Rezydencja Targaryenów

- Dosyć - Daemon przerwał córce w połowie słowotoku. - Moja córka zapomina gdzie jej miejsce. Hayford, zaprowadź Alysanne do jej komnat, by mogła przemyśleć swoje zachowanie - rozkazał.
Grubszy rycerz obszedł stół, chcąc wykonać powierzone zadanie, ale stanął twarzą w twarz z ser Arlanem Darrym, którzy trzymał swoją dłoń na rękojeści miecza. Pozostała piętnastka również zaczęła powoli sięgać po broń, a atmosfera wyraźnie zgęstniała. Nawet król na wygnaniu zdawał sobie sprawę, że bratobójcza walka wisi na włosku. Wtem ser Brynden Byrch kopnął stół, przewracając go prosto na monarchę i przygniatając go blatem do posadzki, a w pomieszczeniu poczęła grać muzyka stali i dębiny. Zaraz też została przelana pierwsza krew na korzyść młodej królowej, ale to jej strona zaczęła pierwsza przegrywać, gdy to jakimś cudem trochę grubemu ser Alynowi Hayfordowi udało się powalić ser Arlana Darry'ego. Rycerz zwalił się na ziemię z hukiem żelastwa, a grubas dołączył do dwójki innych walczących. Konkretniej połączył swe siły z ser Mathisem Rosbym, który mierzył się z ser Bryndenem Byrchem. Jednakże najgwałtowniejszy spośród rycerzy Alysanne szybko sprowadził Mathisa do poziomu gruntu dzięki czemu wrócił do walki z jednym tylko przeciwnikiem. Minęła dłuższa chwila nim ser Patreck Frey dokonał tego samego na ser Edenie z Królewskiego Lasu. Młodzieniec od razu wsparł swego brata rodzonego i zaprzysiężonego w walce z ser Elmo Masseyem. Dużo później ser Andrew Roote wyłączył z walki ser Elmara ze Stawu Dziewic i przyłączył się do ser Alyna Hayforda w walce z ser Bryndenem Byrchem. Na nic się to zdało grubasowi, gdyż krótko po tym oberwał mocno tarczą w skroń i padł bez przytomności na ziemię. Minęło kolejne kilka uderzeń serca i ser Andrew Roote również padł bez przytomności, a ser Brynden Byrch ruszył na ser Obserta Watersa, który już się mierzył od samego początku z ser Alynem Velaryonem. Wreszcie po bardzo długim czasie padł ser Osbert Waters, którego to hełm był już mocno powgniatany, i czterech wciąż pozostałych na nogach gwardzistów Alysanne okładało jednego ser Elmo Masseya, by wkrótce położyć i jego. Wreszcie nastała cisza po bardzo długo trwającej walce. Gdy ludzie królowej podnieśli przewrócony wcześniej stół, odkryli, że króla wcale tam nie ma. Nie było go też nigdzie indziej w pomieszczeniu i nikt z gwardzistów nie wiedział kiedy to się stało. No, wyparował. Targaryence z kolei widok cały czas zasłaniali walczący.

Odpowiedzią na wrzaski Alysanne była cisza. Zaś podchodząc do drzwi dostrzegła swoją matkę. Kobieta leżała w nienaturalnej pozycji z zamkniętymi oczami, ale jej pierś unosiła się i opadała miarowo, czyli wciąż żyła. Ludzie królowej zaczęli przeszukiwać komnatę czy aby przypadkiem Daemon nie schował się gdzieś w środku. Stół został z powrotem ustawiony na miejsce, co nie zajęło dużo czasu. Do tego zaczęto sprawdzać stan ludzi, którzy padli podczas walki. Okazało się, że wszyscy żyli, tylko byli nieprzytomni. Niektórzy mieli jakieś drobne stłuczenia i siniaki. W najgorszym stanie był ser Osbert Waters, którego twarz i reszta głowy zostały mocno obtłuczone. Hełm miał absurdalnie powgniatany w niemym świadectwie dokonanych wcześniej czynów. Króla nigdzie nie znaleziono, a do tego nie widziano też nigdzie wokół nikogo ze służby. Nawet jednego zbrojnego strażnika rezydencji czy też prostej służki albo służącego odpowiedzialnego za sprzątanie komnat.

Królowa z domu Tully została podniesiona i przeniesiona na łoże w sąsiedniej komnacie. Trzeba było przy tym zauważyć, że muskulaturą, a raczej jej brakiem, w niczym nie różni się z tą jej córki. Za to podczas przenoszenia widoczny pod ubraniani wreszcie stał się naprawdę delikatnie zaokrąglony brzuch. Czyżby na wygnaniu matka się roztyła?
Tymczasem Alysanne podjęła próbę obudzenia ser Arlana Darry'ego i ser Elmara ze Stawu Dziewic, niestety zakończoną niepowodzeniem. Na nic zdało się potrząsanie, szturchanie, uderzanie otwartą dłonią w policzki czy też nawet krzyczenie do ucha. Gwardziści jak padli nieprzytomni tak byli dalej.
- Tak jest, Wasza Miłość - odpowiedział jeden z braci Freyów i we dwójkę poszli sprawdzić zawartość skarbca.
Tymczasem Alysanne udała się w stronę wyjścia z rezydencji. To dziwne, ale po drodze również nie natknęła się na nikogo ze służby, choć czasem słyszała pospieszne kroki. Zupełnie jakby się jej bali. Otwierając drzwi frontowe ujrzała wreszcie Daemona. Ubranie miał brudne i pogniecione, a włosy w nieładzie, ale najważniejsze co miał było za nim. Za nim znajdowała się kolumna kilkuset uzbrojonych ludzi. W tle dało się też ujrzeć zbiegającą się straż miejską, która sprawdzała czy wszystko odbywa się tu w porządku prawnym. Ostatecznie ludzie Targaryena byli obywatelami wolnego miasta Myr i ich wejście nie różniło się niczym innym od małej kompanii najemników znajdującej zakwaterowanie w mieście, ale lepiej było dmuchać na zimne. Twarz króla wykrzywił grymas gniewu.

