Pola Reach II

Jakiś czas po rzezi pod Starym Dębem, do Joffreya i jego pięcioosobowej kompanii dołączyli kolejni ludzie, którzy walczyli po stronie króla Lucasa. Eddard kojarzył przynajmniej jednego z nich, najemnika, nie jakiego Hastura. Wcześniej się nie kumali, ale gdzieś z tyłu głowy rycerza świtało, że miał podobne do niego poglądy, co już stawiało go wyżej od innych. Przez kilkanaście dni podróży, mężczyźni dotarli w końcu w okolicę Honeyholt, będąc równocześnie niedaleko Uplands, gdzie usłyszeli o pewnym kaznodziei, który podawał się za septona Księżyc. Nie przekonywało to Joffreya w ogóle, choć ów mężczyzna mógł się okazać dobrym sojusznikiem w ich misji, gdyż robił to samo, po co drużyna przybyła w to miejsce.
- Teraz skończy się unikanie wroga. - oznajmił cicho pod nosem, lecz nie skryło się to uwadze jego towarzysza, Sir Cheddara.
- Dobrze, unikanie heretyków już zaczęło sprawiać mi wątpliwości wobec słuszności naszej misji. - powiedział, nieco głośniejszym i pewniejszym głosem. Na jego słowa pan zgliszcz Gorzkiego Brodu, niemrawo odwrócił do niego swoje ponure oblicze. - Nasza misja jest święta, to walka z grzechem. - powiedział lekko poddenerwowany, wątpliwością przyjaciela. Drugi rycerz już chciał mu odpowiedzieć, ale w ostatnim momencie odpuścił, nie chciał się kłócić i osłabiać morale kompanii. Dalej w ciszy, zapewne przerywanej krótkimi rozmowami, jechali w pewnej odległości poza traktem, szukając na swojej drodze pierwszych przeciwników w ich świętej wojnie.

Stary Dąb. Wielka tragedia, w której Hastur wraz z druhami nie wziął udziału, gdyż zwyczajnie nie zdążył dotrzeć na czas. Zamiast nająć się do armii pozostało jedynie przegrupować się z pięcioosobowym oddziałem z samozwańczą misją. Licząc trójkę towarzyszy Hastura, kompanię tworzyło dziewięcioro członków gotowych przerodzić słowo w czyn. Najemnik akurat podsłyszał rozmowę prowadzoną na przedzie kolumny, więc naparł łydką na bok wierzchowca, sprawiając, że szybko zrównał się z debatującymi.
- Ser, jeśli mogę.. - zwrócił się do Cheddara - sądzę, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, co popierają kwestie doczesne, jak i duchowe. - na tym Hastur zakończył, bowiem nie rozmawiali dużo, a nie chciał się zbytnio naprzykrzać, choć gotów był z miejsca udzielić argumentacji i pociągnąć temat.
Korzystając, że jechali blisko, Hastur okorkował bukłak z wodą i pociągnął łyk, a schowawszy artykuł pierwszej potrzeby, odezwał się. Tym razem do Joffreya, który chwilowo pełnił mu rolę polowego septona w kwestiach etycznych - Sir, jak uważacie? Jeśli trafią nam się ludzie wierzący, którzy zechcą wyprzeć się reżimu Hightowerów, to jest dla nich nadzieja? Ojciec każe być zdecydowanym w swych czynach, lecz Matka sugerowałaby miłosierdzie. - mówiąc "nadzieja" miał na myśli zaniechanie dekapitacji oczywiście.

Na wtrącenie się Hastura do rozmowy, Cheddar coś burknął, coś mruknął, pokręcił głową i dalej jechał w ciszy. Charakteryzowała go przede wszystkim natura ponura, jak również uwielbiał narzekać i nienawidził przegrywać, więc gdy kolejna osoba wytknęła mu jego błąd, nieco się obraził.
Niedługi czas potem, trzydziestolatek odezwał się do Joffreya, jadące na czarnym jak smoła koniu.
- Jest nadzieja, będą jednak musieli odbyć pokutę i dołączyć pod wspólny sztandar walki z heretykami. - skwitował spokojnie. Mężczyzna był już starym człowiekiem, z doświadczeniami, których najgorszemu wrogowi się nie życzy. Owe wydarzenia wpłynęły na pana Gorzkiego Mostu, robiąc z niego człowieka zwięzłego, który nie odczuwał ani przyjemności, ani potrzeby z dłuższych rozmów. Te zostawiał bogom. - To znaczy pokuta dla żołnierzy, proste wieśniaki raczej jej nie potrzebują. - poprawił się dla jasności, lekko przechylając głowę w stronę Hastura.

