Wody Stopni

Gdy Etain tylko zauważyła powracające szalupy i nie zmieniające się bandery na masztach wrogich okrętów, mocniej zacisnęła pięść, wciskając głęboko ostrze paznokcie w skórę swojej dłoni. Nie ukrywała swojej złości, chwilę musiała głęboko pooddychać, ale potem się uspokoiła. Doszła również do wniosku, że takie postępowanie może nie przynieść w rezultacie żadnego efektu. Rozkazała więc raz jeszcze - tym razem niewolnikom - wybrać się na okręty wroga i zaprosić ich na pokojowe rozmowy. W celu ustanowienia neutralnego terenu, jeden statek z floty Pesidovertino miał się złączyć ze statkiem wrogiej kompanii i rozmowa miała odbyć się na deskach łączących oba pokłady. Przed szereg miał wypłynąć również tylko jeden statek.

-Świnie! - krzyknęła rozeźlona kapitan, uderzając ściśniętą dłonią w oparcie swojego tronu. Wyraz jej twarzy, wyraźnie wskazywał na jej raczej marny humor. Zacisnęła mocniej zęby i wycedziła przez nie. - Za nimi! Zatopić mi te ścierwa! A potem ruszymy na innych. - krzyknęła i kazała oznajmić trębaczowi, żeby zagrał sygnał do ataku. Na początku wysunąć miały się drakkary, wysadzone łucznikami, dzięki swej zwrotności miały za zadanie zręcznie uniknąć broni balistycznych na galerach pirackich i ostrzelać ich strzałami ze swoich okrętów. Za nimi podążyć miało sześć galer, w których dominowała piechota. Na początku mieli ostrzelać wroga pociskami ze swoich katapult i balist, a gdy zrobiło się zbyt niebezpiecznie, ze względu na drakkary, miały skrócić dystans i dopiero wtedy próbować tego ponownie. W przypadku bycia na bardzo krótkim dystansie, piraci mieli przygotować się do taranowania i następnie abordażu.

Statki Etain ruszyły za uciekającą małą flotyllą galer. Szybko mniejsze drakkary wyprzedziły galery. Kamienie poleciały, niektóre trafiły w morze, jednak kilka sięgnęło celu, zadając poważne obrażania jednej galerze. Mianowicie Etain mogła zauważyć, że jeden pocisk trafił tamtejszą katapultę, co skutecznie ją wyeliminowało z walki na dystans. Jednak flota wrogiego kapitana nie pozostawała dłużna i również odpowiedziała pociskami, te jednak były mniej skuteczne i ledwie drasnęły jeden z szybko zbliżających się drakkary. Kolejny ostrzał był pokazem, jak się pudłuje, zarówno w wypadku Etain, jak i wrogiego kapitana. Pościg jeszcze chwile trwał, nim drakkary Etain wreszcie dopadły do galery, która wlokła się z tyłu. Cięciwy świsnęły, a drakkary pokazały, że przewaga liczebna i lepsze wyszkolenie, znaczy więcej niż wyższa burta. Dwie pozostałe galery nieprzyjaciół dalej uciekały, kontynuując ostrzał katapultami, który jednak nic nie wnosił. Piraci Etain oraz ci, którzy się z nią sprzymierzyli, dosłownie wylali się na okręt z dwóch burt. Pomimo przewagi liczebnej, ludzie Karmazynowej Trafalgar nie umieli tego wykorzystać. Chociaż nieznacznie, to przewaga rysowała się na korzyść przeciwników Lorathenki. Przewaga jednak była tylko chwilowa, w końcu niewielu umiało walczyć z dwoma wrogami naraz. Walka mogła jeszcze trwać, jednak Etain widząc, że nie ma szans skutecznie ścigać statków, zdecydowała się podpłynąć do galery, na której odbywała się walka. Walczący, widząc nowe świeże siły, z którymi mieli walczyć, woleli się poddać niż umrzeć. W ręce Etain trafiła galera, wraz z niedobitkami z poprzedniej załogi.