Już po kilku pierwszych słowach Targaryenki grymas nabrał ostrości i Daemon uniósł dłoń w oskarżycielskim geście.
- Milcz! - rozkazał, nie dając jej dokończyć. - Złapcie ją i obezwładnijcie jej ludzi! - zakrzyknął do swych ludzi w wysokim valyriańskim. Z pewnością zostało to zrozumiane, gdyż zbrojni rzucili się hurmem wykonać wolę swego pracodawcy. Gwardzistom na nic zdały się miecze, zbroje i tarcze, gdyż zostali zalani masą ludzką. Alysanne została pochwycona, nawet jeśli podjęła próbę ucieczki. Wkrótce po tym została zamknięta w komnacie, sama. Dopiero wieczorem drzwi się otworzyły, ale była to jedynie służka. Wniosła tacę z prostym posiłkiem i przegotowaną wodą, postawiła ją na ziemi i wyszła. Jeśli Alysanne zamierzała się w jakikolwiek sposób do niej odezwać, kobieta udawała głuchą i milczała. Przyniesiono jej też trochę ubrań, ale podobnie jak wcześniej słudzy milczeli i unikali nawet jej spojrzenia.

Przez następne dni Alysanne dwoiła się i troiła, by jakoś poprawić swoją sytuację. Z całą pewnością było ciężko ze względu na nie odzywanie się nawet słowem służby i ludzi jej pilnujących. Najcięższa sprawa zaś była ze zbrojnymi, którzy zmieniali ser Alyna Hayforda na noc, a za każdym razem był to inny człowiek. Nigdy ten sam. O dziwo pierwszym z tych co się przełamali był gwardzista. Z początku odpowiadał krótko na jej pytania. Potem nie miał nic przeciwko rozmowom na niewiele znaczące tematy. Ostatecznie coś się w nim odmieniło i zdawało go trapić, że księżniczka jest w takiej sytuacji. Niedługo po nim zaczęła przełamywać się służba. Oczywiście dopiero wtedy, gdy sami spostrzegli podobne zachowanie u gwardzisty i poczuli pewnego rodzaju przyzwolenie. Również stopniowo przechodzili do rozmów, rzecz jasna szeptem ze względu na straż przed drzwiami, aż zaczęli popadać we wpływy Targaryenki i obiecywać spełnić jej zachcianki. Nieprzejednani za to pozostali zbrojni pilnujący jej w nocy. Ich niebywała rotacja uniemożliwiła zawarcie jakichkolwiek więzi, a też zdawali się być wyjątkowo odporni na wszelkie próby przekonania ich do choćby rozważenia zmiany nastawienia.


- Księżniczko - rzekł zwyczajowo cichym, konspiracyjnym głosem ser Alyn, gdy Alysanne rozpoczęła z nim codzienną konwersację. - Powinnaś o czymś wiedzieć... Przed prawie cyklem księżyca Jego Miłość Daemon wyruszył do Volantis, by poszukać kogoś wśród starej krwi, za kogo będzie mógł cię wydać. Niedługo zapewne wróci...

Alysanne w swych burzliwych myślach nad perspektywami kolejnego małżeństwo przypomniała sobie kilka dosyć znanych faktów. Otóż ludźmi starej krwi z Volantis są tylko ci, którzy potrafią prześledzić swój rodowód i udowodnić, że sięga on Valyrii sprzed zagłady. Do tego ci ludzie wybierają volanteńskich Triarchów, choć tylko mężczyźni mają prawdo do głosu, a także w większości czczą dawnych bogów Valyrii.
Tymczasem służba w większości przestawała rozmawiać z Alysanne i opuszczała jak najszybciej komnatę, gdy ta przekonywała do uczynienia zamachu stanu. Ostatecznie jednego z ostatnim udało się przekonać. Służący wziął maleńką fiolkę z trucizną i przyobiecał spełnić wolę Alysanne.


Tego dnia ser Alyn poinformował Targaryenkę szeptem, że jej ojciec wrócił do rezydencji i jest w dobrym humorze. Niedoszła królowa już się mogła spodziewać lepszego losu niż małżeństwo, gdy te oczekiwania zostały zakłócone przez zbrojnego, który wszedł do ogrodu, na który wychodziło okno z komnaty dziewczyny, dzięki czemu mogła wszystko obserwować. Najpierw przyszedł z włócznią w ręku o drugim końcu ściętym w szpic, którym to wbił ją w ziemię tak, że ostrze skierowane było ku niebu. Potem wyszedł i zaraz wrócił wesoło pogwizdując. Ewidentnie trzymał coś w rękach, ale był odwrócony do Alysanne plecami, więc nie widziała co on tam robi z tą włócznią. Po chwili odszedł i w końcu ujrzała głowę przekonanego sługi zatkniętą na ostrze. Twarz zmarłego zastygła w wyrazie szczerego zdziwienia. Wieczorem zaś służący weszli do jej komnaty i zaczęli pakować jej rzeczy, a ser Eden z Królewskiego Lasu i ser Mathis Rosby przybyli, by ją odeskortować na statek.