Komnaty gościnne

~~*~~

Komnaty gościnne mieszczące się na ostatnim, czwartym, piętrze rezydencji Celtigarów.

11 dzień pierwszego księżyca 376AC, poranek

Josella jeszcze długo nie mogła zasnąć poprzedniego wieczora, wiercąc się na łóżku, ale kiedy już zasnęła, spała jak zabita po zeszłodniowych emocjach. Jak słusznie podejrzewała, porządny odpoczynek był tym, czego potrzebowali, więc i ona wybudziła się rano wypoczęta i rozluźniona. Zamrugała kilkakrotnie powiekami, spoglądając przy tym na twarz Valeriana nachylającą się nad jej własną i ostatecznie zamknęła je ponownie. Lady Velaryon z natury była wielkim śpiochem, a z rana leniuchowało jej się w łóżku najlepiej, dlatego nigdy nie spieszyła się ze wstawaniem.
-- Dzień dobry -- odmruknęła jeszcze zaspanym, lekko zachrypniętym głosem. Odwdzięczyła się mężowi krótkim pocałunkiem, po czym przeciągnęła się leniwie z cichym pomrukiem. Sen kusił ją jeszcze powrotem w swoje ramiona, ale opierała się temu dzielnie, słuchając słów Viviego, mimo że oczy nadal miała zamknięte, jakby zaraz miała znów odpłynąć, co właściwie zdarzało się jej z rana dość często.
-- Jestem jeszcze zaspana, ale nie nieprzytomna, mój drogi, nie uda ci się mnie tak łatwo zmylić. Lepiej od razu rozejrzyjmy się za jakimś ładnym, dużym kufrem, jeśli zamierzasz odnowić sobie garderobę przed powrotem do domu -- odparła z rozbawieniem.
Na usta kobiety wkradł się uśmiech, nie musiała nawet otwierać oczu, by wiedzieć, jaką Valerian miał teraz minę. Vivi wiedział, że jego żona nie zamierzała mu w niczym ubliżyć, Josie już po prostu taka była, że lubiła takie drobne przytyki i zaczepki. Uważała, że dzięki temu rozmowy nie stawały się sztywne i przewidywalne.
-- Właściwie to z chęcią zaczerpnęłabym trochę ruchu, po ostatnich dniach potrzebuję rozprostować stare kości. Arthur zachęcał, by korzystać z jego koni. Może wybralibyśmy się na małą przejażdżkę po okolicy, jest taka cudowna? Potem mogliśmy od razu pojechać do miasta. Kupię ci coś ładnego -- obiecała, uśmiechając się figlarnie i posłała mu całusa. Wiedziała, że przekonanie męża do dobrowolnego wejścia na koński grzebiet nie będzie łatwe, ale zawsze warto było spróbować. Oczywiście mogła również wybrać się i sama, i nie męczyć Valeriana, ale w dwójkę zawsze było weselej, czyż nie?
Josie leżała przez dłuższą chwilę w ciszy i zdawać by się mogło, że znowu odpłynęła w sen. Czuła na sobie cały czas wzrok Viviego, ale nie przeszkadzało jej to w niczym. Po trzech latach budzenia się obok niej przyzwyczaił się raczej do widoku jej rozczochranych włosów czy poduszki odciśniętej na policzku. Takie rzeczy stały się naturalne. Nie przeszkadzała sobie więc w niczym.
-- Wiem, że te rozmowy są ciężkie i zapewne jeszcze jakiś czas takie będą. Ale on bardzo się stara, Vivi -- nawiązała jeszcze do jego poprzednich słów, gdy w końcu na dobre otworzyła oczy i spojrzała na mężczyznę. -- Miałam okazję z nim wczoraj porozmawiać i myślę, że on chce tej zgody między wami jeszcze bardziej niż ty. Pragnie znowu być pełnym członkiem twojej rodziny, słyszałam to w jego głosie, gdy mówił o waszym rodzeństwie. Tęskni, tylko jeszcze nie umie tego wyrazić. Więc rozmawiaj z nim, Vivi, rozmawiaj jak najwięcej. Mam dobre przeczucia co do tego -- zapewniła go, ściskając lekko jego dłoń w swojej.
Po tych słowach wyskoczyła w końcu z łóżka, by zacząć się przygotowywać do nowego dnia. Jako że lady Velaryon nie przepadała za sypianiem będąc skrępowaną jakimkolwiek materiałem, przemaszerowała przez pokój tak jak ją bogowie stworzyli, podchodząc do toaletki. Zarzuciła na siebie leciutki peniuar spoczywający na pufie, na której następnie przysiadła, sięgając po leżącą na toaletce szczotkę. Zaczęła dokładnie rozczesywać długie włosy, przyglądając się coraz Valerianowi w odbiciu lustra. Bądź co bądź i on potrafił cieszyć oczy przystojnym obliczem, a Josie jako jego żona nie musiała sobie tego widoku odmawiać, zwłaszcza, gdy mieli okazję być sami.

