Dziedziniec

Albett okazał się być w gruncie rzeczy silnym mężczyzną. Jego mięśnie były na pierwszy rzut oka widoczne. Akurat tłumaczył swoje zadania któremuś z nowych braci jego obowiązki, kiedy przyszedł Arthur. Albett klasnął w dłonie na jego widok. - Arthur, tak? Potrzebujemy teraz więcej ludzi do pomocy w odrestaurowaniu Długiego Kurhanu. Jutro z rana pojedziesz tam z najbardziej potrzebnymi materiałami wraz z wozem, ciągniętym przez muła. Jest tam już obecny Robert Merryweather, który powinien przekazać Ci dalsze rozkazy. Pojedziesz z jeszcze dwoma nowymi braćmi - Zakichanym Patem i Grinnem. Weźmiecie ze sobą więcej materiałów, potrzebnych do umocnienia zamku. Czy to jasne? - spytał doniośle, nie spodziewając się innej odpowiedzi od Arthura niż tak.

W tym czasie Mur został kilkakrotnie zaskoczony atakami Dzikich na budowlę. Po pierwszych ujęciach udało się jednak zorientować w tym procederze. Zwiadowcy jeżdżący po wierzchu lodowego masywu coraz łatwiej wyłapywali przekradających się tam Wolnych Ludzi. Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę, że chociaż kilku grupom musiało udać się przekraść na drugą stronę Muru. Nie wszyscy także, którzy pojawili się na misji, przekroczyli Mur lub zginęli. Niektórzy widząc niedolę towarzyszy, czekając jeszcze na dole, uciekali z powrotem do obozu Króla-Za-Murem. Trzeba jednak nadmienić, że wielu Dzikich zginęło, a w porównaniu z nimi straty Nocnej Straży były... symboliczne.
O wiele więcej szkód wyrządził wysłany przez Thralla do Czarnego Zamku pojmany wcześniej brat. Mówił o czekającej ich zagładzie i namawiał do dezercji. Przekonał kilku braci, ale wieść nie miała szans się rozejść. Wszyscy którzy nie zdążyli na czas opuścić Muru, zostali przez Stannisa ścięci.

Armia Thralla dotarła ponownie do Czarnego Zamku, zostawiając za sobą płonącą Wschodnią Strażnicę. Teraz wszystkie siły Dzikich mogły spokojnie przegrupować się - o ile tak prymitywne wojska w ogóle zechciałyby się przeorganizować zamiast iść naprzód jak zwykły motłoch - i przygotować do marszu na południe, gdzie z pewnością czekał już ich drugi największy wróg, Stark z Winterfell. Zawsze kiedy Wolni Ludzie byli blisko zwycięstwa, Wilk krzyżował ich plany. Teraz w końcu mieli kolejną szansę by wyrównać rachunki.

Thrall przyjął wyzwanie, nie wiedząc, że jego przeciwnik podający się za wodza klanu Czarnego Słońca w rzeczywistości był przebranym zwiadowcą Nocnej Straży. Obaj wojownicy zajęli miejsca pośród kręgu Wolnych Ludzi i zaczęli zataczać koła, uważnie obserwując przeciwnika. Pierwszy ruszył do ataku Deonte, sprytnym zwodem zmylił Thralla i uderzył w jego zdobyczny, ciężki napierśnik. Cios nie przebił pancerza, ale wgniótł go nieznacznie, a Król za Murem mógł poczuć ból pękających żeber i powietrze ze świstem opuszczające jego płuca. Podobne obrażenia były jednak niewielkim draśnięciem dla zaprawionego w bojach wojownika z prawdziwej północy i wódz dzikich szybko odpowiedział. Jego olbrzymi topór grzmotnął w głowę przeciwnika z taką siłą, że częściowo rozcięty i wgnieciony hełm upadł kilka metrów dalej na śniegu, a Deonte musiał wypluć kilka zębów. Na twarzy strażnika widać było paskudne cięcie, z którego lała się krew. Czarny Brat mimo to atakował dalej, acz jego cios odbił się od naramiennika Thralla. Szczęśliwie sam również uniknął zwinnie kontrataku, jednak pozbawiło go to szansy na wykonanie skutecznie własnego uderzenia, które wyszło dość nieudolnie... Wtedy Król za Murem zakończył starcie. Wielki topór Thenna uderzył w niechronioną już niczym głowę i rozciął ją w pół. Kolejny pretendent padł przed nim martwy...
Ostatnie chwile Deontego umknęły tak szybko, że nikt nie był w stanie zareagować, nawet jego psy, które już po fakcie rzuciły się do ataku na Thralla jedynie po to by zatrzymały je cztery włócznie Thennów o grotach z brązu jakie wbiły się przed nimi w ziemię.