Rozpoczęło się, rzucone przez Etain siły wkrótce dopadły jedną z galer przeciwników, najpierw ją ostrzeliwując, a potem związując z walką. Katapulty na jej galerach, tym razem nie poradziły sobie tak dobrze, jak zazwyczaj i jedynie zdołała uszkodzić maszynę balistyczną na okręcie przeciwnika. Z daleka abordaż nie wyglądał tak źle, jak się później w raporcie okazało. Gdy tylko galery dopłynęły w miejsce walki, pozostali piraci z uszkodzonej galery, zaczęli się kolejno poddawać. Po ich rozbrojeniu, Etain dała wybór, mogli do niej dołączyć lub nie, w przypadku tego drugiego kazała zakuć ich w łańcuchy i wrzucić pod pokład, żeby mogli trochę powiosłować. Pierwszym i najoczywistszym rozkazem było zebranie wszystkich rannych i ich opatrzenie, następnie zebranie uzbrojenia z poległych, a zawartości ich kieszeni należały już do grabieżców.
Statek miał być dokładnie przeszukany, być może ładownia i kajuta ex kapitana były pełne kosztowności. Chcąc wyeliminować efekt przeludnienia na innych statkach, Piratka kazała przejść części załogi na ten okręt, zawsze jest to dodatkowa siła, ich pierwszym zadaniem było naprawienie katapulty, tak żeby była zdatna do użytku, kto wie, kiedy będzie potrzebna. Po wykonaniu wszystkiego, co chciała, kazała kontynuować żeglugę w stronę wyspy, na którą prawdopodobnie uciekły pozostałe galery.

Załoga wrogiego statku w większości zachowała zdrowy rozsądek i zdecydował się przyłączyć do Etain. Reszta zdecydowała się stać niewolnikami piratki. Niedługo potem ekwipunek poległych został zebrany i schowany w ładowniach. Piraci Etain zaczęli ograbiać kieszenie zmarłych, kiedy ich pani kapitan udała się do kajuty. Znalazła tam tylko mały mieszek wypchany złotymi monetami. Jeśli chodzi o stan ładowni, były prawie puste, widać, że niedawno opróżniali ładownie. Jeśli chodzi o katapultę, na jej naprawie znała się tylko osoba, która też nie uważała się za eksperta. Od niej Etain mogła się dowiedzieć, że potrafi naprawić katapultę, jednak brak mu potrzebnych surowców, dlatego najpierw musieli zawitać do jakiegoś portu i takie zdobyć.



Nowo przeorganizowane okręty Etain, dotarły do wyspy, gdzie płynęły wcześniej ścigane statki. Zauważyli prowizoryczne budynki na plaży oraz okręty, które stały na kotwicy. Mogli zauważyć ich sporą liczbę, Etain policzyło, że przy wyspie kotwiczy 8 okrętów. Na ich pokładach pani kapitan mogła zauważyć małe poruszające się kropki, więc zaskoczenie nie wchodziło w grę. Teraz tylko od niej zależało, co zrobi.

Łupy nie były duże, więc żeby ostudzić trochę żal jej ludzi, postanowiła oddać mieszek ze złotem, znaleziony w kajucie kapitana w chciwe ręce piratów. Etain nie potrzebowała ochłapów. Po przeorganizowaniu załóg statków, jej niewielka armada ruszyła w kierunku wspomnianej wyspy, do której przybyła po kilku godzinach.
Zakotwiczone nieopodal wyspy było osiem statków, z których dwa na pewno były tymi, które już spotkała. Mieli niewielką przewagę liczebną, trzeba było to rozegrać inteligentnie, żeby ograniczyć swoje straty. Wszystkie statki miały skierować swoje machiny w kierunku statków przeciwnika, a drakkary miały stać na flankach w razie czego, żeby oskrzydlić statki wroga. Następnie Pani Kapitan wysłała szalupę z posłańcem, gdzie kazała przekazać zaproszenie na neutralny grunt, między ich okrętami. Miała tam przedstawić im ciekawe propozycje.
Jeśli kapitanowie się zgodzili, kobieta w otoczeniu Aleksandra i dwóch innych piratów, ruszyła na spotkanie w szalupie. Do tego zadania, nie omieszkała również porzucić swoich wykwintnych sukni i stawić się z porządną skórzaną zbroją, którą jednak nieco rozpięła, uwydatniając swoje walory, kto wie, może uda jej się uwieść któregoś z jej przeciwników.