Wędrówka przebiegała spokojnie, nikt w końcu nie oczekiwał, że od razu spotkają przeciwnika, z którym będą musieli walczyć. Niemniej byli ciągle przygotowani. Po trzech godzinach przejażdżki, na trakcie zauważyli wędrujących mężczyzn i choć z daleka wyglądali jak wieśniacy, z bliska przypominali ich jeszcze bardziej, tyle że przepasanych włosiennicą i uzbrojonych w pałki.
- Bracia Ubodzy. - oznajmił reszcie towarzyszy. Podjechał bliżej i zatrzymał się przy nich, zsiadając przy tym z wierzchowca.
- Bracia. Jesteśmy kompanią wojowników Siedmiu, podróżujemy po traktach szukając plugawych zwolenników Hightowerów. - wypowiadając to nazwisko, splunął od razu na bok, ukazując kompletny brak szacunku wrogom wiary i jego królestwa. - Czy dane było wam słyszeć o jakichś żołnierzach, tędy przejeżdżających lub o grzesznych mieszkańcach jakiejś wioski, którzy unikają sądu bożego? - spytał się, pełen wiary, że dostanie jakąś pozytywną odpowiedź.

Po tym wszystkim co mężczyźni przeżyli i tym, jak Joffrey się wypowiadał, Hastur był ciekaw, czy stary rycerz faktycznie miał zamiar przejawiać miłosierdzie, gdy już jakiś nieszczęśnik go napotka i przegra.
Słońce przechyliło się już znacząco na niebie, gdy szlak okazał się uczęszczany. Ot chłopi. Podjechawszy bliżej, okazało sie to błędnym spostrzeżeniem. Braci ubogich teoretycznie kompania klasyfikowała jako sojuszniczą frakcję, a na pewno nie wrogą. Dobrze więc było żyć z nimi w zgodzie, by czerpać obustronne korzyści. Nie inaczej panowie postąpili przy spotkaniu. Hastur usilnie starał się nie spoglądać co jakiś czas na czoło oznaczone gwiazdą. Spotykane nie tak znowu rzadko umiejscowienie symbolu wciąż
wywoływało u najemnika precedens, choć nie chciał podpaść za gapienie się jak wół na malowane wrota.
Gdy byli już całkiem blisko, Hastur wykonał adekwatny gest powitania. Joffrey właściwie podsumował najważniejsze fakty, więc najemnik sobie chwilowo odpuścił i tylko przysłuchiwał się rozmowie.

Joffrey w skupieniu i ciszy wysłuchał słów Braci Ubogich, którzy przyznali, że ta okolica była oczyszczona z grzechu. Nie było również widać żadnych heretyków ani ich sług, z którymi Jofffrey mógłby skrzyżować miecze. Napawało go to zarówno optymizmem, jak i smutkiem, wszak przebył wraz z kompanią długą drogę, by teraz się dowiedzieć, że nie znajdzie tu przeciwnika.
- Ruszymy więc na północ, do Florentów. - oznajmił. - Za przeproszeniem, wolimy działać niźli oblegać miasto, ale jeśli będzie miało dojść do szturmu, postaramy się zjawić na czas. - obiecał. Rycerz tak jak powiedział, wolał szukać wroga niż na niego czekać. Po oblężeniu Starego Dębu mężczyzna nie miał dobrych wspomnień z podobnym przedsięwzięciem i wolał ich unikać.
- Będziemy na północy w razie czego. Tymczasem bywajcie. - pożegnał się i wskoczył na koń, żeby skierować kroki swego wierzchowca na Północ ku ziemiom Florenta.

