Korytarze rezydecji

~~*~~

Josie z zainteresowaniem przechadzała się korytarzami, uważając przy tym, by nie potknąć się o żadne narzędzia, które licznie walały się po pomieszczeniach, a co miała w niemiłym zwyczaju. Prace trwały jeszcze w najlepsze i Valerian nie chciał na razie zabierać jej ze sobą do ich rezydencji. Zaznaczał, że chciał pokazać jej dopiero efekt końcowy. Mimo to postanowiła go zaskoczyć i samej się tam udać, by obejrzeć postępy. Poza tym nie miała okazji widzieć rezydencji w starej wersji, gdyż pierwszy raz gościła w Pentos. Nie mogła więc się zaskoczyć, a była zwyczajnie ciekawa.
Okazało się, że nie musiała długo szukać swego męża, bo ten już po kilkunastu minutach ukazał jej się po drugiej stronie korytarza, którym właśnie szła. Uśmiechnęła się, podchodząc do niego i towarzyszącego mu sługi bez zwłoki.
— Mój drogi mąż nie chciał mnie tu zabrać, więc pofatygowałam się sama — odparła bez cienia skruchy, a wręcz z zadowolonym z siebie uśmieszkiem w odpowiedzi na jego zaczepkę.
— Niecierpliwiłam się. To nie w porządku trzymać mnie tak długo w niepewności — zauważyła, biorąc męża pod rękę, dając tym jasny znak, że oczekiwała, że ten ją oprowadzi.
— Jestem ciekawa naszego nowego zakątka, lordzie. Nie wiem, gdzie jest salon, czy balkony dają odpowiedni widok, ani ile mieści w sobie sypialni... — dodała niewinnie, spoglądając na profil mężczyzny.

— Masz w tym rację, mój kochany. Jednakże takie gierki lepiej pozostawić do wykorzystania w sypialni. To dla nich odpowiedniejsze miejsce. Natomiast mój głód wiedzy i niepohamowana ciekawość powinny być zaspokajane od razu. — Lady Velaryon mówiła, ściszając głos przed podążającym za nimi sługą, nadal utrzymując wypowiedź w żartobliwym tonie.
Z uwagą oglądała każde pomieszczenie, które pokazywał jej Valerian, doceniając raz za razem jego dobre wyczucie estetyki. To wnętrze, tak jak i wystrój Driftmarku, przypadło jej do gustu. Gdzie nie gdzie tylko, po ocenieniu tego swoim wprawionym okiem, dodawała uwagi typu "Tutaj powinny zawisnąć karmazynowe zasłony" czy "To nieodpowiednie miejsce na szafę". Jak to kobieta, musiała wcisnąć swoje trzy grosze.
— Cóż, zdaje się, że uda ci się osiągnąć ten efekt. Czuję, że tu będzie wspaniale, Vivi. Zupełnie jak na Driftmarku — przyznała, kiedy skończyli już dokładną "inspekcję" rezydencji. — Dobra robota — pochwaliła męża, posyłając mu przy tym szczerze zadowolony uśmiech.