Statki Etain szybko wykonały rozkaz i zaczęły ustawiać się gotowe do ostrzału, Drakkary zatrzymały się na flankach, tak jak Etain chciała. Poselstwo ruszyło, szalupa powoli mknęła w stronę wrogich jednostek. Etain ze swojego okrętu mogła zobaczyć, że szalupa nie została w żaden sposób ostrzelana, może był to drobny sygnał. Kilkanaście minut minęło, a szalupa zaczęła powracać do okrętu flagowego Etain. Ludzie wysłani przez Etain przekazali jej, że wrogi kapitan zgodził się na spotkanie, pomiędzy flotami. Szalupy wyruszyły i w połowie drogi, doszło do spotkania.
- Kim ty kurwa jesteś i czego chcesz? Zaatakowałaś moje okręty, a teraz chcesz pertraktować? - Przemówił zapatrzony w biust Etain. Widocznie ta sztuczka na niego zadziała, ale czy wystarczająco.
- Powiedz, co chcesz powiedzieć i odpływaj, póki Ci życie miłe. - W jego głosie było słychać pewność siebie, natomiast jego twarz naznaczyły blizny, co świadczyło o jego doświadczeniu w walce, a może nawet dowodzeniu.

Andrut

Zanim szalupa zaczęła wracać do floty, minęło dobre kilkanaście minut, ale chociaż posłowie przynieśli wcale dobre wieści. Wrogi kapitan zgodził się pertraktować i wkrótce łódka wystartowała z wyspy, co było znakiem dla piratki do ruszenia się. Nie był on za bardzo przystojny, co powodowały głównie jego blizny, toteż nie miała żadnej przyjemności z uwodzenia tego troglodyty. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy zobaczyła, jak oczy mężczyzny są skierowane na jej biust.
- Jestem Karmazynowym Trafalgarem, kiedyś najsilniejszym stronnikiem Eyrona Grimtongue'a, Twojego byłego imperatora, a teraz jestem też jego powodem śmierci. - zaczęła spokojnie, żeby potem lekko swój głos zamieniać na pewniejszy ton. Przy okazji musnęła się parę razy po nagiej piersi, żeby zwrócić uwagę na swoje przymioty. - Okręty zaatakowałam, bo ich kapitanowie odmówili mojego zwierzchnictwa, wiedzieli, z czym się to wiążę. Ja natomiast nie wiedziałam, że dowodzi nimi taki przystojny pirat. - powiedziała i oblizała usta. - Cóż jedynym czego pragnę, to odbudować imperium mojego byłego narzeczonego, ale na własnych warunkach, gdzie każdy pirat jest ważny, a nie tylko jeden, ten na samej górze. Dołącz pod moje skrzydła, a uczynię Cię Pierwszym Oficerem naszego nowo powstającego Imperium Pirackiego, a do tego będzie mógł zaraz po mnie, rozglądać się w łupach. Dołącz do mnie, a dostaniesz i pozycję i złoto. - powiedziała, patrząc na niego z zalotnym uśmiechem. - Wielu mi odmówiło, a teraz albo pracują w kopalniach, lub też są pokarmem dla krabów. Tak jak Eyron. - uśmiechnęła się na zakończenie niewinnie i czekała na jego decyzję, w przypadku jego odmowy, zakończyła pertraktacje i wróciła na swój okręt.

