Korytarz

Adelaide opowiadała mi mnóstwo ciekawych historii o swoim życiu. Wiedziałem, że zawsze lubiła się zabawić, ale ilość przekazywanych informacji wykańczała mnie psychicznie! Poza tym nie mogłem oderwać wzroku od jej dekoltu i powstrzymać myśli o ściągnięciu z niej wszystkich niepotrzebnych ubrań. Tak, Lady Waynwood, dorośliśmy i wyrośliśmy z dawnych, dziecinnych zabaw. Czas zabrać się za coś poważniejszego. Mojej uwadze nie umknął jednak pewien Elessal, młody mężczyzna, którego nie potrafiłem zdzierżyć. Znajdował się zdecydowanie zbyt blisko Adelaide i w pewien sposób mnie to dobijało. Czyżby przemówiła do mnie zazdrość? Nie czuję nic do panny Waynwood, ale wziąłbym ją do siebie na jedną noc, ewentualnie przywłaszczył jako metresę.
- Adelaide, czy nijaki Elessal jest twoim kandydatem na męża? Zamierzasz urodzić mu gromadkę wesołych dzieci? - spytałem jej, gdy pewnego dnia krążyliśmy po bajecznym pałacu. Jakże romantycznie.

Dziewczyna nie patrzyła na Angela jak na potencjalny obiekt mariażu. Nie chciała wychodzić za osobę bez żadnych perspektyw, zwykłego syna lorda, który nie mógł przynieść jej zbyt wielu korzyści. Zdecydowanie bardziej odpowiadał jej romantyczny Elessal z tytułem książęcym.
- Skąd te pytanie, Angel? - spytała. Była nieco zbita z tropu - nie sądziła, że ktokolwiek poza Celaeną wiedział o tym, że była Elessalem szczerze zauroczona. A może rzeczywiscie trudno było tego nie zobaczyć? Każdą wolną chwilę spędzała w towarzystwie przystojnego barda, tańczyła z nim na licznych balach i odrzucała konkurujących o jej rękę mężczyzn. - Naprawdę sądzisz, że myślałabym w ten sposób o osobie, którą ledwo znam? - spojrzała na niego z pewnym wyrzutem, ale później cicho zachichotała. - Pomyśleć, że gdyby nasza znajomość utrzymała się nieco dłużej to może byłbyś teraz moim mężem? Nasi rodzice taką opcję rozważali. - Angel miał zostać mężem mojej zmarłej starszej siostry, ale plan mariażu upadł po jej nagłej śmierci. - Masz na oku jakąś śliczną pannę?

Adelajda naprawdę traktowała mnie jak przyjaciela. Nigdy nie sądziłem, że zacznie mi to przeszkadzać, ale teraz kiedy jest przepiękną młodą kobietą, chciałbym żeby połączyło nas coś więcej. Poza tym była Lady Waynwood, a dzięki naszemu mariażowi mógłbym zyskać dumę ojca i moje dzieci rządziłyby Iron Oaks.
- Nie chcę nic mówić, ale wszyscy wiedzą, że jesteś lekkomyślna. - powiedziałem bez oporów.
Nie zamierzałem jej oszukiwać. Była najłatwiejszą zdobyczą w całym Westeros i każdy przystojny młodzieniec mógłby ją mieć. Adelajda była głupia i pusta, niegotowa do rządzenia. Łatwa zdobycz.
- Nie mam żadnych planów, Adelajdo. Chyba jestem już na to za brzydki i za stary! - odpowiedziałem.
Zatrzymałem ją gestem ręki i spojrzałem prosto w jej błękitne oczy. Następnie przyparłem ją do ściany i przyłożyłem obie dłonie do ściany, zamykając ją tym samym w swego rodzaju pułapce. Cały czas patrzyłem jej w oczy i chytrze się uśmiechałem.
- Muszę przyznać, że zawsze mi się podobałaś. Kiedyś byłaś za młoda, ale teraz... niczego ci nie brakuje. - złapałem ją za kosmyk włosów i cicho się zaśmiałem. - Naprawdę chcesz zostawićmnie dla kogoś innego? Nie jestem dobrą partią?

Rozmowa z Angelem nie potoczyła się zupełnie po jej myśli. Nie widziała w nim obiektu seksualnego i chociaż potrafiła stwierdzić, że jest niesamowicie przystojny to jednocześnie nie patrzyła na niego w ten szczególny sposób. W sposób w jaki patrzyła na Elessala.
Przez dłuższy czas nie odpowiadała na jego pytanie, jakby nie mogąc wykrztusić żadnego słowa. Kiedy ten przyszpilił ją do ściany wzięła głęboki wdech i wypuściła wcześniej nabrane powietrze, po czym spojrzała mu prosto w oczy. Czuła się... jak zwierzyna? Zwyczajna zwierzyna pozbawiona możliwości ucieczki, uwięziona przez rosłego Pryora.
- Zostaw mnie, Angel. Nie o to chodzi, jesteś naprawdę świetny, ale... - westchnęła, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Wybacz, ale nie gustuję w biedakach. Jako trzeci syn lorda Pryor nie dajesz się na mojego męża. Możesz co najwyżej o mnie pomarzyć. - zacisnęła wargi i nadepnęła mu na nogę, jakby chcąc jak najszybciej wydostać się z pułapki. - A teraz zostaw mnie i jak najszybciej się oddal. Chyba dzisiaj odrobinę się zapędziłeś. - warknęła.

