Dziedziniec

27 Marca po wyjściu od dowódcy

28 Marca, po otrzymaniu informacji od posłańca

8 Kwietnia

Zbrojmistrz i walczący z Arthurem wcześniej rekrut wzięli rannego brata i udali się z nim w kierunku wieży maestera. Gdy Westford wrócił z zbrojowni z tępym mieczem, którego nie miał problemów znaleźć, już nie mieli go w zasięgu wzroku. Zostało tam kilku rekrutów, bijących się między sobą w indywidualnych pojedynkach. Na okrzyki doświadczonego rekruta przerwali chwilę i powoli odwrócili w jego kierunku głowy. Wszyscy byli przed chwilą świadkami incydentu, który wykluczył jednego z ich braci. Popatrzyli się po sobie z pytającym wzrokiem, pełnym zarazem niepewności. Jeden z nich (zdecydowanie młodzieniaszek, jeszcze z pryszczami na twarzy) przełknął ślinę i powiedział drżącym wzrokiem:
- Dob-brze. - zaraz też do niego przyłączył się walczący z nim kolega. Bali się, ale chcieli spróbować walki z kimś bardziej doświadczonym. Pomimo tego przez chwilę wydawało się, że nie znajdą trzeciego do walki, albowiem nikt więcej nie miał ochoty walczyć. W sumie jednak znalazł się jeden zapaleniec, wszedłszy dopiero na plac, który miał więcej ochoty do walki niż zdrowego rozsądku. Nawet nie założył pełnego uzbrojenia, a jedynie leżącą gdzieś przeszywanicę, i tak oto trzech przeciwników stanęło dookoła Arthura. Niepewnie z początku zaczęła się ta walka. Dwaj młodzi próbowali wyprowadzić ciosy na Arthura, bardziej jednak atakując powietrze. Zapaleniec ruszył odważniej, ale Westford nie miał problemu z uniknięciem jego ciosu. Sam jednak nie zdołał go skontrować, a co najwyżej mógł wykorzystać zamieszanie, żeby stanąć sam na sam z pozostałą dwójką młodych, cały czas jednak monitorując położenie "zapaleńca", żeby nie stworzył niepotrzebnego zagrożenia. Na młodych jednak udało mu się wyprowadzić cios, jednego obijając w okolicach łokcia, a drugiego po piersi. Wtedy oni uderzyli, trochę przypadkowo, ale jeden z nich prawie wytrącił broń Westforda z rąk, chybiając o centymetry. Arthur wtedy łokciem odepchnął drugiego z nich, chcąc zostać sam na sam z młodym chłopakiem, ale ten był szybszy i, widocznie nabrawszy pewności po prawie udanym ataku, walnął go w głowę tak, że Arthur się zatoczył i dał im chwilę wytchnienia. Chwilę, w trakcie której wrócili do początkowego ustawienia, choć tym razem Westforda bolała delikatnie głowa. I znowu zaatakowali rekruci, ale tym razem to Arthur zagrał pierwsze skrzypce. Zapaleniec zdołał się jeszcze uchylić przed jego ciosem, ale dosięgnął dwóch młodzików, jednego po raz kolejny obijajac w pierś, drugiego zaś, w rewanżu, waląc w głowę zdecydowanie mocniej niż on jego, z taką siłą, że tamten padł już bezładnie na ziemię nieprzytomny.

Pozostały młodzik chciał pomóc swojemu koledze, ale nie śmiał też odmawiać Arthurowi - ze strachu. Coraz bardziej niepewnie trzymał tarczę, przez co Westford nie miał problemu ponownie trafić go w brzuch - tym razem jednak zdecydowanie mocniej, tak że tamten stracił oddech. Bardziej entuzjastyczny był ten, który cały czas był tak napalony na walkę. Uchronił się nawet od jego ciosu w okolice torsu, ale Westford bezpardonowo kopnął go w piszczel. Obaj rekruci musieli się odsunąć i złapać rytm, żeby znowu przystąpić do walki. Walczyli jednak zdecydowanie słabiej, a wraz z czasem i ranami opadali z sił. Niedługo i drugi młodzieniaszek musiał przerwać walkę - kolejny cios w brzuch okazał się zbyt mocny i nie mógł już dłużej walczyć. Odsunął się i z ewidentnym grymasem bólu na twarzy przystąpił do udzielania pomocy swojemu nieprzytomnemu koledze. Został tam jedynie napaleniec, jednak gdy został sam na sam, jego entuzjazm niespodziewanie spadł. Trochę zbladł, ale nie chcąc okazywać strachu ruszył w desperackiej szarży na Arthura... i uderzył z całej siły swoją tarczą w jego rękę, wytrącając z niej miecz. W ten oto sposób jako pierwszy rozbroił Westforda. Wyraźnie się tym ucieszył, oznajmiając to całemu światu przez wymowne:
- Ha! Ten Guillaume to umie doradzić!
Całe zamieszanie jednak przerwał wracający zbrojmistrz. Był wyraźnie zdenerwowany tym, co zobaczył. Podszedł do rannych młodzików, wymienił z nimi jedno zdanie, po czym spiorunował wzrokiem Arthura i ohukał go:
- Na chwilę znikam, a Ty znęcasz się nad kolejnymi rekrutami? Co Ty sobie wyobrażasz? Koniec tego, teraz i tych zabieram do Maestera, a Ty nie waż się tykać któregokolwiek rekruta, dopóki nie nauczysz się hamować nad swoją siłą! Czy to jasne? - powiedział gniewnie, po czym jeszcze podszedł do tego, który rozbroił Arthura, poklepał go i pogratulował wyczynu.

- Ha! Trzeba było się wymądrzać w czasie walki, a nie teraz cwaniaku! - odpowiedział trochę prześmiewczym głosem rekrut, noszący przypadkiem imię Allen. - Guil to mój ziomek i nie waż się go obrażać, jasne? - huknął jeszcze. Tymczasem nadzorujący nad treningami zbrojmistrz spojrzał znowu gniewnym wzrokiem na Westforda i odpowiedział: - Mamy ich nauczyć walczyć, a nie kurwa zabić! Ten co go w głowę poprzednio trafiłeś, będzie siedział 2 miesiące w łóżku. I co, myślisz, że czegoś się nauczył od Ciebie? - był wyraźnie wytrącony z równowagi i próbował się jakoś uspokoić. Wziął rannych rekrutów i wraz z nimi ruszył powoli do maestera. Wtenczas Allen odpowiedział na pytanie Arthura. - No mówiłem Ci kurwa, że Guillaume. A wcześniej w armii Brackena czegoś się nauczyłem. - chrypnął. Nie miał jednak już ochoty na dalszą rozmowę. Znalazł sobie jakiegoś gościa do napierdalania i wrócił do treningów.