-- Na ten moment nie przychodzi mi nic do głowy, ale dziękuję, że pytasz.
Josella przewróciła z irytacją oczami do własnego odbicia w lustrze.
Cały Valerian, ona o rodzinie, a ten o statkach. Jakby w ogóle nie słyszał, co do niego mówiła. Odetchnęła jednak tylko głęboko, nie komentując tym razem tego w żaden sposób, mimo że ją bardzo ku temu korciło. Powstrzymała się lecz głównie dlatego, że tym razem chodziło o samego Arthura i nie chciała psuć nastrojów między nimi już od samego rana. Również dlatego, że Valerian chyba po raz pierwszy zgodził się na konną przejażdżkę bez ani jednego słowa marudzenia, co było w gruncie rzeczy cudem nad cudami. A to musiało oznaczać, że on również starał się utrzymać ich w dobrym humorze. Dlatego też postanowiła na razie odłożyć na bok temat jego brata. Będą mieli bowiem na to jeszcze dużo czasu, choćby podczas tej przejażdżki.
Josie więc, gdy związała już włosy na głowie srebrną wstążką i obrysowała czarnym cieniem oczy, podeszła do łóżka z uśmiechem na twarzy. Przysiadła po stronie, na której nadal spoczywał Valerian i opierając dłonie na poduszkach po bokach jego głowy, pochyliła się nad nim, zamykając mu drogę ucieczki.
-- Bardzo się cieszę na tę przejażdżkę. Obiecuję wynagrodzić ci te niedogodności -- obiecała z iskierkami w oczach. Schyliła głowę, składając pocałunek na jego ustach, jakby na przypieczętowanie tej umowy.
-- Myślisz, że muszę stroić się do miasta? -- Josie przekrzywiła lekko głowę w zamyśleniu, przymrużając lewą powiekę w charakterystycznym geście. -- Nie ukrywam, że na koniu lepiej siedzi się w spodniach. Wy, mężczyźni, nie macie takich dylematów -- westchnęła teatralnie.

W przeciwieństwie do Valeriana dla Josie czas mógłby się zatrzymać na tej chwili. Jej nigdzie się nie spieszyło. Leżała rozluźniona w ramionach męża, zaspokojona po wyjątkowo starannych przeprosinach z jego strony, mimo że to ona w planach miała wynagrodzenie mu nieprzyjemności. Ale nie miała zamiaru narzekać, że tak wyszło. Gdyby nie to, że mieli plany na ten dzień, prawdopodobnie teraz ucięłaby sobie jeszcze miłą drzemkę, nie przejmując się niczym.
-- Hmm, mam lepszy pomysł. Poproszę kucharkę, by spakowała nam śniadanie i znajdziemy jakieś ładne miejsce na szybki piknik -- zadecydowała z szerokim uśmiechem, układając się wygodnie na miękkich pościelach, gdy Valerian opuścił łóżko. Przymknęła na chwilę oczy z błogim westchnieniem. -- Posiłek na łonie natury brzmi miło, nieprawdaż?
Josie przyglądała się jeszcze przez chwilę, jak Valerian sie ubiera, leniuchując w łóżku. W końcu jednak sama wyślizgnęła się z jedwabi, by zacząć się szykować do drogi. Zgodnie z radą męża postawiła na wygodę, nakładając na siebie brązowe, skórzane spodnie i białą koszulę oraz wysokie buty. Strój raczej dość męski, ale jako że z zasady ładnamu we wszystkim ładnie, Josie prezentowała się całkiem wdzięcznie. Musiała też jeszcze raz zrobić porządek z włosami, nim w końcu była gotowa do drogi. Na szczęście nie zajęło jej to sporo dłużej niż Valerianowi, więc po chwili oboje mogli ruszać do wyjścia.

Lady Velaryon zbudziła się tego dnia w wyjątkowo dopisującym humorze. Zsunąwszy się delikatnie z łóżka, by nie obudzić swojego pana męża, otworzyła szeroko podwójne drzwi balkonowe, wpuszczając do sypialni poranne słońce. Stała tak przez chwilę, podziwiając piękno zatoki budzącej się powoli ze snu, by w końcu przejść do gotowalni i ubrać jedną z ładniejszych sukien z ciemnoburgundowego, śliskiego materiału. Włosy tego dnia pozostawiła rozpuszczone, a oczy jak zwykle podkreśliła czarnym cieniem, dopełniając poranną rutynę w ciszy, by Valerian mógł się wyspać.
Nie chcąc mu w tym przeszkadzać, kotłując się po komnatach, wyszła na krótki spacer po ogrodach, by pooddychać porannym powietrzem. Josie lubiła czerpać radość z prostych rzeczy, ot choć z takich ładnych poranków jak dzisiaj. Słonko świeciło, ptaszki świeciły, istna sielanka. Wracając do komnat gościnnych, Josella wstąpiła jeszcze na chwilę do kuchni, gdzie wcześniej poprosiła o kilka świeżych pączków. Chcąc zrobić Valerianowi miłą niespodziankę, zaniosła je razem z gorącą herbatą na górę, stawiając paterę z pachnącymi wypiekami na stoliku nocnym po jego stronie łóżka, gdzie przysiadła na skraju materaca. Nachyliła się nad mężczyzną, budząc go delikatnie pocałunkiem.
-- Pora wstawać, mój lordzie -- mruknęła łagodnie, dotykając jego policzka.