Wody Stopni

Kapitanowie nie mieli żadnych obiekcji, widać było że ta generacja piratów była rozsądniejsza. Należało im jedynie pogratulować tego że byli na tyle rozważni, a może po prostu czuli jakiś respekt i przymus bezgranicznego posłuszeństwa wobec temu, któremu poprzysięgli swoją lojalność. Z twarzy Etain nie schodził uśmiech, aż do chwili gdy jeden z kaptanów zaproponował by ją wydać. Dłonie dziewczyny zacisnęły się w złości i spojrzała na niego wzrokiem, pałającym chęcią mordu. W ślad za nią poszedł też jej Pierwszy Oficer, który był strażnikiem i dobrym przyjacielem Trafalgara. Już chciała mu powiedzieć, gdzie jest jego miejsce, ale w ostatniej chwili się opamiętała. Wtedy też, odezwał się w tej sprawie sam Eyron. Jego stosunek do tej sytuacji, porządnie skonfundował Księżniczkę. Nie tego spodziewała się po człowieku, dla którego oferowała swoją bezgraniczną lojalność, dla którego zrobiła tyle. Ufała mu jednak, ufała że jak przyjdzie czas podjęcia decyzji, da jej przynajmniej zawalczyć o swoje życie. A do tego czasu, po prostu miała nadzieję że jej król, nie zdradzi swojej kapitan.

I tak pierwszym od wielu miesięcy statkiem, okazał się statek handlowy uzbrojony w katapultę. Katapultę, która nie zdała się na wiele kupcom, gdyż zdążyli wystrzelić z niej tylko raz, niecelnie. Potem doszło do wymiany strzał przez łuczników, gdy tylko to się zakończyło, nastał abordaż. Mimo iż najemnicy byli lepiej wyszkolenie, to liczebność piratów i tym razem pozwoliła im wygrać. Cała walka wyglądała dość schematycznie, zaczęło się od salwy łuczników, potem przeszło do abordażu, a na koniec łucznicy znów dali popalić. W tej walce spisali się całkiem nieźle i Sandor to zapamiętał, w tej walce każdy się spisał nieźle, jak na kilka miesięcy przerwy od walki. Gdy statek został przyjęty, Sandor nakazał zabić każdego, kogo jego ludzie by znaleźli, nie potrzebował jeńców, nawet bogatych. Nakazał również zabrać ekwipunek po poległych najemnikach, miał on zostać przeniesiony pod pokład do magazynu, chyba że ktoś go potrzebował. Z rozkazu Sandora, ciała poległych miały znaleźć się w morzu, a statek miał zostać przejęty. Kiedy tylko te rozkazy zostały wykonane, Sandor nakazał przyjąć kurs na Jelenia Przystań, gdzie zamierzał sprzedać to, co zrabował i zamierzał zwerbować tylu ludzi, ilu mógł uzbroić w broń po najemnikach. Jedną czwartą tego co zarobił, przekazał do podziału między swoich ludzi. Kiedy to wszystko zrobił, wypłynął na czele swoich dwóch statków do Raymasportu, gdzie zamierzał zrobić postój. Tam chciał uzupełnić zapasy i zebrać informacje o swoich Żelaznych braciach, gdyż wiedział, że wywiad Arborn pewnie ciągle ich pilnuje.

Piracka flota Etain opuściła Wyspę Drzazg, a wraz z nią całe jej siły. Już na początku swej podróży, napatoczyła się mała gromada drakkarów, wyglądało więc na to że inni również postanowili przejąć schedę po Eyronie. Ich niedoczekanie. Jeśli więc drakkary nie wykazywały wrogości na samym początku, Etain puściła do nich szalupę w której niewolny posłaniec wiózł pięć bander w barwach Karmazynowej. Mieli wybór, zawiesić flagę i ocaleć, lub też zginąć. W razie gdyby od początku okazywali wrogie zamiary, drakkary dostały rozkaz oflankowania z jednej strony zespół statków, a galery miały płynąć na przód, strzelać katapultami póki sojusznicy nie byli w zasięgu, a następnie taranować.