Maester

Guill zaczął krzyczeć i rzucił się na Thralla, jednak nie spodobało to się wszystkim zgromadzonym wokół wojownikom, a zwłaszcza Thennom. Czterech uzbrojonych w brąz postawnych dzikich gotowych do walki przez wyskok psów rzuciło się na Guilla. Udało mu się uniknąć jak na razie obrażeń dzięki pancerzowi, jednak wróg wydawał się mocno wkurwiony. Kilku innych dzikich rzuciło się na wciąż agresywne psy Deonte, zaś inni widząc co się dzieje stwierdzili, że chyba trzeba w sumie zajebać cały ten klan Czarnego Słońca i z wrzaskiem opadli na pozostałych Czarnych Braci. Czasu na decyzje zarówno dla zakamuflowanych Wron, jak i dla Thralla było w tym momencie niewiele. Jeśli szybko ktoś nie przerwie zamieszania, Deonte nie będzie jedynym trupem dzisiejszego dnia.

Thennowie rozstąpili się. Kolejny pojedynek mógł zostać rozpoczęty. Guill rzucił się na Thralla szybko zadając mu lekką ranę, a zaraz po tym uderzając mocno w jego głowę. Wódz Wolnych Ludzi mógł poczuć w ustach smak własnej krwi. W tym też momencie Thrall odpowiedział potężnym ciosem topora, który nie zranił jego przeciwnika mocno, jednak zdecydowanie unieszkodliwił główną część jego pancerza. W odpowiedzi nadszedł kolejny cios w głowę, przez który wodzowi Thennów zrobiło się na chwilę ciemno przed oczami i musiał wypluć dwa zęby. Odpowiedzią był mocny cios topora, który zostawił głęboki, krwawiący ślad w torsie Guillaume'a. Walka była niezwykle wyrównana i obaj jej uczestnicy krwawili z ran, czując jak broń ciąży im w dłoniach. Guill był jednak świeższy i nie był raniony przed potyczką, co dawało mu pewną przewagę. Przewagę, którą wykorzystał unikając ciosu Thralla i po raz kolejny waląc go w łeb. Król za Murem opadł na kolana, a spod wgniecionej osłony wypływała cienka strużka krwi. Był na łasce Guilla.

