakrzyknęła za nim dziewczyna. -Leszek, za nim! - rzuciła komendę swemu wiernemu pupilowi. Miała nadzieję, iż czarny psiur dogoni mężczyznę i zacznie podgryzać go w pośladki! Dalej jednak Celii nie chciało się już nic czynić, dlatego machnęła lekceważąco ręką w kierunku uciekającego septona i spojrzała się na Jala. Jeżeli Letniak i jego banda chcieli coś dodatkowego czynić, to oczywiście ona im w tym nie przeszkadzała.

No i idealnie, szło po ich myśli. Niby Jal nastawiał się na to, że chłopy mogą stawiać opór, ale dlatego piątkę, która miała zbierać broń ubezpieczała piętnastka pod bronią. Na szczęście dla siebie, Braciom Ubogim nie przyszła do głowy żadna głupia myśl i już po chwili uciekali i to na dodatek jeszcze bardziej ubodzy. Natomiast septon okazał się mieć ewidentne problemy ze słuchem lub też z posłuszeństwem. Cóż, Jal najchętniej rozwiązałby je celną strzałą w rzyć, ale z jednej strony nie chciał trafić nikogo innego, a z drugiej Celia właśnie poszczuła Leszka, a temu to już nijak zagrozić nie chciał. No i ostatecznie nie uważał się za zdolnego łucznika. Za to nie miał nic przeciwko, by ruszyć pędem w ślad za umykającym septonem. -Za mną! Dopaść skurwysyna! - krzyknął do swoich ludzi, nie oglądając się do tyłu. Ktoś powinien okazać się szybszy od uciekiniera, a przynajmniej na to liczył.

Śledźma zanosiła się śmiechem, obserwując jak piesek Leszek radośnie kąsa nieposłusznego septona. Z kolei gdy ludzie Jalabhara dopadli do duchownego i obalili go na ziemię, dziewczyna pozwoliła sobie jeszcze przez chwilę popatrzeć, jak zwierzak nie daje spokoju golasowi.
-Dobra, wystarczy już, Leszku - rzekła do psa w nadziei, iż ten usłucha jej głosu. -Nie no, tak się nie bawimy, panie septonie... Ja nie po to idę za wami przez pół Dorzecza, byś ty na koniec próbował mi uciekać. Bardzo nieładnie - pokręciła rybią głową na znak dezaprobaty. -Wiesz, skoro ty sobie z nami pogrywasz niczym pacholę, to my cię tak też potraktujemy. Wiesz, co mi moja stara robiła, gdy byłam nieposłuszna? Przerzucała przez kolano i łoiła mi skórę miotłą - oświadczyła, uznając to za zupełnie coś normalnego. Teraz jednak żadnej miotły tu nie miała, a w dodatku septon był za ciężki, aby móc zręcznie go sobie przerzucić przez nogi.
-Połóżcie go plecami do góry i przytrzymajcie - powiedziała do ukochanego i pozostałych Letniaków. Kiedy ci już to uczynili, Celia uniosła do góry swój potężny kostur i walnęła nim lekko w zad septona.
-To od Ojca! - krzyknęła, po czym padło następne uderzenie. -A to od Matki! - i kolejny raz opuściła rózgę. Uczyniła tak jeszcze pięć razy, za każdym razem przywołując inny aspekt Siedmiu. Uważała jednak przy tym, aby przypadkiem nie uszkodzić za bardzo septona. Ostatecznie zależało jej tylko na zbiciu jego gołego dupska, a nie na rozlewie krwi.
-No i koniec. Teraz możesz sobie wiać, o ile masz jeszcze siły, hehe - zarechotała, dając tym samym znak swym kompanom, iż mogą już puścić kapłana. Zemsta była dopełniona. Następny przystanek - Riverrun!

Akcja łapania uciekiniera poszła nad wyraz dobrze, a Jal mógł być dumny ze swoich ludzi. Roześmiał się z septoniej niedoli, gdy ten miotał się bezradnie jak żuk przewrócony do góry odnóżami. -Nie masz tu żadnej władzy i żadne krzyki tego nie zmienią. A karać to my dopiero będziemy. - uśmiechnął się paskudnie do obezwładnionego septona. Postąpili zgodnie z zaleceniami Śledźmy, a ta mogła śmiało wymierzać sprawiedliwość. Obiła go jak dzieciaka, ale to i dobrze, może zapamięta taką nauczkę, jak przez tydzień nie będzie mógł na dupie usiedzieć. Gdy już puścili septona, Jal kopnął go w rzyć. -A to od Czarnego Diaboła! A teraz spieprzaj z Dorzecza! - krzyknął za uciekającym. A nuż posłucha i w krainie tej będzie choć trochę normalniej? W każdym razie, robota była skończona i mogli ruszać do rodzinnego zamku Celii. W drodze Jalabhar dalej starał się ćwiczyć swe dyplomatyczne zdolności, czy to przez lekturę, czy praktykę ze swymi ludźmi.