Trakt Rzeczny II

Andros stojący przed namiotem rzecz jasna widział jak wrzeszczące kobiety zostają odciągnięte przez kilku zbrojnych, a wściekły Kevan zaciąga trzecią dziewczynę do namiotu by ją "przesłuchać". Patrząc na to co się dzieje trudno było wątpić, że raczej nie ma wobec niej miłych zamiarów, a nikt poza Lannisterem nie widział jej pięknej twarzy by snuć domysły na tej podstawie. Jeśli Marbrand chciał rozrywki, mógł podążyć za dwiema markietankami i ich oprawcami. Żołnierze zabrali kobiety na skraj obozu, gdzie wkrótce dało się słyszeć ich rozchodzące się wokół wrzaski, kiedy wyrywano im języki rozgrzanymi obcęgami. O ile nikt nie interweniował... Ale kto by wychylał się by ratować dwie kurwy, prawda?

Kiedy Kevan skomentował urodę dziewczyny ta spojrzała na niego jeszcze bardziej zagubiona. Czy on z niej drwił? Pogrywał sobie z nią teraz, a ona musiała grać by nie skończyć jak te pozostałe? Zaprawdę okrutny żart bogowie jej dzisiaj zgotowali. Starała się nie wzdrygnąć kiedy jej dotknął, jedynie kiwnięciem głowy odpowiadając twierdząco na jego słowa. Robić co jej powie... Czy miała wybór? Dziewczyna wytarła twarz dłonią, starając się powstrzymać łzy. Nie chodziło o to, że nagle się uspokoiła, po prostu nie chciała zdenerwować Kevana będąc nieposłuszną.
- Z Lan... Lannisportu, p-panie... - odpowiedziała.

- T... Tysha, panie - odpowiedziała dziewczyna, siląc się na opanowanie łez i drżenia rąk. W końcu powiedział jej, że ma robić wszystko co każe, a kazał jej nie płakać. Nie wiedziała co się stanie jeśli go zdenerwuje i wolała nie wiedzieć. Jeszcze okazałoby się, że wyrwany język byłby najmniejszym z jej zmartwień. - Moja m... matka pracowała w karczmie - oznajmiła, już trochę spokojniejszym głosem. - Nie znałam ojca.


Kiedy Andros przerwał zbrojnym Lannisterów na skraju obozu było ich tam pięciu, on sam zaś był w bezpośrednim towarzystwie kilkunastu swoich ludzi jakich zgromadził idąc przez obóz. Wokół rzecz jasna zebrało się również trochę gapiów, wśród których byli żołnierze najpewniej od każdego lorda będącego częścią armii. Trudno niestety było powiedzieć ilu należało do jakiego domu, ponieważ większość odpoczywała podczas obozowania bez rynsztunku oraz oznaczeń.
- Wyrwać im te paskudne ozory - odpowiedział Androsowi jeden z żołnierzy, wykrzywiając usta w sadystycznym uśmiechu. Najwyraźniej nadchodząca rozrywka go cieszyła. - Ser Kevan Lannister uznał to za dobrą karę dla tych kurew. Zachciało im się podszywać pod Milczące Siostry, więc mają teraz milczeć tak jak one.

- Trzeba jakoś zarabiać na życie, panie - odpowiedziała smutnym głosem, chociaż tak naprawdę nie uważała tego co robi za poniżające. Była urodziwa i mogła to wykorzystać by zarobić, a dzięki swojemu wyglądowi dostawała dobre stawki mogąc przy okazji być bardziej wybredną przy wyborze klientów. Poza tym jak wiele markietanek nie zajmowała się tylko przyjemnościami ciała, umiała szyć i gotować, a także znała się trochę na podstawach ziołolecznictwa. Wykonywała w obozie drobne prace za posiłek lub kilka monet poza oddawaniem się rycerzom. - Uroda jedynie w tym pomaga.


Zbrojni trzymający dziewki spojrzeli po sobie, kiedy Andros postanowił zanegować rozkazy ser Kevana. Była to ciężka praca myślowa w tym momencie, w końcu z jednej strony właśnie gadał do nich dziedzic jednego z ważnych rodów i przy okazji dowódca kilku tysięcy zbrojnych maszerujących z armią, jednak z drugiej dostali swoje rozkazy od Lannistera. Mało ważnego i nie pełniącego żadnej funkcji dowódczej w armii, ale Lew to Lew, prawda?
- Nie wydaje mi się - odpowiedział żołnierz-sadysta, odwracając się do innego ze zbrojnych. - No dawaj te szczypce!
- Wybacz, ser - drugi z mężczyzn wtrącił się, świadom niestosownego zachowania pierwszego. - Nasze rozkazy pochodzą od Lannisterów i ich komendy wykonujemy.
Nie wydawało się by mieli zamiar przerwać wymierzanie kary.

Pojechać z nim? Po tym? Właściwie teraz był dla niej miły... Nie wiedziała czy to gra, czy rzeczywiście widok pary jędrnych piersi tak zawrócił mu w głowie, ale wiedziała, że jej odmowę i tym samym "nieposłuszeństwo" może źle przyjąć. W końcu czy nie byłoby dobrze po przesłuchaniu heretyczki i kurwy wyrwać jej zbędnego języka? Zwłaszcza jeśli teraz odmawiając i odchodząc mogła rozpowiedzieć jak wyglądało to przesłuchanie. Wiedziała również, że nazwisko Lannister wiąże się z jednym bardzo istotnym w życiu elementem - złotem. Jeżeli więc odmawiając mu teraz miała narazić się na cierpienie, zaś godząc się mogła żyć w dostatku zaspokajając potrzeby jednego mężczyzny zamiast wielu, to... Czemu odmawiać?
- Do Lannisportu? - zapytała cicho, już bardziej opanowanym głosem, acz wciąż z nutą lęku. Widać było, że myśli nad odpowiedzią. - D... Dobrze - wydusiła z siebie w końcu. - Zgadzam się.

Oczywiście, że dziewczyna miała jeszcze ubranie. Przecież musiała chodzić w czymś na co dzień, prawda? Powiedziała Kevanowi dokładnie gdzie znaleźć jej bardzo, bardzo skromny jednoosobowy namiocik, w którym były jej rzeczy. Ubrania, torba z przyborami do szycia i ziołami, a także kilka innych drobiazgów. Znalezienie miejsca mimo wskazówek miało zająć człowiekowi Lannistera dłuższą chwilę, ale w końcu powrócił ze wszystkim co kazano mu przynieść.

Androsowi jego ludzie późnym wieczorem donieśli zaś, że nie zapowiada się na to by dziewczyna miała wyjść z namiotu ser Kevana. Albo leży tam jej pokarany za bluźnierstwo trup czy też przesłuchiwane brutalnie i zmaltretowane dziewczę, albo Lannister jednak postanowił się zabawić zgodnie z przeznaczeniem panienki. Trudno powiedzieć, chociaż jeden z ludzi marbrandzkiego rywala przyniósł do namiotu naręcze czyichś rzeczy.

Kevan rzeczywiście coś tam pogadał. Nie było to jednak nic zdolnego przekonać króla Skały do dania mu funduszy czy pełnomocnictw jeśli ten tego za dobry pomysł z góry nie uznawał. W końcu może i były jakieś rozruchy, jednak ich źródło w postaci lorda Bonnifera zostało wyeliminowane i nie wiadomo czy zdarzą się kolejne.