Wody Lys

Ciemna noc była. Pochmurna. Finrod, zaspany strasznie i wpół przytomny, wstał i ruszył do burty okrętu. Pojemność pęcherza nie była wystarczająca by pomieścić płyny jakie się w nim zbierały i musiał sobie trochę ulżyć. Przecierając oczy podszedł do brzegu pokładu, rozsznurował spodnie i zaczął sikać do morza. Tak jak Ibbeńczycy go uczyli żeby nocną porą robić. Kiedy już skończył i wiązał spodnie, usłyszał taki dziwny dźwięk jakby ktoś splunął... Za burtą? NA SIEDMIU MERLINGI! A nie... Przecież już nie wierzył w takie rzeczy... Pewnie coś mu się przesłyszało. Ale... Sprawdzić nie zaboli, prawda? Finrod leniwie wyjrzał za burtę, a tam patrzyły na niego dwie pary oczu, z których jedna należała do kogoś bardzo brzydkiego i bardzo mokrego. Zaspany książę patrzył tak na ten obrazek przez dłuższą chwilę, analizując co to się właśnie dzieje, kiedy to dwie dziwne postaci postanowiły się odezwać. Niestety nie rozumiał języka w jakim się porozumiewały. Czyli... NA SIEDMIU JEDNAK NAPRAWDĘ MERLINGI!!! Już miał krzyknąć na alarm, kiedy jeden z merlingów podciągnął się wyżej, chwycił go za ramię i ściągnął ze statku. Świat wokół zawirował. Uderzył w coś twardego. Wtedy coś walnęło go w głowę i pociemniało mu przed oczami.


Finrod obudził się na niewielkim - w porównaniu z galerami czy kogami, które widział - okręcie. Strasznie bolała go głowa, zaschło mu w gardle i wschodzące słońce nieprzyjemnie raziło go w oczy, ponieważ było prosto przed nim. Chciał sięgnąć po coś do picia, ale zorientował się, że ma związane ręce. Dziwne. Czy to jakiś żart Ibbeńczyków? Ale wokół nie było Ibbeńczyków. Nie było jego rzeczy, ani znajomego statku, na którym miejsce wynajęli. Wokół byli tylko surowo wyglądający, pokryci bliznami i tatuażami ludzie, każdy uzbrojony w jakąś paskudnie prezentującą się broń. Kilkudziesięciu przynajmniej. Część z nich wiosłowała. I wtedy sobie przypomniał... MERLINGI!

Kilka przebywających najbliżej merlingów - które wyglądały zaskakująco jak zwykli ludzie - zareagowało na słowa Finroda i wymieniło pomiędzy sobą parę słów w ich nieznanym języku. Ktoś kogoś zawołał, ktoś kogoś szturchnął i zaraz przyszedł do niego jeden, konkretny merling. Książę rozpoznać mógł tego plującego, mokrego stwora, który wczoraj ściągnął go ze statku, a który teraz, w świetle dnia, wyglądał jeszcze brzydziej. Był średniego wzrostu, na oko trochę niższy od Arryna, ale za to szerszy i postawniejszy. Twarz miał dziwną, szeroką, trochę jakby zniekształconą i coś było nie tak z jego skórą na linii szczęki. Była zielonkawa i zdawała się błyszczeć jakby pokrywała ją lekka warstwa wilgoci. Kilka miał takich plam, a w pozostałych miejscach wyrastały mu niezadbane kępki rzadkich włosów - próba zapuszczenia brody. Oczy, rozstawione szeroko i wyłupiaste, wlepił w Finroda, na którego patrzył się przez chwilę. Wtem wyjął ze spodni swój osprzęt, miękką, acz niemałą rybkę, i oblał księcia złotym strumieniem. Zemsta! Dziwny merling zarechotał rozbawiony, a kilka pobliskich również ryknęło śmiechem.
Wtedy pojawił się inny merling - niższy, chudszy i starszy. Miał siwą brodę i szalone, rozbiegane spojrzenie, pokrywało go więcej blizn niż innych, a pół jego twarzy było czarne od wytatuowanej paszczy jakiegoś straszliwego stwora. Dźgnął on sikającego merlinga kijem w żebra i charknął coś na niego, a tamten, mimo że większy, spłoszył się i szybko uciekł na drugą stronę okrętu.
- Hehe... Przepraszam za Żabę - odezwał się do Arryna we wspólnym, chociaż przez mocny akcent ledwo dało się go zrozumieć. - Niepocieszony był jak go wczoraj oszczałeś, hehe... Masz, napij się - podał Finrodowi skórzany bukłak. - Dobra rzecz, zabija pragnienie i rozgrzewa...

- He? Grog? - zdziwił się stary nie-merling. - Takiego napitku to akurat przy sobie nie mamy - powiedział. - A, szkoda... Chlapnął bym sobie, he he he...
Najwyraźniej Finrod nie wyciągnął lekcji z gorzałki, jaką pił duszkiem przy pierwszym spotkaniu z Ibbeńczykami, ponieważ po raz kolejny przyjął napój od nieznajomego od razu łykając parę łyków. Gorzki i palący trunek wlał mu się w gardło, a książę zakrztusił się i opluł ciemnoczerwoną cieczą. Co to było? Trudo powiedzieć... Ani piwo, ani wino, ani żaden miód. Na pewno było niedobre i piekło jak cholera, ale też nie mógł zarzucić nie-merlingowi kłamstwa. Po pierwszym szoku całe jego ciało przeszło przyjemne, mrowiące ciepło, które wkrótce wywołało uczucie pewnego odprężenia. Pić też jakby mu się już odechciało. W tej kwestii jednak trudno powiedzieć czy to cudowne właściwości napoju, czy też po prostu perspektywa brania tej ohydnej substancji po raz kolejny do ust.
- Hahahaha! - zaryczał śmiechem stary nie-merling, a także cała banda siedzących blisko innych nie-merlingów, kiedy Arryn zakrztusił się napojem. - Dobre, nie? - zapytał z uśmiechem na ustach i zabrał Finrodowi bukłak, po czym sam pociągnął z niego łyka i mlasnął ze smakiem. - Prawdziwy nektar. Dobra, to pić dostałeś, żreć później też ci coś damy, więc siedź grzecznie i nie rób hałasu - nakazał stary. - Ładny będzie z ciebie prezencik dla szefa, bo on lubi takich zabawnych jak ty, ale jak nam będziesz w robocie przeszkadzał po drodze, to w łeb ci damy. O to się nie bój, hehehe...
Stary nie-merling wyszczerzył do Arryna swoje pożółkłe zęby, z których jeden był w sumie trochę czarny, a trzech brakowało, i odwrócił się na pięcie by odejść w stronę frontu okrętu. Jeżeli nic do zrobienia czy powiedzenia szczególnego Finrod nie miał, to łajba i jej załoga nie-merlingów kierowała się dalej na wschód. Nieoczekiwana przygoda trwała...