Mężczyzna patrzył się co rusz, a to w oczy Etain, a to na jej biust. Słyszał o niej, jak wielu innych piratów, dlatego, gdy przemawiała, zdecydował się na razie powstrzymać swoje żądze i patrzeć w jej twarz.
- Jestem Czerwony David, kapitan szklanego smoka. Niegdyś jeden z popleczników Eyrona, teraz niezależny pirat. - Również się przedstawił, przecież nie mógł być gorszy.
- Pierwszy oficer powiadasz. - Rzekł mężczyzna i zaczął głaskać się po brodzie. Chwile nie odpowiadał, musiał wszystko przemyśleć. Od jego decyzji zależało, czy dojdzie do walki, czy dzisiejszego dnia znów przeleje się krew.
- Odbudowa imperium pirackiego to dobry pomysł. Jednak na pewno nie pod twoim panowaniem. Gdyby nie twoja głupota, dzisiaj wszyscy bylibyśmy bogaci, jednak wolałaś narazić życie nas wszystkich. Powiem Ci jedynie, że jeśli chcesz, możesz atakować. Przyjmiemy Cię stalą i ogniem. Nigdy nikt z mojej załogi łącznie ze mną nie klęknie przed tobą. - Zakończył wypowiedź soczystym splunięciem na szalupę Etain. Była to ewidentna obraza skierowana w stronę Etain. Teraz mogła się wycofać i poszukać popleczników gdzieś indziej, pewnie z takim samym skutkiem lub zaatakować i wziąć udział w wyrównanej walce.

- Czerwony David. - powtórzyła po nim, coś jej to imię mówiło, ale nie mogła sobie przypomnieć zbyt wiele. Zazwyczaj nie miała z tym problemu, co oznaczało po prostu, że jego imię musiało przetoczyć się w raporcie i tyle, najwyraźniej wcześniej nie był nikim ważnym na Gogoggos. W przeciwieństwie do niej.
- Dokładnie tak! - odpowiedziała. - Pierwszy Oficer Bladej Armady, czyż nie brzmi to wspaniale i dumnie? - padło retoryczne pytanie, na które nie domagała się odpowiedzi. Chwilę musiała zaczekać na jego odpowiedź, ale gdy ta w końcu padła po przetoczeniu się ciężkich głazów w głowie Davida, żyłka na czole dziewczyny zaczęła niebezpiecznie pulsować. Opanowała się jednak, po dwóch głębszych wdechach i kontynuowała swoje przekonywanie.
- Zastanów się nad tym porządnie, nie potrzeba nam rozlewu krwi, gdy wspólnie możemy popłynąć i łupić pochłonięte w wojnie Westeros. Razem jest nas ciężko pokonać. A co tyczy się tego chuja Eyrona, to nie byłeś na tyle z nim blisko co ja, miał halucynacje, które kazały nam zaatakować Volantis! A sam widziałeś jaką flotę nam przeciwstawili, nie sądzisz chyba że byśmy ich pokonali, gdy dysponowali dwukrotnie większą siłą. A nawet jeśli, to po tej flocie, za naszymi plecami była druga, nie wspomnę już o dziesiątkach tysięcy obrońców, którzy stacjonują w porcie Volantis. Zrobiłam to co pomogło przeżyć wielu wspaniałym piratom. I to tylko dzięki mojej decyzji dzisiaj tu stoisz. - powiedziała z dumą. - Masz ostatnią szansę, dołącz do mnie, albo skończysz jako pokarm dla krabów, które tak ukochał Twój wspaniały Imperator Szaleniec.

