Wielka Sala

Wieczór 26 kwietnia

Harras spojrzał na Harlana jeszcze raz. Zdawał się być zbyt śmiały, jak na pozycję, w której się obecnie znajdował. Trochę butny i nerwowy, ale w jednym miał rację - król Harlaw potrzebował rąk do pracy, a ten mógł mu zapewne dostarczyć wielu doświadczonych ludzi. Ale czy mógł pozwolić się tak traktować? Przez byle kapitana? Nie mógł jednak okazać zawahania, nie tego oczekiwali Żelaźni Ludzie. - Mogę. - odpowiedział sucho, bez śladu emocji. Zrobił krótką przerwę, by słowo mogło do końca rozbrzmieć, a samemu sobie dając kolejne sekundy do namysłu. - I zapewne powinienem. Jak śmiesz tak zwracać się do swojego króla? - ryknął gniewnie, choć bez śladu niepotrzebnego zdenerwowania. - Czerwony Kraken bez namysły kazałby wyrwać Ci za to język, a Wronie Oko złożyłby Cię w ofierze swoim bożkom. - w tym miejscu zrobił przerwę, dając bękartowi chwilę na przetrawienie swoich słów. Sam też uspokoił oddech i dalej mówił spokojniej: - Ja jednak wierzę, że tylko Utopiony Bóg może wskazać mi właściwą drogę. Nie do mnie powinien należeć osąd, a do tych, którzy słyszą bezpośrednio jego głos. Kapłani naszego Boga zdecydują o Twoim losie. Popłyniesz niedługo wraz z jednym z moich lordów na Żelazne Wyspy. Jeżeli uzyskasz błogosławieństwo kapłanów naszego boga, to i uzyskasz moje. - król postanowił odsunąć od siebie decyzję i powierzyć ją najpobożniejszym na Żelaznych Wyspach. Miał nadzieję, że taki gest zostanie doceniony i podkreśli znaczenie wiary dla władzy. Harlaw spojrzał jeszcze na Harlana i rzucił: - A teraz... możesz odejść. - westchnął. Tego dnia czekało go pewnie, mimo wszystko, jeszcze kilku petentów.

Selwyn wrócił na królewski dwór nieco zmęczony, ale już w całkiem dobrej formie fizycznej. Nie zapił zbyt dużo, wszak nie wypadało tuż po pogrzebie swojego brata paść pod stół. Do wielkiej sali zamku Redwynów wkroczył dumnie i prosto. U boku kołysała mu się jego nieodłączna miedziana manierka, tym razem wypełniona lokalną gorzałką z winnych wytłoków, w smaku paskudztwo, ale jaka moc! W ogóle lord Blacktyde czuł się na Arbor jak w siódmym niebie, mógł pełnymi garściami czerpać z życia. Miał tylko nadzieję, że jego żona nie czyni tego samego na ich rodzinnej wyspie, wszak też była rozpustną ku... kobietą. No ale dlatego właśnie zostawił ją pod pieczą swojego najstarszego syna.

Król sprawował właśnie zwyczajową audiencję w sprawach doraźnych, rozsądzając spory i administrując świeżo podbitymi ziemiami. Wielką Salę opuszczał właśnie jakiś Żelazny, z miną raczej nietęgą i Blacktyde nie widząc innych petentów wyższych od niego statusem, po prostu wystąpił przed oblicze króla. Ciekaw był jakie monarcha ma plany na następną wyprawę, wszak na pewno nie bez celu podbijali Arbor, które było ich największym konkurentem na morzach. Teraz gdy panowali nad wodami, mogli sięgać po władzę znacznie większą i odbudować chwałę i potęgę Żelaznych Wysp. Być może sam Selwyn będzie miał jakieś ciekawe sugestie...

- Co jest martwe nigdy nie umiera, królu - powiedział swoim gładkim głosem, płynnym ruchem oddając tradycyjnie należny władcom hołd - Wróciłem już z Ryamsportu, gdzie oddałem swego brata wodom oceanu, razem ze statkiem który mu niegdyś ofiarowałem. Zostawiłem sobie za to przy swoim boku jego topór, którym mam nadzieje już wkrótce pomszczę jego śmierć - ostatnie słowa dodał wyczekująco, bo choć odpowiadał mu ciepły klimat Arbor i wszelakie rozkosze jakie oferowała ta żyzna wyspa, to czyż walka nie jest najwyższą z przyjemności? Dla wojownika, krew smakuje równie dobrze jak wino - Mam nadzieję, że już wkrótce nasze statki znowu będą rwać fale, tymczasem jednak rad byłbym móc dowiedzieć się kiedy mam się tego spodziewać. Nie chcę zmitrężyć, a arborskie panny lubią twardych mężczyzn i ciężko opuszczać ich ramiona...

