Dziedziniec

Rodrik wszedł do namiotu, w której obozował maester. Ten miał ze sobą wiele ciekawych rzeczy. Parę książek o medycynie ułożonych w kącie, jakieś zioła i opatrunki. Maester klęknął przed namiestnikiem, witając go: - Panie... - spojrzał na ranę i nakazał mu usiąść na rozłożonej na ziemi pryczy. - Zobaczymy co da się zrobić. - powoli zdjął opatrunek i stwierdził z niesmakiem: - Paskudnie to wygląda. Jak do tego doszło? Słyszałem tylko że w walce, ale warto by wiedzieć coś więcej. Czy gdzieś mogą się kryć fragmenty metalu po uderzeniu? - spytał z zainteresowaniem, sięgając po jakąś maść. - I kto zakładał ten opatrunek? Jest zdecydowanie źle założony. Jakieś jeszcze środki zaradcze były czynione? - powiedział, dosypując do szklanki wody szczyptę i parę ziarenek czegoś niebieskiego. - To znieczulenie. Będę pracował na Twojej ręce, Panie, a Ty prześpisz to i nic nie poczujesz. Jutro z rana będzie już po wszystkim - powiedział kończąc mieszać i podając trunek Cerwynowi.

Maester uśmiechnął się. - Pół roku? Pewnie gdyby on to opatrywał to i dłużej. Wydaje mi się jednak, że po operacji nie będzie to więcej niż półtora miesiąca - stwierdził. Maester Barrowtown wyglądał przy tym na dość pogodnego człowieka. Po wypiciu naparu Rodrik nie zasnął od razu. Najpierw wszedł w stan pół-snu, w którym był już przytłumiony i wyciszony, ale wciąż rejestrował co się wokół niego działo. Maester sięgnął po jakiś żelazny przedmiot, którym zaczął coś grzebać w jego ranie. - Zaraz zobaczymy... - słowa docierały do Cerwyna jakby z odległego miejsca, przytłumione i ciche. Czuł niby dotyk żelaza w ramieniu, ale w taki dziwny sposób. Aż maester zagalopował się za daleko i Cerwyn poczuł ukłucie bólu. Uczony widząc to cofnał narzędzie. - Zaraz zaśniesz, to sprawdzę jeszcze i wypalę tą ranę... - oznajmił. Rodrik jednak coraz bardziej odpływał, aż w końcu ostatecznie usnął. Śnił niespokojnie, cały czas czując dochodzące z zewnątrz sygnały. Miał cały czas poczucie dotyku w ramieniu, a w pewnym momencie takiego ciepła. Potem wszystko jakby ustało i mógł śnić spokojnie i słodko.

---

Obudził się... Tego samego dnia, pod wieczór. Czuł się wypoczęty i wyspany. Gdy otworzył powieki, mógł zobaczyć tą samą poczciwą twarz maestera. Gdy zaś odwrócił wzrok na swoją rękę, mógł zobaczyć drewnianą deskę, która była obwiązana bandażami. Czuł w niej... nic. Była sztywna i zdrętwiała. - Zrobiłem dodatkowy wywar z senniczki, który obezwładnił Ci ją -wyjaśnił maester widząc potencjalną konsternację Rodrika. - Żeby nie bolała po wypaleniu. Za parę dni przejdzie. A sam opatrunek można zdjąć po 5 tygodniach, a potem przez kilka kolejnych nie należy nadwyrężać tej ręki. Ogólnie radzę wypoczywać i unikać w tym czasie ruchu. Chodzić przy wsparciu jednego ze swoich ludzi i najlepiej unikać podróży. Jeżeli pozwolisz Panie, to pójdę zaraz opatrzeć innych Twoich żołnierzy.

Rozkazy zostały szybko wykonane i właściwie Rodrik miałby czas na odpoczynek, gdyby nie pewien rycerz wchodzący właśnie do namiotu. Cerwyn znał go pod imieniem ser Roy Greenhilt, ponieważ był to jeden z jego własnych rycerzy. Ów człowiek cechował się prawie siedmioma stopami wzrostu i kolorem skóry o ciemnym odcieniu brązu. Pochodził z Dorne i wciąż nikt nie odgadł dlaczego postanowił służyć akurat jednemu z lordów Północy. Rękojeść jego bastardowego miecza była jadowicie zielona.
- Wasza lordowska mość, być może przychodzę nie w porę, ale pragnę złożyć raport. Otóż po okolicy rozeszła się wieść o przybyciu waszej lordowskiej mości do Fosy Cailin. Dodatkowo okoliczni prostaczkowie słyszeli o tym jak król Torrhen mianował waszą lordowską mość namiestnikiem i w związku z tym wspomniani prostaczkowie przybywają licznie do Fosy prosząc o audiencję.

- Tak jest, panie - odpowiedział ser Roy i wyszedł z namiotu, by wykonać rozkazy namiestnika. Wkrótce przed namiotem stanęło dwóch gwardzistów, których Rodrik mógł dojrzeć przez rozcięcie służącym za wejście. Na zewnątrz stopniowo następował coraz większy hałas, odmiana wobec dotychczasowej ciszy. Jak Cerwyn mógł się domyślić najprawdopodobniej były to rozmowy przyprowadzonych prostaczków. Niedługo później namiot namiestnika ponownie został nawiedzony przez wysokiego Dornijczyka.
- Panie, życzysz sobie przyprowadzenia pierwszego błagalnika przed twoje oblicze czy raczej pragniesz wyjść do ludu? - zapytał uprzejmie. Bez względu na odpowiedź wkrótce lord ujrzał pierwszego człowieka pożądającego audiencji. Wcześniej rozkazał uporządkować sprawy wedle wagi problemów i już dało się ujrzeć, iż rozkaz był wykonany. Prostaczek nie był wysoki, choć w barach był dosyć szeroki prawdopodobnie z powodu pracowania przez całe życie w polu. To całe życie składało się prawdopodobnie na około czterdziestu dni imienia jakie mógł przeżyć ów człowiek, choć był tak zabiedzony, że wyglądał na dobre dziesięć lat starszego niż był w rzeczywistości. Całkiem posiwiały, wychudzony i pobladły dosłowny wrak człowieka. Na domiar nieszczęść jego prawa noga kończyła się w połowie wysokości zszytą nogawką spodni zasłaniającą kikut. Poruszał się skacząc na jednej nodze i podpierając się prowizoryczną kulą, którą właściwie była po prostu gałąź drzewa. Prawdopodobnie dębu, ponieważ dotychczas nie złamała się pod wpływem ciężaru mężczyzny.
- Przybył z okolic Hornwood i przynosi wieści dotyczące grasujących tam banitów - wyjaśnił Greenhilt. - Klękaj przed namiestnikiem - warknął do prostaczka, który dotychczas tylko stał, wlepiając spojrzenie w grunt przed nim. Rycerz popchnął błagalnika, obalając go na kolano.