Początek wyglądał obiecująco, lecz w końcu głupi kapitanowie wszystko zaprzepaścili. Etain nie wkurzyła się, wiedziała że w ostateczności i tak ich zetnie. Spojrzała leniwie do swoich sług i odparła.
- Zapamiętać mi ich bandery. - po czym kazała kontynuować podróż na północ w poszukiwaniu innych piratów. Po drodze zgarnęli szalupę i płynęli dalej, każdy kolejny spotkany okręt dostawał to samo ultimatum. W żadnym razie nie miała zamiaru nikomu odpuszczać, albo wszyscy byli z nią, albo z tym dziwnym morskim bożkiem ludów zachodu, które ostatnio panoszyły się na Stopniach. Nie było litości.

Piraci napotkani następnego dnia, na pierwszy rzut oka mogli wydawać się tymi sprzed nocy, lecz po spojrzeniu na bandery, okazało się że to inni. Od razu Etain kazała wysłać niewolnika z flagami, ale gdy go odprawiono, Trafalgar długo nie czekała. Dała rozkaz do zagrania rogu oznaczającego bitwę. Drakkary będące pod przywództwem Etain miały odciąć drogę wycofującej się galerze i reszcie okrętów. W tym samym czasie, galery powinny wpłynąć na ich tyły taranując i miażdżąc wrogi opór. Oczywiście od pierwszej chwili gdy statki wroga znalazły się w odległości do ostrzelania, padł i taki rozkaz. Nie było litości.

Od razu po zagraniu rogu, drakkary wyruszyły przed resztę floty żeby zdążyć przeciąć drogę zawracającym statkom. Ostrzał galer Etain nie był zadowalający, ale udało im się posłać jeden okręt w odmęty morza, żeby spoczął wśród setek innych wraków. Jednak przeciwnicy nie byli dłużni, udało im się poważnie uszkodzić jeden drakkar, który powoli zaczął się zatapiać. Jednak po kolejnej salwie z machin okrętowych Trafalgara, potyczka była przesądzona.
- Znowu wygrana. - powiedziała od niechcenia, opierając brodę o dłoń. - Najpierw wyłówcie naszych, potem pokonanych i przyprowadzić mi ich przed oblicze. - oznajmiła i zarządziła dłuższy postój na okolicznej wyspie, w tym czasie wolni załoganci mieli naprawić uszkodzenia w statkach, zebrać łupy i rozbitków. Powstało też parę grup ekspedycyjnych, które miały zwiedzić wyspę i dowiedzieć się czy jest na niej ktoś jeszcze.

Etain rozbiła obóz w bezpiecznej odległości od brzegu, żeby w żadnych wypadku nic jej nie zagroziło. Pierwszym mężczyzną postawionym przed jej obliczę był niejaki Sallhador, pierwszy oficer drakkar który jako jeden wywiesił białą flagę. Trafalgar z założonymi nogami na siebie siedziała na swym tronie ze znudzoną miną. W końcu westchnęła i odezwała się.
- Skoro nie wiesz kim jestem, musisz być głupcem lub nie miałem nigdy doczynienia z Karmazynowym Trafalgarem, bądź Eyronem Grimtongue, poprzednim Imperatorem Piratów.. - oznajmiła. - Cóż, żaden kapitan nie przyjął mojej propozycji przejścia na moją stronę, a ultimatum jasno mówiło "poddaństwo lub śmierć". Wy się jednak poddaliście przed tym jak dosięgła was moja sprawiedliwość, dam Ci ofertę nie do odrzucenia, wszyscy twoi podopieczni klękną przede mną, a następnie zostaniecie wcieleni do mojej floty. I tylko Wy dostajecie taką możliwość, reszta korsarzy wkrótce zginie. - powiedziała i czekała na reakcję oficera.

