Port Volantis

Osiemnasty dzień Dziesiątego Księżyca roku Jedenastego po Zagładzie, popołudnie

Tego dnia Rickard spragniony zręcznościowych pojedynków, znalazł się w miejskim porcie, gdzie jak się okazało, właśnie niedawno zacumował "Pijany Lew Morski", kupiecki statek z Żelaznych Wysp. Jak się można było spodziewać, załoga była wielka, w większości brodata i dobrze radziła sobie z ostrzem. Kiedy dowiedzieli się o chęci pojedynku, kilkoro z nich przyklasnęło pomysłowi z entuzjazmem. I tak będą tu przynajmniej do następnego poranka, więc czemu nie..? Trochę zarobili, a pieniądz jak wiadomo, nie lubi leżeć, najlepiej czuje się w stałym obrocie. Tak więc zaproszono Tartha na pokład, gdzie na jednym z masztów wisiała tarcza, co znaczyć mogło, że przynajmniej co jakiś czas ktoś sobie lubi rzucić toporkiem, oraz otworzono beczkę piwa. Do zawodów postanowiło stanąć czworo załogantów, więc stawka dla wygranego wynosiła cztery złote monety do zgarnięcia na czysto.
Najbardziej pewna siebie wydawała się być tarczowniczka, Lagertha Jasnowłosa. Jej przydomek z całą pewnością musiał pochodzić od koloru jej włosów, które były niemal białe. Pośród reszty przeciwników znaleźli się Wulfrik Wilcza Skóra noszący takież odzienie na plecach, Floki Widłobrody z długą rudą brodą, plecioną w dwa warkocze, oraz Grumki Siny, gdyż zawsze wyglądał tak blado, jakby wciąż był chory.
Ponownie, tak jak i w karczmie, zaoferowano Bestii pierwszeństwo w rzutach, wręczając kufel pełen piwa.
Pierwszy rzut i środeczek. Drugi toporek fru! I środkowy okrąg z trzech. Czyżby trema..? A może poczucie niestabilności na okręcie..? Rickard skupił się i ponownie, trzeci raz trafił w środek. Czwarty i ponownie tylko dwa punkty. Dobra skup się... Fru! Na Bogów, ostatni i najgorszy rzut, ledwie jeden punkt. Zliczając, Tarth zdobył jedenaście punktów.
Kolejna do tarczy podeszła Lagertha. Wysoka, smukła wojowniczka była niesamowicie piękną kobietą. Jej ruchy świadczyły, że jest niezwykle zwinna i zręczna. Bez trudu cisnęła kolejno pięcioma toporkami i niestety jeden z nich niemal nie trafił w tarczę. Niezależny sędzia ogłosił zdobycie siedmiu punktów przez piękne dziewczę.
Kolejny rzucać postanowił Wulfrik. Wysoki mąż szybko rozgrzał ramiona, po czym pięć toporków gruchnęło w tarczę. Ogłoszono zdobycie ledwie pięciu punktów.
Przedostatni przed tarczą stanął żylasty Floki. Mężczyzna przed każdym rzutem całował żelaźdźce toporka, po czym nim miotał. Kilka chwil później ogłoszono zdobycie dziesięciu punktów.
Ostatni, najżałośniejszy z uczestników zwany Grumkim Sinym zdobył ledwie cztery punkty.
Krótkie zawody zwyciężył więc Rickard, cała wygrana, a więc pięć złotych monet były jego...

Mimo, że zebranym Żelaznym przeciętnie się podobało całe przedstawienie, to każdy postanowił raz jeszcze spróbować. Towarzysze Rickarda także podjęli rękawicę, acz z widoczną rezygnacją. Nie był to ich świat, ale czemu się nie rozerwać..? Tak, czy inaczej tym razem do małego turnieju przystąpiło łącznie aż ośmioro uczestników!
Każdy z nich podchodził kolejno na wyznaczone miejsce i miotał toporkami. Jednym szło lepiej, innym gorzej. Cała zaś zabawa trwała przeszło godzinę, nim ostatni topór wbił się w deski tarczy. Po podliczeniu wyników, okazało się, iż piękna Lagertha Jasnowłosa ma tyle samo punktów, co Wulfrik Wilcza Skóra. Potrzebna więc była dogrywka!
Zarówno wśród uczestników, jak i obserwatorów zaczęły udzielać się emocje, nastąpiło poruszenie. Nim pierwszy toporek rzucony przez Lagerthę wbił się w tarczę, na pokład już taszczono kolejną beczkę piwa. Zaczął się głośny i mocny doping, Żelaźni Ludzie zaczęli dzielić się na zwolenników Jasnowłosej i zwolenników Wilczej Skóry.
Rickard mógł tymczasem zauważyć, iż patrolującej port straży miejskiej nie umknął fakt nagłego poruszenia na okręcie przybyszów z Westeros. Przybyszów, którzy słynęli z wojowniczości i wielkiej chętki do plądrowania.
Wracając na okręt, do rzutu przygotowywał się właśnie Wulfrik. Mężczyzna wykonał kilka skomplikowanych zamachnięć bronią, po czym fru!
Wybuchła wrzawa i kakofonia krzyków, kiedy i dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. Żelaźni przekrzykiwali się, zgrzewając swojego wybrańca do kolejnego rzutu. Gdzieś z boku dwóch rosłych mężów przez moment przepychało się między sobą, by za chwilę stukać się rogami pełnymi trunku i dopingować "walczących". Jasnowłosa nie pozostając dłużna oponentowi, także pochwaliła się pokazem niemałych umiejętności zręczności w posługiwaniu się toporkiem. W końcu spojrzała się w stronę tarczy i cisnęła broń, ta zaś po chwili tkwiła w tarczy.
Wulfrik natomiast zaśmiał się na całe przedstawienie, zabrał jednemu z kompanów naczynie i opróżnił je jednym haustem. Otarł usta i z miejsca, w którym stał rzucił, a było to kilka kroków dalej, niż wyznaczony punkt. Toporek śmignął i wbił się w środek.
Stronnicy Skóry wybuchli wesołą wrzawą, rozlewając dookoła siebie piwo przy ciężkim poklepywaniu się po ramionach. Wulfrik Wilcza Skóra zwyciężył bezsprzecznie...