Zamurowało mnie. Jakim prawem ta pospolita kurwa śmiała nazwać mnie biedakiem? Może i nie dysponowałem olbrzymią ilością pieniędzy, ale gdyby połączyć nasze majątki to z pewnością poradzilibyśmy sobie świetnie. Ale skoro tak stawiała sprawę to musiałem głupią sukę o wszystkim uświadomić.
Spojrzałem na nią z pogardą w oczach i złapałem ją mocno za nadgarstek, na którym prawdopodobnie pozostanie ślad. Nie zamierzałem pozwolić jej odejść. Musiała się mi poddać. Ale nie mogłem okazywać zbyt dużej agresji.
- Czyli oprócz trwonienia majątku i dawania dupy na prawo i lewo, potrafisz jeszcze komuś dogryźć? Podejdź tutaj. - powiedziałem spokojnie, po czym przyciągnąłem ją do mnie, luzując uścisk i patrząc jej prosto w oczy. Następnie odgarnąłem kosmyk włosów dziewczyny za jej ucho i lekko się uśmiechnąłem.
- Adelajdo, musisz pamiętać, że szmata zawsze zostanie szmatą. Ty jesteś tylko słabą Lady Waynwood, która spędzi resztę życia na dawaniu dupy książętom, udającą wspaniałą panią, która radzi sobie z przeciwnościami losu. Powiedz mi, naprawdę myślisz, że ktoś cię tutaj szanuje? O tym jaka z ciebie dziwka słychać w całej Dolinie. Dziwne, że Iron Oaks nie zamieniło się jeszcze w burdel. Jeszcze. - po wypowiedzeniu ostatnich słów znowu zacisnąłem palce na jej nadgarstku i spiorunowałem ją wzrokiem.

Nigdy nie widziała Angela w takim stanie. Właściwie to nic dziwnego, bo spotkali się po raz pierwszy po wielu latach rozłąki, więc nie znała dokładnie jego charakteru i nie wiedziała też, że był aż tak agresywny. Nie potrafiła protestować - w jej oczach jawił się strach, którego za wszelką cenę starała się uniknąć.
W końcu była Lady. Powinna radzić sobie z problemami, a nie dawać sobą manipulować i pomiatać. Tymczasem pokazywała swoją najsłabszą, najbardziej niepożądaną stronę.
- Puść mnie. - wysyczała, próbując zachować kamienną twarz, ale zdecydowanie mógł zobaczyć, że maluje się na niej przerażenie. No i wtedy w korytarzu pojawił się Elessal, któremu była za pomoc niesamowicie wdzięczna. Tylko, że nie chciała żadnych agresywnych zachowań. Elessal zachował się w porządku i nie zrobił nic źle, ale obawiała się reakcji nieobliczalnego Angela, który wydawał jej się zwykłym prostakiem.
- Nie ma takiej potrzeby, Elessalu. - powiedziała spokojnie. - Angel po prostu źle się poczuł. Tylko rozmawialiśmy i... - spojrzała najpierw na jednego, a potem na drugiego. - Angel, twoja komnata znajduje się na najwyższym piętrze. Możesz nas zostawić. - przełknęła głośno ślinę, a w jej oczach zaczęły zbierać się łzy.
Zdała sobie sprawę, że jest słaba i w sumie to bardzo ją to zabolało.

Miałem nadzieję, że nikt nam w tej rozmowie nie przeszkodzi, ale oczywiście musiał znaleźć się ktoś kto niszczy wszystkie moje plany. Nie przepadałem za tym lalusiem i nie zamierzałem udawać, że jest inaczej. Musiałem jednak liczyć się z tym, że Adelaide traktowała go jak swojego ulubieńca, więc nie mogłem się z nim kłócić.
Zauważył, że Elessal trzyma dłoń na rękojeści miecza, najprawdopodobniej szykując się do ewentualnej walki. Na jego miejscu wcale nie walczyłbym o taką dziwkę jaką była Adelajda. Co ona sobą reprezentowała?
Spojrzałem najpierw na Elessala, a potem na naczelną dziwkę i wreszcie puściłem jej nadgarstek. Następnie znowu zatrzymałem wzrok na chłopaku i kpiąco się uśmiechnąłem.
- Spokojnie. Niedługo i tak znajdzie sobie nowego naiwniaka.
Parsknąłem śmiechem i odszedłem.