Josie czuła pewnego rodzaju satysfakcję, widząc, jak Valerian kazał notować skrupulatnie każdą jej uwagę. Cieszyła się, że cenił sobie jej zdanie co do wystroju rezydencji i pozwalał przez to jej się angażować. Zresztą dla Joselli było to naprawdę ciekawym zajęciem. Można bowiem uznać dekorowanie za pewien rodzaj sztuki. A ona każdą sztukę zwykła uprawiać z taką samą pasją. Dlatego też poczuła kolejny podekscytowany dreszczyk, gdy jej mąż wspominał o bądź co bądź najważniejszym pomieszczeniu, które zostało im do zwiedzenia.
Weszła za mężczyzną do ich komnat, nie kryjąc zaciekawienia. Już z początku rozejrzała się w około, chłonąc pierwsze wrażenia co do wystroju, które oceniła na duży plus. Sypialnia faktycznie bardzo przypomniała tę z Driftmarku, co budziło miłe skojarzenia. Nie zdążyła jednak przyjrzeć się wszystkiemu wnikliwiej, bo Valerian uchylił kolejne drzwi, wspominając o jakiejś niespodziance, co skutecznie przykuło uwagę lady Velaryon. Ruszyła za nim od razu, chcąc zobaczyć, co też jej mąż mógł mieć na myśli.
Po przejściu do pomieszczenia, Josie na dłuższą chwilę zamarła w jednym miejscu, na środku pokoju, w zupełnej ciszy, co było przeciwieństwem energii, z którą zwiedzała resztę domu. Obejmując się lekko ramionami, podziwiała w spokoju pracownicę, którą szykował dla niej Vivi, czując ogarniające ją wzruszenie. Valerian już nie pierwszy raz pokazał z wielkim talentem, że był z tego nielicznego rodzaju mężczyzn, którzy faktycznie słuchali swych żon, a nie tylko na nie patrzyli. Josie wspominała mu kiedyś, że nie wyobrażałam sobie domu bez choć małego kącika, w którym mogłaby spokojnie oddawać się malowaniu. Vivi musiał o tym pamiętać. I to miejsce z całą pewnością nadawało się do tego celu idealnie.
Josie w końcu ruszyła się z miejsca, by spojrzeć w stronę swojego męża. Z uśmiechem starła wierzchem dłoni kilka łez wzruszenia, które uciekły spod jej powiek i podeszła do mężczyzny, by zamknąć go w swoich ramionach. Przytuliła głowę do jego piersi, zamierając tak na dłuższy moment, uznając, że w tej chwili taki wyraz wdzięczności był bardziej wymowny niż słowa. Nie wiedziała zresztą, jak wyrazić zwykłymi słowami ogrom uczuć, jakie ją ogarnęły w tej chwili.
-- Kocham cię, Vivi -- powiedziała po chwili, dochodząc do wniosku, że chyba właśnie to było w tym momencie najbardziej adekwatne.

Było pewne, że cieszyła się z niespodzianki, jaką była opracownia, jednak jej wylewana reakcja wiązała się bardziej z uczuciem wzruszenia na gest Viviego niż samą radością. Doceniała to po prostu i chciała mu to okazać. Josie już taka była, otwarta i szczera w swoich uczuciach.
-- Sam chyba przyznasz, że byś na to sobie w pełni zasłużył -- zauważyła z uśmiechem. Uniosła w końcu głowę z męskiej piersi, odchylając ją lekko, by spojrzeć na twarz męża. Sięgnęła do niej dłońmi, odgarniając delikatnie palcami srebrzystowłose pukle z jego czoła, do którego na moment przywarła własnym czołem. -- Choć to byłaby ogromna strata, udusić tak dobrego męża, nawet w miłosnym uścisku. Myślę więc, że na razie nie masz czego się obawiać z mojej strony -- zaśmiała się delikatnie.
Na jego uwagę o farbach z Tyrosh uśmiechnęła się jeszcze szerzej i tym razem w ramach podziękowania złożyła na jego ustach pocałunek.
-- No I teraz sprawiłeś, że nie wiem, czy bardziej nie mogę doczekać się samej podróży i tych zakupów, czy powrotu tutaj, by móc skorzystać z nich w mojej nowej pracowni -- poskarżyła się żartobliwie. Fakt, niecierpliwiła się, ale nie posiadała się przy tym z radości. Vivi widział, jak ją rozpieszczać, tego nie można było mu odmówić.

Josella zaśmiała się perliście na sugestię męża, choć ta nie była znowu tak nietrafna.
— Z pewnością, mój drogi. Jestem przecież za młoda i za ładna, by wieść samotne życie — rzuciła, utrzymując to dalej w żartobliwej tonacji i odstąpiła w końcu od mężczyzny, by tym razem dokładnie przyjrzeć się wszystkiemu w pomieszczeniu, po którym zaczęła się wolno przechadzać. W tym czasie Valerian zaczął kolejny temat, który Josie podjęła już z o wiele mniejszym entuzjazmem.