Wyniki:

Jak się Rickard mógł dowiedzieć z bratania, załoga "Pijanego Lwa Morskiego" nie zmieniła się od przeszło dwu lat, także żaden z wojaków na pokładzie nie wziął udziału w wojence Twardorękiego i Aroganckiego. Za to mieli kilka bitek na morzu, zazwyczaj z piratami. Przeważnie jednak była to różna hołota, więc za każdym razem ich porobili. Pewnego razu nawet byli w Meereen i tam na arenie zawalczyła sobie Lagertha, wygrywając dwa pojedynki jednego dnia...
Podobnych opowieści o przygodach, Tarth mógł usłyszeć jeszcze kilka. Jeśli chodzi o kolejną dogrywkę, tym razem już tylko Lagertha i Wulfrik byli chętni do pojedynków. Para Żelaznych pierwsza stanęła do boju. Po kilku chwilach okazało się, że to Jasnowłosa prowadzi, uzyskując całkiem niezły, dwucyfrowy wynik. Na koniec jednak rzucać miała Bestia...
Pierwszy toporek wbił się idealnie w sam środeczek tarczy, lepiej nawet Bogowie by nie rzucili. Przy drugim rzucie Tarth popatrzył, ocenił. Zrobił mały krok w lewo, przycelował i rzucił. Toporek poleciał i wbił się dokładnie w tym samym miejscu, co poprzedni, ni milimetr w żadną stronę. Co bardziej wrażliwe ucho mogło nawet usłyszeć, jak przez ułamek czasu ostrze rzuconej broni skrobie po żelaźcu wbitego toporka, nim utkwiło w drewnie. Obserwujący to tłum nieco przycichł, niektórzy otworzyli gęby ze zdziwienia precyzji, z jaką rzucił Rickard, a to miało nie być wszystko...
Znowu zrobił krok w bok, tym razem w prawą stronę i skupił wszystkie zmysły jeszcze bardziej. Zamachnął się i fru!
- O jebany. - padło gdzieś z tłumu, kiedy trzeci toporek wbił się idealnie w to samo miejsce co dwa poprzednie, tym razem z prawej strony pierwszego. Między wbitymi ostrzami być może dałoby radę przecisnąć jedynie pojedynczy ludzki włos, takie to były precyzyjne rzuty. Pozostałe dwa nie były dużo gorsze. Czwarty toporek również wbił się w środkowy okrąg oznaczający trzy punkty, lecz "tylko" kilka cali od poprzednich. Najgorszym okazał się być ostatni, choć i on przyniósł punkt. Tak Rickard ponownie wygrał, zdobywając kolejne dwie złote monety.
Na nowo okręt wypełniła wrzawa śmiechów, docinek i gratulacji dla burzowca, oraz masa toastów na jego cześć. Z pewnością tymi trzema rzutami zdobył sobie szacunek załogi "Pijanego Lwa Morskiego", mimo że teoretycznie stali bo dwóch stronach barykady. Ale właśnie, teoretycznie, wszak obie strony w zasadzie nie brały udziału w odległej wojnie i w nosie mieli tamtejsze niesnaski. Tutaj zawiązywała się prawdziwa nić przyjaźni.
Kiedy Tarthowi w końcu udało się wyrwać z tłumu wielkich wojowników, gdzie każdy chciał go poklepać po ramieniu i wypić toast za zwycięzcę, wpadł prosto na Lagerthę. Może mu się zdawało, ale piękna dziewczyna chyba na to tylko czekała... Po gratulacjach Jasnowłosa pochyliła się i wprost do ucha, szeptem zapytała czy by nie zechciał pokazać jej więcej swoich umiejętności, ona zaś pokarze mu swoją kajutę. Rzecz jasna pokusiła się o zmysłowy ton jej słów, zaś przy tym przeciągnęła ręką po klatce, brzuchu i zacisnęła dłoń na kroczu Bestii...