Mężczyzna ze spokojem wysłuchał słów Etain, chociaż w jego oczach było widać pogardę, nie przerywał kobiecie.
- Jeśli nie chcesz rozlewać krwi, to odpłyń, nie będę Cię ścigał. Może Eyron miał halucynacje, a może nie, niestety nie żyje, a słowa jego mordercy nie są rzetelne. Mieliśmy szanse wygrać, byliśmy na największą potęgą morską na morzu letnim, jednak ktoś załamał naszą potęgę. Zrobiłaś coś, co pozwoliło zginąć jeszcze większej ilości wspaniałych piratów. Ilu z nas poszło w rozsypkę, kiedy Eyron zmarł? W takim stanie byliśmy łatwym łupem, gdybyśmy trzymali linie, wygrana byłaby nasza. Ich druga flota nie zdążyłaby dotrzeć, Volantis zostałoby złupione. Przez twoją decyzję stoję tutaj biedny, stoję tutaj, posiadając za sobą 8 okrętów, a za zdobyte pieniądze mógłbym wystawić trzy razy większą armadę. Już zdecydował, odpłyń i zachowaj życie. W przeciwnym razie będę zmuszony Cię zabić. - Powiedział mężczyzna i groźnie na nią spojrzał. Jeśli Etain nie miała nic do powiedzenia, oboje wrócili na swoje okręty i zaczęli przygotowywać się do bitwy.

Andrut

Kolejna odmowa, tej zniewagi Etain znieść nie mogła, inaczej byłaby wtedy pośmiewiskiem swoich ludzi i straciłaby renomę. Uśmiechnęła się diabelsko i wyeksponowała swoje kły.
- Jeśli tego pragniesz, dostaniesz to, teraz odpłynę, ale w ciągu tygodnia wypije wino z Twojej czaszki. - oznajmiła i kazała swej szalupie zacząć wiosłować do statków. Po zejściu na pokład rozkazała oficerom swoich statków rozpocząć, się wycofywać. Mieli odpłynąć na słuszną odległość i zacząć przygotowywać się do bitwy.


Czas potrzebny na przygotowanie się do bitwy minął, teraz należało przejść do właściwej części planu. Trzy statki, wypełnione ludźmi, miały okrążyć wyspę w odległości, która nie zdradzała ich manewru. Mieli oni czekać w głębi lądu, ukryci w lesie i wyglądać sygnału, który na pewno rozpoznają.
Główna część floty miała w ciszy podpłynąć do wyspy i dokonywać abordażu na statki, a po ich zajęciu, wszystkie statki miały ostrzelać plażę paroma salwami, a gdy wrodzy piraci byli w popłochu, wtedy rozpocząć miała się jatka, od strony lasu mieli wyskoczyć piraci pod dowództwem Pierwszego Oficera Aleksandra, wtedy też miał rozpocząć się desant, który zamknąłby wrogów w kotle.

(W razie, gdyby statki były obsadzone, to pod osłoną nocy, atak w te okręty, a żołnierze na lądzie czekają na dźwięk rogu.)