Rzucony w Guilla sztylet uderzył go w ramię, jednak broń z brązu nie zdołała przebić jego pancerza i wyrządzić mu krzywdy. Kopniak w krocze natomiast sprytnie zablokował łącząc kolana nic stopa przeleciała między nimi. Następnie... Odpłacił się tnąc dziką kobietę przez tors swoim nowym mieczem. Suka pewnie wpierdalała brukselkę i dlatego tak ją nosiło! Shella poczuła ukłucie bólu, kiedy szkarłat zalał jej ubranie od lewego barku po prawe biodro, jednak nie mogła odpuścić w takim momencie. Złapała wbity w ciało swego męża miecz - po chwili dopiero, ponieważ musiała uniknąć zamachów jego mordercy - i ruszyła do walki. Przez dłuższą chwilę żaden z rannych walczących nie mógł trafić tego drugiego, aż w końcu wojowniczka wbiła ostrze w bok swego oponenta. Nie było to jednak głębokie pchnięcie i nie uszkodziło żadnych organów, toteż walka była daleka od końca. Ponownie przez dłuższą chwilę oponenci byli dość nieskuteczni - nie dziwne patrząc na ich stan - aż w końcu kobieta uderzyła ramię Guilla... I nie przebiła pancerza. On zaś korzystając z okazji wbił jej ostrze po rękojeść w brzuch. Shella stęknęła cicho, po czym osunęła się na ziemię bez życia.
Guill opadł na kolana. Krwawił z wielu ran i był kurewsko zmęczony od tego mordowania dzikich... Może nie byłby aż tak zmęczony, gdyby nie stracił tyle krwi, kto wie. Tymczasem tłum ludzi zza Muru wokół stał obserwując wszystko milcząco, po czym zaczął się rozrzedzać. Może ktoś zostanie podążać za pogromca Thralla i jego żony, ale z drugiej strony nikt nie wiedział kim był ten wrzeszczący jak opętany mały kurw, więc może lepiej było ruszyć własną drogą... Co do Czarnych Braci idących z nim wcześniej. Ci wzięli ciało Deontego i zaczęli się oddalać.

Maekar niestety nie był mistrzem opatrywania ran. Znał podstawy i teoretycznie umiał udzielić koniecznej pomocy, jednak raczej w lżejszych przypadkach niż głębokie rany Guilla. Ponadto warunki jakie mieli dostępne nie były zbyt optymistyczne, zaś żaden z panów nie miał porządnych materiałów by zabezpieczać rany podobne do tej zadanej szalonemu bratu przez Thralla. Jedną - nie najlżejszą, ale i nie najgorszą - ranę, Velaryon opatrzył doskonale. Pozostałe dwie jednak... Ciężka przerosła najwyraźniej jego możliwości, zaś problemy z lekką musiały być skutkiem niedopatrzenia wywołanego zamieszaniem spowodowanym przez pozostałe dwie.
Podsumowując. Guillaume czuł się dość słabo, ale z pomocą Maekara został jako tako załatany i przetransportowany do komnat w Wieży Lorda Dowódcy. Brak prawdziwie fachowej pomocy jak wkrótce się okazało doprowadził do tego, iż Maekar ponownie musiał próbować opatrzeć niektóre rany dzięki czemu lepiej wstrzymał nieustające wcześniej krwawienie, ale jednocześnie nie zauważył, że trochę je zapaskudził. Zakażenie miało uderzyć wkrótce z gorączką i osłabieniem, jeżeli Guillaume chciał przeżyć należało pozostać pod kołdrą w łożu i walczyć o przetrwanie. Oczywiście tak wytrzymały człowiek jak on miał szanse na wyleczenie się podczas marszu na południe, byłoby to jednak bardzo ryzykowne...

Dzicy tymczasem zaczęli się rozchodzić. Może i ten wrzeszczący, mały skurwiel zabił Thralla, ale nikt nie wiedział kim on do jasnego chuja był. Nikt też nie słyszał o Klanie Czarnego Słońca. Trudno było więc iść za kimś kogo nikt nie zna i kto wydaje się zdrowo popierdolony, nawet jeśli umiał się nieźle napierdalać. Ponadto trudno było iść za kimś, kto najpewniej teraz będzie lizać rany dłuższy czas. Ziemie na południe od Muru stały tymczasem przed nimi otworem! Mogli przekraść się przez tereny Starków dalej na południe, tam, gdzie było ciepło. Po drodze pewnie zdobędą dla siebie to i owo, ale byli doświadczonymi łowcami, z pewnością nie dadzą się złapać jakimś głupim Wilkom.
W Czarnym Zamku pozostała garstka kilkunastu dzikich, którzy byli jednak zafascynowani Guillem - ci bardziej popierdoleni - i gotowi byli uznać go za swojego nowego wodza. Chociaż nie wiedzieć czemu reszta Klanu Czarnego Słońca pozostawiła go samego (może poza Maekarem).