Machnięciem ręki zbyła komentarz pirata, miała jego zdanie głeboko w powarzaniu, grunt żeby walczył po jej stronie. Mimika twarzy Etain zmieniła się dopiero po chwili, ze zdania wypowiedzianego przez oficera, wynikało że nadal znajdują się na pokładzie statku. Rozbawiło ją to i nie omieszkała tego skomentować.
- Potyczka musiała naprawdę mocno wpłynąć na twą głowę, że nie widzisz iż znajdujemy się na piaskach tej paskudnej wyspy. - oznajmiła, bo w gruncie rzeczy właśnie znajdowali się w obozie który Pesidonvertino kazała wcześniej rozbić i przyprowadzić piratów ze statku który się poddał. - W każdym razie, tutaj ich przyjmę. Ruszaj do nich, a jeśli zobaczę że coś kombinujecie, ten piękny róg. - wskazała na instrument przy pasie pirata jej towarzyszącego. - Zagra pieśń waszej śmierci.

Gdy majtek na bocianim gnieździe zakrzyknął wesoło o kupieckim statku na horyzoncie, jej kamraci również wesoło krzyknęli. Sama Etain uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Może byli podczas ważnej misji, jednoczenia piratów, ale musieli wypełnić też swój piraci obowiązek, czy też swoją piracką naturę i zdobyć skarby ze statku. Pierwsze do walki miały ruszyć drakkary, mające za zadanie unieruchomić okręt, następnie do kupieckiego statku miały podpłynąć galery i dokonać abordażu. Niech chłopcy się wyszaleją. W przypadku bezproblemowego przejęcia pokładu, marynarze dostali ultimatum, dołączenie do załogi lub cierpienie katusze jako niewolnik. Kapitan oczywiście spłonął, wysłany w szalupie na pełne morze. A skarby statku, zostały rozdane wszystkim po równo, z czym Etain zabrała sobie 25% wszystkiego.

Galera postanowiła się więc bronić, Etain z zadowolenia aż klasnęła dłońmi, w końcu jej chłopcy będą mieli jakąś rozrywkę. Wkrótce drakkary zablokowały statek i go ostrzelały, choć ta druga akcja mniej udana, nie było na co narzekać. Niedługo po tym nadpłynęły galery, od dawna szykujące się do abordażu. Pierwsza fala nie była tak pomyślna jak Etain by tego chciała, druga już na szczęście zmiotła z powierzchni desek żwawych najemników. Wkrótce też kapitan wypłynął w swój ostatni rejs, a jego podwładni zakuci w kajdany zostali umieszczeni pod pokładem. Naturalnie jedwab i aksamit przypadł Etain, ale w tym wypadku, postanowiła zrezygnować ze złota. Wino wylądowało w ładowniach, czekając specjalnych okazji. Ważną sprawą było też ściągnięcie wciąż sprawnego uzbrojenia z nieboszczyków i tego lekko nadpsutego, które mógł łatwo naprawić majster okrętowy. Dopóki nie zostały na galerze zamontowane specjalistyczne machiny wojenne, miała ona trzymać się z tyłu. Blada Armada dalej kontynuowała swoją podróż, wyszukując piratów.

Sprawa zaczęła powoli nużyć Etain, gdyż od wielu dni nie miała żadnego kontaktu z innymi piratami. Jednak dwanaście dni przed początkiem nowego miesiąca, w końcu udało jej ludziom wypatrzyć trzy galery. Zacna siła, która mogła znacząco powiększyć siły Karmazynowego Trafalgara. Gdy tylko okazało się, że statki nie zmieniają kursu, Pesidonvertino nakazała trzem piratom, jednemu z drakkaru, który dopiero co dołączyć pod jej skrzydła, wybrać się na przejażdżkę i opowiedzieć co spotkało ich starych towarzyszy. Zabrali oni ze sobą trzy flagi, które miały zostać przekazane kapitanom okrętom. Stali członkowie jej załogi, mieli przekazać informacje o zasadach panujących w jej flocie i o zyskach, które prawie zawsze są oddawane innym piratom, a nie brane w zdecydowanej większości przez Etain. Która teraz czekała z rozkazem do ataku, w przypadku złego pójścia negocjacji.