Wieczorny atak Etain był dość cwanym ruchem, jednak Czerwony David, pomimo małej sławy miał się okazać cwańszy. Czekając, aż siły z wysłanych wcześniej okrętów zajmą miejsce, Karmazynowa Trafalgar mogła cieszyć się ciszą, spokojem i wieczorną morską bryzą. Niestety cisza niedługo zniknęła, kiedy ludzie Etain mieli zauważyć ogień ze strony wyspy. Coś się paliło, jednak z tej odległości ciężko było stwierdzić co, całkiem możliwe, że oddziałom desantowym nie do końca udało się zaskoczyć mieszkańców. Etain nie pozwoliła czekać swoim ludziom i wydała rozkaz do ataku, galery wraz z jednym drakkarem ruszyły. Im bliżej wyspy się znajdowały, tym bardziej widocznie było, że nie mała wioska na plaży się pali, a coś dalej, jakby w centrum wyspy bądź też na jej krańcu. Statki nie płynęły z całą swoją szybkością, gdyż południowy wiatr w ich wschodnim kierunku im nie pomagał. Jak się wkrótce miało okazać, przystań wyspy stała opustoszała, a statki szybko się znalazły. Mknęły one od południa wraz z wiatrem na flotę Etain, gotowe do taranowania. Zachmurzone niebo pozwoliło im się dość znacząco zbliżyć, by uderzenie taranu pozwoliło zatopić jedną galerę. Przyszła pora na rozpoczęcie bitwy. Ostrzał rozpoczęły galery Czerwonego Davida, znacząco uszczuplając załogę jednej z galer. Etain zauważając, że wpadła w zasadzkę nakazała odwrót i ucieczkę w stronę Tyrosh, sama ewakuując się na najdalszą galerę. Jej ludzie nie pozostawali jednak bierni i salwa strzał poleciała w statek, który taranował, zabijając równie pokaźną grupę ludzi. Strzały znów poleciały, masakrując kolejną załogę, z kolejnej galery Etain, tylko po to, by ta chwile później odpowiedziała ogniem. Jak się okazało, miała być to ostatnia szarża, kiedy piechota jeszcze nie walczyła. Etain jednak miała inne plany i rozkazała ucieczkę, statki ruszyły, choć nie wszystkie. Z początku wydawało się, że spora liczba statków ucieknie, jednak szybko zostały złapane. Finalnie odpływała galera Etain wraz z drakkarem, reszta statków została wciągnięta w walkę. Etain jednak nie przejęła sobie tym głowy i uciekała dalej, jak się okazało z ogonem. To rogi wojenne, powiadomiły Etain o pościgu. Chociaż było ciemno, kobieta spostrzegła, że płyną za nią cztery statki, które na pewno nie były galerami. Były to drakkary, które szybko zbliżały się do galery Etain. Chociaż katapulta wystrzeliła trzy razy, trzy razy spudłowała, nim statki znalazły się na odpowiedniej odległości, by doszło do wymiany strzał. Statki Etain pierwsze zaczęły ostrzał, chociaż z początku dobrze im szło, w końcu musiały ulec przewadze łuczników przeciwnika, którzy skupili się na galerze. Całe szczęście, Etain nie oberwała żadną strzałą. Trzy z czterech drakkarów przybiły do galery Etain zatrzymując ją i zanim fala wylała się na okręt, jeszcze raz posypały się strzały. Drakkar sprzymierzony z kobietą chciał jej ruszyć na pomoc, jednak napotkał przeciwnika. Piraci zaczęli wchodzić na okręt z dwóch burt, walka się rozpoczęła. Etain ze swoim mieczem również ruszyła w bój, by zachęcić swoich ludzi do walki. Pierwszym przeciwnikiem, z którym przyszło się jej mierzyć, był potężny mężczyzna w lekkiej zbroi, walczył on z użyciem kordelasa. Jednak to Etain ruszyła pierwszy, wykonała cięcie i chybiła, jej przeciwnik szybko to wykorzystał i ciął ją w bok. Etain jednak nie pozostała dłużna i cięła swojego przeciwnika prosto w twarz. Krew zalał piratowi oczy, wykonał jeszcze jedno ciecie, nim padł martwy po kolejnym ciosie Etain. W tym czasie walka na statku wyglądała na wyrównaną. Etain chciała się wycofać na tyły ze swoją raną, jednak zaatakował ją kolejny przeciwnik. Ten zdecydowanie mniejszy ruszył na Etain i zaczął się wymieniać z nią pustymi ciosami, do czasu aż kobieta cięła go po brzuchu. Ten nie był w stanie jej odpowiedzieć i następnie padł martwy tak jak jego poprzednik. Walka na statku przybierała coraz korzystniejszy obrót dla Etain. Nagle na pokład zaczęły wchodzić coraz to nowe osoby, jak się miało okazać było to wsparcie dla Etain, z jej drakkaru, który wygrał swoją walkę. Ludzie z wrogich drakkarów widząc to, zaczęli się wycofywać na swoje jednostki, uciekając zabrali ze sobą jeszcze kilku ludzie pod załogą Etain. Walka się zakończyła, jednak nie bez sporych strat. Etain postanowiła się zostawić ich i sama kazała wznowić ucieczkę.