Trzy dni podróży na północ później, Joffreyowi i jego niewielkiej kompanii udało się dotrzeć na ziemie rodu Florentów, które tylko czekały na karę boską, za sprzymierzanie się z heretykami. W końcu co ich wówczas od nich różniło, gdy się im poddali. Wkrótce udało im się też dowiedzieć czegoś o wrogach, a mianowicie; ich ziemie prosperowały — zapewne na krzywdzie pobożnych ludzi — a w okolicy często pojawiały się patrole tutejszego lorda, co wprawiło w zapał rycerza z Gorzkiego Brodu, chcąc nieść im pożogę. Od tej samej osoby, dowiedział się również o wojsku Tarlych, które ominęło Hightowerów i ruszyło na jego tyły, podobnie jak jego drużyna. I choć oczywiście na początku, wprawiło to mężczyznę w zadowolenie, tak później, gdy się dowiedział o zdradzie Dickona, nie mógł powstrzymać swojej złości.
- Przeklęty Tarly. Kolejny zdrajca i plugawy heretyk do powieszenia. - oznajmił kompanom. - Co robimy? - spytał się reszty, oczekując jakichś pomysłów. Sam nie należał do zbyt uzdolnionych strategicznie ludzi i ponad wszystko wolał siekać wroga.
- Może ruszymy im naprzeciw i wyzwiemy tego szubrawce na pojedynek? - zaproponował, wierząc gorliwie, że Wojownik poprowadziłby jego ramię w chwili podobnej próby.

Kolejne dni spokojnej podróży zbytnio nie przeszkadzały Hasturowi, który starał się tylko, by bardziej gorliwi członkowie drużyny nie wyszli z siebie w tym czasie. Po trzech dniach mieli już pod sobą ziemie Florentów, a trochę wypytywań okazało się wielce owocne.
- A to nam się odsiecz trafiła. Z regularnym wojskiem Tarlyego na czele, szturm na Stare Miasto powinien pójść jak z płatka. - niedługo później okazało się, że Dickon wart był swego imienia, a chwilowa euforia szybko opadła.
- Pewnie nie chciał rzezi dla swych ludzi i przez to klęknął. Możliwe, że wojsku się to nie podoba, o ile mają w ogóle swoje zdanie. Jeśli gnój jest na tyle śliski, by zmienić stronę raz, to może zmieniłby i drugi. Cholera... - zaczął gładzić się po zaroście i rozglądać po bokach, aż utkwił spojrzenie gdzieś w odległym drzewie, chwilę się zastanowił i oznajmił - To by było cholernie ryzykowne. Sami rozumiecie, ten chuj nie miał na tyle honoru, by trzymać się twardo strony seniora, więc nie sądzę, by miał zamiar stawiać na szali życie w pojedynku z którego jakby nie patrzeć, nic nie wyniesie. Z drugiej strony - jeśli taka z niego chorągiewka, co gnie się na wietrze, to gdyby tylko udało się nam go przekonać... jest na tyłach wroga. Trochę marszu i zdobycie Starego Miasta byłoby na wyciągnięciu ręki. Problem w tym, że gdy już Wieżowcy się dowiedzą, to nie chcę myśleć jaka będzie ich zemsta, a Dickon wspomni na to.
Hastur zacukał się mocno, gdyż decyzja, która stała przed nimi miała przełożyć się na to, ile wschodów słońca będzie im jeszcze dane zobaczyć.
- Uważam, że brak nam maesterskich, czy lordowskich umiejętności pięknego układania słów, ale los nie bez powodu postawił nas w tym miejscu i o tym czasie. Nikt nie zajmie się tą sprawą za nas. Jeśli nie pomoże siła argumentu, to wytoczymy argument siły. Sądzę, że winniśmy podążyć do Tarlego. Ze słowem lub z mieczem. - takie było ostateczne stanowisko Hastura.

Joffrey wysłuchał Hastura, który mimo faktu pochodzenia z gminu, wydawał się mądrym człowiekiem. Rycerz co jakiś czas kiwał głową, zauważając prawdę w słowach mężczyzny. Po nim odezwali się jeszcze inni, którzy myśleli podobnie do niego.
- W takim razie ruszymy naprzeciw armii Tarlyego. - zdecydował ostatecznie. - Spróbujemy przemówić mu do rozumu, a jeśli to nie pomoże, gniewna ręka Siedmiu złamie go i jego ród. - oznajmił.