Kolejnym, który wystąpił przed oblicze Harrasa, był jeden z potężniejszych lordów Żelaznych Wysp - lord Blacktyde z Blacktyde. Król wyraźnie spochmurniał na jego widok, wszak słyszał do czego doszło w Ryamsporcie. - Co jest martwe nie może umrzeć. Wstał, podszedł do swojego wiernego lennika i mocno go objął, w przyjacielskim uścisku. - Przykro mi z powodu Twojego brata. Gdyby tylko umarł w czasie grabieży... Ale w walce z jakimś kupcem w porcie? - poklepał Selwyna po ramieniu i odsunął się. - Wierzę jednak, że znalazł miejsce przy stole w podwodnych komnatach Utopionego Boga. Był wspaniałym wojownikiem. - westchnął, smutny. Tak oto odchodzili najlepsi wojownicy. Weterani dawnych wojen, pamiętających jeszcze wojnę domową lub nawet wyprawę Wroniego Oka. W takich chwilach Harras czuł się staro, niebywale wręcz. Ilu bowiem zostało jeszcze ludzi z jego pokolenia? A ilu jego braci, przyjaciół czy wrogów odeszło? Był jednym z niewielu, którzy przeżyli wyprawę do Reach. Tak jak, na przykład, jego stryj, Rodrik Czytacz. Harras wiele się od niego nauczył, do czasu aż ten zginął w cieśninie Redwynów. Tak niewielu ich zostało...
Zaraz jednak otrząsnął się z zamyślenia. Wszak był w trakcie rozmowy ze swoim podwładnym i nie mógł w tym momencie okazywać słabości, na jaką by czasem chciał sobie pozwolić. Nie miał niestety tego komfortu. Musiał odpowiedzieć na pytania... - Zapewne niedługo, choć na razie wszystkie łupy powinny wrócić na Wyspy. Możesz jednak spodziewać się rychło kolejnej wyprawy, albowiem jestem pewien, że każdy Żelazny teraz tylko tego oczekuje. - spojrzał na zgromadzonych wokół. Byli pośród nich ludzie Redwyne'a, prostaczkowie, Żelaźni oczywiście, a takżę kilku petentów. - Chciałbym powtórzyć wyczyn Harwyna Hoare i przywrócić naszą władzę nad Dorzeczem. - zwrócił się niby to do Blacktyde'a, ale jakby do ogółu, aby każdy go usłyszał. Nie chciał jednak zbędnego tłumu przy rozmowach o dokładnych planach króla, toteż postanowił zaraz dodać do wszytkich: - To koniec na dziś, możecie się rozejść. - spojrzał jeszcze na Selwyna i zaproponował mu już cichszym głosem. - Zamierzam udać się na spacer po lesie wokół zamku. Jeżeli masz ochotę porozmawiać o planach wojennych, to możesz udać się tam ze mną. - spojrzał pytającym wzrokiem i niezależnie od odpowiedzi, nakazał przygotować sobie kilkunastoosobową eskortę, złożoną z najbardziej zaufanych Żelaznych Ludzi.

Selwyn odwzajemnił przyjacielskie gesty Harlawa. Jego ojciec walczył z nim za Greyjoyów, ale on sam od początku swoich rządów był mu lojalnym chorążym. Tak już było wśród Żelaznych. Podążali za silnym, a nie za najbardziej uprawnionym do rządzenia. Dzięki temu właśnie ich lud trwał dumnie i mocno, mimo upływu lat nie ulegając wpływom zielonych krain i konsekwentnie odrzucając ich obyczaje, zachowując surowość własnych.

- Temperamentem równać się mógł tylko bogowi burz - potwierdził niejako słowa króla o wojowniczym uosobieniu Vickona, skinieniem głowy dziękując za kondolencje - Dzięki temu zresztą uratował moją wolność, a może nawet i życie... Choć również przez to pisana mu była prędzej czy później gwałtowna śmierć. Ale cóż, nie zawsze udziałem wojownika jest chwała... Ważne, że padł w boju, a więc z pewnością stołuje się już u boku Utopionego - uśmiechnął się smutno, ale bez rozpaczy. Taki już był los Żelaznych. Czasem pływali na grzbietach najwyższych fal, a czasem owe fale pochłaniały ich w głębiny. Niebezpieczne i surowe życie, ale jakże satysfakcjonujące i pełne.

Lord Blacktyde uśmiechnął się potem drapieżnie, gdy słyszał że niedługi jest czas gdy znowu rozpocznie się kolejna wyprawa. Tak, tego oczekiwali wszyscy, nikt nie chciał poprzestać na jednym tylko łupie, nieważne jak apetyczny byłby. Gdy więc audiencja została oficjalnie zakończona i Selwynowi zaproponowano bardziej osobistą rozmowę, z radością przyjął ofertę i ruszył za królem. Swoim ludziom kazał rozejść się do ich kwater i zezwolił na poużywanie sobie nieco, zabrał ze sobą jedynie swojego bękarciego syna, Willarda który był jego wiernym przybocznym.