Andrut

Atak w ogóle nie poszedł po myśli Etain, wyglądało na to że jej przeciwnik był jasnowidzem i wiedział kiedy dokładnie zaatakuje. Zasadzka w takim razie nie mogła się udać i kapitan rozkazała odwrót. Po jakimś czasie dogoniła ją flota drakkarów i rozpoczął się abordaż. Pesidonvertino nie miała problemu z powaleniem dwóch większych piratów, którzy zechcieli zdobyć jej głowę. Zabiła ich, a ciała wypchnęła za burtę. Przeciwnicy zaczęli powoli się wycofywać i jeśli na horyzoncie nie było statków Davida Jasnowidza, kazała przystąpić do ostrzelania drakkaru poniżej. Chciała z tego wszystkiego wyjść przynajmniej z dwoma okrętami, nie musiał to być koniecznie jej własny, mógł to być dotychczas statek wroga. Jeśli jednak Czerwony był blisko, nie miała na co czekać i ruszyła w ucieczkę. Podczas tego, ranni mieli zostać opatrzeni, a piraci wroga postawieni przed wyborem. Przechodzą na jej stronę lub zostają wyrzuceni za burtę. Od razu też należało zebrać uzbrojenie i ruszać na północ, trzeba było się przegrupować.

Etain przez szok sromotnej porażki, była strasznie pogubiona. David miał tylko wielkie szczęście, dzięki niemu ten ryzykowny manewr się udał. Cóż, jednak ta historia nie ma być o nim, a o następnych poczynaniach Etain. Ludzie wskoczyli na galerę, która była po przeciwnej stronie całego zbiorowiska galer, gdzie uciekła wroga załoga. Etain wydała rozkaz, by się wypłynąć, jednak na pożegnanie miała otrzymać jeszcze grad strzał. Co prawda strzały nie trafiły kobiety, jednak poraniły kilku jej ludzi, a jeszcze innych zabiły. Łucznicy Etain odpowiedzieli, jednak nie ciężko było określić jakie straty zadali. Statki odbiły od nadal stojących drakkarów. Widocznie oni nie zamierzali ruszać w pościg, natomiast w oddali za swymi plecami Etain mogła zauważyć pojedyncze światło. Widocznie to były wojska wysłane jako wsparcie przez Davida. Jednak już nic nie zagrażało Karmazymowej Trafalgar, przynajmniej na razie. Jeśli nadal miała zamiar schronić się w Tyrosh, to podróż tam zajmie jej dwa dni.

Andrut

Szczęśliwie? Raczej dla piratów szczęśliwie. Swego czasu ojciec z dziadkiem we 2 rozprawili się z pirackim statkiem. Może nie pełnym, ale zawsze. Arthur tymczasem dawno prześcignął ojca, a obecnie może już i dziadka. Do tego miał pomocników. Piraci byliby w wielkich tarapatach.

Przyszedł dzień rewanżu i tym razem dwaj przeciwnicy nie sprostali Arthurowi.
-Trochę treningu i proszę teraz wy leżycie na deskach. - zaśmiał się cicho - Teraz mogę się zapisywać na turniej pięściarski w Lys. Z pewnością dam radę. Zwłaszcza, że tam będzie jeden na jednego. Choć czuję, że mógłbym się w tej kwestii jeszcze sporo nauczyć. Gdybyście chcieli rewanżu, to może na turnieju. Jeśli się zapiszecie.

Westford był szczęśliwy. Siedmiu dało znak by doszlifował umiejętności. Z pewnością bez tego w Lys byłoby ciężko. Obecnie podstawy szermierki na pięści powinny wystarczyć, biorąc pod uwagę jego ogólną siłę, szybkość oraz ogólną wiedzę o sztuce walki.