Angel odszedł, więc dziewczyna mogła spokojnie odetchnąć. Spojrzała na Elessala i słabo się uśmiechnęła, bo jednak był właśnie świadkiem jej słabości, a chyba uważał ją za silną dziewczynę. Cóż, ona oszukiwała samą siebie.
- Wybacz za tę sytuację. Angel ma ciężki charakter i... - rozłożyła ręce. - To nie jego wina. Miał ciężkie dzieciństwo. - posłała mu krótki uśmiech, po czym złapała go lekko za dłoń, nie zapominając jednak, że wciąż piecze ją poczerwieniały z bólu nadgarstek. - Wiesz, tak sobie myślę, że może wreszcie powinnam opuścić Iron Oaks i spędzić trochę czasu na wyprawie? Wydaje mi się, że to dobrze mi zrobi. Będę w tym wszystkim bardziej... - zastanowiła się chwilę, bo żadne słowo nie przychodziło jej do głowy. - Obeznana?

Kiedy Elessal zaproponował zabicie Angela, Adelaide głośno zachichotała. Nie chciała sprawiać, że ktoś zginie, szczególnie że znała chłopaka od dziecka i nie zniosłaby myśli, że poprosiła Elessala o odebranie mu życia. Co innego z wieśniaczkami, które zapewne zrobiłyby wszystko, żeby stanąć na jej miejscu.
- To chyba nie będzie konieczne. Jak mówiłam, coś mu odbiło, a poza tym... wcale się tym nie przejęłam. - rzuciła, może i skłamała, ale wolała kłamać niż przyznać siędo słabości - nawet jeśli wszyscy wiedzieli, że rzeczywiście jest słaba.
Ucieszyła ją także reakcja Elessala na wieść o podróży. Odwzajemniła jego spojrzenie i zaśmiała się, gdy wspomniał o przebywaniu w jednym łożu.
- Mój drogi, nie musisz mnie o to pytać. Jeśli mam wyjechać to tylko z tobą. - odpowiedziała. - Pomyśleć, że jeszcze niedawno jedynym celem mojej podróży było Strongsong. Jak myślisz, od jakiego miejsca powinniśmy zacząć? Może przy okazji uda mi się wzbogacić i rozbudować zamek? Chciałabym nieco ocieplić jego wystrój, poprzedni właściciele nie przykładali do tego wagi i o wszystko muszę dbać sama. - rozgadała się, bo była strasznie tym faktem podekscytowana.

- Mnie nie oszukasz moja droga, wiem że przejęło Cię to. - popchnął ją lekko, by oparła się plecami o ścianę. Tak jak wcześniej Pryor, tak teraz Elessal "zamknął" ją opierając się dłońmi o mur. Tym razem jednak dziewczyna nie miała powodów by się czegokolwiek bać. Z uśmiechem zbliżył swoją twarz do jej, złapał lekko jej podbródek dłonią i złożył pocałunek na ustach. Uśmiechnął się ponownie, spoglądając ukochanej głęboko w oczy.
- Tylko ze mną..? - zapytał, złośliwie się uśmiechając. - Będę zaszczycony moja królowo. - zachichotał. - Moglibyśmy zacząć od Braavos i zobaczenia wielkiego, zbudowanego z brązu Tytana. A później... Później moglibyśmy popłynąć na południe do Pentos i Trzech Córek. - zaproponował, układając w głowie niemal każdy dzień podróży. O tak, miał mnóstwo pomysłów...-

Pozwoliła Elessalowi na wszystko, co zamierzał zrobić. Nie był taki jak Angel, więc... czuła się bezpieczniej, wiedziała że nic jej nie zrobi? Przynajmniej tak jej się wydawało, bo prawdę mówiąc to nie znała go jakoś długo. Odwzajemniła romantyczny pocałunek, później odwzajemniając także te głębokie, przeszywające spojrzenie.
- Zapowiada się ciekawie. To kiedy wyruszamy? - spytała bez ogródek, nie mogąc doczekać się ustalenia odpowiedniego terminu. Nie interesowała ją Dolina - była w stanie opuścić miejsce zamieszkania w każdej chwili. - Może odwiedzimy także twoją rodzinę? Chętnie bym ich poznała, twoją matkę, ojca... - stwierdziła, nie do końca wiedząc czy rodzice chłopaka żyją.

- W takim razie nie mamy wyboru. - stwierdziła z uśmiechem na ustach. - Musimy ich odwiedzić. Dobre kontakty z rodziną to podstawa! - powiedziała odrobinę za głośno, ale ostatnio było w niej tyle energii, że niektóre słowa wręcz wykrzykiwała. Poza tym brakowało jej trochę zabaw i hazardu - od czasu, gdy miała przy sobie Elessala skupiała się tylko i wyłącznie na nim, zapominając o całej reszcie.
Po krótkiej rozmowie mogli się rozstać i zająć własnymi sprawami, przynajmniej do czasu kolejnego spotkania.